Plant van de maand – Juni

Neenee, geen typfout… een beetje achterstand inhalen, zoals dat elders ook wel eens gebeurt 😉 Juni dus.

Eén favoriet, die ik eerst zelfs niet echt met open armen ontving omdat ik dacht dat het een plant voor “echte” tuiniers zou zijn. Zo mensen die het verzorgen van planten met de paplepel en veel cursussen en clubjes meegekregen hebben. Iets wat niet voor beginners als wij weggelegd is.
Gelukkig is er een Hugo die ons alles uitlegt wat we moeten weten, en ons overtuigde dat iedereen, echt iedereen rozen kan houden. Plant van de maand: de roos!
Op de boog die naar de groententuin gaat groeit de klimroos “Mme Alfred Carriere”, dachten we. Een witte roos, die na enkele dagen fijngele meeldraadjes laat zien, en dus een echte insectenlokker. Het gonst en zoemt daar altijd in die struik.
Vorige keer toen Hugo langskwam wist hij mij te vertellen dat de rozenkweker blijkbaar niet de juiste meegegeven heeft. Het labeltje zei wel Mme Alfred Carrière, maar het is volgens hem een andere roos, die hij toen noemde maar die ik niet onthouden heb. Jammer dat je zelfs in de gespecialiseerde rozenkwekerijen zo’n foefelarij tegenkomt. Gelukkig is het wél een mooie roos, en ze doet het goed daar, dus ze mag blijven.

Aan beide zijden, voor de moestuin staat Rosa “Smarty”, een lichtroze bloem, die heel de zomer (en vorige zachte winters) bloeide. De tint gaat van felroze gesloten bloemknopjes, tot een fijn roze-wit naar het einde van de bloei. Blijkbaar is dit een roos die wel wat beginnersfouten kan hebben, ze wordt ook dikwijls gebruikt in parken en plantsoenen en soms met de bosmaaier gekortwiekt in plaats van zorgvuldig gesnoeid. Ik doe mijn best met stevige handschoenen en snoeischaar, en ben tevreden met het resultaat.

In de zonnige border staat “Felicia”, de roos die geurt naar mijn kindertijd. Toen verkochten ze bij Avon (bestaat dat eigenlijk nog? ) rozenzeepjes, die een heerlijk parfum hadden. In mijn herinnering exact zoals “Felicia” ruikt. Een half gevulde lichtroze roos.

Tenslotte nog een klimroos: eentje die we meekregen uit Hugo’s tuin, en die in onze lijsterbes omhoog mag kruipen. Dit jaar heeft ze gesnapt wat de bedoeling was. Verrassend om enkele weken na de bloei van de boom opnieuw witte bloemen te ontdekken. Een heel elegant, eenvoudig wit roosje, waarvan ik de naam niet ken. Aan deze bloemetjes zie je wel dat aardbei en roos familie zijn. Ondertussen (eind september) staat ze vol oranjeroze bottels.

Vooraan in de nieuwe bloembakken is er misschien ook wel plaats voor een roos. Een miniatuurroos, of een lage soort. Nog even uitkijken.

Alle genomineerde planten van de maand vind je hier.

 

 

Ten strijde!

Nu! Niet plooien, het ijzer smeden terwijl het heet is, en nog zulks.

Even een beetje duiding? Herfst en regen zijn bij mij synoniem voor doelloos voor het raam zitten wachten op betere tijden. Radio deprimo in ’t honderdvoud, als het ware.
Ik heb dan elk jaar opnieuw het idee dat dat een periode is waarin je niks van enige betekenis kan doen. Dit jaar zou die grijze greep mij niet te pakken krijgen: ik maakte zowaar een plan.

Het eerste plan, zet de zonen in voor een uurtje huishoudelijke hulp en verwezenlijk iets extra, lukte voor 50%. Wij hebben hier meegaande en minder meegaande karakters, moet u weten.
Het minst meegaande persoontje kan wel ingeschakeld worden, voor vanalles en nog wat zelfs, maar hij mag het niet doorhebben 😉 . En laat ik daar nu wel straf in zijn. Ha!

En daar kwam plan drie. Ah ja, ik vergat te vertellen dat plan twee niet goed overdacht was: doe niks meer aan uw keuken tot de nieuwe er staat. Dat gaat dus echt niet, ik heb het meer dan een jaar geprobeerd, maar dat werkt niet. De nieuwe keuken, daar is in de verte al eens over gedacht, maar nog niks concreet, blijven niks doen is geen goed plan.
’t Resultaat is er: vet kruipt overal, choco en broodkruimels ook. Vette handen en koffiespatters: check, dat hebben we hier ook. En bloem, in alle soorten, maar dat kan niet anders als je elke avond drie broden bakt laat bakken door man des huizes.

Plan drie dus: doseer, en werk met maten. Mijn beste maat in deze werd het rebels karakter, meesterlijk gemanipuleerd door mezelf. Elke keer als hij toevallig in de buurt kwam: “Wil jij juist efkes die en die kast leeghalen? Zet maar alles op tafel”. Voila, lege kasten om uit te wassen, alle inhoud overzichtelijk op tafel om te sorteren en liquideren, en toch hulp van een zoon.
Vroeger zou ik heel de keuken in één keer aangepakt hebben, die jeugdige overmoed laat ik nu zo. Stuk per stuk wordt het weer spic en span. Einde der werken voorzien één dezer.
Jammer dat ik geen “voor” foto genomen heb. Niet dat ik hem zou publiceren hoor, goh nee, er zou teveel van geklapt worden. Gelukkig heb ik geen Sien en Maria op TV nodig om te weten dat het niet alleen hier zo af en toe een klein stort kan zijn. Toch?

Tip van de dag: soda, opgelost in heet water. Die ouderwetse kristallen, die je in zakken van een kilo kan kopen. Zelfs het gasfornuis had alleen dat nodig, eens wrijven met een vod, niks schuren en schrobben tot je erbij neervalt. Echt, daar kan geen keukenspray tegenop, al willen ze je in de reclame wel wat anders doen geloven. Die citroengeur heb je niet natuurlijk, maar dat maak ik straks wel goed met de geur van appelcake.

Voor de binnenkant en de deur van de oven was dat niet genoeg, daarom een Pinterest-test: baking soda, hier verkocht als natriumbicarbonaat, en bij de Jef veel goedkoper dan bij den Albert. Ik had dat beter eerst eens deftig gelezen natuurlijk, want ik heb mij veel te moe gemaakt. Aanbrengen en een dag laten zitten, in plaats van te wrijven tot alle vuil weg is. Ach ja, armspierworkout hebben we nu ook weer gehad. Baking-soda krijgt op Pinterest veel te veel eer zeg ik u. Blijven wrijven is de realiteit, ook nadat het een paar uur ingewerkt heeft.
Nog van Pinterest: ovenroosters en platen op een oude handdoek (om krassen te voorkomen) in een heet bad, met een vaatwastablet erbij. Laten weken, spoelen, klaar. Gezien het vetgehalte van sommige onderdelen gooide ik ook hier wat soda bij. Helaas bleek dat op tinternet weer veel mooier dan in ’t echt. Vergelijk het met de inweek-functie van uw wasmachine. ’t Komt een beetje vlotter los allemaal, maar verwacht geen wonderen.

De anatomie van gasoven (ja, lekker antiek!) en vaatwasmachine hebben geen geheimen meer voor mij. De vaatwas mag ik niet te dikwijls meer uiteengooien om hier en daar wat beter aan te kunnen, want als ik elke keer twee stukken over hou komt dat op den duur niet meer goed denk ik…

Achteraf zijn je handen wel om zeep (‘ebd’em?) en kan je eens lief lachen naar de medegebruikers van die frisse keuken en een handmassageke versieren. Of volgende keer handschoenen gebruiken, maar da’s zo plezant niet als de eerste optie.

Schoolbanken revisited

Gisterenavond werden we verwacht op de school van oudste. Een lezing over Venetië, waar hij half oktober naartoe reist met de klas, en uitleg over de GIP.
We werd ik, wegens man 1000 kilometer verder, en “verwacht” mag ook met een korreltje zout.
De lezing was niet nodig voor ouders, niks practische info, zo stond in de sms die ik ’s middags kreeg. Nu ja, in volle avondspits een uur gewonnen, dat laat ik niet aan mij voorbijgaan. Gelukkig, zo blijkt, want ze waren het zelf ook afgetrapt na een klein halfuur. Een slideshow en presentatie over alles wat ze zouden zien? Ha nee, hij liet zich liever verrassen ter plekke. Het heeft toch geen nut om de stad al op voorhand helemaal te bekijken, en dan door niks meer “geraakt” te worden? Ik kan mijn oudste daarin volgen.

Om 19u stond hij netjes op mij te wachten aan de poort, en stapten we samen het overvolle, bloedhete leerlingensecretariaat binnen. Na enkele minuten had ik frisse lucht nodig, de sterretjes dansten al voor mijn ogen. Lang rechtstaan + warm + ik = geen goeie combi, zelfs niet als ik heel de tijd wiebel en zwaai met mijn benen.
Tien minuten later werd de groep verdeeld, werden er ramen open gezet en was er zitplaats. Ik terug binnen.
Toen begon het: leve het kunstonderwijs, de leerkrachten daar gaan er van uit dat je zelf de details kan lezen op het verslagje dat je meekrijgt, doen niet van halve slide bedekken met een papiertje (oh, de verrassing!), en geven uitleg over de belangrijke dingen, op een (voor mij) ongekend enthousiaste manier van ouders en zesdejaars toespreken.
GIP (geïntegreerde proef) is een werkstuk dat als eindevaluatie dient en vakoverschrijdend is. In dit geval: Nederlands, kunstgeschiedenis, fotografie, multimediale-  en grafische vorming moeten vertegenwoordigd zijn.

Een hele boterham. Maar jongens, zo ver van mijn middelbare ervaring! Ik studeerde af in ’t zesde op het moment dat de gevreesde “maturiteitsproef” net afgeschaft was, en er van iets vervangends nog geen sprake was. Niks geen werk dus, gewoon vakjes blokken, examen doen en diploma krijgen. Zelfs in mijn latere hogere opleiding kwam ik er vanaf met vier velletjes, en in mijn specialisatiejaar twintig, bijlagen inbegrepen.
Hier wordt wel wat meer verwacht! Eerlijk, ik zou zo direct aan die richting willen beginnen. Zo boeiend, heel dat (foto)grafisch computer en tekengedoe. Misschien dat ik dit jaar al doende mee-leer.
Ik viel dan ook bijna omver van verbazing toen bleek dat na de uiteenzetting zoon, één zevendejaars en ikzelf de enigen waren die de resultaten van het vorige jaar wilden bekijken, en hier en daar nog wat uitleg wilden van de mogelijke mentoren.
Al was het maar om te weten of een grafisch tekentablet nu écht noodzakelijk is. Ja. Zucht. Iemand een ezeltje dat geld sch*** op overschot? Of tips ivm grafische tabletten? Lees: Wacom
Verder drie woorden: werken, werken, werken.
De ideeën zijn er al, de kalender met deadlines ook. Nu nog de goeie wil van zoonlief, en dan komt dat helemaal goed. Proeflezer F, verwacht maar een mailtje. Een vriendelijke glimlach stuur ik nu al in je richting 🙂

Vreugdedansjes

* zon, gecombineerd met geen goesting voor binnenwerk levert veel energie voor buiten. Het gras kan nu groeien, de helft van de borders is gewied, er werden bloemen geknipt voor een boeket, en in tegenstelling tot wat ik hier in de commentaren verkondigde hebben wij wel degelijk nog orchisjes in “onzenof”. Vijf stuks, die allemaal aan zaadverspreiding gaan doen zo te zien. Jeuj! Het zesde werd jammerlijk samen met een hoop wilgenroosjes mee uit de grond gesnokt. ’t Plantje stond zelfs nog in bloei, dat dutske.

* aardbeibakken à la Fruitberg zijn eindelijk in mijn bezit. Als het weer nog een beetje meezit geraken ze straks gevuld, meer plantjes dan plaats hier. Iemand nog aardbeienplanten nodig? Laat maar weten. Charlotte, een doordragende soort, die dit jaar een massa vruchten gaf.

* zoon twee liep terug content te wezen, zonder dat hij het zelf doorhad.

* nog steeds oogst: appels, noten, vijgen, tomaten, rode kolen, courgettes aubergines, paprika’s en hete pepertjes en hier en daar nog een aardbei.

* een piano gevonden voor het vooropgestelde budget. De zonen zijn al druk bezig om zich onze living als repetitiekot voor te stellen. Ik ben zo ver nog niet 😉

* Binnenkort weer foto’s hier. Man des huizes sluit vanavond mijn fototoestel in zijn armen. Ik hoop dat het de reis ongeschonden overleeft. Ondertussen weten we dat wij niet de enige vergeetkoppen zijn: frisbee en mixermaatbeker van broerlief moeten ook terug mee gebracht worden. Tja, ’t zit in de familie zeker?

Vlijtige vrijdag en zaaizaterdag

Een stukje tuin dat nog moet aangelegd worden ligt helemaal achteraan, naast het kippenparadijs en achter de moestuin. Het werd tot hiertoe schromelijk verwaarloosd, misbruikt zelfs. Alles waar we geen plekje voor hadden: dump maar vanachter, uit het zicht.

Vorig jaar deze tijd (of iets later) ondernamen we al even een poging, maar na een drukke bouw-een-tuinhuis-zomer zag onze ruige-border-to-be er uit als een euh…zeer ruige border.
Heermoes, straatgras, brandnetels, kweek en kruipende boterbloem, ’t was er allemaal. Ook perzikkruid, harig knopkruid en in bescheidener mate wilgenroosje.

Daar waar ik vorig jaar veel bollen in de grond gestopt had lag nu een meter grond. Goeie grond, dat wel, de bovenste laag tuinaarde die we wegschepten waar villa steenschot nu staat. Daar nog eens bovenop: het snoeihout van een rondje beukenhaag scheren.
U begrijpt dat ons niveau boven zeespiegel niet meer conform de stafkaart was. Ik weet niet of er bollen zijn die een meter zandleem kunnen overbruggen om hun bloempjes de wereld in te sturen, maar ik nam de gok liever niet.
Werken geblazen dus. Gelukkig loop ik niet graag, anders had ik deze week veel te veel lichaamsbeweging gehad 😉

Het onkruid had een mooi tapijt gevormd, en was tot op zeker moment redelijk makkelijk “op te rollen”. Hier en daar een diepe penwortel uitsteken, een riek in de grond duwen om een kluwen veldwederik boven te halen (ja, ik weet het: schoon bloemeke, maar bah! Geel!).
Ik was net goed op dreef toen er bezoek de tuin inwandelde, en ik met veel plezier van koffie en taartjes en keuvel een eindje weg deed.
Ook zoon drie vond dat bezoek tof: in plaats van met de bus naar huis, werd hij na school opgehaald per moto. Hoe stoer is da!
Tot daar donderdag.

Vrijdagmorgen lagen mijn handschoenen en werkgerief er een beetje vochtiger bij dan hoe ik alles had achtergelaten, en deed ik verder. Aandachtspuntje: ruim uw materiaal op.
De kippen weken maximaal  een halve meter van mijn zijde: zo’n schat aan slakjes, wormen en zaden! Ook de kat kwam aandacht te kort, die probeerde heel de tijd op mijn schoot te kruipen. Handig, als je aan ’t wieden bent…

Doel: een opgeruimd stuk voor het avondeten.
En ja, ’t is gelukt! Drie kruiwagens kon ik vullen met onkruid. De frambozenstruiken hebben het iets luchtiger aan hun voeten, de citroenmelisse kan groeien, en de bollen kunnen de lente opfleuren. De grond die onder de takken verstopt lag was mals en kruimelig, en werd uitgespreid over het hele stuk. Berg weg, alles verwerkt in eigen tuin. Daar waar er planten moeten komen liggen voorlopig de haagbeuktakken bij wijze van mulchlaag, en met een beetje geluk wordt het middenste stuk vandaag ingezaaid.

Na verzoek in de commentaren: enkele foto’s. De ecolat-afboording die er staat is maar snelsnel provisoir uitgerold, om iet of wat een idee te hebben van waar ons verborgen gazonnetje mag komen. Die moet nog definitief geplaatst worden en moet zo goed als onzichtbaar worden.
De eerste foto is vanaf het einde van de moestuin, met zicht naar de achterzijde, de andere vanaf de achterste grens van onze tuin. Het stukje daar is een goeie 5 op 11 meter.
Op het tuinplan staat een bankje getekend, daar onder die achterste appelboom.
Als ik nu naar dat stukje kijk en bedenk hoe het er uit kan zien kan ik alleen maar besluiten dat dat een fantastisch idee is.

Kijk, zelfs nog een foto extra: Op Kapaza stond een prachtig bankje te blinken, maar helaas was het gereserveerd. De dame heeft nog wel iets anders, met een beetje werk aan. Dus ja meneer Fruitberg, mogelijks een hoe-restaureer-ik-een-bank logje binnenkort 🙂