Vandalisme

Kijk, ik vind van mezelf dat ik een “redelijk tolerant mens” ben. Ik gun een ander zijn pleziertje, zelfs al strookt dat niet direct met mijn opvattingen over leute maken. Als het “erover” gaat, dan stuur ik man des huizes voor een goed gesprek, want diplomatie is niet mijn sterkste. En kijk, zo wonen wij hier al zestien jaar in vrede met verre en dichte buren.

Maar nu is ’t er écht over. Zodanig zelfs, dat ik meen zelf actie te moeten ondernemen. Diplomatie zal mij deze keer worst wezen. ’t Kan niet meer zijn. Verwoesten, vernielen, en dan met de noorderzon verdwijnen? Awel merci!

Moesten ze nu iéts overgelaten hebben, tot daar aan toe dan. Dat achterbaks, geniepig, laag-bij-de-gronds gedoe! Laten uitschijnen dat er niks aan het handje is, en dan dit vinden als je wat verder kijkt dan je neus lang is. Dit zagen er – in niet-geoogste toestand – heerlijke pastinaken uit. Groot! Dik! Daar hebt ge geen gedacht van. Mis dus:

Langs hun onderaardse gangetjes vreten die vandalen zich een weg door mijn lievelingsgroente! Ik had er een paar extra gezet, omdat je in een eco-moestuin nu eenmaal rekening moet houden met andere bewoners, maar ik had niet gezegd dat de rollen moesten omgedraaid worden hé!

Dus, woelmuisgespuis: laat het duidelijk zijn. We zijn in staat van oorlog. Ik hoop dat jullie met je volgevreten dikke buiken ergens slaperig ligt te soezen, en dat je een gemakkelijke prooi bent voor rondvliegend gevogelte. ’t Schijnt dat de uilen dit jaar te weinig muizen vonden. Welaan, spread the word, hier is dat feestje!
De katten krijgen direct een aangepaste bril, en worden op cursus gestuurd. Het verschil tussen schone fladderaarkes en lepe viervoeters, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? (Ik wou eigenlijk lelijke schrijven, maar hebt ge al eens zo’n woelmuis van dichtbij gezien? Hoge aaibaarheidsfactor hoor!)
Volgend jaar heb ik nog wel wat extra in petto om mijn wortelgewassen te beschermen, maar dat ga ik nu nog niet uit de doeken doen. Kwestie dat het nog niet achterhaald is alvorens ik er aan begin.

De rest van mijn wortelgewassen heb ik ook maar uitgedaan. Van mij! ’t Is duidelijk dat de wortelpeterselie (of peterseliewortel, ik vergis mij altijd) ook in de smaak viel. De laatst gezaaide worteltjes zijn eigenlijk nog niet de moeite om te oogsten, maar ze zijn (en blijven!) van mij. Even ter info: de prei die in onze tuin staat is waarschijnlijk niet half zo lekker als die van de buren. Echt, hou uw muizenfeestjes een paar meter verder! Daar staat trouwens nog veel meer. Want kijk, ik versta dat dat ge uw kinders moet kunnen eten geven, maar hebt ge enig idee wat ik vanavond tegen mijn kroost moet zeggen?

Een tutje pastinaak, wat premature wortels, en ’t aroma van peterselie…daar geeft ge geen zes man eten van hé!
Vandalen! Nozems! Van mijn erf!