Knutselen voor grote kinders

Ik deed het vroeger al graag, nu nog liever. Prutsen met niks, en er iets aan overhouden.

In onze straat zijn recent een aantal huizen van eigenaar veranderd, en bij zo’n veranderingen komen nogal eens verbouwingen kijken. Drie huizen verder stond na de renovatie van het dak (en mogelijk nog wel veel meer, maar dat valt niet altijd zo hard op) een steenschot tegen de gevel. Een machtig mooi vergrijsd, degelijk steenschot. Voor wég!
De charmes van steenschotten kenden we al. Wie niet weet waarover ik het heb: klik en klik.

Manlief polste dus bij onze nieuwe buren of wij die plank mochten recupereren, en ja hoor: ziedaar het eerste stuk materiaal voor een nieuwe tuintafel.
Als hier gebarbecued wordt is het altijd behelpen met kampeertafeltjes om extra werkruimte te creëren, en onze ruggen protesteren daar telkens weer tegen. Ook groenten een eerste schoonmaakbeurt geven als ze vers geoogst zijn: amateuristisch. Aperitiefjes aan de Villa, daar komt soms een heuse cocktailshakende zoon aan te pas, en ondertussen hebben die ook een lengte die niet meer achter een ikeatafeltje past.

U merkt het, een nieuwe tafel zou multi-inzetbaar moeten zijn. Op een aangename hoogte, en makkelijk verplaatsbaar van terras naar moestuin of richting avondterrasje.
En dan begint het hier: fantaseren, schetsjes op papier krabbelen, kijken in doe-het-zelf zaken en in eigen voorraad wat allemaal van pas zou kunnen komen, en vooral groot dromen. Simpeler maken kan later nog.

Dat makkelijk verplaatsbaar, da’s een serieuze uitdaging als je start met het gewicht van een steenschot. Poten: gleufpalen, waar planken in zouden schuiven om één en ander stabiel te houden. Deels gevonden in onze schatkist, deels gekocht. Nog wat hardhouten balkjes ter versteviging. Zie je dat aantal kilo stijgen? Ik merkte het, elke keer als er weer iets bij gemonteerd werd.

Een weekendje Haarlem deed ons “het licht” zien. Zoiets stond daar voor een allerschattigst winkeltje.
Na heel wat puzzelen en “ja maar, en dat dan” en “dat kan toch nooit” en zo van die dingen meer, staat ze er: onze eigen kruiwagentafel.

Nog niet helemaal af, want tijdens de werkzaamheden sneuvelde het wiel, maar dat is al opnieuw besteld bij de fietsenmaker.

Kijk even mee wat we er van maakten.

Allereerst werden poten en verstevigingsplanken gemonteerd. De tweede reeks planken moest op de juiste hoogte gezet worden voor ons wiel.

Leve fietsenmakers die een atelier hebben waar je met moeite kan passeren, en dan met plezier twee afgedankte kinderfietskes meegeven met de woorden: “Kijk maar wat ’t best lukt”.
Deze halve trottinet dus. Tegenwoordig noemen ze dat step, en is dat hip, maar met die wieltjes van nu lukt dat niet volgens mij.

Eerst werd ze gemonteerd op een plank, met een niet ideaal systeem. ’t Beste op de (lokale) markt evenwel.

Provisoir gemonteerd zag dat er zo uit.

We brachten verstevigingsijzers aan in de hoeken, waarbij we meer dan één keer de ijzers vergaten…

Zo’n lange vijzen hebben ze niet, maar met een ijzerzaag, een vijl en een draadstang (schoon woord voor tige) komt een mens waar hij/zij wil geraken.

Het stuurtje werd ontdaan van de rubber handvaten, die gaven teveel “speling”. Ook de bevestigingsbeugels op zich lieten wat plaats. Daarom blokkeerden we het geheel met twee houten blokjes. Op deze manier komt het wiel straks maximaal onder de tafelpoten uit.

Even omdraaien, en vier blauwe vingers later (aan mijn kant) zag het er toch een beetje slordig uit. Een fietswiel is gemaakt om te kunnen draaien, maar zo’n pivoterend ijzeren stel onder tafel is niet de bedoeling. Twee vijsjes beletten dat vanaf nu. Gewoon door stuurstang en ijzerwerk getrokken, ’t kan geen kant meer uit.

Een borstelsteel die er nog ligt van in het pré-stofzuigertijdperk krijgt een dubbele functie. Als de tafel ter plekke staat komt hij in de grijze klemmetjes om het wiel omhoog te houden.

Als de tafel moet rijden steken we hem in stevige ijzeren beugels, en houdt hij het wiel naar beneden.
Deze twee foto’s zijn tijdens het werk gemaakt, de tafel lag toen op haar blad. Draai uw computer even ondersteboven voor een échte impressie 😀

Laatste controle der onderdelen…

Testrit!

Het gras staat wat hoger, het wiel is kapot (iets met zon en hard opgepompt en uitzetten en knal), maar daar mag je door kijken. Het werkt.
We hadden nog twee houten stelen om handvaten te maken, maar de tafel laat zich zo al goed genoeg manoeuvreren. Bovendien moesten we te hard nadenken hoe we die stokken zouden kunnen blokkeren zodat ook een achteruitrijbeweging zou kunnen. Iemand stelen nodig voor een schop? Twee te koop 😉
Manlief opperde ook nog iets over een hefboomsysteem met een pedaal zodat het wiel makkelijk naar voor te kantelen is voor 1 persoon. Much ado about nothing denk ik dan, meestal is er hier wel iemand in huis om te helpen, en als ’t echt moet trek ik mijn plan wel.
Niet perfect, maar een leuk extra ding in onze reeks Zelfgemaakt. Wie er ook wil aan beginnen heeft hier al een begin, laat vooral alle verbeteringen zien dan!

Conclusie?

Er is nen hoek af hier,

maar ’t loopt op een wieltje!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taart, bloemen, en een oprit!

Moeke was vandaag jarig. 81 Lentes.
Vorig jaar grapten we met onze zotte kop dat ze volgende keer een oprit cadeau zou krijgen, en zij (en mijn vader) vonden dat één van onze betere ideeën.

En kijk, ’t is zelfs gelukt ook!

In ons typische Belgische weertje werd hard gewerkt. Stabilisé moest ingevoerd en effen getrokken worden, (en zoals gewoonlijk hebben we veel te veel!) klinkers gelegd, klinkers geslepen, stof gegeten, oren geteisterd, duimen geplet, ruggen gemarteld: allemaal met plezier, en tussen de hagelbuien door.

Op ’t moment dat je een steen vijf keer moet herslijpen weet je dat het genoeg geweest is voor die dag. Gisteren stopten we toen alle grote vlakken dichtgelegd waren, en alleen nog wat uitdagende slijpmotiefjes lagen te wachten.

Vandaag gingen manlief en ik terug om af te werken. Gelukkig maakten de buren er niet veel van, want slijpen op zondag is zeker geen evidentie.

Broerlief kwam ook nog een boeket aan de jarige geven en wat helpen om de resterende klinkers op te ruimen en een (deel van de) lading af te voeren stabilisé in de aanhangwagen te scheppen.

Toen het snerpende geluid van de schijf eindelijk gedaan was kwam er nog een fantastische helper die van mij de superbelangrijke opdracht kreeg om vanaf nu elke keer te controleren of er geen mini gaatjes waren. Indien ja: opvullen. Hij beloofde dat hij dat elke keer nauwgezet zou nakijken, en probeerde een paar mogelijke methoden uit. Hartjes voor zo’n petekind!

Om vier uur was alles af, en was er – uiteraard, verjaardag! – koffie en taart. Ook een stralende jarige, die superblij was met het resultaat van onze noeste arbeid. Zelfs de schoonheidsfoutjes werden van tafel geveegd.

Een volgende keer weten we weeral meer dan toen we hier aan begonnen:
* Luister niet naar de nonkel die advies geeft om “wat speling” te voorzien. De klinkers zelf zijn immers al enkele millimeters kleiner dan twintig-twintig…
* Ga er niet van uit dat een huis recht is. Metserskoordjes daarentegen wél. Indien strak gespannen.
* Reken, herreken en bereken nog eens hoeveel stabilisé er moet zijn. Indien veel: herbegin.
* Als je dan toch een berg over hebt: zwier het op tinternet. Wie weet zijn er nog ergens klussers bezig die dat kunnen gebruiken. Nu moet het allemaal naar ’t containerpark, wegens “kapot”
* Doe een lang onderlijveke of een overall aan, want een metsersspaarpot of een halfblote rug: koud, en geen zicht zeg ik u 😀
* Geniet van ’t resultaat, geniet van de blije gezichten, en geniet van ’t feit dat iedereen daar weer een keer eensgezind stond te zweten. Gouden momentjes, zelfs als er in plaats van poedersuiker slijpstof over ligt.

 

 

Dagen van arbeid

Het was al lang een doorn in het oog van mijn ouders: het stuk voor hun huis.
Jaren geleden legden mijn vader en de buurman samen hun opritten aan. Beide huizen kregen een tegelvlakte van silexdallen op een stevig zelfgegoten bed van beton.

Waar de auto geparkeerd werd, lag ook bij alletwee de opritten een uitsparing, gevuld met kiezelstenen, voor als er olie zou lekken. Oprecht schoon – in die tijd toch waarschijnlijk.
Ik herinner mij dat er ooit paaltjes stonden, en een zwarte plastic ketting, die we steeds moesten open en toe doen om te beletten dat de ouders van de kindjes die de school over onze deur bezochten telkens zouden draaien – of erger nog, parkeren! – op ONS erf. Tja…

Vele jaren later lag de vlakte er gehavend bij. Gebarsten en losliggende stenen, ongewenste plantengroei waar ooit kiezels lagen, en een smal stukje border waar het groen welig tierde. Een bordertje waar ik echt verliefd op was/ben, zo veel vrolijkheid voor de deur dat ik altijd daar eerst even bij verwijl vóór ik mijn aankomst aankondig. Sneeuwklokjes, een verdwaalde krokus, campanula, een compleet verhoute lavendel, vogelmelk, en meiklokjes die uit de tuin van mijn grootouders geïmporteerd werden: allemaal present.

Waar ik blij van word, breekt bij Moeke het angstzweet uit. Onkruid! Vuile blaadjes! Extra werk! Beesten! Eikebah!
Vake kan het niet meer onderhouden. Hij ziet nog amper, vergeet al eens wat er moet gebeuren, en heeft tegenwoordig altijd kou. Niet ideaal, als je wil tuinieren…

We zijn hier niet vies van een klusje, onze zoontjes zijn ondertussen potige kerels die graag de handen uit de mouwen steken, en neef M., petekind van de echtgenoot, werkt in de groensector.  Ideale combi om een paar paletten klinkers en een berg stabilisé om te toveren tot oprit.

Er werden grondplannetjes getekend, de nodige aanvragen gedaan, container en kraantje gehuurd, geruzied door onze twee jongsten wie daar nu mee mocht rijden en manoeuvreren (verhaaltje van de twee honden en het been: pa eindigde achter de bedieningsknuppels), klinkers besteld die niet meer in voorraad waren (lieten ze ons de avond voor de grote sloopactie weten, toen manlief even belde om te vragen wanneer precies er nu geleverd zou worden), borden gezet, buren verwittigd, en op 1 mei gingen de werken van start. Dag van de arbeid, wij vieren dat elk jaar nogal uitbundig 😉
De oude tegels waren al snel allemaal weg, daarna volgden beton en steenslag, en nog een beetje zand, zodat er nu voldoende diepte is om stabilisé en (andere dan de oorspronkelijk gekozen) klinkers op hetzelfde niveau als de stoep te brengen.

Pittig detail: de gemeente heeft enkele regeltjes voor de aanleg of renovatie van verhardingen. Er moet minstens één derde van de totale oppervlakte groen voorzien zijn. Instant stresske bij ons moeder, grote vreugdesprong bij mij. Ons vader is ook maar wàt content dat de meiklokjes van zijn moeder daar volgend jaar nog steeds gaan staan.

De oppervlakte was wat klein voor zoveel volk en een kraan. Mijn broer, onze oudste en ikzelf namen ondertussen tuin, terras en tuinmeubelen onder handen. ’s Avonds aperitiefden we op een proper terras, aan een mosvrije tuintafel.
Na het effen leggen van de gehele voorste vlakte ging neef terug naar het verre West-Vlaanderen, en speelden man en onze twee jongste zonen nog een beetje in die immense zandbak. Boys will be boys.

De betonmolen mengde zand en cement, de plantvakken werden met koordjes uitgezet, en de boordstenen van één border stonden tegen ’s avonds. So far, so good.
Gisteren wilden we de rest zetten, maar enkele plensbuien beslisten daar anders over.
Vandaag weer een dag, we panikeren nog niet. Ik kreeg net een appje met foto, het gaat daar goed vooruit nu, plantenbak twee staat ook.

Terwijl mijn vermoeid werkvolk gisterenavond in de zetel hing en “sport” bekeek (snooker!? meest hersendodende televisie ever, na wielrennen) snuisterde ik online bij de lokale plantenkweker naar schone bloemekes voor in al die borders. Ik krijg carte blanche om de plantvakken in te richten, als het maar onderhoudsvriendelijk is.

Ik weet ongeveer wel waar ik naartoe wil, maar sommige dingen zijn gewoon té mooi om toevallig te zijn. In de lijst geraniums die ik nogal gedachtenloos (al laat, en vroeg opgestaan weetjewel) doorscrolde werd mijn aandacht getrokken door “Sylvia’s surprise”. Toen ik “in winkelmandje” aanklikte, meende ik nog een andere naam te herkennen. Zou het? Ja hoor, daar vlak boven: “Sweet Heidy”.  Moeder en dochter, binnenkort samen in het (planten)bed!

Geranium hybride “Sweet Heidy” ©Guido Van de Steen

Geranium hybride “Sylvia’s surprise” ©Guido Van de Steen

 

 

 

 

 

Zenmomentjes

…werd voorzien van de beloofde foto’s. Klik