*Dat was toen oudste zoon op het nippertje aan Zwitserse franken geraakte, en voor de eerste keer als monitor mee op kamp ging. In plaats van een verborgen zak snoepjes in de valies, zit er een flesje witte wijn in nu. Jaja, ’t gaat snel…
* Zoon twee was superblij met zijn eerste loon als kelner. Blijkbaar zijn ze in de feestzaal ook wel tevreden, deze maand mag hij zes keer gaan.
* verliep de eerste werkweek van manlief rustig en vlot.
* De muziekrepetities startten terug. Ook jongste zoon is nu volwaardig lid van het Koninklijk Fanfareorkest Volksopbeuring Massemen. Mijn vijf mannen weg, ik rekende op een rustige avond. Dat was buiten wilde weldoeners gerekend: het bericht dat de diepvriezers van het PWO het begaven bracht heel wat teweeg. Verse appels, niet van de soort die lang bewaart, werden hier aan de deur afgeleverd. Anderhalf uur schillen leverde 4,5 kilo appelmoes op, die nu in de diepvries van het sociaal restaurant zit. Lekker bij stoverij met frietjes!
* Datzelfde bericht zorgde ervoor dat we ook vandaag een paar uur extra werkten. Er zijn zo van die mensen die maar een half woord nodig hebben om op alle mogelijke manieren zoveel mogelijk hulp te bieden. Zo was er de dame van de winkel die niet genoemd wil worden, die een kar vol voeding wilde schenken, en daarmee haar baas motiveerde om het wat hogerop te zoeken. Gevolg: VIJF volle koelcontainers die recht vanuit de camion richting onze diepvriezers mochten. Fantastisch. Prettig detail was wel dat al die koffers en schuiven net uitgewassen waren, en daar dus heel veel in kon. (ter info: de inhoud van zo’n koelcontainer past net in een monovolume)
Nadien werden de gezinnen opgebeld, om alles wat niet weg geraakte te komen halen. Fijn om te zien dat mobiele mensen direct gerief gaan bezorgen aan niet-gemotoriseerden, dat iedereen meehielp om zoveel mogelijk volk te bereiken, en dat op het einde alleen een massa ijsjes overbleven. Die werden liefdevol geadopteerd door de fanfare, liever dat dan vuilbak.
Dikke merci aan de tofste winkelbediende van Wetteren en omstreken, de glunderende gezichten vandaag zorgden dat we weer weten waarom we het doen.
*Ondanks het druilerige weer blijven de vijgen rijpen. De chutney van Marthy werd geprobeerd, en echt, die is héérlijk! Ik hoop dat er nog vijgen komen, want die potjes gaan hier rap sneuvelen!
* Voor de rest: eet meer komkommer!
* Deze week kijken we ook al wat verder dan onze neus lang is. Het gegeven “school” dringt stilletjesaan weer onze leefwereld binnen. Middels vooraf te betalen facturen voor schoolboeken (slik! waarom moeten dat toch allemaal invulwerkschriften zijn? Wat is er mis met zelf noteren?), brieven met planningen voor de eerste dagen en zoon drie die zijn vakantiestage deed op school. We proberen dus zo heel voorzichtigjes het bioritme weer aan te passen aan de komende vroege wekkers. Elke dag uur van opstaan en gaan slapen terug naar “normaal” manoeuvreren: voorwaar niet simpel!
* gezien de herfst vond ik het deze middag een uitgelezen moment voor verse (komkommer, jaja!) soep, een dekentje en een boek. Een telefoontje over diepvriesproducten veegde die kans direct van tafel.
* en nu: bedtijd! Slaapwel!
Het huis van Tante Alice 