In al mijn enthousiasme werd dit een lange post…als je niet houdt van vakantieverslagjes, mag je nu wegklikken 🙂
Het werd al vastgelegd direct na het weekend van vorig jaar: editie 2018 kon gepland worden.
Eindelijk was het huis van Monsieur Charles nog eens vrij, we hadden er al enkele keren naast gepakt. Heerlijk huis, waar we ook enkele jaren geleden een fantastische driedaagse hadden. Een aantal studenten kon toen niet mee wegens examens, maar nu waren we compleet. Die studenten van toen, die brachten ook liefjes mee, en het leek of ze al jaren bij de familie horen. Het klikte wonderlijk goed, toffe madams allemaal.
De organisatie en planning ligt grotendeels bij mij. Een heel werk, maar ik doe het graag. Nu zelfs heel gestructureerd, in mijn rood schriftje.
Boodschappenlijsten van andere jaren werden nagekeken, de drankaankopen gedelegeerd, en voor telefoontjes naar verhuurfirma’s van boten en fietsen schakel ik man des huizes in. Ik telefoneer niet graag, en al zeker niet als een fransgesproken antwoord tot de mogelijkheden behoort.
We hebben een app groepje met de familie, vragen en antwoorden werden vlot uitgewisseld. Ook vertrekuur, verwacht aankomstuur en al zulks.
Ik vertrok als eerste, met drie van mijn vier zonen, en dat kleine kindjes groot worden is in deze een heel gemak: geen gezeur onderweg, een dj van dienst die via bluetooth zorgde voor aangename (!?) klank in de auto, geen pipistops, en vooral veel hulp bij het lossen van de auto. Onderweg kregen we sfeerfoto’s van de anderen.
Man reisde met onze jongste per moto, en werd vergezeld door zijn broer, die dochter F. achterop had.
Een half uurtje na aankomst stond de spaghettisaus op ’t vuur en stuurde ik een berichtje dat we hadden kunnen aperitieven, als de drank er zou geweest zijn… (noteren voor volgend jaar 🙂 )
Iedereen arriveerde, at, laadde uit en vertelde. Altijd een leuk weerzien, met heel die bende. Het programma werd overlopen, en we hadden er reuze zin in.
De eerste dag fietsten we met bijna heel de groep een combinatie van een uitgetekende fietstocht en ravel-wegen.
De auto was op voorhand geparkeerd op de picknickplek zodat we snel de achterblijvers en een gezonde portie eten en drinken konden gaan halen.
Na de middag stopten er een paar om te gaan studeren of een vermoeide knie wat rust te gunnen, er werd met andere niet-fietsenden een uitstapje gemaakt, en tegen ’t aperitief waren we weer compleet.
Een deel van de fietsen werd terug opgehaald door de verhuurder. Super makkelijk, perfecte service.
Voor het eten gaat dat vlot: alles is mee, het menu is unaniem goedgekeurd en wie zin heeft helpt mee in de keuken. We stelden nog nooit een takenlijst op, en zoals het nu loopt is dat ook niet nodig.
Op enkele plakjes vlees en wat champignonsaus na was alles op. Daarna vonden we mekaar terug rond de tafel, in de klas, al goochelend, op de moto, al gibberend, aan de afwas, MTB parcours bekijkend, of onderweg in één van de gangen van het huis.
Er werd gebrieft voor de volgende dag. De avond eindigde veel te laat, maar op zo’n weekend haal ik het onderste uit de kan… (figuurlijk dan hé!)
Op vrijdag splitsten we. De jongensjeugd ging mountainbiken. Voor ’t eerst zonder “ne grote mens”, maar zoals gezegd: kleine kindjes worden groot.
Nichtje moest verplicht naar de les in Leuven, en werd gebracht door haar papa, die er ondertussen van profiteerde om op kot bij één van de zonen een beetje schade te gaan opmeten. Nog iemand anders dook met zijn neus in de studieboeken, en de rest vertrok naar de Railbikes van de Molignée. Zo hadden we ook iets leuks voor wie niet zo goed meekan in heel het sportieve gedoe.
Het was super. We waren net een klas kindjes die voor ’t eerst op schoolreis mochten. Superenthousiast, aan ’t trappen en kletsen, en opgemerkt door RTBF. We werden gefilmd voor een programma à la iedereen beroemd, dat ergens deze zomer uitgezonden wordt.
Nadien picknickten we weer, informeerden we bij de mountainbikers hoe het was, en kregen een enthousiaste bende op foto als antwoord. Zij aten in het huisje, en vertrokken dan voor deel twee.
Wij reden ook weer richting Goesnes.
Ah ja! Om 16u moesten we er zijn, want dan zou Mieke, van Laboarte komen om een workshop handletteren te geven.
Zoals eerder gezegd: niet iedereen is fysiek even sterk, en als een weekend Ardennen dan alleen maar bestaat uit picknick nabrengen naar de sportievelingen, en voor de rest wat rondhangen in het huisje, dan is dat niet echt tof.
Daarom zochten we iets waarvan we dachten dat schoonzusje het echt leuk zou vinden, en kijk: schot in de roos.
Mieke had alle materialen mee, voor elk een werkmapje, een stapel voorbeeldboeken, een bord om alles aan uit te leggen, en ze deed dat fantastisch! Iedereen genoot, en op het eind hadden we allemaal een mooie gehandletterde quote om trots op te zijn.
Aperitief, sauna, workout op het gras, barbecue en een zalige avond buiten op het terras. Heerlijk om te zien hoe iedereen taken spontaan opneemt, hoe de jeugd het goed doet met mekaar, hoe jong en oud het samen prima doen.
Het werd weer een beetje later dan de vorige dag, maar het bed voelde al vertrouwder aan, dus ik viel als een blok in coma slaap.
Zaterdag begon grijs, maar al snel werd het insmeerweer. In badpak in de kajak, klaar voor 23 kilometer vaarplezier.
De dynamiek lag een beetje anders dan andere jaren: meer meisjes die samen met onze oudste twee zonen de kunst van het “dobberen” ontdekten zorgden voor minder gestoei en gespetter met de jongens. Tiens, van wie zouden mijn zonen dat hebben?
De “vlag”, een bandje dat elk jaar meegaat, belandde op het eind in mijn kajak, ik ben dus gejost en mag volgend jaar starten met dat ding.
Zoon drie vond de kajak die de verhuurder de vorige dag niet terugkreeg. Enkele ladderzatte mensen hadden geen flauw benul meer waar ze het ding achtergelaten hadden. Eerlijk als hij is ging hij voor het vindersloon, ipv voor een verkoopsessie op tweedehands 😉
Ongeveer halfweg staan traditiegetrouw de niet-waterratten te wachten met krachtvoer, fototoestel en een verse lading zonnecrème.
Na het eten even hozen, camouflage (!?) herschikken, en weer weg voor een paar uur.
Die avond werd de chili con carne, gemaakt door een nichtje dat bijgestaan werd door jong volk, zeer gesmaakt. Achteraf: de klop van de hamer. Ik ben geen drie maal zeven meer, en deze keer waren de late uurtjes voor de anderen.
Zondagvoormiddag regende het pijpenstelen, maar die-hards als we zijn gingen we toch op dropping. Voorbereid door de jeugd, en bedoeld voor iedereen. De rolstoel kreeg een veldrit voor de wielen, oma’s pijnlijke enkel en uithoudingsvermogen werden op de proef gesteld, sommige opdrachten waren hilarisch, anderen werden geschrapt of naar drogere oorden verplaatst. Teamwork! Dikke pluim voor het organiserend comité!
Aan alle mooie liedjes komt jammer genoeg een eind. We zaten nog samen rond de tafel om restjes op te eten, maakten koffers en vertrokken één na één huiswaarts.
Deze keer waren het man en oudste zoon die met de moto gingen. Zoon drie moest zeker op tijd zijn, die kwam alleen maar even thuis om te douchen, en vertrok dan met de klas naar Tsjechië.
Het was weer een weekendje om in te kaderen. Fijn dat iedereen zich volledig smijt, hoewel het niet altijd makkelijk is. Al dat jonge enthousiaste geweld zien we jaar na jaar evolueren. Twee van die bende gaan steeds mee in ons hart en op foto, en krijgen steevast een plekje op Ardense dressoirs. De vlinderkadertjes gaan mee, W* en S* worden gelukkig niet doodgezwegen, maar ’t had nog zoveel mooier kunnen zijn.
Na het weekend kreeg ik nog een pakkend mailtje van schoonbroer. Ja, ’t is waar…
we beseffen absoluut niet hoe zwaar het kan zijn, en hoe blij wij mogen zijn dat we al die toffe dingen “tope” met onze kinderen kunnen doen.
De foto’s in dit berichtje kunnen van iedereen zijn die mee was. Mijn toestel is op zo’n dagen publiek bezit. De laatste is ©KD
Het huis van Tante Alice 