Schoolbanken revisited – 3

Als ik naar de les ga kom ik liefst op tijd. Vandaar dat ik ook altijd wat rekening hou met vertragingen in en rond Gent, en liefst ten laatste om kwart na zes vertrek.

Voor onze portemonnee is het het voordeligst als ik dat met het voertuig van man des huizes doe: bedrijfswagen. Voor mijn zen is dat niet altijd even goed…
Sinds maandag staat hier een nieuwe bolide op de oprit, met voldoende plaats voor 6 volwassenen, binnen de bepalingen die de firma oplegt, en – zoals man het graag heeft – met zoveel mogelijk automatische functies.
Niks bijzonders, de vorige was ook zo, maar zat aan zijn kilometers en was te klein voor lange zonenbenen.

Ik reed dus compleet op mijn gemak naar de avondles, en natuurlijk, net als het overal ongezien druk is had ik een kwartier vertraging bij vertrek, wegens oudercontacten en auto nog niet thuis en waar is de sleutel en wanneer moet ik waar gaan babysitten en zo nog duusd dinges.

Geen probleem, tot ergens in een vreselijk drukke smalle straat aan de Muide in Gent. Stapvoets, zo’n tien minuten, aanschuiven voor de lichten, ongeduldige camionette in mijn gat, enfin, ge kent dat wel. Edoch: zen. Want gps zei dat ik nog op tijd zou zijn.

Licht op groen, en dan niks meer. Behalve de melding op mijn dashboard dat de parkeerrem geactiveerd was. Oenk!? Ik had niks gedaan! Volgende melding: rem intrappen. Niks geen reactie van heel die nieuwe auto! En dan zijn er veel knopkes en truukjes die je kan proberen, maar ik kan u wel melden dat van heel mijne zen niks overbleef. Paniekje, angstzweet, klamme handjes, gevarenpinkers, en “kom eens” richting camionette achter mij.

Gelukkig wist die mens hoe het moest: Godnongdedjuu, onnuuzel waaf! Als je dat tegen het dashboard roept, dan vertrekt die auto terug. Joepie! Waarlijk fijn, zo’n heer in het verkeer 😉

Ik reed kalmpjes verder, en genoot van de les.

Gedaan met verstoppertje spelen!

Oef, kleine zucht van opluchting. Wie hier soms een beetje tussen de regels meeleest weet wel dat ik geen kuismaniak ben. Hygienisch verantwoord is dik oké, té werkt alleen maar allergieën in de hand.
Het stond mij dan ook geen beetje aan toen ik bij de grote keukenopkuis hier en daar kleine zwarte kevertjes zag rondkruipen. Met een lange snuit, maar helaas was dat verhaaltje nog niet uit…
Ik dacht dat ze toevallig met een mand oogst mee binnen gesukkeld waren, veegde ze bijeen met een vod of deed de grote truc met de stofzuiger, en dacht dat het wel goed zou komen.

Nee. Meer en meer zwart gespuis teisterde de vloeren, het aanrecht, donderde soms uit de kast, omarmde liefdevol elke gevallen kruimel en maakte de meest moordzuchtige gevoelens in mij wakker. De snoodaards doen soms ook alsof ze dood zijn, en kruipen vrolijk weer verder als je eventjes niet kijkt.
Ik stapte van vod en stofzuiger over naar pletten onder mijn schoen, of gewoon tussen duim en wijsvinger. Stoere meid hoor, ikke! (gelukkig stelt zo’n kevertje niet veel voor, anders had ik de zonentroepen wel ingeschakeld, stoerdoenerij heeft zo zijn grenzen)

Een determinatietje drong zich op. Een snuitkever, meer bepaald de graanklander (Sitophilus granarius). Houdt zich op in graanvoorraden, en bij gebrek daaraan in zetmeelproducten. Rijst, spaghetti, havermout, dat soort dingen.
Bestrijding is niet moeilijk, de aangetaste voorraad verpakken in plastiek, goed toebinden en bij het huisvuil zetten.
Tja… niks aangetaste voorraad te vinden. Niet in de kast, niet in de kelder, (daar zat wel een kikkertje) niet in de zakken bloem, niet bij de koekjes. En dan beweren ze dat bestrijden makkelijk is? Ahum.

Stofzuigen dan maar weer, en hopen dat de beestjes verdwijnen op den duur. Jammer genoeg hebben snuitkevers niet genoeg hersens om te begrijpen dat wanneer de vrouw des huizes elke dag stofzuigt ze verondersteld worden weg te blijven.

De bevolking bleef maar aangroeien, en ik zag al voor mij hoe ik gebrandmerkt zou worden als slechte huisvrouw. Binnenkort zijn hier weer luisterhuizen, veel volk over de vloer dan, en als die allemaal naar hun tenen kijken terwijl hier muziek gemaakt wordt is er achteraf maar één gespreksonderwerp mogelijk. Iets in de stijl van “hoeveel hebt gij er doodgetrapt?” of “kraakvers gekuist hier”. Gruwel.

Bestrijdingsfirma’s geven geen advies op hun website, en kosten waarschijnlijk meer dan heel het probleem snuitkever waard is. Laatste hoop: de lokale boerenbond. En ja hoor, Anneke had de gouden tip. Heb je nog vogelvoer staan misschien? Ha! daar zit graan in eh! Luister eens aan de zak, ge hoort ze knagen.

Bingo!
’t Vogelvoer is weggegooid (beschimmeld van de uitwerpselen van de beestjes), de stofzuiger zal straks nog een keer overuren draaien, en de voorraden worden deze week nauwgezet gecontroleerd. Kevertjes die zonder eten gezet worden zoeken hun geluk elders, en we willen niet dat er nieuw gebied gekoloniseerd wordt.

Het doosje verdelgingsmiddel dat in een zwak moment gekocht werd blijft netjes gesloten. Kleine beestjes kunnen zotte dingen doen met een mens…

Schoolbanken revisited – 2

Lap, amper twee weken zit ik weer op de schoolbanken en ’t is weeral van da: stresssssssss!
Een opdrachtje… Niet dat ik dat niet graag doe, dingen opzoeken en zo, maar een spreekbeurt, voor 23 mensen, die 15 à 20 minuten moet duren? Die op 40% van het puntentotaal staat?
Ik word direct teruggesmeten in mijn humaniora-tijd, compleet met klamme handjes, veel te rode blos en stem die op de meest ongepaste momenten wegvalt.
Aaaaaaaa! Ik wil nu weglopen, en terugkomen na 19 november.

Plant van de maand – Oktober

In oktober kaapt de Aster ageratoides “Asran” de hoofdprijs weg. Op de voet gevolgd door Sedum telephium “Herbstfreude”. Twee planten die nu op hun best zijn.
De aster bloeit lila met een geel hartje. Van zo gauw het warm genoeg is gonst en zoemt het hier nog steeds: vliegen, zweefvliegen, hommels en vlinders, ze komen hier allemaal aan de nectarbar hangen. Vandaag gespot: atalanta’s, koolwitjes, geaderd witje, gehakkelde aurelia’s, kleine vos en dagpauwogen. Helaas was poes Pluk in een hongerige bui: ze heeft minstens vijf vlinders uit de lucht geplukt en met veel smaak opgesmikkeld…
De katten kruipen graag tussen de stengels: lekker uit de wind en beschermd tegen regen, al was dat laatste vandaag niet nodig.
In het begin stonden hier een paar iele plantjes, nu is de bos asters een oplichtende plek in de tuin als de duisternis invalt. Ongelooflijk hoe snel ze zo prominent aanwezig zijn.
Na de bloei worden het ook kleine pluizenbolletjes, maar net als bij de clematis van september heb ik nog geen zaailingen gevonden.
Niet dat ze geen terrein veroveren, oh nee: vlak onder, of zelfs gewoon op de bodem kruipen ze voort, schieten wortel en maken nieuwe planten. Inperken is de boodschap.
Als er iemand graag wat plantgoed wil, laat het dan maar weten.

Meer planten van de maand vind je hier.

 

Plant van de maand – September

Weer te laat, ik geef het grif toe.
Mag ik een excuus aanhalen? Mijn fototoestel lag te ver weg…

Jammer, want de bloemenpracht van de plant van september is van een woeste schoonheid.
Laat mij u voorstellen: Clematis x jouiniana “Mrs Robert Brydon”.
Nu ja, woeste schoonheid met een zeer delicaat kantje. De bloempjes zijn klein, en van een zacht blauw-wit. De plant stond hier heel september in bloei, op ons terras zagen we overal volle wolken bloemen.
Daar komt de woeste kant: overal waar deze clematis een plekje vindt zie je hem. Hij legt zich neer en hangt uit de verhoogde bak, maar kruipt evengoed via de takken van de vijgenboom omhoog, en laat zich dan weer hangen. Onbegroeide plekken worden liefdevol toegedekt.
De kleine bloempjes openen zich niet allemaal tegelijk, en zo heb je lang een zeer mooi zicht. Hier stonden ze van eind juli tot eind september.
Nog een eigenschap die ik dit jaar ontdekte: deze oefent echt veel aantrekkingskracht uit op blauwtjes. Deze zenuwachtige fladderaartjes zetten zich neer en blijven geruime tijd nectar snoepen hier.
Na de bloei sluiten de knoppen zich en lichten ze zilverachtig op in het zonlicht. ’t Blijft een mooie wolk op die manier. Nadien vliegen massa’s pluisjes de wereld in.
Tot het tegendeel bewezen is vind ik het geen woekeraar: ik heb hier nog geen enkele zaailing gevonden.
Tijdens de winter blijven de ranken en takken liggen waar ze liggen, ideaal voor vogeltjes om op rond te hupsen.
In maart snoei ik alles af, een beetje op ’t zicht: alles met vorstschade gaat weg, en meestal blijft er dan een stukje van 30 à 50 cm over. Geen nood, dat groeit weer uit tot een lichtblauwe wolk.

Meer plant van de maand? Klik

Waar halen ze het lef?

Witheet ben ik. Woest.

Allé, moet u da voorstellen: hele dagen gezever en gezaag van politie, dorpsgenoten die hier maar sporadisch eens voorbijkomen en gemeente. Nooit klachten van regelmatige gebruikers.
Over “onze” buurtweg, en dat die er toch echt wel gevaarlijk bijligt.
Oenk!? Gevaarlijk?
Ja, als in gevaar voor uw ogen, als de haag een frivool takje speels laat dansen in de lentebries. Wij scheren niet dagelijks, moet je weten (de haag dan, man zijn kin wordt zorgvuldig glad gehouden). Wekelijks een wandeling met de snoeischaar, is dat ook al niet mooi? Alles op fiets- en wandel-ooghoogte wordt kort gehouden, zowel voor kleine als voor grote mensen.
Ja, gevaarlijk als in “slipgevaar”. Alleen in de donkere maanden, want dan durft er wel eens wat afgevallen blad blijven liggen. Ook een beetje modder: als het veel regent spoelt er soms wat uit de hoger gelegen steriele tuin die aan het pad grenst, en dat loopt dan naar beneden tot naast ons geleeg, en wij mogen dan de bonen fretten.
Uit onze tuin spoelt niks weg, omdat wij een beetje kruid onder onze beukenhaag laten staan. Alles wordt netjes op zijn plaats gehouden door grassen, robertskruid, paardenbloemen, orchisjes en op het achterste deel ook mooie mossen.

In de zomer gaan wij daar met de grasmachine over, anders krijgen we klachten dat de nylonkousen van de madams die hun schoothondjes uitlaten (en hun drollen gemakshalve onder onze haag laten liggen) blijven haperen aan een verdwaalde brandnetel.

Buur haalde vroeger nogal eens de gifspuit boven om al dat ongewenst groen te snel af te zijn, maar op mijn vraag bekeken we samen hoe het ecologischer kon. Een bodembedekker en wat bloeiende planten, die langs onze kant een hele dag schaduw moeten trotseren, langs de kant van de buren hebben ze zon na de middag.

Gevolg: kleine maagdenpalm en Geranium nodosum aan onze kant, aan hun zijde van het weggetje grote maagdenpalm, een paar geraniumsoorten, wilde wingerd tegen de aangrenzende gevel, en ook een hop.
Veel groen in de winter, geen gevaar voor slijkstroompjes.
Het duurde even voor alles mooi toegegroeid was, maar dit jaar was de bodem netjes bedekt, de sporadische paardenbloem of weegbree kon indien gewenst makkelijk verwijderd worden, fietsers en voetgangers moesten niet te nauw kijken, en de tegel in het midden bleef moddervrij.

We hebben nog overlegd met de gemeente, om eventueel plantgoed los te krijgen. Njet. Zelfs niet in een plantenkwekersdorp. Zelfs niet voor onbaatzuchtig gebruik op het openbaar terrein. Vooral buur tastte diep in de buidel, ik kreeg en ruilde genoeg voor 15 lopende meter.
Wij zouden het wegje wel onderhouden, zoals we dat al jaren doen. Inclusief dikke drollen opkuisen zodat de schoolgaande kindjes die hier passeren niet met stinkende schoenen in de klas zitten. Ook blikjes, flesjes, pampers, … worden opgeruimd, ’t is geen zicht anders. De pis van wieler- en andere toeristen spoelen we regelmatig van onze gevel. Een gedroomd sanitair plekje namelijk, zo’n buurtweg. Dat ros vlekje, vooraan links.
Blijkbaar is dit de enige foto die ik heb. Het spreekt dat onze twee oudsten zeer verheugd zijn 😉
Na de zoveelste klacht bij de politie kwam de bevoegde beambte zelf eens kijken. Besluit: muggenzifterij. We kregen zelfs een compliment van haar, omdat “ons” wegje zo goed onderhouden is. Misschien moet ik morgen met een plumeau even alle spinnen weghalen?

Kan iemand mij dan zeggen waarom er deze morgen gemeentewerkers met een bosmaaier, ontieglijk vroeg en met veel te veel lawaai voor dat uur van de dag alles weggedaan hebben, en dan hun rotzooi nog lieten liggen om argeloze voetgangers tot uitschuivers te bewegen?
Ze mogen van geluk spreken dat ik onder de douche stond, en hun dus niet bij hun schabbernak kon grabbelen.

Zo ziet het er uit nu:
En kijk eens mee van een beetje dichter: amper een halve dag later dampt daar weeral een dikke drol! Gisteren was dat nog een rijtje geraniums.
’t Is nochtans niet dat één en ander niet duidelijk was…
De resten zijn tegen onze gevel geschopt. En als straks L., genietend van zijn wandelingske, zijn stok daar op neerzet en onderuit zwiept, wie heeft het dan gedaan? Hé?
Beetje zieltogend ligt er zelfs bewijs van late bloei: Geranium nodosum is niet meer…

Dat ze daar nog niet van mij vanaf zijn, op dienst leefmilieu en openbaar terrein zeg ik u!

Keuzes

Jongste en tweede hebben geluk deze week: pedagogische studiedag en klasseraaddag. Twee extra dagen chillen.

Voor jongste is dat zeker meegenomen, zomaar een vrije verjaardag.
Dan zijn sommige keuzes niet zo moeilijk: vrienden vragen om te gamen? Ja. Die ene die vandaag niet kan komen, daar ging hij gisteren naartoe.
Het eten vanavond? Lasagna. Al jaar en dag zijn favoriete gerecht. Pas op, niet de heerlijke zelfgemaakte van mij, maar “bucht uit den Aldi”. Echt, zo’n prefab caloriebom met nulkommanul voedingswaarde. Vandaag mag het.
Taart als vieruurtje: nougatine, carré confituur en éclairs. Ook al jaren zijn keuze. Tenzij er bananentaart is, da’s nog beter (maar vandaag was het mijn keuze om niet zelf te bakken 😉 )
Geen verjaardagsliedjes meer. Dat hoort niet meer voor dertienjarigen in het bijzijn van hun vrienden. Straks, met alleen de broers erbij kan dat dan weer wel. Meer nog: dan mag niemand beginnen eten alvorens er dertien keer ge-hiep-hiep-hiept is.
De keuze voor “iets samen doen” met zijn peter, in plaats van een materieel cadeau. Fijn vind ik dat, dat ze kunnen genieten van mekaars aanwezigheid.

Was alles maar zo simpel.
Ik twijfelde of ik er überhaupt iets over zou schrijven. Maar het voelt niet goed om “dood” te zwijgen.
Ik twijfelde er niet aan om samen met jarige zoon te passen voor de herdenkingsmis vanavond. Hij heeft er al jaren moeite mee, die blij-triest gevoelens vandaag. Als hij zichzelf vandaag wil wijsmaken dat het alleen maar een leuke dag is, wie ben ik dan om hem dat te beletten?
Ik dacht, ik zoek een passend gedichtje voor haar, want ze zou vandaag 25 geworden zijn.
Je kan je niet voorstellen hoeveel meligheid er op het net te vinden is. Ik denk dat ze met haar ogen zou rollen bij zo’n caramelverzen.
Een vlinderfoto dan? Nee, niet geloofwaardig, ik heb heel de dag nog geen vlinder gezien. Regen ja. Ik was nochtans vast van plan het droog te houden hier…

Sommige keuzes kan je niet maken. Ineens merk je het: sommige dingen zijn er gewoon.

Gemis hield mij weer
eens bezig.
Ik ken je niet, zei ik,
wil je niet kennen.
Je bent niet van mij,
je hebt je van mens vergist.
Ga weg!

Gemis lachte.
Ik ben jouw Gemis, zei Gemis.
Echt wel,
ik vergis mij nooit van mens.

Kun je dan niet stil in een hoekje?
Ergens onopvallend op een krukje?
Op zolder misschien?

Maar Gemis rechtte haar rug
en bleef zitten waar ze zat,
te midden van mijn woonkamer.

(vrij naar Geert De Kockere, uit “Gemis en ik”)