Mooie dingen 2: onze tuin

Schriftje twee, dat gaat over alles wat met onze tuin te maken heeft.

Planten, plannen, kosten, wat er wanneer gebeurde of zou moeten gebeuren, successen of complete mislukkingen in de moes- en siertuin, en nog zoveel dingen meer, het staat er ongeveer allemaal in.

Leuk om bij te mijmeren en weg te dromen als de dagen kort en donker zijn, en de regen meer zin doet hebben om binnen te prutsen dan om in kou en nattigheid te tuinieren.

Maar een tuin, da’s vooral leuk in ’t echt. In elk seizoen is er daar wel iets te beleven, en ik zou dat stukje uitbreiding van onze woonst verschrikkelijk slecht kunnen missen.
Het groeide mee met ons gezin en evolueerde door de jaren heen naar de gezellige plek die het nu is.

We kunnen er ons creatief ei kwijt. Villa Steenschot was een leuk project, waar we nog geen moment spijt van hebben. Binnenkort komt daar op vraag van een lezer nog eens een update over.
Het moet niet altijd zo groot zijn natuurlijk: een stel schommelpalen omtoveren tot een aardbeihoekje is al even plezant.

Met de overschotten van de boomhut een houtopslagje maken ook. Of onze betonnen buizen, die al enkele jaren kippenhok zijn. (helaas nog steeds niet met de massa mos waarop ik hoopte, maar er is een begin…)

De moestuin is voor mij wat gaan lopen is voor de man. Tijd om de chaos in mijn hoofd wat te ordenen, of gewoon te vergeten, en helemaal tot rust te komen. Zalig.
Elk jaar opnieuw, beginnen met een schone lei.

Er zijn “geheime” hoekjes, waar ik kan genieten zonder dat anderen mij weten zitten.
Sommige kleine kabouters vinden het zalig om – met wat assistentie – te blijven zoeken 🙂

Er zijn bomen met een verhaal.
Er zijn wolken. Eerst een witroze, vlak bij het terras, nadien een helderwitte, een lage roze, een blauwe en dan weer roze en wit. Een grijsblauwe en een donkergroene. Binnenkort weer een andere witte. De kleuren volgen mekaar op, van in de winter tot laat in de herfst, altijd met andere blikvangers.

Er is ruimte. Om een tent te zetten, om te aperitieven, om volk mee te laten genieten van een barbecue.

Er is een aangename stilte. In de week meestal, wanneer alle buren gaan werken zijn. In het weekend vinden velen het – jammer genoeg – een must om “Radio Nietteharden” luid door de buitenboxen te laten schetteren. Liefst in alle omringende tuinen een andere. Ik heb genoeg aan het gekwetter van de vogels, of de wind die door de bomen ruist. Kakelende kippen en een spinnende poes ergens in mijn buurt vind ik ook dik in orde.
Er is een buurtweg die vlak naast onze tuin loopt, en die we niet afsloten. Grappig hoe sommige mensen daar heel onwennig op reageren, maar ook leuk dat je spontane gesprekken hebt met volslagen vreemden. Al een aantal keren leidde zoiets tot een rondleiding of een fotosafari in onze tuin. De trampoline die er nog steeds staat werd de laatste tijd ook al meer gebruikt door anderen dan door onze eigen zonen. Allemaal geen erg.
Er zijn beestjes. Of voormalige prinsen, wie zal het zeggen?

Er zijn meer en meer onkruiden die gekoesterd worden, omdat ze zoveel goeie dingen kunnen doen voor mensen. Zelfs (een beetje) geel wordt hier tegenwoordig getolereerd, kundedageloven?

Soms zijn er wel eens wat arbeidsintensievere perioden, zoals na een familieweekend bijvoorbeeld… Opgeschoten sla, verdroogd plantgoed in de serre, onkruid dat feest houdt op de moestuinbedden. Een dagje doorwerken, en ’t is geregeld.
Moestuincompaan Sabien houdt mij ook altijd bij de les. Als ze mij een emmertje overschot van serrewit brengt, dan besef ik weer dat het tijd is om de ruiten te verven. Ik besefte dat al elk jaar, maar dit is de eerste keer dat ik dat doe. Benieuwd…

Als zo’n dagje dan afgesloten kan worden in de avondzon, met zicht op ons paradijs,dan kan je toch alleen maar content zijn?

 

 

Juli

Juli is alweer bijna voorbij. Een stille maand hier, vooral blogsgewijs dan.

Oudste deed zijn ingangsexamen aan het conservatorium in Gent. Niet geslaagd. Zucht.
Geen herkansing mogelijk, want het was het praktijkgedeelte waar hij nipt onvoldoende voor haalde. Een ruwe diamant, waar nog veel werk aan is, waar veel mogelijkheden voor zijn…ze kunnen dat altijd zo schoon zeggen, juryleden.

Ondertussen is hij er van overtuigd dat de jury van daar “wel gelijk zal hebben”, en schuift hij zijn grote droom – ingangsproef Antwerpen en op kot gaan – helemaal opzij. Massa’s mensen die springen voor hem en hem willen bijspijkeren en helpen waar nodig, maar elke inspanning is hem nu te veel. Een zevende jaar aan de muziekhumaniora, als voorbereiding, dat lijkt hem helemaal de max. En alleen wonen, en fuiven, en vanalles. Hoe dat praktische en financiële plaatje ineengepuzzeld moet worden, dat zijn zijn zorgen niet. Leven en laten leven, en af en toe ne keer keihard tegen de muur laten lopen zeker?

Zoon twee heeft zijn eerste kamp als monitor er op zitten. Hij deed dat goed, en ’t smaakt naar nog, ik kan dat alleen maar toejuichen. Hij heeft de vakantie van zijn leven. Thuiskomen en weer vertrekken, dat is het zo’n beetje.

Ze zeggen dan dat het “stillekes is waar het nooit ni waait”. Euh…het heeft hier gewaaid. Gestormd zelfs. Meermaals.

Pubers die er vanonder zijn en geen teken van leven geven, alleen als ze honger hebben of nood aan een douche, het doet wat met een mens. Gentse Feesten ook, zo blijkt.
Het warme nest dat je ze probeert te bieden blijkt plots niet meer goed genoeg, te bekrompen, te dit, te dat. Het gras was groener aan de overkant.
Een aantal mensen met oudere kinderen verzekerden mij dat alles altijd goed komt. Tja, ik wil dat best geloven, maar aangenaam is anders. Plots gaan alle gesprekken alleen maar over de afwezige(n), hoe het zou kunnen, hoe het misliep, hoe het verder moet. Ik blijf erbij: hét onderwerp om fameuze ruzies over te hebben: kinderen. Slopend, maar (voorlopig toch) weer verleden tijd.
Met dank aan alle sms-ers en mailers en bellers. ’t Doet deugd om een beetje stoom te kunnen aflaten soms.

Op een bepaald moment neem je een aantal keuzes. Deur op slot als wij gingen slapen was er één van. Eén van de betere, al zeg ik het zelf. Niet gewekt worden door nachtelijk gestommel en daarna blijven wakker liggen koekeloeren is aangenamer dan doorwaakte uren vol gepieker. Ook eten werd niet voorzien. Waaiden ze toevallig binnen en waren er restjes: ok dan, anders zeer jammer.

Tussendoor, op een half uur thuis-tijd, wilde oudste zoon leren strijken.
Hij had bijna een nieuw design-vestje uitgevonden terwijl hij eigenlijk gewoon een jeansbroek binnenstebuiten wilde draaien.

Ondertussen lijken ze te beseffen dat het hier zo slecht nog niet is. Zoon twee loopt al een hele week mooi tussen de lijntjes en zag (bij wijze van tegemoetkoming langs onze kant) toch nog Hans Teeuwen, oudste kwam pas gisteren thuis met de boodschap dat blijven zwerven toch niet echt zo super is als hij gedacht had en miste wegens afwezigheid de cabaretier waar hij al zo lang naar uit keek.

Die Hans dus. De zonen en echtgenoot zijn zwaar fan, en kunnen hele stukken uit zijn oeuvre met gepaste intonatie en Nederlandse tongval op alle gewenste en ongewenste momenten beginnen naspelen. Ik was dan eigenlijk ook verbaasd dat ze niet veel enthousiaster terugkwamen van de Stadsschouwburg. ’t Moest allemaal nog een beetje bezinken en doordringen was hun commentaar. En ook: Teeuwen is een geniale gek. Ok, dat weten we dan ook weeral.

Verder was er in juli nog een super gezellig feestje met alle familie van de twee kanten (en bijna zonder onze oudste, die zich weer eens niet aan afspraken hield). Drie jarigen die hun feestje alsmaar uitgesteld zagen kregen eindelijk hun keuzemenu (vol-au-vent of stoofvlees met frietjes, of zarzuela, ze zijn hier nogal gastronomisch aangelegd…) kaartjes, cadeautjes, wensen.
Leuk als je merkt dat iedereen moeite doet om er bij te zijn, en het achteraf ook nog dikwijls gezegd wordt: ’t was weer leuk, ’t was weer lekker, we komen graag.

Juli was ook al dikwijls genieten van Villa Steenschot. Het beste terras ever! Zomeravonden worden nog een stuk leuker als er onverwacht bezoek op dat terras belandt, of mee aan tafel schuift wanneer je net veel te veel moussaka gemaakt hebt. Heerlijk.

Boeken, nog zoiets voor de zomer. Massa’s gelezen bladzijden hier, en gelukkig nog lectuur genoeg om niet in “het zwarte gat” te vallen. Een dikke (letterlijk, maar ook figuurlijk) aanrader (dankjewel voor de tip Marthy): Ik ben pelgrim. Meer dan 700 bladzijden weggelezen in geen week. Ik verwacht dat daar ooit een verfilming van komt, of een HBO-reeks. Ondertussen is man des huizes er aan begonnen, en ik zie het bladwijzertje toch ook sprongsgewijs opschuiven.

De moestuin is niet om over naar huis te schrijven. Zeer weinig opbrengst, in tegenstelling tot het kleinfruit. Echt, de massa frambozen, aardbeien, japanse wijnbes, moerbei en rabarber die hier al in confituur, siroop of sap gedraaid zijn, ’t is niet te geloven.
In de serre lijkt het ook goed te gaan: tomaten, tomaten en tomaten. Mmmmmm-tomaten. Ook eindelijk een aubergine in wording, en één hele echte paprika.

Juli is traditioneel ook klussen. Vorig jaar bouwden we een tuinhuis, nu ruimden we de garage op (echt, da’s zwaarder werk!), verkochten al een paar dingen die hier al jààààren stof liggen te verzamelen online, en recupereerden weer een paar spullen om andere dingen mee af te werken. Knutselen met weinig geld, we blijven dat hier leuk vinden. Daarover mogelijks een volgende keer meer.

Voila, nu zijn we beland aan het moment waarop de kamprugzakken gevuld moeten worden. Dat zou in principe op weinig tijd kunnen gebeuren, ware het niet dat diegenen die de valiezen moeten vullen altijd afgeleid worden als ze iets moeten gaan halen. Een sms, een Pokémon die gevangen moet worden, een airelke gitaar of piano spelen, ruzie maken over welke zaklamp van wie is, enfin, een zeer ontspannende bezigheid die nog wel even zal duren. Man was sneller klaar met het in orde maken van de “kampfietsen” dan de zonen met wat kleren en een slaapzak verzamelen.

Daarna is het rijk even voor ons alleen, zo’n dag of tien. Augustus zal nog sneller vliegen, ik voel het nu al aankomen.

 

 

 

Villa Steenschot – 15. prutserijtjes

Nee, de villa was nog niet helemaal af. Maar het is vakantie hé, dus af en toe gebeurt er ook eens iets anders. Kleine prutsen worden dan tussendoor gedaan. Veel kleine dingen, maar we willen echt afwerken deze keer (ken jezelf, anders staat het er binnen 10 jaar nog zo) Klusjes dus.

Zoals gaatjes opvullen met stukken hout.

Zoals meubelkes maken:
*een heus opbergrek voor tuingerief. Recupereer een pallet, vijs dat stevig aan de muur, stockeer uw tuingerief. Voila, weeral veel geld gespaard! Het hangt een beetje boven de vloer, zodat we er gemakkelijk met een borstel onder kunnen vegen. Aan de bovenste plank moeten nog haakjes komen om klein tuingerief omhoog te hangen.
*een droogrek en een zaaitafel/opbergruimte/plaats om in de winter een fototoestel te zetten. Daar dient het bureau uit mijn tienerjaren voor. Blad en poten gescheiden, en beiden gecombineerd met andere dingen.
Poten + een restje antimollennet = droogrek voor uien, look, sjalotten. Het blad rust op een pallet, en is nu perfect van hoogte om voor het raam te zetten. Onderaan hebben we genoeg plaats om grotere dingen te leggen die je niet alle dagen nodig hebt, zoals resten hout, wat stenen, paaltjes, en zo nog dingen die altijd en overal in de weg liggen.
*een legplank over bijna de hele diepte van het tuinhuis. Ideaal voor dingen die je snel moet kunnen pakken.Alleen één steun (links op de foto) moesten we daarvoor aanschaffen, voor de andere bevestigingspunten gebruikten we restjes van de vloerbalken. Ook de plank zelf stond ettelijke jaren duchtig in de weg: een teveel bestelde brede traptrede voor de nieuwe gebouwen van man’s werk. Zoiets adopteren wij zonder nadenken als ons dat aangeboden wordt. Kijk, eindelijk een bestemming!

Zoals de laatste stukjes van de dakoversteek in mekaar puzzelen. Van ’t verschieten sprongen de spotjes uit hun gaatje!

Zoals de te kleine -en ondertussen dus kapotte- kabelklemmen vervangen door geschikte exemplaren.

Zoals een dakgoot hangen, die nu voorlopig boven de beukenhaag eindigt, maar binnenkort aangesloten wordt op een regenwatervat. Met dank aan het wereldwijde web: het vat kost in Duitsland maar liefst 200 euro minder dan de gangbare prijzen hier, en nog steeds 100 minder dan de goedkoopste Belgische e-shop. En ik hoor het u denken, dat Duitsland ver is, maar eigenlijk is dat maar 20 km van het werkadres van man verwijderd. Hij had het vandaag bij, zomaar, na ’t werk.

Zoals zorgen dat de deuren fatsoenlijk gesloten kunnen worden.
Zoals een bergske zand verleggen (weeral…) om het terras te kunnen maken.

Zoals een raam afschuren, verven en eens een beetje kuisen.
Zoals een draad die al bijna 20 jaar klaarligt verbinden met één die drie jaar geleden ingegraven werd.

Zoals grote kieren tussen de steenschotten opvullen.
Bij het plaatsen stonden ze perfect op mekaar, maar de douglasschotten zijn enorm onderhevig aan hormonale stemmingswisselingen weersinvloeden. We verwerkten ze toen ze nog vochtig waren, ondertussen staan ze een paar weken in volle zon en zijn ze gekrompen. We gebruikten een speciale voegenvuller en elastische siliconen en hopen dat het probleem daarmee voldoende opgelost is. De regen van de laatste dagen stroomde toch mooi naar beneden nu, ipv de afslag naar binnen te nemen.

Zoals het dak een stukje verlengen. Wie ooit een villa bouwt, moet er aan denken dat de dakprofielen ver genoeg moeten overhangen. Het water belandde deels in de goot, maar liep ook af via de steenschotten, en zo verder door de (nu opgevulde kieren) binnen. Niet de bedoeling natuurlijk.

Nu nog geblokte gordijntjes en een gewei aan de muur, en ’t is helemaal af 😉

Villa Steenschot – 14. we hebben het licht gezien

Ja, echt! Het kwam deze keer niet uit de koelkast, maar uit spotjes en een peertje.

In de villa wilden we ook elektriciteit voorzien. Enkele jaren geleden bij de aanleg van de borders zijn we zo vooruitziend geweest om een kabel in te graven die ongeveer aan ons tuinhuis uitkomt. Nu was het dus alleen maar een beetje doorverbinden, hier en daar een stopcontact of schakelaar voorzien, en dan uiteindelijk de kabel nog verbinden met het stuk dat al sedert onze verbouwing zo’n goeie twintig jaar geleden hier klaarligt.
Man schafte spatwaterdichte schakelaars en stopcontacten aan, en ik demonteerde alles met het enthousiasme van een kleuter die nieuwe lego kreeg. Stukjes elektriciteitsdraad werden op maat geknipt (ook overschot van de verbouwingen), ik ging ze met een striptang te lijf en leverde monteerklare koperdraadjes af aan man.

Jaja, verbinden. Hoe zat dat nu ook alweer? Bruin laten doorlopen, blauw onderbreken, aarding waar nodig, en dan aftakken voor de verschillende lampjes. Of zoiets, niet?
Jamaar, die voeding, moet dat dan naar elk dingske? Nee, doorverbinden. Oenk!?
Gelukkig is onze achterbuur-kameraad opgeleid in al die zaken, en kwam hij even assisteren. We haalden er een spiekbriefje bij (het eerst wat makkelijk te pakken was) en tekenden het geheel even uit.

Nadien werkten we stap per stap volgens de code die daar stond, en tegen het einde van de dag hoopte ik op licht. Helaas! Man was een beetje kwaad op zichzelf dat hij zelf die oplossing niet had kunnen bedenken, en had naar eigen zeggen veel te veel van handjes en brains tesamen moeten doen.
Gereedschapskoffer toe, pintje open. Morgen verder.

Nee, hier is geen draadloze elektriciteitsoverbrenging! De kabel is via de zijwandjes verbonden, en iets hoger op de muur staat een contactdoos waarin alle lusterklemmetjes netjes weggestopt zijn. We hebben een beetje moeten proppen, maar alles zit er in.

De volgende dag werd met verse moed gefoefeld met klemmetjes, suikertjes, en kleine vijsjes. De aandachtige volger kon in vorige foto’s al zien dat er een oversteek gemaakt is. Daar zitten nu spotjes in. Speciale led-lampjes voor buiten.

Alles was aangesloten, mogelijks een kleine vergissing ergens tussen blauw en bruin, dus tijd voor de test. Aan de buitenkabel werd voorlopig een stekker gemonteerd, om die definitief door te verbinden heb je immers een speciale hars nodig om alles waterdicht te maken. Stekker in een verlengkabel en oooooh… niks. Blauw en bruin wisselen, en ja hoor! Licht!

Na een paar uurtjes werk konden we die avond voor ’t eerst op ons verlichte (voorlopige) terrasje zitten. We zijn er nu al zeker van dat dat hét tuinplekje zal worden.Eén ding wil ik nog wel meegeven: als je niks van elektriciteit kent, begin er dan zelf niet aan. Véél te gevaarlijk. Bovenstaand schemaatje mag dus in geen geval gezien worden als een betrouwbare handleiding voor als je daar zelf zou willen aan beginnen.

Villa Steenschot – 13. danske placeren?

De boordsteen had het niet begeven onder het gewicht van de deur, dus wellicht is alles stevig genoeg om ook enkele vloerdelen te leggen…
Zoon twee liep even buiten, en werd prompt opgevorderd. Vier steenschotten kunnen zo direct op hun plaats gelegd worden, dan pas begint het meet- en zaagwerk.
De volgende vier, dat zou ook nog kunnen meevallen: gewoon één zijkant afzagen, tussen het zijprofiel en de draadstangen dus. Geen slijpwerk, alleen afmeten en hopen dat azobé even vlot verzaagd geraakt als douglashout. Ja dus, oef!
Even een educatief momentje? Na het zagen is het verschil met de douglas steenschotten duidelijk: het metalen profiel is veel dieper ingefreesd, en waar de planken van de douglassteenschotten een zwaluwstaartverbinding hadden heeft de azobé “maar” tand en groef. Mogelijk is dat ook de reden dat door deze steenschotten draadstangen zitten om heel het boeltje bij mekaar te houden.
Nadien moeten er nog kleine aanpassingen gebeuren om de planken vlot naast de gegalvaniseerde palen te laten vallen. Beetje zagen, beetje beitelen, wat bijvijlen en alles is ok.

Dit vier keer. Elke keer doe ik mijn uiterste best om al mijn spieren te laten samenwerken en zonder al te veel gepuf en gehijg het steenschot mee op zijn juiste plaats te helpen leggen. Zoon is niet altijd in de buurt…
Dat lukt allemaal, en dan wordt het spannend. Eén steenschot moet in de andere richting doorgezaagd worden, dat betekent twee zijprofielen en drie draadstangen doorslijpen.
Die zijkanten, dat moet breed genoeg, want het zaagblad moet nadien zonder probleem kunnen passeren. Veel lawaai, rook, vonken en stank, maar dat deden we al eerder, geen probleem dus.De positie van de stangen wordt op voorhand afgetekend, we willen immers onze (geleende) zaag niet naar de knoppen helpen. Zagen, slijpen, zagen, slijpen, zagen slijpen, gelukt!
Na het doorslijpen merken we dat de stangen onder spanning gehouden werden met een veer. Gelukkig zat ik niet te dicht te koekeloeren toen ze doorgeslepen werden, de kracht waarmee ze te voorschijn sprongen was nogal verrassend.
Ook hier moest nog wat gebeiteld worden om alles nauwkeurig te doen aansluiten, maar tegen het eind van onze nationale feestdag konden wij een danske placeren. Voor muziek moesten we zelf nog zorgen, “den ellentrik” is voor een volgende keer.

Op dit moment kan ik er ook luchtigjes aan tevoegen dat we de volgende morgen nogal struikelden op onze pasgelegde dansvloer. De voorste rij planken lag volledig “geschoteld”. De zijkanten krulden omhoog, en zaten tot wel 3 cm boven de boordsteen. Dansen? Nee, tenen verstuiken! Balen!
Ik dacht dat het met vocht te maken kon hebben, maar man vond dat geen plausibele uitleg. Hij hees zich na een dag werken voor zijn baas in zijn andere werkplunje, en haalde de planken weer naar buiten.
Dé oplossing? de spanning van de draadstangen halen. Door het verwijderen van één ijzeren zijprofiel konden die ongeremd trekken op het hout, en begon heel het steenschot krom te staan. Na het losdraaien van de bouten (en waar mogelijk verwijderen ervan) zag je het hout terug vlak vallen.
Zucht van verlichting, en alsnog een danske!