PC Beeld van een beeld – 2/12

Ik zie het ongeveer elke dag, het beeld dat op “ons” dorpsplein staat. Ik bekeek het van ver, van dicht, langs achter, maar er stoorde altijd wel iéts op de achtergrond.
Oudste zoon moest deze week nog een huiswerkje “nachtelijk landschap” maken, en ik wilde nog wel eens mee gaan kijken of het misschien in het donker en met een spot er op beter zou zijn. Nu ja, ’t kan erdoor. Deel 2 in de maandelijkse challenge van Nachtbraker.

Het beeld heeft hier in ons dorp voor veel ambiance gezorgd. Het is er eentje dat thuishoort in de reeks “Een thuis voor een beeld”, waarin de provincie Oost-Vlaanderen een geschikte locatie zoekt voor een kunstwerk, en gemeenten uitdaagt om aan de hand van een aantal opdrachten te bewijzen dat hun locatie echt de beste is.

“Wij” waren al voor de derde keer finalist (als je de hele gemeente bekijkt, met alle fusiegemeenten), maar ’t was de eerste keer voor Massemen. De betrokkenheid van klein en groot, jong en oud was fantastisch. Een rechtstreekse radio-uitzending op woensdagmiddag was ondanks het miezerige weer een gezellige bedoening. In gedachten hadden we al gewonnen, en een beetje later werd dit bevestigd.

De her-steller van Stefaan van Biesen staat sinds 2006 op ons dorpsplein.

Een woordje uitleg vond ik op het www en plakte ik hieronder:

Het beeld van Daphne achtervolgd door Apollo, terwijl ze verandert in een boom, om zo te ontsnappen aan de begeerte van deze god, is in de Griekse mythologie wel gekend. Het beeld van Daphne die transformeert tot boom, is haar redding voor een lot dat zij niet wenst te ondergaan. Zo ontsnapt ze aan de hebzucht van Apollo, die met deze mateloze drang om te bezitten, een materiele verzuchting belichaamt. Daphne is daar een tegenpool van. Door haar onschuld wordt zij als het ware onaanraakbaar.
Met deze sculptuur ‘her-steller’, wil de kunstenaar een verbinding maken tussen de mens en zijn natuurlijke omgeving. Het gegeven van een mens die boom wordt, duidt op een verlangen naar herstel. De mens maakt terug contact met de aarde en vereenzelvigd zich ermee. Het is een concrete betrokkenheid, waar de mens zijn plaats terugvindt in een groter geheel: de natuur, waar hij een wezenlijk deel van uitmaakt. De figuur staat op een van de afgezaagde stammen en brengt in gedachten de boom weer tot leven. De figuur ‘stelt zich’ terug ‘her’: hij neemt zijn oorspronkelijke plaats in.

De sculptuur, 7 afgezaagde boomstammen met op één ervan een figuur, wordt in brons uitgevoerd met een groene patine. De hoogte van de figuur op de afgezaagde boomstam is 4 meter.

Na deze foto ging de verlichting uit, en vond ik het hoog tijd om oudste zoon naar zijn bed te dirigeren.

Villa Steenschot – 3. we verzetten het gat

Daar waar ons oud kot stond zat een gat in de haag. Omdat we mensen zijn die graag bezig zijn besloten we om dat gat te verzetten. Er waren wel wat dingen voor te zeggen: zo zou het makkelijker zijn om het nieuwe tuinhuis te zetten daar waar er bewegingsruimte genoeg is, en zou het moeilijker worden voor passanten om een mals kropje sla of een sappige tomaat uit de moestuin mee te grabbelen. Een gat verzetten is niet makkelijk: hoe breed, hoe hoog en hoe zwaar is dat? Daarom werd het plan afgevoerd, en opteerden we voor het verplanten van de haag. Over dat gat winnen we dan wel eens advies in bij deskundigen.

Eerst een geul graven. Gelijk we van man des huizes gewoon zijn ging hij enthousiast aan de slag, en moest ik hem er weer eventjes op wijzen dat we geen loopgraven nodig hadden, maar een plantgat. Breed genoeg vanboven, voldoende diep, grond wat losgemaakt in de omgeving.
Dan planten uitgraven. Menck en Hugo gaven advies: nu is écht de limiet, kluit groot genoeg nemen (stamdiameter x8), achteraf snoeien en voldoende water geven.

Dat van die kluit, soms is dat haalbaar, op andere momenten wat moeilijker…

In plaats van alles één voor één werkten wij in rijtjes: een plant of drie, vijf, zes per keer, afhankelijk van waar de spade gemakkelijk bij kon. Ook mijn vroegere verpleegstersskills kwamen van pas: een zeil onder een kluit trekken gaat op dezelfde wijze als een bedlegerige patiënt een proper laken geven. Alleen was deze keer de patiënt obees, en het zeil in no time gescheurd.

Plan B: roep een zoon die achter een computer hangt ter hulp (half uur vertraging der werken), neem een kruiwagen en werk goed samen om van oorspronkelijke staanplaats naar bestemming te manoeuvreren.

 

Let hierbij op voor takken die naar de ogen mikken, kruiwagens die het diepste punt vanzelf vinden, en omheiningen van de buren die zorgen voor geplette vingers. Niet voor watjes, beukenhaag verplanten!

Na een hele namiddag was tweederde van het werk gedaan. Het zand van onder het vorige tuinhuis staat netjes in zakken geschept te wachten op een volgende opdracht. De kruiwagen ging finaal door zijn linkerpoot en wacht ook op een andere bestemming. Man des huizes weet het nog niet, maar als hij thuis werkt (zoals vandaag) hou ik zijn werkuren strikt in de gaten, zorg ik voor materiaal en een regenjasje, en mag hij straks nog even in de gezonde buitenlucht “spelen”.
En dat gat? Dat heeft zichzelf op de juiste plek gezet, terwijl wij bezig waren. Cool eh?

Update: sinds 18u30 staan alle planten waar ze moeten staan.

 

 

 

 

Lente in ’t land

Overal plantjes die hun kwetsbare scheutjes boven de grond duwen. Drie zeer eigenwijze kiekens die zich daar niks-nougabollen van aantrekken. Ze krabben liefst dicht bij die frêle planten op zoek naar lekkers, met een nimmer aflatend enthousiasme. Geen goeie combinatie voor een tuin in volle groei…

Onze kippen hebben een mooi domein tot hun beschikking, maar het gras is altijd groener aan de overkant. Fladder, fladder, over het hek, en onze tuin is hun speelveldje. Hoog tijd dus om de schaar boven te halen en een knipje in de rechtervleugels te geven. Net als vorige keer  was dat weer een heel gedoe om die beesten te pakken te krijgen. Een kip in blinde paniek, da’s iets dat hard tegen uw voorhoofd kan botsen, zo ondervond man des huizes. Ook iets dat sneller loopt en hoger vliegt dan je voor mogelijk houdt. Nu ja, een aantal lachbuien later hadden ze alledrie wat kortere pluimen. Man houdt vast, ik ben kippenkapper van dienst.

Een half uur later was er alweer eentje uitgebroken…zucht. We moeten dus echt hun omheining verhogen. ’s Avonds waren onze drie madammen doodop: de pogingen om op hun geliefkoosde slaapplek te geraken leverden niks op. Geknipte kippen en een gesnoeide moerbeiboom, dat is niet de gedroomde combinatie voor onze hoenders. Eén voor één gaven ze op, en kropen voor ’t eerst in hun bestaan samen in Villa Kakelbont om te slapen. Da’s toch al één ontsnappingsroute minder: ’s morgens kunnen ze zich niet meer uit de boom laten vallen aan de verkeerde kant van hun omheining.
Voor de rest leken de kippen vooral kwaad, ’t zal weer eventjes duren voor ze het zich verwaardigen om uit mijn hand te komen eten.

I.v.m. Villa Kakelbont: in het mosproject lijkt na maanden eindelijk een beetje evolutie te zitten. De betonnen buizen kleuren stilaan lichtgroen. Ik vermoed dat het sneller zal gaan als de moerbeiboom weer een dicht bladerdak heeft, maar volgens mij haalde die karnemelk niet echt veel uit. Op onze zijgevel probeer ik één van de volgende maanden eens mosgraffiti, maar dan met een mix van mossen en karnemelk. Ik hou jullie op de hoogte.

 

Dagen zonder vlees

Wij schreven ons in, als gezin. De ene al wat overtuigder dan de andere, maar dat is hier dikwijls het geval.
Op 18 februari gingen we van start. Website raadplegen voor wat kookinspiratie, en dan besluiten dat veel van die recepten te ingewikkeld zijn, of te veel ingrediënten bevatten om op een luie woensdagavond klaar te maken. Luie woensdagavond, zoals in “ik weet niet waar de helft van mijn kroost uithangt en nog minder om hoe laat ze hun voeten onder tafel schuiven”, en zoals in “absoluut geen zin om nog boodschappen te doen”.
Eén oplossing: risotto. Tot in de tuin om prei en verse kruiden, dat lukt altijd. De koelkastresten creatief verwerken, da’s ook meegenomen. En vooral: gedeeltelijk  klaarmaken en als iedereen thuis is afwerken. Mmmm!

Het recept uit de losse pols:
Champignons, prei en een restje wortelen fijnsnijden en aanstoven in olijfolie. Kruiden naar smaak (hier was dat dille en zwarte peper) Opzij zetten.
Sjalot stoven in olijfolie, en dan de risottorijst (ik reken 125g per persoon, hoewel dat op de doos 2 ventjes zijn)  mee in de pot bakken tot de korrels glazig zijn. Blussen met witte wijn. Kies een goeie, geen azijnsoort!
Hierna zette ik de vuren af, ruimde de keuken wat op, informeerde sms-gewijs waar iedereen bleef en dekte de tafel. Er was zelfs nog tijd voor een aperitiefje.
Een kwartier voor de aangekondigde aankomst van het merendeel der huisgenoten maakte ik bouillon (waterkoker en blokjes), zette de vuren terug aan, en werd de rijst gaar gekookt. Veel vocht ineens, of in porties, dat maakt eigenlijk niet veel uit. Proeven is de boodschap, je wil geen rijstpap, maar ook geen korrels met nog teveel bite. Risotto moet smeuïg zijn. Op het einde de warme groenten er door mengen, beetje verse kruiden en parmesaanschilfers er over, en smullen maar. Ondertussen weet ik dat ik volgende keer de hoeveelheden weer moet verhogen… Pubers zijn als een vat zonder bodem!

Donderdag: niet te ingewikkeld, ik ben nog niet naar de winkel geweest. In de kelder ligt nog steeds die ene spaghettipompoen die ik kon oogsten dit jaar.

Klaarmaken in de oven op de wijze van Wim, extra kruiden met verse thijm en rozemarijn, en gezien de eetlust van mijn volk mengen met een portie gewone pasta.

gare spaghettipompoen: echt zoals pastasliertjes

Dat alles in drie ingevette ovenschotels, tomatensausje er over, afdekken met kaas en even laten gratineren. Wederom: Mmmmm!  (x3, de rest vond het maar zozo).

Ik onthou: volgende keer sowieso meer tomatensaus, en pikantere kruiden.

Vrijdag waren de drie oudste zonen niet thuis, en ging ik met man en jongste winkelen. Vanalles voor een lekkere week, maar gezien het uur van thuiskomst mocht het vooruit gaan.
Heel simpel: voor ons gestoofd witloof, gekookte aardappelen en spinazie-veggiekaas burger. Jongste zoon had zich laten overtuigen om de vegetarische balletjes uit de Colruyt te proberen, maar vond ze niet echt geslaagd. Wij ook niet. De smaak deed een beetje denken aan frikandel uit de frituur, maar dan in de pan gebakken en fletser. Lekkere vleesvervangers, da’s echt een gat in de markt… Ik gebruik voorlopig liever kaas/champignons/noten of niks. In de loop van volgende week wordt er nog één en ander getest.

Zaterdag was ik alleen thuis met jongste zoon, en “deden we een cinemake”. Achteraf? Frietjes!
’t Moet niet altijd ingewikkeld zijn hé… De rest kreeg bij Oma frietjes, sommigen bedankten voor de kip aan ’t spit, anderen aten ze met smaak op.

Zondag is iedereen thuis, en is het de laatste vakantiedag. Normaal is zondag frietjesdag, maar gezien de gevarenzone van sommige BMI’s hier in huis blijft het bij 1 keer per week. Iedereen heeft zijn portie al gehad deze week, dus vandaag een slaatje. Iets met geitenkaas, appels, venkel, pijnboompitten, chioggiabietjes van eigen kweek, wortel, tomaat, komkommer , kruidige zure aardpeer die we kregen van Dorien, en kraakvers stokbrood.

Voor die ene zoon die geen geitenkaas lust werd de rest van de spekreepjes die hij deze morgen in zijn omelet had gedraaid gebakken. ’t Was voor vandaag nu toch al om zeep, zei hij…

Op naar een volgende week zonder vlees!

Villa Steenschot – 2. we slopen ons kot

Eigenlijk was de planning iets anders: eerst een nieuw huis bouwen, en dan alles wat in het kleine kotje een onderkomen vond verhuizen, weggeven of naar het containerpark brengen. Daarna zouden we het huidige tuinhuisje afbreken en de drie nog ontbrekende moestuinperkjes aanleggen. Laat dàt nu net het zwakke punt in de timing zijn. Het peulvruchtenbedje moet daar komen! Erwtjes zijn zowat de eerste dingen die gezaaid kunnen worden, dus moesten we een beetje van “vooruit met de geit” doen, want tot enkele uren geleden stond op de plek voor erwtjes nog een verzameling rommel, omgeven door planken, en door ons “tuinhuis” genoemd. Eigenlijk was het barakje die naam al lang niet meer waard: het dak lekte op verschillende plaatsen, kleurrijke culturen groeiden op het hout, in plaats van een raam zat er een groot gat aan 1 kant, en aan het geurtje te merken plassen onze katten nog steeds liefst op de plastiekzakken die daar gestockeerd liggen.

Sorteren en elimineren was onze hoofdbezigheid gisterenmiddag, onder een heerlijk lentezonnetje.
Alles wat met planten en zaaien te maken had, was eigenlijk zeer simpel: voorlopig in de serre. Potjes, gereedschap, kalk, meststof, binddraad, bamboestokken, plantenlabeltjes: allemaal daar. Ook het kippeneten staat daar voorlopig.

Dakpannen voor als ooit één of andere storm de helft (nu ja, 20 pannen eigenlijk maar, maar dat weegt veel!) van ons dak wegblaast en grote terracotta bloempotten staan nog even op het terras te wachten op chinese vrijwilligers om alles naar de kelder te dragen.

Tuingereedschap dat niet in de serre paste kreeg een voorlopige haak toegewezen in de garage.
De metalen rekken die al aan een derde leven bezig waren mochten nu EIN-DE-LIJK weg. Je kent dat wel, iemand in de familie die nog fantastisch stevige (!?) rekken heeft, die wij ongetwijfeld goed kunnen gebruiken… Zelf af te breken, en voor ik weet niet welke domme reden pakt ge dat dan mee naar huis in plaats van vriendelijk te bedanken… Van de garage werden ze verbannen naar het tuinhuis, en nu dus weg! 1-0 voor mij 🙂 . Ik demonteerde ze eigenhandig, en hoe verder dat klusje vorderde, hoe groter de spinnen moesten zijn om mij van mijn à-propos te brengen. Ge hebt er geen gedacht van hoeveel dikke zwarte spinnen liefst juist op de moer gaan zitten die los moet. Ieuw!
Plastiekzakken met kattenpis: ook weg.
Een paar bolletjes rot touw, massa’s ronde plastieken plantenpotjes en sponzig hout werden bij het afval gelegd. Vierkante p9 en p5 potjes genoeg om in voor te zaaien, en die schikken veel gemakkelijker.
Petekindje krijgt binnenkort een hangmat cadeau, samen met enkele verloren gewaande tractors en schopjes om zandkastelen te maken. De schommels en de andere hangmat houden we voorlopig zelf nog.
De grasmachine is momenteel “in onderhoud”, en die halen we maar terug als haar definitieve bergplaats een feit is.

Terwijl ik vlijtig rekjes demonteerde begon man des huizes met de sloop van het tuinhuisje. Deur en dak liggen al klaar voor het containerpark, het raampje hou ik om een kweekbakje van te maken. Perfect formaat voor mij. De vijzen die we eventueel-misschien-waar-mogelijk zouden kunnen recupereren? WEG! Meneer des huizes mag eerst zijn curverbox met gespaarde vijzen uit vorige knutselwerkjes helemaal leeggebruiken, en dan zullen we dat nog eens in overweging nemen! 2-0.

Het werd ineens kouder en donker, dus in zeven haasten werd het werkgerief binnen gelegd. Ik ben er vrij zeker van dat de rest er later nog staat, klaar om verder afgebroken te worden.

Na zo’n dagje werd de innerlijke mens verwend, met het verzoeknummer van de jarige van de dag: Zoon 2 wilde pizza eten op zijn zestiende verjaardag. En zo geschiedde…

Deze morgen was het eerst van uitslapen, en daarna ging ik met de immer werklustige en gedienstige 16-jarige aan het werk. Slopen, dat doen jongens en jongensmama’s graag. We begonnen met panelen losschroeven, maar al gauw bleek dat een stevige welgemikte trap met een bottine veel efficienter was. Ja, de staat van dat kot was abonimabel, zei ik dat al?

Het hout werd in de kar gestapeld, tot ze vol was, de funderingsstenen werden opzij gelegd voor Villa Steenschot, en straks scheppen we de resten zand en stabilisé nog in zakken.

Nadien begint het echte labeur: een poging om de haagbeuk te verplanten, hopelijk nog nét op tijd. Het gat waar het tuinhuisje stond mag gevuld worden, en waar het nieuwe bouwsel komt moet de haag weg, dus proberen we. Succes niet gegarandeerd…
Vervolgens leggen we de drie moestuinperken aan, en kunnen de (nu in potjes gezaaide) erwtjes naar hun plekje.
Onder het tuinhuis vonden we véél muizengangetjes en dikke zwarte spinnen. Gelukkig maakten we geen egeltje wakker, die slaapt waarschijnlijk in de takkenwal.
Het uitzicht vanuit de keuken is nu helemaal anders, en toch zijn we het alweer gewoon. Op naar stap 3!