Over kerstcadeautjes en zo.

Bij ons is het al jaren een traditie: er wordt gekookt en gefeest in ons huis. De reden: wij hebben veel plaats, tijd genoeg, en vroeger was het ook wel gemakkelijk dat de kleine jongetjes dan op het moment dat het zandmannetje langskwam gewoon naar bed konden. Kleine jongens werden groot, maar de gewoonte om hier te vieren bleef.
Daar horen traditiegetrouw pakjes bij. Elk trekt een naampje uit de grote doos, en maakt die persoon op kerstavond blij. Eén spelregel: je mag niet de naam van jezelf of je partner hebben.

Meestal geven we (man des huizes en ik) elkaar dan ook niet echt “het” cadeau van het jaar in die periode. Alle extraatjes vallen dan gemakkelijkheidshalve onder de noemer ” oh, da’s goed voor onze eigen nieuwjaar”. Zo houden we kerstdag zelf al enkele jaren voor ons gezin, en gaan we samen naar de cinema. Verder durven de kleine dingen die een heel jaar vooruit geschoven worden dan wel eens ineens in een stroomversnelling geraken. Je bent op zoek naar een presentje voor iemand, en ineens zie je dan het ideale voor in je eigen huis, zo gaat dat meestal in december. Een peertje dat vervangen wordt door een echte luster, een stel kussenhoezen die eindelijk in de zetels geraken, stoelen die opnieuw overtrokken worden met skai, omdat je je gasten nu eenmaal niet op mousse met fladdertjes resterende bekleding wil laten zitten, een toilet waar eindelijk een kastje hangt, en waar de samengeraapte accessoires vervangen werden door degelijk gerief, ’t zijn allemaal cadeaus in onze ogen.

En soms, heel soms zijn er dan die dingen die je helemaal niet nodig hebt, en toch wil. Een lijstje op een blog, met bij het veertiende sterretje een verwijzing naar een andere blog. Een verhaal dat je tot het einde toe leest. Het enthousiasme van twee dromers, dat er voor zorgt dat je enkele anderen vraagt om mee te doen. Anderen die je wijzen op de toch wel hoge prijs. Tja, misschien wel, ik ben geen kenner…maar toch, maar toch: ’t bleef bijten. We wilden al zo lang eens echte, goeie, extra vergine olijfolie proeven, maar da’s ook niet zo levensnoodzakelijk dat je daar een prioriteit van maakt natuurlijk. Doen? Niet doen? Vijf liter, krijgen wij dat wel op voor het vervallen is? Gaat dat nu zo’n verschil zijn met die van de winkel? Op de eerste vraag kregen we per mail een antwoord van Thomas, de tweede vraag, tja, dat kan je alleen maar zelf proeven hé?
DOEN! Ik bestelde, en een halve dag later, toen ik nog even terug naar de website wilde was die afgesloten. Alles verkocht, ik was de voorlaatste gelukkige geweest hoorde ik later.

Overschrijven, wachten op mail, en dan, op 15 december kwam de buurvrouw bellen. Of ik die zware doos uit haar keuken zelf wilde komen halen? Yes!
Een mooi blik van 5 liter, klein blutske er in, labeltjes om rond flessen te hangen. Tot gisteren bleef ze dicht. En toen: pasta pesto, na de cinema.

Voor wie het betwijfelt: het verschil proef je wel degelijk! Ik vraag mij nu absoluut al niet meer af hoe ik de olie op krijg voor de vervaldatum, eerder hoe ik de rest van ’t jaar zal overleven zonder. Ik beken: ik goot ze in een borrelglaasje en proefde. Zo, gewoon, als een wijntje. Die kleur, die geur, heerlijk! Oogjes toe, en je ruikt de zon in de olijfbomen, je kan je zo de grijns op het gezicht  van die twee dromers daar in de hak van Italië voor de geest halen. Ik vind het een fantastisch verhaal, ééntje van geloven in jezelf en trouw blijven aan je idealen, van gek verklaard worden en discussiëren, van investeren in de toekomst, letterlijk, maar evenzeer figuurlijk. Ik kan het jullie alleen maar aanbevelen: probeer volgend jaar eens, ge gaat er geen spijt van krijgen! Thomas, Vincenzo, ze is heerlijk. Echt. Een fantastisch kerstcadeau voor onszelf!

Kerstsfeer in Gent

De twee jongsten zijn de deur uit, eentje met school op skivakantie, eentje naar een verjaardagsfeest. De twee oudsten zijn met geen stokken tot enige beweging te motiveren. Tot wanneer het toverwoord valt: Gent. Vlakbij, zeer bekend, en toch kiezen ze dat boven een andere stad. Gewoontediertjes, mijn jongens…
Beetje kerstsfeer snuiven in Gent. Winkelende mensen, veel lichtjes, een ijspiste, houten chaletjes met veel consumptiegoederen en van die typische “wie-koopt-zoiets-nu?” cadeautjes, lekkere koffie en pannenkoeken. Gelukkig wilden ze ook eens iets anders proberen dan dat ene café waar we al elke keer mee naartoe gesleept worden.
Zo is dat best wel te genieten, klefferen door de stad op ’t einde van ’t jaar. De drukte werd nooit té, mensen kijken blijft een heerlijke bezigheid, en als je niet op jacht bent naar cadeautjes vind je ze zomaar. De boys waren zeer genietbaar, er waren parkeerplaatsen aan de rand, en in Gent is alles op wandelafstand. De twee leidden ons naar waar hun neus wees, en wij zorgden dat de weg terug nooit een te groot raadsel bleef. Oriëntatie is niet hun sterkste kantje :). Zelfs hun favoriete shop vonden ze niet zonder verkeerd lopen. Onderweg speelden een accordeon, viool en contrabas zeer genietbare deuntjes. Een man met rugzak keek eventjes zeer bedenkelijk toen ik hem aansprak, maar was achteraf blij dat zijn rugzak weer terug dichtgeritst was.
Hier reageerde ik nog dat ik het maar niks vind, maar kijk, ik moet mijn mening herzien. Ik had niet de moed om mijn fotodink mee te nemen, oudste zoon stopte regelmatig (en deed ons ook dikwijls halthouden) voor een “real epic pic”. Benieuwd hoe we op de sensor gevangen zijn.
’t Was te warm voor de tijd van ’t jaar, maar we hadden geen koude tenen of bevroren vingers. De regen bleef uit, en de wind blies de muizenissen van tussen mijn oren.
Heerlijk, een frisse neus halen in een feestelijke sfeer.

Perfecte timing

Sinds wij kinderen hebben houden we de meeste feesten hier ten huize. Je kent dat wel: ze hebben hier hun gerief, ze kunnen dan gaan slapen wanneer hun uur daar is, we hebben hier ruimte genoeg,…
De kinderen werden groter, bovenstaande argumenten zijn niet meer actueel, maar de ruimte blijft natuurlijk een groot pluspunt. Kerst en oudejaar worden dus hier gevierd.
Enige planning is dan natuurlijk wel handig. Ondertussen hebben we daarin al een zekere routine, en blijven we behoorlijk “zen” onder het hele gedoe. Een eter meer of minder, een klein logeetje (ééntje met een streepje voor, want ik mag hem metekindje noemen), of ons huis veranderen in B&B voor een paar families extra? We draaien er onze hand niet voor om.

Ik weet dat ik best de week vòòr Kerst cadeautjes ga kopen, dat ik het menu moet uitgepluisd uitgeplozen hebben en een boodschappenlijstje moet opmaken op een moment waarop Sinterklaas pas zijn hielen gelicht heeft, en dat alles online besteld moet worden zodat man des huizes alleen maar moet Collect-and-go-en op het afgesproken tijdstip.
Alles wat op voorhand kan  gedaan worden wordt op voorhand gedaan. Althans, dat is altijd het strakke plan.
Tot zover de theorie, over naar de realiteit.
Maandag 23 december zou “verzamel-uw-ingrediënten-en-kook-dag” worden. Terwijl de rit naar het afhaalpunt en naar Bioplanet in volle gang was fabriceerde ik alvast het dessert, en begon ik aan de soep. Ondertussen een beetje opruimen, beetje uitrekenen wat hoeveel tijd in beslag zou nemen, en even naar buiten kijken.

Droog! Zon! Temperatuur boven vriespunt! Beetje (heel veel eigenlijk) wind.
Zand, cement en (recup)klinkers die klaarliggen.
Boordstenen die al gezet zijn.
Moestuinpaadje dat eigenlijk gelegd kan worden.
Man des huizes die thuis is.
Zonen die niet thuis zijn (en dus geheel en al niet in de weg kunnen lopen).
Eén zoon die er wel is, en die dus gepromoveerd kan worden tot slaafje van dienst 😉
Mogelijkheid tot aperitiefje na de werkzaamheden, een niet te onderschatten motivatie voor die éne zoon.
Kerstmenu dat op dat moment helemaal haalbaar lijkt, zelfs al doen we niks op voorhand.

Ja, als de wil tot koken zwak is, en de drang om naar buiten te gaan werken sterk, dan ligt heel de planning op twee seconden compleet overhoop, wordt er stabilisé gemaakt, klinkers aangedragen, kruiwagens gelost en geladen, en een derde van een moestuinpad gelegd. We bleven bezig tot ik niet meer zag of er van die dikke spinnen en slakken op de klinkers zaten of niet. Zeer verrassend soms!
Heerlijk. Na een aperitiefje werd er weer verder gevoorbereidseld, en na ’t avondeten zaten we compleet (!? euh, not)  “op schema” in de zetel met een wijntje.
Morgen de rest.

Veel moestuinpad maken zat er de vierentwintigste niet in. Eigenlijk hadden we gewoon geen tijd meer, maar vooral het weer was spelbreker. Misschien gelukkig voor de gasten, of we hadden nog één of andere self-cook formule moeten uitvinden.
Dus werd er gekookt, opgeruimd, tafel gedekt, kaarsjes aangestoken, en een half uurtje voor iedereen aankwam zaten we – weerom compleet “zen”- in de zetel. Met dank aan de file, anders had ik van onder de douche moeten roepen dat de achterdeur los was 😀

Het werd een gezellige kerstavond, met fijne mensen, leuke cadeautjes, leuke onverwachte cadeautjes, lekker eten dat op tijd op tafel kwam en een logeetje dat direct al bewees dat het ne crème van een metekind is :
Klokje rond slapen, lief lachen, van meter de grote “hoe-hou-ik-mijn-tutje-in-de-mond-truc” leren, frazelen, en de flesjes perfect timen tussen de ladingen stabilisé en klinkers door. Ah ja, want op Kerst zelf plannen wij (ook al jàren) alleen een dag om te doen waar we zelf zin in hebben. En het weer werkte mee. Het moestuinpad is gelegd, in visgraatmotief, zoals het terras.   Foto’s volgen later, want weer werkten we verder tot het begon te schemeren. Alleen de stukjes aan de kanten moeten er nog in, ’t is niet omdat wij zin hebben om te werken dat we onze buren een hele feestdag met het gesnerp van een slijpschijf en steenstofwolken moeten opzadelen hé? Laat het ons vredig houden!

Een zalige Kerst en een gelukkig 2014, geniet van elke dag, en ik wens iedereen veel perfecte timingen. ’t Kan zo’n deugd doen!