Lange weekends tuin

De voorbije weekends stonden zowat helemaal in het teken van tuinieren. (Eerst stond dat hier in ’t enkelvoud, maar mijn uitstelgedrag noopt mij om het over meerdere weeekends te hebben)
Op vrijdag had man des huizes een dagje vrij genomen, zodat we – eindelijk – eens op de Tuindagen van Beervelde zouden geraken. Amper veertien kilometer van bij ons, en ’t was er nog nooit van gekomen.
Een vrijdag, en regen voorspeld, dus dat zou wel meevallen qua volk dachten we. Ik ben heel blij dat we voor die druilerige vrijdag gekozen hebben, want om half elf, een half uurtje na de opening, stonden daar al massaal veel auto’s geparkeerd, en was het daar gezellig druk. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Heerlijk! Zo’n toffe beurs, zo’n fijne mensen ontmoet, lekkere dingen geproefd, mooie en grappige dingen gezien en veel “wil ik ook nog” op het tuinlijstje in mijn hoofd aangevuld. Kleine zijdelingse mentale notitie: we moeten daar dan nog veel voor sparen, óf de Lotto winnen.

Een champignonneke met dezelfde naam als zoon drie 🙂

Zó veel soorten… en allemaal heerlijk!

We kochten hier en daar wat, beloofden onszelf dat we in de lente teruggaan, en reden in de latere namiddag huiswaarts.

De zon was er, en we deden dan nog maar wat verder van tuin. Alles wat er te oogsten viel werd geplukt. Appels, paprika’s, tomaten, de laatste aubergines en nog wat courgettes. Net als vorig jaar potte ik wat paprika- en aubergineplanten op en snoeide ze drastisch terug. Ook de “dieven” van de tomatenplanten die leeggeplukt zijn stak ik in een bak stekgrond. ’t Zou zo maar een keer moeten lukken… Kleine pottomaatjes (Tiny Tim) werden uit hun gezamenlijke bak gehaald en in aparte potten gezet, ook met de hoop op overwinteren.

Zaterdag een nieuwe dag. Onkruid wieden in de moestuin, spontaan uitgezaaide kruiden en planten in potjes zetten, met het oog op de plantenruilbeurs van volgend jaar, en dan de perken voorzien van een winterdekentje. Om Phacelia te zaaien ben ik weer een keer te laat, maar er staan genoeg bomen in de buurt, hun blad is ook goed als bodembedekker.

Overal uitgezaaid: viooltjes.

De haag kreeg een scheerbeurt, het gazon werd op winterlengte gezet (en ge gaat dat zien, ’t zal nu natuurlijk weer warm zijn en ’t zal nog groeien).

We kochten nog wat knoflook om te planten, en maakten wat extra plekken vrij voor voorjaarsbollen. De concurrentie met het gras lijkt toch echt niet te lukken. In mijn dromen had ik een gazon met massa’s sneeuwklokjes en boerenkrokussen, maar het worden er elk jaar minder. Daarom werden vlak bij het terras wat extra stukjes afgeplagd, de grond losgemaakt en narcissen, krokussen, tulpen en sneeuwklokjes kunnen daar beginnen groeien.

Zondag nog mooier weer, en gelukkig niks dat “moest”. We verlegden onze takkenwal. De zijkant van de moestuin is nu vrij, daar komt – met tijd en boterhammen – een haagje kolomfruit. Niet te dicht bijeen, gewoon om wat variatie te hebben en op één of andere manier onze perceelsgrens toch een beetje aan te duiden. Ik plantte daar ook narcissen, en het geheel werd bedekt met een laagje hakselhout. De dunste takken uit de oude wal draaiden we allemaal in frietjes, en hergebruikten we zo. De dikke takken verhuisden naar het kippenhok, en werden daar tussen kippen en moestuin gestapeld. De enige die dat niet zo tof vond was een dikke bruine kikker. Later kwam ik hem nog tegen in de composthoop, en onder omgewaaide éénjarigen. Veel kans dat hij de nieuwe takkenwal ook wel ontdekt. De kippen moeten nog wat wennen aan de nieuwe toestand. Ze kunnen nu niet meer door het hekje aan mijn frèle groenten pikken, maar ook de doorgang naar hun graslandje werd verlegd. Schudden met een bakje, en graantjes strooien was effectiever dan hun pogingen om over het kastanjehek te vliegen. Ondertussen zijn ze het weer gewoon, en mogen ze straks leren eten uit een nieuw soort voederbak. Eéntje die ze openen door hun eigen gewicht, we willen iets meer voer voor de kippen, en minder voor alle duiven die hier rondfladderen.

Het terras werd opgeruimd. Terracotta potten voor de zekerheid toch maar naar binnen, zodat ze deze keer niet kapot vriezen. Het vogelvoer werd opgehangen en rondgestrooid, zodat de beestjes weten waar ze naartoe kunnen als het écht nodig is. Nu alleen hopen dat ze het opeten vóór alles weer begint te kiemen. Naast het binnenwerk van de steriliseerketel gebruikte ik ook een oude theepot, een rieten mandje en een grote bal van wilgentakken om alles een beetje aantrekkelijker te maken.

Ook het daaropvolgende weekend werkte ik liever buiten dan mij om mijn huishouden te bekommeren. Alle tomatenplanten werden opgeruimd. De enkele tomaten die er nog aan hingen hebben allemaal een zweempje kleur. Onder een dekentje van krantenpapier komt dat nog helemaal goed.

De compleet verdroogde mulchlaag veegde ik op een hoop. De grond eronder kreeg liters regenwater over zich heen, en mijn balkjes om perceeltjes te maken en op te staan werden ook opnieuw gelegd. Morgen of overmorgen zaai ik hier nog. Spinazie, rucola, veldsla, misschien zelfs nog mizuna en mosterdsla. De winterpostelein komt overal weer spontaan piepen, die geraken we hier nooit meer kwijt (hoeft ook niet).
Nóg voor morgen: de laatste boontjes plukken, en de staken binnen zetten. Hopelijk zijn ze nog iet of wat te doen, maar ik vrees dat het veel te dikke gusten geworden zijn om als “fijn prinsessenboontje” in de diepvries te belanden. Zaden oogsten dan, of de bonen eens proberen in tomatensaus. Citroen- en muntverbena stekken staat ook nog op mijn to-do lijstje. Vorig jaar overleefden ze allebei de winter, maar ik kan maar beter op zeker spelen.

Naast al deze werkzaamheden werd er ook nog druk geappt, gemaild, gebeld en vergaderd met drie andere tuinmadammen. Achter de schermen werd door anderen gelobbyd, en ondertussen zijn we zeker: Velt Wetteren is een feit. Hoera!

 

Dagen van arbeid

Het was al lang een doorn in het oog van mijn ouders: het stuk voor hun huis.
Jaren geleden legden mijn vader en de buurman samen hun opritten aan. Beide huizen kregen een tegelvlakte van silexdallen op een stevig zelfgegoten bed van beton.

Waar de auto geparkeerd werd, lag ook bij alletwee de opritten een uitsparing, gevuld met kiezelstenen, voor als er olie zou lekken. Oprecht schoon – in die tijd toch waarschijnlijk.
Ik herinner mij dat er ooit paaltjes stonden, en een zwarte plastic ketting, die we steeds moesten open en toe doen om te beletten dat de ouders van de kindjes die de school over onze deur bezochten telkens zouden draaien – of erger nog, parkeren! – op ONS erf. Tja…

Vele jaren later lag de vlakte er gehavend bij. Gebarsten en losliggende stenen, ongewenste plantengroei waar ooit kiezels lagen, en een smal stukje border waar het groen welig tierde. Een bordertje waar ik echt verliefd op was/ben, zo veel vrolijkheid voor de deur dat ik altijd daar eerst even bij verwijl vóór ik mijn aankomst aankondig. Sneeuwklokjes, een verdwaalde krokus, campanula, een compleet verhoute lavendel, vogelmelk, en meiklokjes die uit de tuin van mijn grootouders geïmporteerd werden: allemaal present.

Waar ik blij van word, breekt bij Moeke het angstzweet uit. Onkruid! Vuile blaadjes! Extra werk! Beesten! Eikebah!
Vake kan het niet meer onderhouden. Hij ziet nog amper, vergeet al eens wat er moet gebeuren, en heeft tegenwoordig altijd kou. Niet ideaal, als je wil tuinieren…

We zijn hier niet vies van een klusje, onze zoontjes zijn ondertussen potige kerels die graag de handen uit de mouwen steken, en neef M., petekind van de echtgenoot, werkt in de groensector.  Ideale combi om een paar paletten klinkers en een berg stabilisé om te toveren tot oprit.

Er werden grondplannetjes getekend, de nodige aanvragen gedaan, container en kraantje gehuurd, geruzied door onze twee jongsten wie daar nu mee mocht rijden en manoeuvreren (verhaaltje van de twee honden en het been: pa eindigde achter de bedieningsknuppels), klinkers besteld die niet meer in voorraad waren (lieten ze ons de avond voor de grote sloopactie weten, toen manlief even belde om te vragen wanneer precies er nu geleverd zou worden), borden gezet, buren verwittigd, en op 1 mei gingen de werken van start. Dag van de arbeid, wij vieren dat elk jaar nogal uitbundig 😉
De oude tegels waren al snel allemaal weg, daarna volgden beton en steenslag, en nog een beetje zand, zodat er nu voldoende diepte is om stabilisé en (andere dan de oorspronkelijk gekozen) klinkers op hetzelfde niveau als de stoep te brengen.

Pittig detail: de gemeente heeft enkele regeltjes voor de aanleg of renovatie van verhardingen. Er moet minstens één derde van de totale oppervlakte groen voorzien zijn. Instant stresske bij ons moeder, grote vreugdesprong bij mij. Ons vader is ook maar wàt content dat de meiklokjes van zijn moeder daar volgend jaar nog steeds gaan staan.

De oppervlakte was wat klein voor zoveel volk en een kraan. Mijn broer, onze oudste en ikzelf namen ondertussen tuin, terras en tuinmeubelen onder handen. ’s Avonds aperitiefden we op een proper terras, aan een mosvrije tuintafel.
Na het effen leggen van de gehele voorste vlakte ging neef terug naar het verre West-Vlaanderen, en speelden man en onze twee jongste zonen nog een beetje in die immense zandbak. Boys will be boys.

De betonmolen mengde zand en cement, de plantvakken werden met koordjes uitgezet, en de boordstenen van één border stonden tegen ’s avonds. So far, so good.
Gisteren wilden we de rest zetten, maar enkele plensbuien beslisten daar anders over.
Vandaag weer een dag, we panikeren nog niet. Ik kreeg net een appje met foto, het gaat daar goed vooruit nu, plantenbak twee staat ook.

Terwijl mijn vermoeid werkvolk gisterenavond in de zetel hing en “sport” bekeek (snooker!? meest hersendodende televisie ever, na wielrennen) snuisterde ik online bij de lokale plantenkweker naar schone bloemekes voor in al die borders. Ik krijg carte blanche om de plantvakken in te richten, als het maar onderhoudsvriendelijk is.

Ik weet ongeveer wel waar ik naartoe wil, maar sommige dingen zijn gewoon té mooi om toevallig te zijn. In de lijst geraniums die ik nogal gedachtenloos (al laat, en vroeg opgestaan weetjewel) doorscrolde werd mijn aandacht getrokken door “Sylvia’s surprise”. Toen ik “in winkelmandje” aanklikte, meende ik nog een andere naam te herkennen. Zou het? Ja hoor, daar vlak boven: “Sweet Heidy”.  Moeder en dochter, binnenkort samen in het (planten)bed!

Geranium hybride “Sweet Heidy” ©Guido Van de Steen

Geranium hybride “Sylvia’s surprise” ©Guido Van de Steen

 

 

 

 

 

Villa Kakelbont 2.0

Het kippenhok had wat aandacht nodig. Eerder een remake eigenlijk, want ons zelfgemaakte decoratieve onderkomen in een gerecupereerde betonnen buis zag er eigenlijk alles behalve warm en knus uit.

Een achterdeur die toegehouden wordt door een borstelsteel, tochtkieren tussen buis en huis, vochtig dak en vochtige zijwand door insijpeling en condens, hout dat ideaal is om bloedluis te huisvesten, de bodem van de legbak die ook altijd vochtig schijnt… een kiek zou van minder in legstaking gaan. Huisjesmelkerij of leegstand laten verkrotten, daar doen we hier niet aan.

In de zoektocht naar een nieuw onderkomen waren een paar dingen belangrijk.
* Op dit moment hebben we geen tijd en onvoldoende restmaterialen om een goedkoop en duurzaam nieuw hok zelf te maken.
* Prijs-levensduur-onderhoudsgemak. Kippen kakken, en behoorlijk veel ook. Shame on us, maar met dat vorige hok kwamen de bergjes soms even hoog als hun slaapstokken. Echt comfortabel kan dat niet geweest zijn voor die beestjes.
* Deze keer liever kunststof dan hout. Bloedluizen zijn er elk jaar hier, en van een kunststof behuizing waarschijnlijk makkelijker af te spoelen dan uit een houten hok.

Google is in zo’n gevallen mijn beste vriend. Een houten kippenhok aanschaffen is – gezien de verwachte levensduur hier – een dure optie.
Na wat zoeken kwam ik bij dit terecht. De naam van die site alleen al… Lollige dingen te zien daar, bij het filmpje over de automatische deur dacht ik “waar halen ze het…”

De Eglu-go werd besteld, betaald, en een kleine week later kon ik het hok ineenpuzzelen. Nu ja, puzzelen is veel gezegd. Duidelijk boekje, alle vijsjes meegeleverd, 10 minuutjes werk.

Het was de voorbije dagen koud, maar droog. Ideaal excuus om binnenhuisklussen uit te stellen, en met warme kleren aan wat buitenwerk te doen. Tesamen met mijn catchoe bottekes pakte ik ook wat schroevendraaiers mee, en begon het oude hok te demonteren.
Haha! Vijzen die al meer dan drie jaar in buitenconstructies zitten laten zich niet zomaar  uitdraaien. Een hamertje en een beiteltje brachten soelaas, samen met enkele welgemikte trappen van mijn rechtervoet.

Ik haalde de voor- en achterkant, slaapstokken, strooisel, kippenkak en twee verse eitjes uit de betonbuis, en veegde die proper met een stevige borstel. Daarna zwoegde ik om de bodemplaat los te krijgen. toen ik ze er eindelijk uit had liet ik ze van blijdschap pardoes op mijn voeten vallen. Ooit hadden de kippen onderburen, een mooi rond (verlaten) nestje verraadde dat.

Man was weg, gewoon werkendag voor hem, dus geen teamwork à la “handjes en brains” vandaag. Ik vind mezelf niet handig genoeg om de cirkelzaag te hanteren in mijn eentje, dus improviseerde ik een beetje. Gezien ik niet veel tijd meer had voor het donker was maakte ik een soort basis met betonklinkers. Daarop legde ik wat planken en balkjes, keek of alles ongeveer waterpas lag en schoof het nieuwe hok op zijn plaats. Balkjes wat verder uit mekaar, hokje wat dieper in de buis, bodem er in, et voilà: ze kunnen op stok.

Ik appte wat fotootjes naar zonen en man, en zag dat het goed was.
Daarna vulde ik de legbak met wat strooisel, deponeerde er voor de zekerheid een kalkei in en wandelde naar de keuken. Tijd om eten te maken. Kinders met honger, dat kan niet zijn.

De volgende dag werd de constructie stevig gemaakt. Hok weer uit de buis, voorlopige steuntjes weg, en aan de slag. De kippen hadden ook al netjes in hun nieuwe legbak eitjes gedeponeerd.

Er was nog één hardhouten terrastegel over, ooit gekregen van iemand, en ondertussen al gebruikt voor vanalles-en-nog-wat. Degelijk, stevig hout, dat na al die jaren tuin nog geen krimp gaf.
Man zaagde de plank op maat, zodat ze netjes waterpas zichzelf vastklemt in de betonbuis.

De loopplank werd bevestigd (klinkt als een snel dingetje, maar er kwam wat meetwerk aan te pas) en terwijl man zich buiten bezighield zorgde ik alvast voor wat huiselijke gezelligheid voor na de klus.

We zaten daar met z’n tweetjes zo wat na te genieten, en te kijken naar de mezen die druk in de weer waren aan de voederhuisjes, toen er ineens iets uit de lucht viel. Ik had niet echt door wat het was, tot ik een grijsbruine vlek zag bewegen.

Moord! Op klaarlichte dag! Op bijzonder wrede wijze! Maar schoon, zo schoon om eens live te zien!
Gelukkig lag mijn fototoestel binnen handbereik. Van achter glas, stilletjes naderbij sluipend en een beetje met “den track” van de spanning leverde het deze plaatjes op.

Een sperwer? of een havik? (een uitsnede om beter te kunnen beoordelen – welke kenner helpt?) verschalkte een turkse tortel, kneedde met zijn klauwen in het beestje en begon het na een tijdje te plukken. Ik zag het kopje van de duif nog een paar keer omhoog komen. Zo levend gepluimd en verscheurd worden, brrr!

De show werd abrupt afgebroken toen de buurvrouw buiten kwam. De duif werd stevig in de klauwen genomen, en met een paar vleugelslagen was de roofvogel weg.

Machtig om te zien.

Koffietje op, tuingereedschap weg, weer over tot de orde van de dag: hongerige kinders.

Ondertussen is het duidelijk: de kippen zitten veel knusser, het hok uitkuisen is dankzij de wegneembare achterwand en mestlade een fluitje van een cent, en de eitjes zijn veel properder dankzij een duidelijk herkenbaar legnest.
Voor wie het zich zou afvragen: nee, deze post is op geen enkele manier gesponsord.

 

 

Mooie dingen 2: onze tuin

Schriftje twee, dat gaat over alles wat met onze tuin te maken heeft.

Planten, plannen, kosten, wat er wanneer gebeurde of zou moeten gebeuren, successen of complete mislukkingen in de moes- en siertuin, en nog zoveel dingen meer, het staat er ongeveer allemaal in.

Leuk om bij te mijmeren en weg te dromen als de dagen kort en donker zijn, en de regen meer zin doet hebben om binnen te prutsen dan om in kou en nattigheid te tuinieren.

Maar een tuin, da’s vooral leuk in ’t echt. In elk seizoen is er daar wel iets te beleven, en ik zou dat stukje uitbreiding van onze woonst verschrikkelijk slecht kunnen missen.
Het groeide mee met ons gezin en evolueerde door de jaren heen naar de gezellige plek die het nu is.

We kunnen er ons creatief ei kwijt. Villa Steenschot was een leuk project, waar we nog geen moment spijt van hebben. Binnenkort komt daar op vraag van een lezer nog eens een update over.
Het moet niet altijd zo groot zijn natuurlijk: een stel schommelpalen omtoveren tot een aardbeihoekje is al even plezant.

Met de overschotten van de boomhut een houtopslagje maken ook. Of onze betonnen buizen, die al enkele jaren kippenhok zijn. (helaas nog steeds niet met de massa mos waarop ik hoopte, maar er is een begin…)

De moestuin is voor mij wat gaan lopen is voor de man. Tijd om de chaos in mijn hoofd wat te ordenen, of gewoon te vergeten, en helemaal tot rust te komen. Zalig.
Elk jaar opnieuw, beginnen met een schone lei.

Er zijn “geheime” hoekjes, waar ik kan genieten zonder dat anderen mij weten zitten.
Sommige kleine kabouters vinden het zalig om – met wat assistentie – te blijven zoeken 🙂

Er zijn bomen met een verhaal.
Er zijn wolken. Eerst een witroze, vlak bij het terras, nadien een helderwitte, een lage roze, een blauwe en dan weer roze en wit. Een grijsblauwe en een donkergroene. Binnenkort weer een andere witte. De kleuren volgen mekaar op, van in de winter tot laat in de herfst, altijd met andere blikvangers.

Er is ruimte. Om een tent te zetten, om te aperitieven, om volk mee te laten genieten van een barbecue.

Er is een aangename stilte. In de week meestal, wanneer alle buren gaan werken zijn. In het weekend vinden velen het – jammer genoeg – een must om “Radio Nietteharden” luid door de buitenboxen te laten schetteren. Liefst in alle omringende tuinen een andere. Ik heb genoeg aan het gekwetter van de vogels, of de wind die door de bomen ruist. Kakelende kippen en een spinnende poes ergens in mijn buurt vind ik ook dik in orde.
Er is een buurtweg die vlak naast onze tuin loopt, en die we niet afsloten. Grappig hoe sommige mensen daar heel onwennig op reageren, maar ook leuk dat je spontane gesprekken hebt met volslagen vreemden. Al een aantal keren leidde zoiets tot een rondleiding of een fotosafari in onze tuin. De trampoline die er nog steeds staat werd de laatste tijd ook al meer gebruikt door anderen dan door onze eigen zonen. Allemaal geen erg.
Er zijn beestjes. Of voormalige prinsen, wie zal het zeggen?

Er zijn meer en meer onkruiden die gekoesterd worden, omdat ze zoveel goeie dingen kunnen doen voor mensen. Zelfs (een beetje) geel wordt hier tegenwoordig getolereerd, kundedageloven?

Soms zijn er wel eens wat arbeidsintensievere perioden, zoals na een familieweekend bijvoorbeeld… Opgeschoten sla, verdroogd plantgoed in de serre, onkruid dat feest houdt op de moestuinbedden. Een dagje doorwerken, en ’t is geregeld.
Moestuincompaan Sabien houdt mij ook altijd bij de les. Als ze mij een emmertje overschot van serrewit brengt, dan besef ik weer dat het tijd is om de ruiten te verven. Ik besefte dat al elk jaar, maar dit is de eerste keer dat ik dat doe. Benieuwd…

Als zo’n dagje dan afgesloten kan worden in de avondzon, met zicht op ons paradijs,dan kan je toch alleen maar content zijn?

 

 

Zonnige zondag

Voor het eerst sinds lange tijd geen dringende dingen die “moeten”.

Aan het gestommel wist ik dat de koffie en pistolékes al klaar stonden, en aan het verdere geluid ook dat man al in een iets actievere modus was dan ikzelf.
Er moet nog wat geplamuurd worden op de badkamer, en daar was hij bezig.

Jongste wilde per sé cupcakes bakken voor hij naar de scouts vertrok, en hij is de oven al zo goed gewoon dat ik hem met een gerust hart alleen in de keuken kan achterlaten. De chaos nadien nemen we er dan wel bij, zijn cakejes zien er heerlijk uit.
We mochten ze uit de oven halen, maar moeten wachten tot hij terug is om er eentje te proeven…

Wij gingen ondertussen naar buiten, om verder te doen waar we een paar weken geleden stopten omdat het te donker en te koud werd: onze boomhut slopen.

De jongens hebben er naar ons gevoel weinig in gespeeld, maar ze spreken dat allemaal tegen. Die hut was hun kamp, hun verstopplek, hun avonturenhuis, hun plekje om in de schaduw een ijsje te eten, heksensoep te maken of vuile mopjes te vertellen. Een mooie jeugdherinnering.

Kleine jongens worden groot, en dikke boomhutpalen rotten weg. Eigenlijk stond heel de constructie nog maar op één paal stevig in de grond, al de rest was tussen aarde en lucht volledig weggerot (merkten we bij afbraak).

Man des huizes heeft nogal veel vertrouwen in stabiliteit van ladders, en zijn acrobatische oefeningen op die werktuigen bezorgen mij dikwijls bijna een hartstilstand. Ik bombardeerde mezelf dan maar tot veiligheidscoördinator. Een beetje een sjiekere “handjes-en-brains” versie zeg maar.
Ik verzamelde gevallen dingen, zoals verroeste vijzen, hamer, sleutel, hout.
Terwijl man balanceerde op de ladder maakte ik een voorlopige stockageplek en liep met hout naar het terras.
Schoonbroer liet al weten dat hij nog wel wat speeltuigen wilde maken. Voor geitjes Blek en Bjoetie ligt een waar paradijs binnen de mogelijkheden.
Hij vroeg een catalogus van de beschikbare materialen, maar mogelijk zijn een paar fotootjes ook wel goed 😉

Het dak (doorzichtige golfplaat, archilelijk maar toendertijd noodzakelijk om kinders IN de bovenste verdieping van die hut te houden) werd verwijderd. De vloeren van de verdiepjes kostten ons iets meer moeite, en waren ook voor grote delen “plukkevort”. Voor zij die niet getrouwd zijn met een Westvlaming: rot. Door en door rot.
Gelukkig waren onze katten de enigen die de hut nog gebruikten, om zalig te liggen snoezen in de middagzon, meer gewicht zou nefast geweest zijn.

Verder braken we af van boven naar beneden, kon de grote ladder op een bepaald moment vervangen worden door een kleine, en groeide de stapel op het terras aan.
De hoek- en steunpalen, dat was een beetje link, want wanneer die nergens meer aan vasthingen konden ze gewoon omvallen.

Einde van een tijdperk, begin van een nieuw stuk tuin. De Akebia quiniata zat al tot in de top van de Lijsterbes, en is nu heel haar steunconstructie kwijt. We snoeiden waar nodig voor de afbraak, en hopen dat het verplanten binnenkort lukt. De plant krijgt een hele heuse Villa die ze mag innemen.
Het perk onder en voor die Lijsterbes mag ingevuld worden. Niet simpel, want die boom wortelt heel breed, en heel oppervlakkig. Gazon wilde daar nooit groeien, alles was daar veel te droog. Ik denk dat ik eens een paar wandelingetjes ga doen om te kijken naar bosranden, en dan zien wat hier zou lukken.
Lekkere geurtjes, dat mag ook, we zitten daar vlakbij ons avondterrasje.
Suggesties?

Deze veiligheidschef leidde alles in goeie banen, en net toen we aan de allerlaatste restjes opkuis begonnen vonden de weergoden dat ze ons moesten verplichten tot wat zondagsrust.
Hagel en korrelsneeuw, nu al een dik half uur aan een stuk. Nu ja, alles is gesloopt, er kan niks meer omverwaaien of -vallen en de gereedschapsbakken staan binnen.
Vijzen uitdraaien en het hout op een mooie stapel leggen kan tussen de bedrijven door wel.

Op dit moment hoop ik dat die jongste van ons de weg naar huis snel vindt, want die cupcakes…amai, die staan hier te lachen naar mij!