De foto’s zijn tussen de novemberbuien gemaakt. Niet écht op 1 november, toen was het te donker voor we het goed beseften. Dat vind ik het moeilijkst verteerbaar aan de herfst: dat uur vroeger donker.
Net als enkele andere tuinbloggers neem ik je even mee om te kijken wat er zoal gebeurt in onze borders.
De rechterbak is niet veel veranderd. Wat afgevallen blad dat altijd in deze hoek bij mekaar waait bedekt de elfenbloemen. De Choisya Ternata groeit rustig verder, alsof hij lente verwacht in plaats van winter.
De linkerbak. De klimhortensia heeft nu verdroogde bloemen, de drie toefjes tongvaren zijn een klein beetje gegroeid, maar dat valt amper op nu ze ook bedekt zijn met herfstbladeren.
De kruidentuin is wél veranderd: de druivelaar laat zijn blad vallen, en de campanula’s en muurleeuwebekjes voelen zich in hun sas. De kleine plantjes zijn in volume toegenomen, en sommigen staan zelfs in bloei. Ik had dat niet meer verwacht van plantjes die pas eind september geplant werden, en ben aangenaam verrast. Ook het duizendblad blijft bloeien. Eén van de peperboompjes in het midden is ook wat van zijn apropos: die schiet nu voor de derde keer dit jaar in bloei. De normale periode voor deze variëteit is mei-juni. Voor mij geen probleem, de lucht word gevuld met een aroma dat de (na)zomer nog even vasthoudt.
Het muurleeuwebekje hierboven is al op weg naar de rand van de bak, om dan hopelijk voor nakomelingen te zorgen in voegen en barsten. Een onooglijk klein bloempje, maar een schoonheid die er mag wezen.
In de voormalige zandbak is één van de clematissen afgebroken door de felle wind. Er staan echter knoppen aan de zijkanten, onder de breuk, dus hij blijft voorlopig staan. Ook daar bloeien campanula en muurleeuwebekje. Het groene hoopje dat rechts staat, bij de bamboestok, is rucola die zichzelf daar gezaaid heeft toen ik de doorgeschoten planten een paar dagen liet liggen. Ondertussen groot en lekker! De geraniums zijn verdwenen, helemaal verdord. Ik hoop dat dat normaal is voor geranium, en dat ze dus in de lente weer hun kopje opsteken. Als je goed kijkt zie je de roodbruine blaadjes, tussen de vijgenboom en de rucola.
De notelaar is zijn blad bijna allemaal verloren, en de herfsttijloos die er onder bloeide houdt het voor bekeken. Buiten wat bruine stompjes die verraden waar ze staan zie je er niks meer van. Het gras lijkt mij een beetje in volume toegenomen, maar dat kan evengoed wishfull thinking zijn.
Aan het appelboompje blijven de sedums en asters hun best doen. Op 1 november fladderde daar nog een dagpauwoog rond. Ook de appelaar zelf blijft nog groen. Grootste verandering bij vorige maand: de berg die achter dat perkje ligt is bijna weg.
Het huis van Tante Alice 
De tuin is zich duidelijk aan ’t voorbereiden op de winter. Hier staan heel wat geraniums nog in bloei, en hebben ze allen nog hun blad (ik heb wel geen G. wlassovianum in mijn tuin) maar ik zou me daar niet te veel zorgen over maken. Geraniums zijn nogal sterke planten.
Ik ben vooral heel benieuwd naar wat het zal zijn bij het uitbreken van de lente 🙂
Dat is duidelijk een heel dapper muurbloempje 😉