Taart, bloemen, en een oprit!

Moeke was vandaag jarig. 81 Lentes.
Vorig jaar grapten we met onze zotte kop dat ze volgende keer een oprit cadeau zou krijgen, en zij (en mijn vader) vonden dat één van onze betere ideeën.

En kijk, ’t is zelfs gelukt ook!

In ons typische Belgische weertje werd hard gewerkt. Stabilisé moest ingevoerd en effen getrokken worden, (en zoals gewoonlijk hebben we veel te veel!) klinkers gelegd, klinkers geslepen, stof gegeten, oren geteisterd, duimen geplet, ruggen gemarteld: allemaal met plezier, en tussen de hagelbuien door.

Op ’t moment dat je een steen vijf keer moet herslijpen weet je dat het genoeg geweest is voor die dag. Gisteren stopten we toen alle grote vlakken dichtgelegd waren, en alleen nog wat uitdagende slijpmotiefjes lagen te wachten.

Vandaag gingen manlief en ik terug om af te werken. Gelukkig maakten de buren er niet veel van, want slijpen op zondag is zeker geen evidentie.

Broerlief kwam ook nog een boeket aan de jarige geven en wat helpen om de resterende klinkers op te ruimen en een (deel van de) lading af te voeren stabilisé in de aanhangwagen te scheppen.

Toen het snerpende geluid van de schijf eindelijk gedaan was kwam er nog een fantastische helper die van mij de superbelangrijke opdracht kreeg om vanaf nu elke keer te controleren of er geen mini gaatjes waren. Indien ja: opvullen. Hij beloofde dat hij dat elke keer nauwgezet zou nakijken, en probeerde een paar mogelijke methoden uit. Hartjes voor zo’n petekind!

Om vier uur was alles af, en was er – uiteraard, verjaardag! – koffie en taart. Ook een stralende jarige, die superblij was met het resultaat van onze noeste arbeid. Zelfs de schoonheidsfoutjes werden van tafel geveegd.

Een volgende keer weten we weeral meer dan toen we hier aan begonnen:
* Luister niet naar de nonkel die advies geeft om “wat speling” te voorzien. De klinkers zelf zijn immers al enkele millimeters kleiner dan twintig-twintig…
* Ga er niet van uit dat een huis recht is. Metserskoordjes daarentegen wél. Indien strak gespannen.
* Reken, herreken en bereken nog eens hoeveel stabilisé er moet zijn. Indien veel: herbegin.
* Als je dan toch een berg over hebt: zwier het op tinternet. Wie weet zijn er nog ergens klussers bezig die dat kunnen gebruiken. Nu moet het allemaal naar ’t containerpark, wegens “kapot”
* Doe een lang onderlijveke of een overall aan, want een metsersspaarpot of een halfblote rug: koud, en geen zicht zeg ik u 😀
* Geniet van ’t resultaat, geniet van de blije gezichten, en geniet van ’t feit dat iedereen daar weer een keer eensgezind stond te zweten. Gouden momentjes, zelfs als er in plaats van poedersuiker slijpstof over ligt.

 

 

Mooie dingen 3: onze keuken

As we speak leggen we de laatste hand aan alle nog af te werken prutskes. Plintje hier, klein likje verf daar, eindelijk ook een proper geschilderde wc en douche achteraan, een meubeltje van bij de Zweed dat vakkundig aangepast wordt aan onze behoeften, u kent dat wel.
Dingen die eigenlijk al lang gedaan hadden kunnen zijn, maar waar een mens nooit tijd voor maakt.

Project keuken is nu een afgesloten hoofdstuk. Wouter kwam met twee collega’s foto’s nemen “voor in de boekskes”. Kijk gerust even mee, ’t is een keuken om blij mee te zijn (wij zijn hééééél content, en Woonfase is fier op ontwerp en realisatie).

Superhandig: een ontbijtkast. Als alle gezinsleden gegeten hebben gaat de deur toe, en is het hier opgeruimd.

Aan praktische inrichting geen gebrek. Alles is overzichtelijk weggeborgen, en kan zonder veel moeite tevoorschijn gehaald worden op het moment dat we het nodig hebben. Kruiden en kookgerief vlak bij het kookvuur, alles om brood te bakken staat bij de broodmachines, ovenplaten, plateaus en snijplanken verticaal geklasseerd (die dame die daar poseert ben ik niet hoor!) en servies vlakbij de eettafel.

Ook de rommelhoek met krijtbord en alles-waar-geen-plaats-voor-was is nu weggewerkt. Een plafondhoge schuifdeur verbergt de deuren die naar kelder en hall leiden, en zorgt  ook voor wat extra geluidsisolatie. Aan de rechterkant, rug tegen rug met de keukenwand en onzichtbaar vanuit de keuken hebben we ons eigenste containerpark. Een open kast, met bakken waar alles in gesorteerd wordt.

Werkoppervlakte? Massaal aanwezig, en goed georiënteerd.

Achter die matglazen schuifdeur zit ook nog een klein stukje dat opnieuw ingericht werd.

Daar moet de vloer nog wel grondig onder handen genomen worden, de verfrestjes waren niet gewoon weg te dweilen 🙂
Voor de rest van de keuken hadden we wel eventjes ons best gedaan. Ge denkt nu toch echt niet dat dat er alle dagen zo “gelekt” bijligt zeker?

Maar zelfs al ligt het soms wat rommeliger: we worden er nog alle dagen blij van.

©foto’s: Lisa Valcke voor Woonfase

Deze post is op geen enkele manier gesponsord, wij zijn gewoon heel tevreden met onze keuken en met de fijne samenwerking.

 

 

Feestje!

Sinds 2 februari is onze keuken zo goed als af, op nog wat kastinrichting na.
De tafel is er, de wandplankjes hangen, en zoals dat gaat zijn we het comfort van toestellen en ruimte al goed gewoon.
Koken is een plezier. Vroeger deden we dat ook al graag, maar als een oven gewoon doet wat moet, da’s toch een luxe die we nog niet kenden. Onze oude gasoven was nogal koppig, soms. Ook opruimen achteraf: zalig. Een voddeke over de kookplaat, en ’t is weer proper. Gasbekken, die mochten al eens een keertje meer “verstopt” worden onder de afdekplaat vroeger, blij dat dat klusje niet meer tot de routine behoort.
Waar ze bij Natuurlijk-rijk zorgen voor meer ruimte om ruzies te vermijden, zorgden wij voor voldoende laadcapaciteit, ook beter voor de vrede in huis.

Grote keukens, da’s goed voor feestjes.

Nieuwjaar 2018: Man had aan één van zijn petekinderen voorgesteld om -met het oog op samenwonen met zijn lief- eens samen te koken voor de rest van zijn petekinderen en hun lieven. Iedereen kreeg voor zijn nieuwjaar een cadeaubon voor een etentje bij ons, en toevallig paste het voor heel de bende op 4 februari. Jeuj, dan pikken we ’s avonds het Lichtfestival ook nog mee!

Begin januari 2018: We zitten rond de (oude) tafel met de keukenbouwers, op een vrijdagavond. Alles wat nog moet gebeuren wordt opgelijst en besproken. Het resultaat tot nu toe is mooi. De kleuren matchen, plannen en realiteit kloppen met wat we wilden.
De gordijnen zorgen voor een gezellig geheel. Onze teleurstelling over de kastenwand in de gang wordt au sérieux genomen, de twee heren bevestigen wat wij al gezien hadden: dit is te slordig, te onnauwkeurig en te onafgewerkt om voor lief te nemen. De schrijnwerker-onderaannemer die de kasten plaatste zal ingelicht worden, en samen zullen we zoeken naar een oplossing.
Nieuwe eindstreep: 3 februari. Ah ja, de 4de is hier een feestje!

Half januari 2018: Berichten over een tafel en twee plankjes die er nog steeds niet zijn, maar zullen geleverd worden, of toch niet, ja toch wel… Pffff. Gelukkig zijn er nog andere dingen te doen.

gezaagde laminaat

oude tafel, in stukjes

oude tafel, geverfd

oude tafel, gemonteerd

alles uit de weg voor de nieuwe vloer

nieuwe vloer ligt

Onze oude laminaatvloer (op de foto al in een paar stukken gezaagd voor snelle afbraak) wordt vervangen door een degelijke keramische tegel met het uitzicht van echt parket. Onderhoudsgemak en slijtvastheid primeren hier, zo aan de voordeur. Nu die vloer toch weggaat kan ik hem eerst nog ongegeneerd bekladden. Mijn schildersatelier verhuist naar daar, en onze oude tafel wordt helemaal in een nieuw jasje gestopt. Een stevige verf, die tegen een stootje kan, en perfect aansluit bij de kleuren van de keuken. Laminaat weg, enter vloerders.
Op een dag ligt de vloer, twee dagen later wordt alles gevoegd en staan de plinten er, en dan is het weer aan ons.

De laatste muur wordt afgewerkt, met een behang dat doet denken aan een ruwe betonnen muur. Siliconenvoegjes worden nauwkeurig afgewerkt, afdekplaatjes voor elektriciteit teruggeplaatst, en de meubels weer stofvrij gemaakt.
Grote sterke zonen in huis, het is een gemak. Samen met hun zit ik aan tafel, we maken een schetsje van hoe we het geheel kunnen inrichten en beginnen met meubels te slepen.
Tegen ’s avonds staat alles in een opstelling die voorlopig ok is, de oude tafel moet nu nog even keukentafel zijn.

Eind januari 2018: Tafel en wandplankjes zijn er. Volgende week wordt alles gemonteerd, de petekinderen krijgen de primeur. Ook de schrijnwerker komt langs om te kijken en te noteren wat er allemaal beter moet.

2 februari 2018: Marc komt nog een halve dag afwerken, en vindt het geheel ook zeer geslaagd. Hij vindt het alleen zonde dat we zo’n mooie tafel gewoon als “dagelijks gebruiksvoorwerp” zien. Geen gedoe met tafelkleedjes, of godbetert, toile cirée. Ik moet hem beloven om toch minstens placemats te gebruiken…Bwoh…

Het hout geeft direct een warme toets aan de plek. Man vond dat AL mijn kookboeken op zo’n rekje overdreven, rommelig en niet esthetisch verantwoord waren.

Voor een keer dan mijne meneer zo’n uitgesproken mening heeft over interieurfeiten ben ik wel bereid om te luisteren. Trouwens, toen de boeken er even stonden duikelden ze al om, en verder de grond op. Niet goed voor mijn hart, want ik ben nogal (understatement) zorgzaam op die dingen.
Poetsen, en inrichten voor een feestje!

4 februari 2018: Een fantastisch geslaagde dag.

Petekind en vriendin  stonden hier ’s morgens samen met Man des huizes te kokkerellen, en tegen de middag kwam iedereen aan. Aperitief, voorgerechtje, twee soorten lasagna en een geslaagde moelleux: het was allemaal voorzien. Gluten- en lactosevrij, dat spreekt. Belangrijk voor wie daar gevoelig voor is, niet merkbaar voor wie er geen last van heeft.

Er werd gekeuveld, gelachen, gesmuld, geplaagd en gespeeld, zoals die jeugd van onze familie zo heerlijk kan. Zelfs de trampoline was weer eens place to be.
Heerlijk om te zien hoe familie en lieven mekaar moeiteloos vinden, hoe ik als “ouwe tante” interesses deel met de jeugd, hoe ze nog allemaal graag tijd maken om een hele zondag samen te spenderen en hoe er al uitgekeken wordt naar het familieweekend. De afwezigen lieten we app-gewijs delen in de vreugde (en maakten we mogelijks wel een beetje jaloers) maar ja, Man is ook geen peter van iedereen natuurlijk…
Na het dessert werden handschoenen, sjaals en mutsen bovengehaald, stippelden we een route uit en trokken we richting Gent.

Met de auto tot de P+R, dan spurten naar een overvolle tram, waar we ons nog bij inwurmden, en vanaf Gent Zuid genieten van de sfeer, het volk, het Gents, en het gevoel dat het een dag met een gouden randje was.

Die keuken is goedgekeurd, effenaf!

 

 

Keukenverbouwingen – 13. Veel werk, waar je niks van merkt

*Gaatjes in muren vullen, schuren, nog eens vullen, schuren, eindlaagje, schuren.
*Isolerende primer aanbrengen, zodat al die vulling straks niet loslaat als het vliesbehang eens moet geherpositioneerd worden (of hoe zeg je zoiets, als zo’n flap niet loodrecht hangt en je ze er weer af moet halen en opnieuw beginnen? zonder isolprimer: miserie)
*Vliesbehang omhooghangen, en waar nodig naadjes bijplamuren, schuren.
*Sms’en, mailen en bellen met de keukenbouwer. Over een aantal toch wel niet echt fijn afgewerkte dingen, over timing en planning. Besluit is telkens hetzelfde: komt goed.

*Kastenwand in de gang af- en uitwassen, en inladen.
*Rolluikkast wind- en waterdicht afwerken, met extra isolerend laagje.
*Gordijnrails afwassen, gordijnen wassen.
*Folie van de kasten halen, lijmsporen en vette vingers verwijderen, kasten uitwassen en inladen.
*Opruimen, ritten naar het containerpark, poetsen, stofzuigen, ramen lappen, verfborstels uitwassen.

*Spotjes hangen waar al jaren tutjes draad uit de muur piepen. Het duurde bijna een hele dag voor er iemand van de zonen het doorhad. Die kale muren, en die industriële stofzuiger, dat is binnenkort verleden tijd.
*Ontelbare ritten naar doe-het-zelf en verfwinkel.

*Plintjes op maat zagen, terugzetten, opvoegen.
*Afdekplaatjes van schakelaars en stopcontacten vervangen en eindelijk afwerken. Na 20 jaar zijn bepaalde dingen uit het gamma, en als je dan eindelijk de afdekplaatjes wil monteren blijkt dat je alles moet vervangen, want niks is nog compatibel met het oorspronkelijke inbouwplaatje. Aaaaaaa…uitstelgedrag is voor niks goed!
*Verven. Hele muren, dat zie je natuurlijk wel, maar retouches en veel herstellingen daar waar vakmannen vette potloodlijnen of vuile vingers achterlieten, daar kruipt enorm veel tijd in in verhouding tot het waw-gehalte.
*Kuisen. Again.
*Haarscherpe randjes tussen twee verschillende kleuren verf maken. (plafond-muur, of twee verschillende kleuren muur die op mekaar aansluiten). Lijkt zo normaal als je het ziet, maar betekent afplakken, siliconenvoeg maken en mooi uitstrijken, verven, tape en afplakfolie weg. Mooi resultaat, al zeg ik het zelf.
*Gordijnrails terughangen.
*Gordijnen ophangen, en alle haakjes die dreigen los te laten eens extra vastnaaien.
*Verf van vloertegels schuren. En nog eens, en dan nog een keer. Denken dat sommige dingen wel vanzelf zullen slijten.

*Binnendeuren schilderen, en nadien het glas schitterschoon poetsen. Deurklinken en scharnieren terug monteren, deuren terughangen. Leve een tochtvrije living!
Die lelijke laminaat moet ook nog weg, maar dat kan pas in januari.

*Afdeklat voor de schuifdeur op maat zagen en terughangen.
*Stelling demonteren.

*Lampen hangen. Niet van het populaire woonwarenhuis, maar alles wat Scandinavisch is moet je blijkbaar zelf monteren.

*Alle meubels terug op een min of meer normale plek zetten, stof afnemen en de kerstboom zetten.
*De “magazijnfunctie” van de woonkamer beperken tot één hoekje.
*Alle sporen van verf, cement, lijm en typische verbouwingsdingen proberen te wissen uit de uitgietbak in ons waskot. Missie absoluut nog niet volbracht.
*Fototoestel nog even veilig weg laten liggen, wat gsm-sfeerbeeldjes doorsturen naar de supporters aan de zijlijn (leve WhatsApp) en genieten van de weergekeerde rust.

Tussendoor genoten we van het sneeuwlandschap, musiceerden de zonen en man nog mee in het sprookje “Het meisje met de zwavelstokjes”, hielp ik mee op een marktje “ten huize van”, zitten er al heel wat fantastische en een paar ronduit nutteloze lessen Meesterherborist op,  werden er al wat cadeautjes gekocht en zijn de examens voor de twee jongsten alweer voorbij. Huizenhoog cliché, maar de tijd vliegt!

Deze namiddag komen de gordijnen, morgen wordt er voortgewerkt aan de keuken. Werkblad, spoelbak, kookplaat, vaatwas: komt goed!

Beu? Nee. Echt niet.
’t Mag beginnen voortgaan nu, dat wel, maar elke dag is weer een stapje vooruit, en elke dag is het beter dan we het hier ooit gehad hebben. Jeuj!

Oh ja, dag Miet! Bart vroeg om vanaf mijn virtuele erf eens te zwaaien naar jou. Bij deze 🙂
Zeg hem maar dat het toch nog goed komt voor oudejaarsavond, en doe hem veel groetjes van ons 😉

 

Keukenverbouwingen – 12. Muurtjes, in alle maten

Nadat alle kasten gemonteerd waren, kwam er een andere schrijnwerker om valse wandjes te zetten.
In zijn atelier was alles al min of meer op maat gezaagd, ’t was alleen nog een kwestie van binnendragen, hier en daar wat aanpassen en stevig bevestigen.

Dat binnendragen was voor mij al een uitdaging: zwaar, groot, lomp en vooral met vreselijk venijnig snijdende randen daar waar het verstek voorzien was. Werkhandschoenen: waarlijk onmisbaar in dit geval.
Heel ons magazijn stond opeens vol muurtjes in wording.

Er werd gemeten en gevezen, voorbereid voor de dag daarna, en klaargelegd om te verven. Nachtwerk voor mij, gelukkig met verf die na amper twee uur droogtijd overschilderbaar is, want een schuifdeur is makkelijker te voorzien van een kleurtje als ze op schragen ligt dan wanneer ze al tussen muur en nieuwe kasten gemonteerd is.

’s avonds

’s morgens

Die afwaskeuken uit het vorige bericht, dat was -uiteraard- een zeer tijdelijk gegeven.
De enige wateraansluiting werd verlegd naar haar definitieve bestemmingen, en samen met de mal voor het werkblad en wat restjes deur en plint ligt onze oude spoelbak nu op de plaats waar de nieuwe moet komen.

Alles werd nauwgezet waterdicht gemaakt met siliconen, zodat de afwas nu wel in de keuken kan gebeuren. Voorlopig nog met een waterkoker, de boiler komt pas als de definitieve spoelbak er is. Gelukkig bestaat er een vaatwasmachine! Een vervangtoestel, maar dat doet perfect wat het moet doen.
De opbergkasten in dat gangetje kunnen geplaatst worden.

Alles werd geschilderd en opgeruimd, en het voorgemonteerde ladenblok werd met de hulp van enkele zonen op zijn plaats gezet.
Voor de schuifdeur was het een beetje passen, meten en goed afstellen.

Hier en daar werden er nog wat prutserijtjes afgewerkt: scharnieren vervangen, greepjes op de deuren gemonteerd, bovenkastjes geplaatst, en dan konden de eerste toestellen er eindelijk in.

Gedaan met improvisatiekoken in zo weinig mogelijk potten: eindelijk twee deftige ovens en een warmhoudlade die in combinatie met een inductieplaatje van IKEA een hemel op aarde zijn in vergelijking met wat het ooit was. En dan moet de “echte” kookplaat nog komen!
Ook de dagelijkse tripjes naar de koelkast in de garage zijn afgelopen. Er staat er nu één in de keuken, hoe tof is dat zeg! (en hoe moeilijk om dat ochtendwandelingetje naar de garage af te leren…)

Nu is het weer aan ons: terwijl we wachten op werkblad en toestellen doen wij verder met schuren, vliesbehang plakken en verven. Er is nog een rolluikbak die wat isolatie en afwerking kan gebruiken, en de binnendeuren worden na 20 jaar helemaal gerestaureerd. De biplexplaatjes die daar ooit voorlopig ingezet werden omdat glas en kleine kinders geen goeie combinatie was zijn voor het containerpark, de deuren werden allemaal naar een schrijnwerkerij/glashandel hier in de buurt gebracht, en binnenkort ga ik ze met de verfborstel te lijf.

De gordijnen zijn besteld, over de vloer zijn we het ook eens: ’t geraakt hier echt nog helemaal af 🙂