Garantie opgesoupeerd

Weet je nog, die hoopvolle berichten exact een half jaar geleden?

En hoe dat redelijk snel allemaal niet zo liep als gedacht/gehoopt/gepland?

Wel, gisteren was de laatste dag dat de herhalingsbehandeling mocht uitgevoerd worden zonder bijbetalen. Dat er nog een moeilijke week komt, en dat zoon eigenlijk liever daarna opnieuw een stop-poging zou ondernemen, daar konden ze daar in The House of Beauty geen rekening mee houden. “Een half jaar is een half jaar hé meneer” was de ongelooflijk intelligente conclusie van de therapeute (?) die man des huizes aan de lijn kreeg. We mochten al blij zijn dat ze haar middagpauze wel wilde opgeven om zoon 1 er nog tussen te kunnen nemen.

Oudste was niet thuis, we beslisten een beetje in zijn plaats dat hij zou gaan, maar hij was akkoord toen hij hoorde wat er zou gebeuren. Mogelijk was dat ook wel omdat hij anders zelf moest telefoneren om de afspraak af te zeggen.

Eerlijk? Ik geloof er niet meer in. Volgende week een weekje zee met voor het merendeel rokende vrienden, waarvan sommigen er een sport van maken om hem weer tot roken aan te zetten. Een waterpijp, die ook meegaat, en die hij waarschijnlijk ook wil proeven.
Pintjes, lange avonden en korte nachten: daar hoorden altijd al sigaretten bij. Waarom zou hij dan nu wél nee kunnen zeggen tegen die stinkstokken?
De laserbehandeling zou de neveneffecten sterk verminderen, maar de motivatie moet nog altijd van de roker zelf komen. En laat dat nu net datgene zijn waar ik heel hard aan twijfel.
Pas op, ik doe wel alsof ik het geloof. Kwestie van hem niet te ontmoedigen, en als bijkomstig voordeel doet hij dan misschien net als vorige keer alsof er niks aan de hand is en rookt hij alleen buiten mijn gezichtsveld.

Hij probeerde nog wel of hij nog eens garantie kreeg, (nee!) en heeft dan maar het afsprakenkaartje “als herinnering” gevraagd.
De behandeling was exact dezelfde als vorige keer, alleen het zinnetje op het eind (proficiat, u bent nu gestopt met roken) lieten ze deze keer achterwege.

 

Een update – 3

Vergeet de vorige update maar. Toen ik zoon twee mijn blogpostje liet lezen n.a.v. de reactie van Eilish vroeg hij wat zijn broer geantwoord had op de vragen (want hij las het artikel niet, alleen de opmerking over zijn schoon ogen natuurlijk).

Ik zei wat oudste mij gezegd had: so far, so good.

Ah, antwoordde hij.

Waarom? vroeg ik op mijn beurt.

Tja. Sinds dan weet ik dat oudste weer aan de sigaretten hangt. Al bijna drie weken opnieuw. Goed verborgen, dat wel, want om mijn neus te bedriegen moet je echt wel straf zijn. Maar toch. Weer leugens, weer achterbaks gedoe.
De zon schijnt, ’t is terrasjesweer,  de druk op school is te groot, hij zal zijn garantiebehandeling in de vakantie  (na de zomerfestivals) wel gaan halen. En dan voor echt. Nu zal hij het roken ook beperken, net doen alsof wij nog niet weten dat hij terug begonnen is. Zijn woorden.

Ja mijn oor! Deze middag kwam hij van school, en mijn neus vertelde dat hij er was. Zijn hand op een meter van mij;  de walm was walgelijk. Nicotinevingers. Vanavond na de repetitie kon hij het ook niet laten: direct bij een roker eentje schooien.

Bah. Geloof in de antirookbehandeling? Geen idee wat ik er van moet denken. De fysieke afkickverschijnselen waren er niet, dat kan ik wel met zekerheid zeggen.
Vertrouwen in de motivatie van oudste? Nul komma nul. Weer eens een keer het vertrouwen dat onder nul zakt. Wat moet je dan zeggen? Proficiat, je hebt het weer eens gekund?

Ooit, misschien, zal hij inzien dat hij ontzettend dom is geweest. Voorlopig paft hij zich vrolijk weer de dwingende verslaving in.
Jammer dat ook zijn omgeving daar weer moet mee van “genieten”.

Echt, schijtdag.

 

En leid hem nu nooit meer in bekoring…

…please!

Oudste heeft op skivakantie met school een viertal jaar geleden “leren” roken. Thuis durfde hij er niet echt voor uitkomen, en moest het pakje dus zo snel mogelijk op.
Wat deed hij? Zijn jongere broer mee naar ’t dorpsplein nemen om alle vuiligheid via hun propere jeugdige longskes in de buitenlucht te blazen.

We vonden het toen heel positief dat hij spontaan zijn kamer verluchtte en veel aandacht had voor mondhygiëne…tot de ware reden aan het licht kwam.
Tja, wat doe je dan? Verbieden heeft niet veel zin, dan gebeurt het toch achter de rug.
Binnen? Thuis? NO WAY!
Zelfs in onze tuin of op het terras kan ik het niet verdragen. Buiten op straat mogen mijn rokers gaan staan! Rollen in de garage als het te hard waait, anders moet dat ook buiten. Na het roken eerst handen wassen met water en zeep. Alles wat met die vuiligheid te maken heeft (tabak, filtertipjes, blaadjes, aanstekers) blijft in de garage. Vind ik het toch ergens anders? Jammer, verbeurd verklaard, vuilbak binnen.
De twee jongste zonen vinden het gelukkig ook vuile troep, en zijn in deze niet beïnvloedbaar. Houden zo!

Weten ze dan niet wat dat doet met een mens? Oh jawel hoor. Ze beseffen dat ze stinken, ze merken dat “Dwars door Brugge” elk jaar lastiger wordt, en pa niet meer geklopt wordt, vingernagels verkleuren, kleren ruiken altijd vies, fijne nuances vallen weg bij ruiken en proeven, en nog duusd dingen meer. Meest voelbaar voor mijn twee schoorstenen? De financiële kant van de zaak. Dat is al enkele keren een reden geweest om te stoppen, of dat te proberen. Weddenschappen met vrienden en neven, vooruitzicht op een citytrip, een lief dat van geen sigaretten moest weten, weer wat meer geld in de beurs, ’t  mocht allemaal niet baten. Korte en langere perioden zonder, en dan -kabam!- terug één of andere trigger die alles weer om zeep helpt.

Ambras, discussies, ruzie, infobrochures, een huisarts die duidelijk was over de oorzaken van bronchitis elvendertig: allemaal gelijk water dat van een eend loopt.
Ik mag mij daar volgens de mannen ook helemaal niet mee moeien, want ik weet niet wat dat is, roken. Nee, en ik ben daar niet kwaad om. Maar inderdaad, ik weet niet wat het is om verslaafd te zijn aan nicotine. Ik begrijp ook niet hoe een klein stom feit de inspanning van drie maanden rookvrij kan ongedaan maken.
Ik ben wel expert wat ruiken betreft: als oudste zegt dat hij stopt, zegt mijn neus dat het waar is, als tweede hetzelfde zegt wil mijn neus ook zijn gelijk halen…en hij wil het niet toegeven. Zei ik het al? Discussies, ambras, beeld zonder klank. Tot hij dan op een bepaald moment vergeet dat er iets in zijn jas zit, en hij wel moét toegeven dat hij nooit gestopt is.

Oudste was en is het beu, maar kan en kon het niet opbrengen om de lichamelijke ongemakken en de verleidingen die overal (kunstonderwijs, zucht) loeren het hoofd te bieden. Zoon twee is er nog niet uit of hij het nu eigenlijk niet geweldig “cool” vindt om met een saf in zijn handen Marlboro-cowboy-gewijs stoer te staan zijn.
Wij hadden van onze achterburen gehoord dat hun zoon met een alternatieve methode, (waar heel veel sceptici van zeggen dat het geldklopperij is) van de ene op de andere dag gestopt was, en nog steeds is. Het voorstel werd hier besproken, bediscussieerd (pubers, weetwel, op alles hebben ze een antwoord…) in de koelkast gestopt, weer op tafel gegooid, en als een vrijblijvende door ons gesponsorde manier om er vanaf te geraken aangeboden. De klik in hun kopke moeten ze zelf maken, de afspraak en vervoer wilden wij voor onze rekening nemen.

Zoon twee wil nog even de kat uit de boom kijken, en steekt zich weg achter het excuus dat hij eerst wil zien of het wel werkt bij zoon één. Tijd kopen noem ik dat, maar u weet ondertussen al dat ik er niks van snap. Zoon één kondigde maandagmorgen aan dat het zijn laatste pakje tabak was, als het op was zou hij stoppen, we mochten een afspraak maken. Donderdag om 17.45 werd geprikt, en er werd toch nog een laatste portie vuiligheid gekocht, want zo lang…niet te doen!

Terwijl ik naar de les reed was oudste met pa onderweg naar Antwerpen. Na een intakegesprek waarin het rokersprofiel werd opgemaakt en gepolst werd naar motivatie werd de procedure uitgelegd, en daarna komt de eigenlijke laserbehandeling. Na een kwartiertje zei de dame in kwestie: “Proficiat, u bent gestopt met roken”.
Een goede raad kwam er nog bij: vermijd -ines (cola, koffie, thee, schweppes), en wees je bewust van gewoonten. Je lichaam verlangt misschien niet meer naar nicotine, maar sommige dingen, combinaties,  zitten ingebakken. Wees je daar van bewust. Stel dat het toch te moeilijk wordt, dan is een gratis herbehandeling mogelijk, binnen de zes maanden.

Wat wij merken na twee dagen: oudste is zijn rustige zelf, niet de opgejaagde stresskip die we gewoonlijk hebben bij een afkickpoging. Er mag ook gewoon geïnformeerd worden hoe het gaat, terwijl andere keren elke vraag in die stijl steevast een “Maar mamaaaaaaa!”-zucht opleverde. De endorfines zijn gereset, nu hopen dat het mentaal ook blijft duren. Duim allemaal een beetje mee hé, dat helpt zeker ook!

 

Ik hou jullie op de hoogte, en hoop dat zoon twee binnenkort ook “de jaren van verstand” bereikt.

Voor wie het zich afvraagt: deze post is niet gesponsord.

 

TGV

Niet te doen, hoe snel het gaat. Al die berichtjes die in mijn hoofd zitten en om één of andere reden dan toch niet op deze blog geraken. Enfin, nu is het hier een beetje grijs buiten (dus moet ik niet per sé de tuin in), een beetje opgeruimd binnen (dus kunnen stofzuiger en dweil nog even uit het zicht blijven) en ligt er geen massa fruit te wachten tot het verwerkt is (de abrikozen- en kersenconfituur zijn al gemaakt, jaja). De harde schijf van deze computer staat meer dan vol, dus recente foto’s kunnen er niet meer bij. Fotoberichten zullen moeten wachten tot na de “grote computerkuis en reorganisatie”.

Laat mij dus vertellen over moederdag. Zo lang geleden al… Ik had de heren hier in huis te kennen gegeven dat cadeautjes niet noodzakelijk waren, maar dat ik één grote wens had: dat ze niet het zoveelste jaar op rij moederdag zouden verpesten met hun ongelooflijke gekibbel en puberale laag-bij-de-grondsheden. Op speciale dagen zijn ze daar experts in namelijk.
Het begon goed, met een mooi gedekte tafel en vers geperst fruitsap, rustige jongens en geen ketelmuziek op de achtergrond. Driewerf jeuj! Kleinste zoon maakte in de klas ook nog iets: een tekening, die daarna op een serveerplateau gebakken werd. Heerlijk, er staan hier ondertussen vier zo’n kunstige exemplaren, en het zijn de meest gebruikte in dit huis. Dan had ik nog tot ’s middags tijd om over de auto te beschikken en naar mijn ouders te rijden (waar moederdag op 15 augustus gevierd wordt) en daar het cadeautje waar ik stiekem toch wel héél hard naar uitkeek te gaan ophalen. Dorien had haar best gedaan om het op tijd te brengen, gesigneerd en al. DANKUDORIEN! O, zo schoon, zo nieuw, zo tof met die drie lintjes! In een later postje meer daarover.

Toen ik thuis kwam ging het iets minder goed, zoon drie bleek koorts te hebben. Net nu we zouden gaan supporteren voor de twee oudsten en man des huizes die Dwars door Brugge wilden lopen. Opa deed dat ook zo dikwijls, en achteraf werd heel het gezin van man dan getrakteerd op een etentje in Brugge. Deze traditie werd dit jaar nieuw leven ingeblazen. Opa liep mee middels een foto die op de truitjes gespeld werd, hij zou maar wat trots geweest zijn op zoon en kleinzonen. Oma was in haar bomvolle agenda een beetje de weg kwijtgeraakt en was er dus niet bij, maar genoot van op afstand. Gelukkig waren er supporters aan de zijlijn, die mij achteraf konden briefen, want zoon drie lag ziek te zijn. En wat doet een moeder dan? Moederen!

Tegen de namiddag was hij er een beetje door, en treinden we onze bende achterna om mee een hapje te gaan eten. Een appelflauwte net voor we moesten opstappen zorgde er voor dat we van de conducteur op het gemakje in eerste klasse mochten reizen, en in Brugge was het grootste leed geleden. Het werd een gezellige avond, met bloemetjes voor de moeders en met een opvallend stille oudste. Die was “diep” gegaan, om in de 14,5 km zijn vader acht minuten achter zich te laten. Zonder noemenswaardig veel training, en zonder stretchen achteraf zorgde dat voor zure stijve spieren, en toen pa alweer fris rondhuppelde zag zoon eruit als een revaliderende bejaarde (gelach en leute alom natuurlijk). Ook zoon twee was beter getraind en overleefde de 4,7 km zonder moeite.
Oudste kreeg nog een frisse uitdaging op zijn bord: als hij volgend jaar wil strijden tegen neef M. moet hij stoppen met roken. Anders supportert neef nog een keer, zonder zelf deel te nemen, en schuift de uitdaging een jaartje op. Ter info: de tabak is op, en voorlopig is er geen nieuwe gekocht. Aangeboden sigaretten worden nog wel met volle goesting opgepaft. Dus beste vrienden van oudste zoon: wilt ge hem niks meer geven astemblieft? Met dank, zijn ma.