PANG! of het startschot van moestuinseizoen 2017

Het was mijn mantra zo’n beetje, na nieuwjaar: niet beginnen, nog niet, echt niet, te vroeg. En dat zo heel veel keer, vooral als er stomme huishoudklussen op het programma stonden. Een keuken opruimen na een dag, serieus, da’s toch elke keer weer een nul-operatie? Ge hebt uw schotelvod nog niet goed en wel uitgewrongen of er staat daar al weer eentje met “een hongerke”. Die dan de koelkast doorploegt, op zoek naar lekkers, heel de tafel onderkruimelt en bij voorkeur nog alles achter zijn gat laat staan ook. Ja, “zijn”. Ik ben het enige vrouwelijke exemplaar hier in huis.

Maar enfin, daar ging het niet over. Zaaikoorts dus. Niet vóór 7 februari. Man des huizes verjaart dan, maar dat heeft er niks mee te maken.
Nee, les van the one and only Jos, de Velt-lesgever die ongelooflijk gepassioneerd kan vertellen over zijn vreselijk uit de hand gelopen hobby: groenten kweken, en vroeg beginnen onder glas.
Ik kan niet blijven hopen op beginnersgeluk, en ging luisteren naar alle details over pepers, paprika’s en aubergines. Haha, zo veel fouten die ik maak, en toch zo’n goeie oogst…met wat ik nu weet kan het niet meer stuk.
Ik vroeg hem ook om mij te mailen, elke keer als hij iets in zijn serre gezaaid of geplant heeft, kwestie van mee te zijn. Tot hiertoe: radijzen, spinazie, zaaiajuin en kolen. Ook zijn zaaitafel is in orde gemaakt. Me dunkt dat ik hier al een inhaalmanoeuver zal mogen maken.

Verder mag ik rustig beginnen om er in te komen. Zaai- en stekgrond naar binnen halen om op te warmen, zo’n dagje of drie moet wel volstaan.
Ondertussen heb ik tijd om de zaden uit te kiezen, labels te schrijven, potjes en kweekbakjes te zoeken en uit te wassen, en een lading cocopeat te halen. Dat, vermengd met stekgrond en eventueel wat lavagruis zou een veel groter vochtabsorberend vermogen hebben volgens Jos. En gezien mijn stiptheid (ahum) met de gieter kan dat hier alleen maar in het voordeel van ontkiemend plantgoed werken.
Verder mag er een kampeertafel in de keuken gezet worden om al die dingen rustig te laten  groot worden, en zoek ik best ook de plantenspuit in plaats van alle zaden met de gieter weer op een hoopje te spoelen.

Volgende week zaai ik, waarschijnlijk zeer zeker weer veel te veel voor onze beschikbare grond. Een moestuin in verdiepingen, wie wil dat eens uitvinden?

Voila, mooie vooruitzichten. Wroeten in de grond, niks leukers dan dat toch?
En weet ge wat? Jos vertelde mij met blinkende oogjes van trots dat hij aan een boek schrijft. Voor Velt. Over serreteelt. Of hoe schoon een moestuinjaar kan beginnen.

 

Die miserie wordt elk jaar groter…

Beziet dat nu. Eigenlijkfeitelijk wil ik van elke soort minstens één plant in de serre. Dat zijn er achtentwintig.
Van de lekkere van vorig jaar wilde ik er twee.

Dan hebben we ook nog paprika’s, pepertjes, en aubergines. Ik zal maar al stoppen met rekenen zeker?

Mijne meneer wil niet geloven dat de serre gekrompen is, en we er nog één, of een grotere kunnen gebruiken. Dju toch, dat wordt weer afzien…
Daarom, doorwinterde serregebruikende tomatenkwekers: vertel mij jullie geheim. Hoe hard foefelen jullie ongestraft met plantafstanden?

Zelfbedruipend…dat was het plan.

Wel euh, laat ons zeggen dat we toch ons best gedaan hebben. En dat het “seizoen” niet om over naar huis te schrijven was. Laat begonnen, te lang koud, zo was dat. Zelfs de ijsheiligen waren niet op tijd van den hof! De serre stond er het eerste seizoen, en zoals je weet: alle begin is moeilijk.
De tomaten kregen “de plaag”, de aubergines en paprika bloeiden veel te laat, en nu ze eindelijk in gang geschoten zijn begint het te koud te worden daar onder dat plastiekske.

Ziehier de oogst. Let op het referentiepunt.

Kleine, biologische, kraakverse paprika’s en aubergines. Gegarandeerd smaakbommekes die als aperitiefhapje een ongekend succes zullen hebben. Ah ja, opvullen zal niet lukken peis’ek.

Zelfbedruipend?  Wat peterselie en oostindische kers betreft is dat dik in orde. De rest? Da’s voor volgend jaar. Denk ik. Hoop ik.