Schoolbanken revisited – 3

Als ik naar de les ga kom ik liefst op tijd. Vandaar dat ik ook altijd wat rekening hou met vertragingen in en rond Gent, en liefst ten laatste om kwart na zes vertrek.

Voor onze portemonnee is het het voordeligst als ik dat met het voertuig van man des huizes doe: bedrijfswagen. Voor mijn zen is dat niet altijd even goed…
Sinds maandag staat hier een nieuwe bolide op de oprit, met voldoende plaats voor 6 volwassenen, binnen de bepalingen die de firma oplegt, en – zoals man het graag heeft – met zoveel mogelijk automatische functies.
Niks bijzonders, de vorige was ook zo, maar zat aan zijn kilometers en was te klein voor lange zonenbenen.

Ik reed dus compleet op mijn gemak naar de avondles, en natuurlijk, net als het overal ongezien druk is had ik een kwartier vertraging bij vertrek, wegens oudercontacten en auto nog niet thuis en waar is de sleutel en wanneer moet ik waar gaan babysitten en zo nog duusd dinges.

Geen probleem, tot ergens in een vreselijk drukke smalle straat aan de Muide in Gent. Stapvoets, zo’n tien minuten, aanschuiven voor de lichten, ongeduldige camionette in mijn gat, enfin, ge kent dat wel. Edoch: zen. Want gps zei dat ik nog op tijd zou zijn.

Licht op groen, en dan niks meer. Behalve de melding op mijn dashboard dat de parkeerrem geactiveerd was. Oenk!? Ik had niks gedaan! Volgende melding: rem intrappen. Niks geen reactie van heel die nieuwe auto! En dan zijn er veel knopkes en truukjes die je kan proberen, maar ik kan u wel melden dat van heel mijne zen niks overbleef. Paniekje, angstzweet, klamme handjes, gevarenpinkers, en “kom eens” richting camionette achter mij.

Gelukkig wist die mens hoe het moest: Godnongdedjuu, onnuuzel waaf! Als je dat tegen het dashboard roept, dan vertrekt die auto terug. Joepie! Waarlijk fijn, zo’n heer in het verkeer 😉

Ik reed kalmpjes verder, en genoot van de les.

Gedaan met verstoppertje spelen!

Oef, kleine zucht van opluchting. Wie hier soms een beetje tussen de regels meeleest weet wel dat ik geen kuismaniak ben. Hygienisch verantwoord is dik oké, té werkt alleen maar allergieën in de hand.
Het stond mij dan ook geen beetje aan toen ik bij de grote keukenopkuis hier en daar kleine zwarte kevertjes zag rondkruipen. Met een lange snuit, maar helaas was dat verhaaltje nog niet uit…
Ik dacht dat ze toevallig met een mand oogst mee binnen gesukkeld waren, veegde ze bijeen met een vod of deed de grote truc met de stofzuiger, en dacht dat het wel goed zou komen.

Nee. Meer en meer zwart gespuis teisterde de vloeren, het aanrecht, donderde soms uit de kast, omarmde liefdevol elke gevallen kruimel en maakte de meest moordzuchtige gevoelens in mij wakker. De snoodaards doen soms ook alsof ze dood zijn, en kruipen vrolijk weer verder als je eventjes niet kijkt.
Ik stapte van vod en stofzuiger over naar pletten onder mijn schoen, of gewoon tussen duim en wijsvinger. Stoere meid hoor, ikke! (gelukkig stelt zo’n kevertje niet veel voor, anders had ik de zonentroepen wel ingeschakeld, stoerdoenerij heeft zo zijn grenzen)

Een determinatietje drong zich op. Een snuitkever, meer bepaald de graanklander (Sitophilus granarius). Houdt zich op in graanvoorraden, en bij gebrek daaraan in zetmeelproducten. Rijst, spaghetti, havermout, dat soort dingen.
Bestrijding is niet moeilijk, de aangetaste voorraad verpakken in plastiek, goed toebinden en bij het huisvuil zetten.
Tja… niks aangetaste voorraad te vinden. Niet in de kast, niet in de kelder, (daar zat wel een kikkertje) niet in de zakken bloem, niet bij de koekjes. En dan beweren ze dat bestrijden makkelijk is? Ahum.

Stofzuigen dan maar weer, en hopen dat de beestjes verdwijnen op den duur. Jammer genoeg hebben snuitkevers niet genoeg hersens om te begrijpen dat wanneer de vrouw des huizes elke dag stofzuigt ze verondersteld worden weg te blijven.

De bevolking bleef maar aangroeien, en ik zag al voor mij hoe ik gebrandmerkt zou worden als slechte huisvrouw. Binnenkort zijn hier weer luisterhuizen, veel volk over de vloer dan, en als die allemaal naar hun tenen kijken terwijl hier muziek gemaakt wordt is er achteraf maar één gespreksonderwerp mogelijk. Iets in de stijl van “hoeveel hebt gij er doodgetrapt?” of “kraakvers gekuist hier”. Gruwel.

Bestrijdingsfirma’s geven geen advies op hun website, en kosten waarschijnlijk meer dan heel het probleem snuitkever waard is. Laatste hoop: de lokale boerenbond. En ja hoor, Anneke had de gouden tip. Heb je nog vogelvoer staan misschien? Ha! daar zit graan in eh! Luister eens aan de zak, ge hoort ze knagen.

Bingo!
’t Vogelvoer is weggegooid (beschimmeld van de uitwerpselen van de beestjes), de stofzuiger zal straks nog een keer overuren draaien, en de voorraden worden deze week nauwgezet gecontroleerd. Kevertjes die zonder eten gezet worden zoeken hun geluk elders, en we willen niet dat er nieuw gebied gekoloniseerd wordt.

Het doosje verdelgingsmiddel dat in een zwak moment gekocht werd blijft netjes gesloten. Kleine beestjes kunnen zotte dingen doen met een mens…

Schoolbanken revisited – 2

Lap, amper twee weken zit ik weer op de schoolbanken en ’t is weeral van da: stresssssssss!
Een opdrachtje… Niet dat ik dat niet graag doe, dingen opzoeken en zo, maar een spreekbeurt, voor 23 mensen, die 15 à 20 minuten moet duren? Die op 40% van het puntentotaal staat?
Ik word direct teruggesmeten in mijn humaniora-tijd, compleet met klamme handjes, veel te rode blos en stem die op de meest ongepaste momenten wegvalt.
Aaaaaaaa! Ik wil nu weglopen, en terugkomen na 19 november.

Plant van de maand – Oktober

In oktober kaapt de Aster ageratoides “Asran” de hoofdprijs weg. Op de voet gevolgd door Sedum telephium “Herbstfreude”. Twee planten die nu op hun best zijn.
De aster bloeit lila met een geel hartje. Van zo gauw het warm genoeg is gonst en zoemt het hier nog steeds: vliegen, zweefvliegen, hommels en vlinders, ze komen hier allemaal aan de nectarbar hangen. Vandaag gespot: atalanta’s, koolwitjes, geaderd witje, gehakkelde aurelia’s, kleine vos en dagpauwogen. Helaas was poes Pluk in een hongerige bui: ze heeft minstens vijf vlinders uit de lucht geplukt en met veel smaak opgesmikkeld…
De katten kruipen graag tussen de stengels: lekker uit de wind en beschermd tegen regen, al was dat laatste vandaag niet nodig.
In het begin stonden hier een paar iele plantjes, nu is de bos asters een oplichtende plek in de tuin als de duisternis invalt. Ongelooflijk hoe snel ze zo prominent aanwezig zijn.
Na de bloei worden het ook kleine pluizenbolletjes, maar net als bij de clematis van september heb ik nog geen zaailingen gevonden.
Niet dat ze geen terrein veroveren, oh nee: vlak onder, of zelfs gewoon op de bodem kruipen ze voort, schieten wortel en maken nieuwe planten. Inperken is de boodschap.
Als er iemand graag wat plantgoed wil, laat het dan maar weten.

Meer planten van de maand vind je hier.

 

Plant van de maand – September

Weer te laat, ik geef het grif toe.
Mag ik een excuus aanhalen? Mijn fototoestel lag te ver weg…

Jammer, want de bloemenpracht van de plant van september is van een woeste schoonheid.
Laat mij u voorstellen: Clematis x jouiniana “Mrs Robert Brydon”.
Nu ja, woeste schoonheid met een zeer delicaat kantje. De bloempjes zijn klein, en van een zacht blauw-wit. De plant stond hier heel september in bloei, op ons terras zagen we overal volle wolken bloemen.
Daar komt de woeste kant: overal waar deze clematis een plekje vindt zie je hem. Hij legt zich neer en hangt uit de verhoogde bak, maar kruipt evengoed via de takken van de vijgenboom omhoog, en laat zich dan weer hangen. Onbegroeide plekken worden liefdevol toegedekt.
De kleine bloempjes openen zich niet allemaal tegelijk, en zo heb je lang een zeer mooi zicht. Hier stonden ze van eind juli tot eind september.
Nog een eigenschap die ik dit jaar ontdekte: deze oefent echt veel aantrekkingskracht uit op blauwtjes. Deze zenuwachtige fladderaartjes zetten zich neer en blijven geruime tijd nectar snoepen hier.
Na de bloei sluiten de knoppen zich en lichten ze zilverachtig op in het zonlicht. ’t Blijft een mooie wolk op die manier. Nadien vliegen massa’s pluisjes de wereld in.
Tot het tegendeel bewezen is vind ik het geen woekeraar: ik heb hier nog geen enkele zaailing gevonden.
Tijdens de winter blijven de ranken en takken liggen waar ze liggen, ideaal voor vogeltjes om op rond te hupsen.
In maart snoei ik alles af, een beetje op ’t zicht: alles met vorstschade gaat weg, en meestal blijft er dan een stukje van 30 à 50 cm over. Geen nood, dat groeit weer uit tot een lichtblauwe wolk.

Meer plant van de maand? Klik