Mooie dingen 3: onze keuken

As we speak leggen we de laatste hand aan alle nog af te werken prutskes. Plintje hier, klein likje verf daar, eindelijk ook een proper geschilderde wc en douche achteraan, een meubeltje van bij de Zweed dat vakkundig aangepast wordt aan onze behoeften, u kent dat wel.
Dingen die eigenlijk al lang gedaan hadden kunnen zijn, maar waar een mens nooit tijd voor maakt.

Project keuken is nu een afgesloten hoofdstuk. Wouter kwam met twee collega’s foto’s nemen “voor in de boekskes”. Kijk gerust even mee, ’t is een keuken om blij mee te zijn (wij zijn hééééél content, en Woonfase is fier op ontwerp en realisatie).

Superhandig: een ontbijtkast. Als alle gezinsleden gegeten hebben gaat de deur toe, en is het hier opgeruimd.

Aan praktische inrichting geen gebrek. Alles is overzichtelijk weggeborgen, en kan zonder veel moeite tevoorschijn gehaald worden op het moment dat we het nodig hebben. Kruiden en kookgerief vlak bij het kookvuur, alles om brood te bakken staat bij de broodmachines, ovenplaten, plateaus en snijplanken verticaal geklasseerd (die dame die daar poseert ben ik niet hoor!) en servies vlakbij de eettafel.

Ook de rommelhoek met krijtbord en alles-waar-geen-plaats-voor-was is nu weggewerkt. Een plafondhoge schuifdeur verbergt de deuren die naar kelder en hall leiden, en zorgt  ook voor wat extra geluidsisolatie. Aan de rechterkant, rug tegen rug met de keukenwand en onzichtbaar vanuit de keuken hebben we ons eigenste containerpark. Een open kast, met bakken waar alles in gesorteerd wordt.

Werkoppervlakte? Massaal aanwezig, en goed georiënteerd.

Achter die matglazen schuifdeur zit ook nog een klein stukje dat opnieuw ingericht werd.

Daar moet de vloer nog wel grondig onder handen genomen worden, de verfrestjes waren niet gewoon weg te dweilen 🙂
Voor de rest van de keuken hadden we wel eventjes ons best gedaan. Ge denkt nu toch echt niet dat dat er alle dagen zo “gelekt” bijligt zeker?

Maar zelfs al ligt het soms wat rommeliger: we worden er nog alle dagen blij van.

©foto’s: Lisa Valcke voor Woonfase

Deze post is op geen enkele manier gesponsord, wij zijn gewoon heel tevreden met onze keuken en met de fijne samenwerking.

 

 

Alle goede dingen bestaan uit drie

Kijk maar: drie bullet journals. (meer weten? kijk hier en hier en hier of Google)

’t Zijn eigenlijk niet die bullet journals op zich, die de mooie dingen zijn (alhoewel), maar wel waar ze voor staan. Laat het mij efkes uitleggen.

Ik begon in de groene, de “mijne”, toen we echt van start gingen met de keukenverbouwing. Alles wat niet mocht vergeten worden, planning, afspraken, kleurcodes, wie wanneer weg was en wat we zouden eten in tijden van geen gasfornuis: één plaats om te schrijven en terug te vinden. ’t Proberen waard, vond ik. Nu na bijna een jaar ben ik zwaar fan.
In digitale tijden? Ja.
Ik ben altijd al stekezot geweest van papier, schriftjes, stiftjes en heel die rimram, maar bovenal is een huis waar muren moeten gesloopt worden en elektriciteitsleidingen ingeslepen geen goeie omgeving voor een splinternieuwe computer. Vandaar: pen en papier.
Alles werd genoteerd en afgekruist, zowel door mezelf als door man des huizes. Ik doe daar niet moeilijk over: die bujo is voor hem evenzeer een gemak als voor mij, dus mag hij die evengoed opendoen als ikzelf. Er in schrijven, da’s een ander paar mouwen 😉

Toen er regelmatig wat tijd bleef tussen de verschillende stappen die we namen om project keuken tot een goed einde te brengen werkte ik wat in de tuin.
Onze tuin neemt veel van mijn tijd in beslag. Niet dat ik dat erg vind, oh nee, maar een beetje notities zijn best handig. Al is het maar om de flaters van vorig jaar niet opnieuw te begaan.

Moestuinagenda’s zijn mooi, en leuk, en vooral duur voor wat ik er maar mee doe. Zelfs de oplossing om het tweede jaar alles in een andere kleur te schrijven leverde een agenda op die maar amper  voor een derde gevuld was. Begin mei, dan roept de zon. En met de zon ook een zeteltje en een glas Ricard, en dan kan heel die moestuinboekhouding mij gestolen worden.

Nu: een tof schriftje uit de Makro, waar ik in schrijf wat ik doe-deed-zou moeten doen, waar ik vooral in ’t voorjaar opschrijf welke beestjes en bloempjes ik zie, hoeveel ik spendeer aan potgrond, zaden, stokken, etiketjes, potjes,… en stukje bij beetje ook een inventaris van planten en zaden die ik heb-wil-kan ruilen.
Bepaalde taken die moeten, wat snoei ik wanneer, is deze of gene goed als snijbloem, lekker bij vanilleijs of ideaal als theekruidje: ik vind het allemaal terug. Heb ik in mei geen zin meer? Geen probleem, de draad wordt wel weer opgepikt. Zonder blanco bladzijden, wanneer de goesting terug is.
De foto hierboven toont een bladzijde uit februari: korte dagen, en veel tijd om als het buiten alweer donker is nog even voort te tuinieren op papier. In juni kan de hele maand misschien wel op één blaadje.
Een schriftje apart, omdat “tuin” toch een groot gegeven is hier ten huize, en alles zou verloren lopen tussen de dingen die in de groene bullet journal staan.

Boekje drie is er nog niet zo lang. Het had er eigenlijk al zeven jaar mogen zijn. Zoveel keer zijn we al op familieweekend geweest, en we zijn van plan om die traditie nog heel lang in ere te houden.

Ondertussen hebben we heel wat know-how, en dat staat daar allemaal in.
Ook deze is niet exclusief van mij: team barbecue hield bij of iedereen zijn bestelde vleesjes wel netjes opgegeten heeft, een ex werd veel grondiger geschrapt dan ik het zelf had gedaan, en iedereen noteerde bizarre uitspraken op de “quotes” pagina. Zo weten we volgend jaar nog steeds dat e-bikes als een raclette vooruit gaan. 😀
Hoeveel charcuterie, welke aperitief, waar je de beste e-bikes van de Ardennen huurt, welk traject op de Ourthe we zullen afvaren, rekeningen, huurcontracten, prijzen per persoon: als deze tante het niet meer ziet zitten om een weekend voor 20 à 25 in mekaar te boksen geef ik het boekje door aan mijn opvolg(st)er.  Alles staat er in, van beginnen plannen tot terugstorten van de waarborg.
Handig dus, dat het een apart boekje is.

Voor de volledigheid: ik gebruik die boekjes echt als planner, schrijf er in met een zwarte stift of blauwe balpen, wat ik eerst vind, maar hou mij ver van kunstig gedoe. Een kleurig plakbandje als ik mijn lat niet vind om een lijntje te trekken, of een datum in een andere kleur, da’s zowat het meest fancy ding dat daar al in staat.
Functioneel en heel minimalistisch, that’s it.

Oeps, dit zou een klein aanloopje worden naar waar ik het eigenlijk over wou hebben: familieweekend, tuin en afgewerkte keuken. In die volgorde, maar dat zal voor een volgende keer zijn.

 

Keukenverbouwingen – 13. Veel werk, waar je niks van merkt

*Gaatjes in muren vullen, schuren, nog eens vullen, schuren, eindlaagje, schuren.
*Isolerende primer aanbrengen, zodat al die vulling straks niet loslaat als het vliesbehang eens moet geherpositioneerd worden (of hoe zeg je zoiets, als zo’n flap niet loodrecht hangt en je ze er weer af moet halen en opnieuw beginnen? zonder isolprimer: miserie)
*Vliesbehang omhooghangen, en waar nodig naadjes bijplamuren, schuren.
*Sms’en, mailen en bellen met de keukenbouwer. Over een aantal toch wel niet echt fijn afgewerkte dingen, over timing en planning. Besluit is telkens hetzelfde: komt goed.

*Kastenwand in de gang af- en uitwassen, en inladen.
*Rolluikkast wind- en waterdicht afwerken, met extra isolerend laagje.
*Gordijnrails afwassen, gordijnen wassen.
*Folie van de kasten halen, lijmsporen en vette vingers verwijderen, kasten uitwassen en inladen.
*Opruimen, ritten naar het containerpark, poetsen, stofzuigen, ramen lappen, verfborstels uitwassen.

*Spotjes hangen waar al jaren tutjes draad uit de muur piepen. Het duurde bijna een hele dag voor er iemand van de zonen het doorhad. Die kale muren, en die industriële stofzuiger, dat is binnenkort verleden tijd.
*Ontelbare ritten naar doe-het-zelf en verfwinkel.

*Plintjes op maat zagen, terugzetten, opvoegen.
*Afdekplaatjes van schakelaars en stopcontacten vervangen en eindelijk afwerken. Na 20 jaar zijn bepaalde dingen uit het gamma, en als je dan eindelijk de afdekplaatjes wil monteren blijkt dat je alles moet vervangen, want niks is nog compatibel met het oorspronkelijke inbouwplaatje. Aaaaaaa…uitstelgedrag is voor niks goed!
*Verven. Hele muren, dat zie je natuurlijk wel, maar retouches en veel herstellingen daar waar vakmannen vette potloodlijnen of vuile vingers achterlieten, daar kruipt enorm veel tijd in in verhouding tot het waw-gehalte.
*Kuisen. Again.
*Haarscherpe randjes tussen twee verschillende kleuren verf maken. (plafond-muur, of twee verschillende kleuren muur die op mekaar aansluiten). Lijkt zo normaal als je het ziet, maar betekent afplakken, siliconenvoeg maken en mooi uitstrijken, verven, tape en afplakfolie weg. Mooi resultaat, al zeg ik het zelf.
*Gordijnrails terughangen.
*Gordijnen ophangen, en alle haakjes die dreigen los te laten eens extra vastnaaien.
*Verf van vloertegels schuren. En nog eens, en dan nog een keer. Denken dat sommige dingen wel vanzelf zullen slijten.

*Binnendeuren schilderen, en nadien het glas schitterschoon poetsen. Deurklinken en scharnieren terug monteren, deuren terughangen. Leve een tochtvrije living!
Die lelijke laminaat moet ook nog weg, maar dat kan pas in januari.

*Afdeklat voor de schuifdeur op maat zagen en terughangen.
*Stelling demonteren.

*Lampen hangen. Niet van het populaire woonwarenhuis, maar alles wat Scandinavisch is moet je blijkbaar zelf monteren.

*Alle meubels terug op een min of meer normale plek zetten, stof afnemen en de kerstboom zetten.
*De “magazijnfunctie” van de woonkamer beperken tot één hoekje.
*Alle sporen van verf, cement, lijm en typische verbouwingsdingen proberen te wissen uit de uitgietbak in ons waskot. Missie absoluut nog niet volbracht.
*Fototoestel nog even veilig weg laten liggen, wat gsm-sfeerbeeldjes doorsturen naar de supporters aan de zijlijn (leve WhatsApp) en genieten van de weergekeerde rust.

Tussendoor genoten we van het sneeuwlandschap, musiceerden de zonen en man nog mee in het sprookje “Het meisje met de zwavelstokjes”, hielp ik mee op een marktje “ten huize van”, zitten er al heel wat fantastische en een paar ronduit nutteloze lessen Meesterherborist op,  werden er al wat cadeautjes gekocht en zijn de examens voor de twee jongsten alweer voorbij. Huizenhoog cliché, maar de tijd vliegt!

Deze namiddag komen de gordijnen, morgen wordt er voortgewerkt aan de keuken. Werkblad, spoelbak, kookplaat, vaatwas: komt goed!

Beu? Nee. Echt niet.
’t Mag beginnen voortgaan nu, dat wel, maar elke dag is weer een stapje vooruit, en elke dag is het beter dan we het hier ooit gehad hebben. Jeuj!

Oh ja, dag Miet! Bart vroeg om vanaf mijn virtuele erf eens te zwaaien naar jou. Bij deze 🙂
Zeg hem maar dat het toch nog goed komt voor oudejaarsavond, en doe hem veel groetjes van ons 😉

 

Keukenverbouwingen – 12. Muurtjes, in alle maten

Nadat alle kasten gemonteerd waren, kwam er een andere schrijnwerker om valse wandjes te zetten.
In zijn atelier was alles al min of meer op maat gezaagd, ’t was alleen nog een kwestie van binnendragen, hier en daar wat aanpassen en stevig bevestigen.

Dat binnendragen was voor mij al een uitdaging: zwaar, groot, lomp en vooral met vreselijk venijnig snijdende randen daar waar het verstek voorzien was. Werkhandschoenen: waarlijk onmisbaar in dit geval.
Heel ons magazijn stond opeens vol muurtjes in wording.

Er werd gemeten en gevezen, voorbereid voor de dag daarna, en klaargelegd om te verven. Nachtwerk voor mij, gelukkig met verf die na amper twee uur droogtijd overschilderbaar is, want een schuifdeur is makkelijker te voorzien van een kleurtje als ze op schragen ligt dan wanneer ze al tussen muur en nieuwe kasten gemonteerd is.

’s avonds

’s morgens

Die afwaskeuken uit het vorige bericht, dat was -uiteraard- een zeer tijdelijk gegeven.
De enige wateraansluiting werd verlegd naar haar definitieve bestemmingen, en samen met de mal voor het werkblad en wat restjes deur en plint ligt onze oude spoelbak nu op de plaats waar de nieuwe moet komen.

Alles werd nauwgezet waterdicht gemaakt met siliconen, zodat de afwas nu wel in de keuken kan gebeuren. Voorlopig nog met een waterkoker, de boiler komt pas als de definitieve spoelbak er is. Gelukkig bestaat er een vaatwasmachine! Een vervangtoestel, maar dat doet perfect wat het moet doen.
De opbergkasten in dat gangetje kunnen geplaatst worden.

Alles werd geschilderd en opgeruimd, en het voorgemonteerde ladenblok werd met de hulp van enkele zonen op zijn plaats gezet.
Voor de schuifdeur was het een beetje passen, meten en goed afstellen.

Hier en daar werden er nog wat prutserijtjes afgewerkt: scharnieren vervangen, greepjes op de deuren gemonteerd, bovenkastjes geplaatst, en dan konden de eerste toestellen er eindelijk in.

Gedaan met improvisatiekoken in zo weinig mogelijk potten: eindelijk twee deftige ovens en een warmhoudlade die in combinatie met een inductieplaatje van IKEA een hemel op aarde zijn in vergelijking met wat het ooit was. En dan moet de “echte” kookplaat nog komen!
Ook de dagelijkse tripjes naar de koelkast in de garage zijn afgelopen. Er staat er nu één in de keuken, hoe tof is dat zeg! (en hoe moeilijk om dat ochtendwandelingetje naar de garage af te leren…)

Nu is het weer aan ons: terwijl we wachten op werkblad en toestellen doen wij verder met schuren, vliesbehang plakken en verven. Er is nog een rolluikbak die wat isolatie en afwerking kan gebruiken, en de binnendeuren worden na 20 jaar helemaal gerestaureerd. De biplexplaatjes die daar ooit voorlopig ingezet werden omdat glas en kleine kinders geen goeie combinatie was zijn voor het containerpark, de deuren werden allemaal naar een schrijnwerkerij/glashandel hier in de buurt gebracht, en binnenkort ga ik ze met de verfborstel te lijf.

De gordijnen zijn besteld, over de vloer zijn we het ook eens: ’t geraakt hier echt nog helemaal af 🙂

Keukenverbouwingen – 11. En toen was ’t voor echt

Ooit, lang geleden, in de zomer, begon Woonfase hier drie dagen te vroeg.
Het begin was heel simpel: maak van uw huis een lege ruimte, en denk daarna alleen nog in termen als “opslagplaats” en “magazijn”.
Daar komen dan vanzelf populaire vragen en begrippen bij: “waar ligt …?” , “uitdaging” en “geordende chaos” werden hier veel gebruikt.

We hadden een gangetje van ergens aan de voordeur, tot ergens waar de keuken moest komen, en de man die alles hier op zijn plaats moest monteren voelde zich tussen al die halve en hele kasten als een visje in het water.

Het grote wandmeubel, daar zou hij mee beginnen. De onderkastjes stonden heel rap, maar tot op de millimeter juist. Wat zeg ik? Tot op een honderste millimeter denk ik. Sommige mensen hebben een passie, en maken daar hun beroep van. Wel, M. is er zo ééntje.

Die sleuven, die hadden we op voorhand gemaakt om de deuren zo diep mogelijk te laten wegschuiven, zonder de kast extra naar voor te moeten zetten. Eens passen en meten, en toch nog wat meer uitkappen. Gelukkig was man des huizes in de buurt, want zo’n kastje “efkes” presenteren, amai, dat weegt! Ook voor allerlei aanpassingswerkjes, zoals het betere kap- en breekwerk steken we zelf een handje toe. Dat maakt het ook een aangename samenwerking: we kunnen (en belangrijk: mogen) zelf meehelpen. Af en toe makkelijk voor M., die wat extra mankracht heeft, en ook voor ons, want al die professionele machines die hier zijn, amai, ne mens zou van minder lopen kwijlen 😉

Dat was het resultaat na dag één. Moeilijk om het mij nu nog zo voor te stellen, want ondertussen zijn we heel wat fases verder.

Die week kwam M. elke dag, klokvast (en heel vroeg in mijn beleving) ’s morgens. en ’s avonds vertrok hij wanneer er iets afgewerkt was, of wanneer de file opgeklaard was. Werken op de E4O… Lange dagen voor de man uit Diksmuide.
Een fijne man, die een koffietje op zijn tijd weet te appreciëren, die altijd maar verder doet, houdt van Radio 2 en een heerlijk droge humor hanteert, met het meest uitgestreken gezicht ever. Ik ben zwaar fan van M.!
Ook van zijn zelfgemaakte sorteerbakjes trouwens.

Er kwam ook terug een afscheiding tussen gang en keuken, je weet wel, waar we die binnenmuur gesloopt hebben.

Aan de achterzijde is het nu breed genoeg om een heuse afwaskeuken te installeren. Sjiek jong, nooit meer vuile afwas in het zicht van de eettafel 😉
Wel andere rommeltjes (ahum), maar we zijn hier niet moeilijk.
Oh ja: dat stuk muur vergaten we niet te voorzien van een kleurtje, daar komen nog kasten.
M. lachte elke dag opnieuw met het feit dat hier echt op alle mogelijke momenten van de dag wel iemand aan tafel zat. Tja, pubers en nog vakantie, need I say more?

Meetwerk: het werkblad moet juist zijn, en er komt zelfs eerst een mal om te controleren dat alles wel is zoals het moet zijn. Daarna kan de bestelling doorgaan, en zouden we na 6 weken helemaal geïnstalleerd kunnen zijn. Ondertussen weet ik dat dat niet zo is, soms lopen dingen fout, maar dat is des menschen, niwaar? Al komt deadline “Kerstmis” nu wel heel dicht…
We panikeren nog niet, want Conrad (links op de foto, voor man des huizes) sms’te
“komt goed”. Oké, dan rekenen we daar op. Menu en opkuis en tafelversiering zijn mogelijks iets minder dan andere jaren, sorry gasten!

Toen was het eventjes gedaan voor M. Deze keukenkasten monteerde hij al helemaal, die staan klaar om op hun definitieve plaats gezet te worden. Eerst moeten er valse wandjes en een schuifdeur geplaatst worden, en dat gebeurt door iemand anders. Dat moet dan ook allemaal eerst geverfd worden, en net als meneer Natuurlijk-Rijk doe ik dat liefst als er nog niet teveel nieuwe meubels staan, want ik ben nogal enthousiast als ik aan de slag mag met borstel en rol.