Dagen van arbeid

Het was al lang een doorn in het oog van mijn ouders: het stuk voor hun huis.
Jaren geleden legden mijn vader en de buurman samen hun opritten aan. Beide huizen kregen een tegelvlakte van silexdallen op een stevig zelfgegoten bed van beton.

Waar de auto geparkeerd werd, lag ook bij alletwee de opritten een uitsparing, gevuld met kiezelstenen, voor als er olie zou lekken. Oprecht schoon – in die tijd toch waarschijnlijk.
Ik herinner mij dat er ooit paaltjes stonden, en een zwarte plastic ketting, die we steeds moesten open en toe doen om te beletten dat de ouders van de kindjes die de school over onze deur bezochten telkens zouden draaien – of erger nog, parkeren! – op ONS erf. Tja…

Vele jaren later lag de vlakte er gehavend bij. Gebarsten en losliggende stenen, ongewenste plantengroei waar ooit kiezels lagen, en een smal stukje border waar het groen welig tierde. Een bordertje waar ik echt verliefd op was/ben, zo veel vrolijkheid voor de deur dat ik altijd daar eerst even bij verwijl vóór ik mijn aankomst aankondig. Sneeuwklokjes, een verdwaalde krokus, campanula, een compleet verhoute lavendel, vogelmelk, en meiklokjes die uit de tuin van mijn grootouders geïmporteerd werden: allemaal present.

Waar ik blij van word, breekt bij Moeke het angstzweet uit. Onkruid! Vuile blaadjes! Extra werk! Beesten! Eikebah!
Vake kan het niet meer onderhouden. Hij ziet nog amper, vergeet al eens wat er moet gebeuren, en heeft tegenwoordig altijd kou. Niet ideaal, als je wil tuinieren…

We zijn hier niet vies van een klusje, onze zoontjes zijn ondertussen potige kerels die graag de handen uit de mouwen steken, en neef M., petekind van de echtgenoot, werkt in de groensector.  Ideale combi om een paar paletten klinkers en een berg stabilisé om te toveren tot oprit.

Er werden grondplannetjes getekend, de nodige aanvragen gedaan, container en kraantje gehuurd, geruzied door onze twee jongsten wie daar nu mee mocht rijden en manoeuvreren (verhaaltje van de twee honden en het been: pa eindigde achter de bedieningsknuppels), klinkers besteld die niet meer in voorraad waren (lieten ze ons de avond voor de grote sloopactie weten, toen manlief even belde om te vragen wanneer precies er nu geleverd zou worden), borden gezet, buren verwittigd, en op 1 mei gingen de werken van start. Dag van de arbeid, wij vieren dat elk jaar nogal uitbundig 😉
De oude tegels waren al snel allemaal weg, daarna volgden beton en steenslag, en nog een beetje zand, zodat er nu voldoende diepte is om stabilisé en (andere dan de oorspronkelijk gekozen) klinkers op hetzelfde niveau als de stoep te brengen.

Pittig detail: de gemeente heeft enkele regeltjes voor de aanleg of renovatie van verhardingen. Er moet minstens één derde van de totale oppervlakte groen voorzien zijn. Instant stresske bij ons moeder, grote vreugdesprong bij mij. Ons vader is ook maar wàt content dat de meiklokjes van zijn moeder daar volgend jaar nog steeds gaan staan.

De oppervlakte was wat klein voor zoveel volk en een kraan. Mijn broer, onze oudste en ikzelf namen ondertussen tuin, terras en tuinmeubelen onder handen. ’s Avonds aperitiefden we op een proper terras, aan een mosvrije tuintafel.
Na het effen leggen van de gehele voorste vlakte ging neef terug naar het verre West-Vlaanderen, en speelden man en onze twee jongste zonen nog een beetje in die immense zandbak. Boys will be boys.

De betonmolen mengde zand en cement, de plantvakken werden met koordjes uitgezet, en de boordstenen van één border stonden tegen ’s avonds. So far, so good.
Gisteren wilden we de rest zetten, maar enkele plensbuien beslisten daar anders over.
Vandaag weer een dag, we panikeren nog niet. Ik kreeg net een appje met foto, het gaat daar goed vooruit nu, plantenbak twee staat ook.

Terwijl mijn vermoeid werkvolk gisterenavond in de zetel hing en “sport” bekeek (snooker!? meest hersendodende televisie ever, na wielrennen) snuisterde ik online bij de lokale plantenkweker naar schone bloemekes voor in al die borders. Ik krijg carte blanche om de plantvakken in te richten, als het maar onderhoudsvriendelijk is.

Ik weet ongeveer wel waar ik naartoe wil, maar sommige dingen zijn gewoon té mooi om toevallig te zijn. In de lijst geraniums die ik nogal gedachtenloos (al laat, en vroeg opgestaan weetjewel) doorscrolde werd mijn aandacht getrokken door “Sylvia’s surprise”. Toen ik “in winkelmandje” aanklikte, meende ik nog een andere naam te herkennen. Zou het? Ja hoor, daar vlak boven: “Sweet Heidy”.  Moeder en dochter, binnenkort samen in het (planten)bed!

Geranium hybride “Sweet Heidy” ©Guido Van de Steen

Geranium hybride “Sylvia’s surprise” ©Guido Van de Steen

 

 

 

 

 

Op het eerste gezicht…november 2013

De foto’s zijn tussen de novemberbuien gemaakt. Niet écht op 1 november, toen was het te donker voor we het goed beseften. Dat vind ik het moeilijkst verteerbaar aan de herfst: dat uur vroeger donker.
Net als enkele andere tuinbloggers neem ik je even mee om te kijken wat er zoal gebeurt in onze borders.

De rechterbak is niet veel veranderd. Wat afgevallen blad dat altijd in deze hoek bij mekaar waait bedekt de elfenbloemen. De Choisya Ternata groeit rustig verder, alsof hij lente verwacht in plaats van winter.

De linkerbak. De klimhortensia heeft nu verdroogde bloemen, de drie toefjes tongvaren zijn een klein beetje gegroeid, maar dat valt amper op nu ze ook bedekt zijn met herfstbladeren.

De kruidentuin is wél veranderd: de druivelaar laat zijn blad vallen, en de campanula’s en muurleeuwebekjes voelen zich in hun sas. De kleine plantjes zijn in volume toegenomen, en sommigen staan zelfs in bloei. Ik had dat niet meer verwacht van plantjes die pas eind september geplant werden, en ben aangenaam verrast. Ook het duizendblad blijft bloeien. Eén van de peperboompjes in het midden is ook wat van zijn apropos: die schiet nu voor de derde keer dit jaar in bloei. De normale periode voor deze variëteit is mei-juni. Voor mij geen probleem, de lucht word gevuld met een aroma dat de (na)zomer nog even vasthoudt.

Het muurleeuwebekje hierboven is al op weg naar de rand van de bak, om dan hopelijk voor nakomelingen te zorgen in voegen en barsten. Een onooglijk klein bloempje, maar een schoonheid die er mag wezen.

In de voormalige zandbak is één van de clematissen afgebroken door de felle wind. Er staan echter knoppen aan de zijkanten, onder de breuk, dus hij blijft voorlopig staan. Ook daar bloeien campanula en muurleeuwebekje. Het groene hoopje dat rechts staat, bij de bamboestok, is rucola die zichzelf daar gezaaid heeft toen ik de doorgeschoten planten een paar dagen liet liggen. Ondertussen groot en lekker! De geraniums zijn verdwenen, helemaal verdord. Ik hoop dat dat normaal is voor geranium, en dat ze dus in de lente weer hun kopje opsteken. Als je goed kijkt zie je de roodbruine blaadjes, tussen de vijgenboom en de rucola.

De notelaar is zijn blad bijna allemaal verloren, en de herfsttijloos die er onder bloeide houdt het voor bekeken. Buiten wat bruine stompjes die verraden waar ze staan zie je er niks meer van. Het gras lijkt mij een beetje in volume toegenomen, maar dat kan evengoed wishfull thinking zijn.

Aan het appelboompje blijven de sedums en asters hun best doen. Op 1 november fladderde daar nog een dagpauwoog rond. Ook de appelaar zelf blijft nog groen. Grootste verandering bij vorige maand: de berg die achter dat perkje ligt is bijna weg.

Op het eerste gezicht…oktober 2013

Eindelijk komt het er eens van…een eerste gezicht. Toen Anne-Tanne daar mee begon dacht ik “ik moet beginnen bloggen, dat is echt een fijn idee”. Ondertussen is de lap achter het huis volop in wording, en toon ik jullie de zes borders die recent beplant werden.

Dichtst bij de achterdeur liggen 4 schaduwborders.  Toen de jongens leerden fietsen was ons terras wel handig, want groot, maar eigenlijk was het een veel te grijze vlakte. Daarom braken we twee stukken terug uit en maakten er plantvakken van. Onze timing kon eigenlijk niet beter, de buren waren net bezig met een zwembad uit te graven en hadden dus massa’s grond teveel. De mooie bovenste laag tuinaarde werd voor ons opzijgehouden. Ik weet niet hoeveel kruiwagens we verreden hebben, maar veel, da’s zeer zeker. Ons terras is gelegd in betonklinkers die we van ’t containerpark konden redden. Het idee was dat dat voorlopig zou zijn, maar eigenlijk zie ik niet waarom we ze nog zouden wegdoen. Daarom ook dat de plantenbakken zo strak afgeboord zijn: als we dat niet zouden doen zou heel het klinkergedeelte op den duur een eigen leven leiden. De planten die in de bakken komen mogen gerust die strakke lijn negeren.

In de bak rechts als je vanuit het huis kijkt, en dus vlak aan de achterdeur:

Mexicaanse Oranjebloesem (Choisya Ternata) met daaronder elfenbloemen (epimedium pinnatum colchicum). Ongelooflijk hoe hard die oranjebloesem al gegroeid is sinds hij begin april geplant werd. Hopelijk doen die priegelige elfenbloemen snel hetzelfde, zodat dat hier een mooi wintergroen bordertje wordt.

De linkerterrasbak:

een klimhortensia (Hydrangea Petiolaris) en pimpernoot (Staphylea Pinnata). Oorspronkelijk was het plan om ook hier elfenbloem te planten, maar nu staan er 3 tongvarens (Asplenium Scolopendrium) die kleine heldergroene toefjes, en waar de stokjes staan komen helleborussen. Die gaan we uitzoeken in Het Wilgenbroek, op het moment dat ze bloeien.

Rechts, een beetje dichter naar de tuin het voormalig (on)kruidenperk.

Tegen de schutting groeit nu nog een druivelaar, maar die moet een zonniger plaatsje krijgen. Eerst mogen de negen druiven rijpen. De clematis (Clematis Armandii) die er onder staat krijgt dan alle kans om de schutting in te palmen. De peperboompjes (Daphne Burkwoodii) werden twee jaar geleden geadopteerd van neef die een tuintje moest aanleggen als eindwerk en nadien het plantgoed verdeelde. Een heerlijk geurend kleinblijvend heestertje! Ernaast werd in april een vlinderstruik geplant (Buddleia Davidii Black Knight) en die bloeit en geurt nog steeds. In de bak komen ook helleborussen, en verder staan er klokjesbloemen (Campanula Portenschlagiana en Campanula Posharskyana), muurleeuwenbekjes (Cymbalaria Muralis), clematis (Clematis jouiniana Mrs Robert Brydon) en ooievaarsbek (Geranium Wlassovianum). De bedoeling is dat die petieterige plantjes heel de bak bedekken, en zich uitzaaien in, over en op de verweerde muurtjes. Ook tussen de voegen van het terras mogen ze hun ding doen. Daar groeide dit jaar het enige plantje duizendblad dat in heel de tuin te vinden was. Het werd gekoesterd…
Het stukje muur met wingerd en de heidemat zijn van de buren, en vormen de andere grens van het buurtweggetje dat tussen onze twee huizen doorloopt.

De bak aan de andere kant

was vroeger zandbak, en werd nu ook gevuld met de grond van de buren. Daar staat sinds april een vijgenboompje (Ficus carica Brown Turkey), dat het op die paar maanden heel goed doet. Dat boompje staat in de zon, en vlak bij een muur, dus heeft het kansen om de winter heelhuids door te komen. Aan zijn voeten dezelfde begroeiing als in de andere bak, ook met de bedoeling om de muurtjes in te pakken. Ook hier moeten nog helleborussen bij.

Vooraan in het midden de notelaar (juglans regia).

Die plantten we ooit aan “om later toch iets van schaduw te hebben”. Blijkbaar staat hij niet te plompverloren, en het enige wat we dringend moesten doen was gras afplaggen en een boomschijf voorzien. De boom heeft er deugd van gehad. Eronder zie je herfsttijloos (Colchicum Autumnale) en toefjes veldbies (Luzula Sylvatica Onderbos)
Een prachtig stukje tuin als de lage avondzon er door speelt.

De laatste border die ik jullie wil laten zien hebben wij hier “Le Tombeau du Géant” gedoopt.

Een ellipsvormig stukje dat voor de berg ligt, en waar een appelaar (Melrose) werd geplant. Daarvoor, in volle zon, werden herfstbloeiers geplant: hemelsleutel (Sedum telephium Herbstfreude) en asters (aster ageratoides Asran). Oorspronkelijk was die beplanting voorzien aan en tussen de poten van de schommel, maar die besloot om door te rotten. Omdat vlinderplanten hier een must zijn schoven we het perkje gewoon een beetje opzij. De berg verdwijnt, hij neemt te veel zon weg van het stukje daarachter en wordt door de kinderen niet meer gebruikt als speelberg. Gelukkig is onze timing weer goed: de overburen hebben een put die mag gevuld worden 🙂