Villa Steenschot – 16. kom, zet u efkes

…op ons nief terraske. Zo ’s avonds, in ’t zonneke, het allerlaatste zonneke van de dag. En uit het zicht van de kinders, precies of ge zijt er niet.

Eén woord: ZALIG!

We zijn al compleet verslingerd aan ons terrasje daar bij de villa. Het was labeurwerk, veel grond verleggen (ja, wéér grond verleggen), beetje pech met machinerie (uw goeie boormachine die flut zegt, en vervangen wordt door niet half zo’n krachtige machines van verschillende buren), en een beetje ziekjes zijn, maar vanaf heden is alles af. Het laatste steenschotpostje dus.

We hadden wel een idee waar we naartoe wilden, maar dat verandert hier meestal “al doende” wel een paar keer. Uiteindelijk was het een smal stukje terras voor het tuinhuis, met een bloembak links (omdat een verharding om de verharding maar niks is) en een grotere oppervlakte aan de zonnekant.
Groot genoeg om met zes te zitten, en de boys hun zwiepende ledematen alle plaats te gunnen die nodig is. Pubers, dat is ongelooflijk uit proportie: altijd als je denkt dat je de hele zoon gezien hebt hangt er nog wel ergens een arm of been waar je dat niet verwachtte.

Het begin: graafwerken. Gelukkig stond er een bloembak op de oprit, waar we een heel deel “goeie” grond in gekieperd hebben. We, da’s eigenlijk alleen man des huizes, ik zat een beetje zielig koortsig toe te kijken of alles naar wens liep. Verder hou ik ook niet zo van grondwerken, dus de timing van de microben was perfect 😉

Daarna maakten we de bloembak links: 2 steenschotten verzagen, met hoekijzers uit man zijn “schatkist” aan mekaar bevestigen en dan zo op de grond. Op de buitenhoek bevestigden we nog een stukje L-profiel dat in snelbeton op zijn plaats gehouden wordt. Heel het geval is zwaar genoeg, en als straks de terrasplaat er nog tegen ligt kan het geen kant meer uit. Voordeel van dat eerst te maken: ook hier werd direct aarde in geschept. Schaduwplanten mogen deze hoek opfleuren.
Nadat de plek voor het terras ongeveer uitgegraven werd zetten we enkele stokjes, kwam de waterpas tevoorschijn en keken we of er overal genoeg ruimte was.
Hier en daar nog een beetje bijwerken, worteldoek leggen en dan de “vuile” grond met steentjes die van de oprit komt een beetje verdelen over de oppervlakte. Dat scheelt een rit naar het containerpark, houdt de worteldoek op zijn plaats en zorgt voor drainage en stevigheid onder de balken.
Want ja, ook hier weer stabilisé, balken, en bij gebrek daaraan alles wat in de tuin nog te vinden was om zware dingen op te leggen. Een aantal betonstenen die ook al ontelbare keren verlegd zijn en loodzwaar wegen kregen eindelijk een laatste rustplaats. De dag daarna was alles uitgehard, en legden we de azobé steenschotten op hun plaats. Hier en daar een beetje inzagen om profielen, deuren en boordstenen mooi te laten aansluiten. Dat is ook de reden waarom de voorste rij en het terras in verschillende richtingen liggen: de ijzeren zijranden van de schotten houden we liever heel, ze zijn de stevigheid van heel de plank.Om alles af te werken en te beletten dat de helft (kleine overdrijvingen zijn mij niet vreemd) van onze tuin onder of op ons terrasje spoelt boordden we het geheel ook af. Daar waar de tuin hoger ligt met Ecoplank, waar het gazon quasi gelijk komt met Ecolat. we gebruikten deze materialen al eerder, om de borders af te boorden. De bedoeling is dat ze zo onzichtbaar mogelijk worden onder de beplanting, want zo heel echt mooi is dat natuurlijk niet. Mooiere versies, zoals Cortenstaal bijvoorbeeld zijn echter niet voor onze portemonnee en voor wat het “maar” moet dienen. Ook hier werden op de buitenhoeken ijzeren profielen bevestigd en in een putje beton vastgezet. En dan? Een eerste Ricard op een geïmproviseerde tafel. Wij hebben ons een hele tijd geamuseerd met dit project. Echt, geamuseerd. Stel dat je zelf zin hebt om aan zoiets te beginnen: wees welkom om het resultaat eens in ’t echt te komen bekijken.

Wij zijn er trots op!

THE END

Villa Steenschot – 15. prutserijtjes

Nee, de villa was nog niet helemaal af. Maar het is vakantie hé, dus af en toe gebeurt er ook eens iets anders. Kleine prutsen worden dan tussendoor gedaan. Veel kleine dingen, maar we willen echt afwerken deze keer (ken jezelf, anders staat het er binnen 10 jaar nog zo) Klusjes dus.

Zoals gaatjes opvullen met stukken hout.

Zoals meubelkes maken:
*een heus opbergrek voor tuingerief. Recupereer een pallet, vijs dat stevig aan de muur, stockeer uw tuingerief. Voila, weeral veel geld gespaard! Het hangt een beetje boven de vloer, zodat we er gemakkelijk met een borstel onder kunnen vegen. Aan de bovenste plank moeten nog haakjes komen om klein tuingerief omhoog te hangen.
*een droogrek en een zaaitafel/opbergruimte/plaats om in de winter een fototoestel te zetten. Daar dient het bureau uit mijn tienerjaren voor. Blad en poten gescheiden, en beiden gecombineerd met andere dingen.
Poten + een restje antimollennet = droogrek voor uien, look, sjalotten. Het blad rust op een pallet, en is nu perfect van hoogte om voor het raam te zetten. Onderaan hebben we genoeg plaats om grotere dingen te leggen die je niet alle dagen nodig hebt, zoals resten hout, wat stenen, paaltjes, en zo nog dingen die altijd en overal in de weg liggen.
*een legplank over bijna de hele diepte van het tuinhuis. Ideaal voor dingen die je snel moet kunnen pakken.Alleen één steun (links op de foto) moesten we daarvoor aanschaffen, voor de andere bevestigingspunten gebruikten we restjes van de vloerbalken. Ook de plank zelf stond ettelijke jaren duchtig in de weg: een teveel bestelde brede traptrede voor de nieuwe gebouwen van man’s werk. Zoiets adopteren wij zonder nadenken als ons dat aangeboden wordt. Kijk, eindelijk een bestemming!

Zoals de laatste stukjes van de dakoversteek in mekaar puzzelen. Van ’t verschieten sprongen de spotjes uit hun gaatje!

Zoals de te kleine -en ondertussen dus kapotte- kabelklemmen vervangen door geschikte exemplaren.

Zoals een dakgoot hangen, die nu voorlopig boven de beukenhaag eindigt, maar binnenkort aangesloten wordt op een regenwatervat. Met dank aan het wereldwijde web: het vat kost in Duitsland maar liefst 200 euro minder dan de gangbare prijzen hier, en nog steeds 100 minder dan de goedkoopste Belgische e-shop. En ik hoor het u denken, dat Duitsland ver is, maar eigenlijk is dat maar 20 km van het werkadres van man verwijderd. Hij had het vandaag bij, zomaar, na ’t werk.

Zoals zorgen dat de deuren fatsoenlijk gesloten kunnen worden.
Zoals een bergske zand verleggen (weeral…) om het terras te kunnen maken.

Zoals een raam afschuren, verven en eens een beetje kuisen.
Zoals een draad die al bijna 20 jaar klaarligt verbinden met één die drie jaar geleden ingegraven werd.

Zoals grote kieren tussen de steenschotten opvullen.
Bij het plaatsen stonden ze perfect op mekaar, maar de douglasschotten zijn enorm onderhevig aan hormonale stemmingswisselingen weersinvloeden. We verwerkten ze toen ze nog vochtig waren, ondertussen staan ze een paar weken in volle zon en zijn ze gekrompen. We gebruikten een speciale voegenvuller en elastische siliconen en hopen dat het probleem daarmee voldoende opgelost is. De regen van de laatste dagen stroomde toch mooi naar beneden nu, ipv de afslag naar binnen te nemen.

Zoals het dak een stukje verlengen. Wie ooit een villa bouwt, moet er aan denken dat de dakprofielen ver genoeg moeten overhangen. Het water belandde deels in de goot, maar liep ook af via de steenschotten, en zo verder door de (nu opgevulde kieren) binnen. Niet de bedoeling natuurlijk.

Nu nog geblokte gordijntjes en een gewei aan de muur, en ’t is helemaal af 😉

Villa Steenschot – 14. we hebben het licht gezien

Ja, echt! Het kwam deze keer niet uit de koelkast, maar uit spotjes en een peertje.

In de villa wilden we ook elektriciteit voorzien. Enkele jaren geleden bij de aanleg van de borders zijn we zo vooruitziend geweest om een kabel in te graven die ongeveer aan ons tuinhuis uitkomt. Nu was het dus alleen maar een beetje doorverbinden, hier en daar een stopcontact of schakelaar voorzien, en dan uiteindelijk de kabel nog verbinden met het stuk dat al sedert onze verbouwing zo’n goeie twintig jaar geleden hier klaarligt.
Man schafte spatwaterdichte schakelaars en stopcontacten aan, en ik demonteerde alles met het enthousiasme van een kleuter die nieuwe lego kreeg. Stukjes elektriciteitsdraad werden op maat geknipt (ook overschot van de verbouwingen), ik ging ze met een striptang te lijf en leverde monteerklare koperdraadjes af aan man.

Jaja, verbinden. Hoe zat dat nu ook alweer? Bruin laten doorlopen, blauw onderbreken, aarding waar nodig, en dan aftakken voor de verschillende lampjes. Of zoiets, niet?
Jamaar, die voeding, moet dat dan naar elk dingske? Nee, doorverbinden. Oenk!?
Gelukkig is onze achterbuur-kameraad opgeleid in al die zaken, en kwam hij even assisteren. We haalden er een spiekbriefje bij (het eerst wat makkelijk te pakken was) en tekenden het geheel even uit.

Nadien werkten we stap per stap volgens de code die daar stond, en tegen het einde van de dag hoopte ik op licht. Helaas! Man was een beetje kwaad op zichzelf dat hij zelf die oplossing niet had kunnen bedenken, en had naar eigen zeggen veel te veel van handjes en brains tesamen moeten doen.
Gereedschapskoffer toe, pintje open. Morgen verder.

Nee, hier is geen draadloze elektriciteitsoverbrenging! De kabel is via de zijwandjes verbonden, en iets hoger op de muur staat een contactdoos waarin alle lusterklemmetjes netjes weggestopt zijn. We hebben een beetje moeten proppen, maar alles zit er in.

De volgende dag werd met verse moed gefoefeld met klemmetjes, suikertjes, en kleine vijsjes. De aandachtige volger kon in vorige foto’s al zien dat er een oversteek gemaakt is. Daar zitten nu spotjes in. Speciale led-lampjes voor buiten.

Alles was aangesloten, mogelijks een kleine vergissing ergens tussen blauw en bruin, dus tijd voor de test. Aan de buitenkabel werd voorlopig een stekker gemonteerd, om die definitief door te verbinden heb je immers een speciale hars nodig om alles waterdicht te maken. Stekker in een verlengkabel en oooooh… niks. Blauw en bruin wisselen, en ja hoor! Licht!

Na een paar uurtjes werk konden we die avond voor ’t eerst op ons verlichte (voorlopige) terrasje zitten. We zijn er nu al zeker van dat dat hét tuinplekje zal worden.Eén ding wil ik nog wel meegeven: als je niks van elektriciteit kent, begin er dan zelf niet aan. Véél te gevaarlijk. Bovenstaand schemaatje mag dus in geen geval gezien worden als een betrouwbare handleiding voor als je daar zelf zou willen aan beginnen.

Villa Steenschot – 13. danske placeren?

De boordsteen had het niet begeven onder het gewicht van de deur, dus wellicht is alles stevig genoeg om ook enkele vloerdelen te leggen…
Zoon twee liep even buiten, en werd prompt opgevorderd. Vier steenschotten kunnen zo direct op hun plaats gelegd worden, dan pas begint het meet- en zaagwerk.
De volgende vier, dat zou ook nog kunnen meevallen: gewoon één zijkant afzagen, tussen het zijprofiel en de draadstangen dus. Geen slijpwerk, alleen afmeten en hopen dat azobé even vlot verzaagd geraakt als douglashout. Ja dus, oef!
Even een educatief momentje? Na het zagen is het verschil met de douglas steenschotten duidelijk: het metalen profiel is veel dieper ingefreesd, en waar de planken van de douglassteenschotten een zwaluwstaartverbinding hadden heeft de azobé “maar” tand en groef. Mogelijk is dat ook de reden dat door deze steenschotten draadstangen zitten om heel het boeltje bij mekaar te houden.
Nadien moeten er nog kleine aanpassingen gebeuren om de planken vlot naast de gegalvaniseerde palen te laten vallen. Beetje zagen, beetje beitelen, wat bijvijlen en alles is ok.

Dit vier keer. Elke keer doe ik mijn uiterste best om al mijn spieren te laten samenwerken en zonder al te veel gepuf en gehijg het steenschot mee op zijn juiste plaats te helpen leggen. Zoon is niet altijd in de buurt…
Dat lukt allemaal, en dan wordt het spannend. Eén steenschot moet in de andere richting doorgezaagd worden, dat betekent twee zijprofielen en drie draadstangen doorslijpen.
Die zijkanten, dat moet breed genoeg, want het zaagblad moet nadien zonder probleem kunnen passeren. Veel lawaai, rook, vonken en stank, maar dat deden we al eerder, geen probleem dus.De positie van de stangen wordt op voorhand afgetekend, we willen immers onze (geleende) zaag niet naar de knoppen helpen. Zagen, slijpen, zagen, slijpen, zagen slijpen, gelukt!
Na het doorslijpen merken we dat de stangen onder spanning gehouden werden met een veer. Gelukkig zat ik niet te dicht te koekeloeren toen ze doorgeslepen werden, de kracht waarmee ze te voorschijn sprongen was nogal verrassend.
Ook hier moest nog wat gebeiteld worden om alles nauwkeurig te doen aansluiten, maar tegen het eind van onze nationale feestdag konden wij een danske placeren. Voor muziek moesten we zelf nog zorgen, “den ellentrik” is voor een volgende keer.

Op dit moment kan ik er ook luchtigjes aan tevoegen dat we de volgende morgen nogal struikelden op onze pasgelegde dansvloer. De voorste rij planken lag volledig “geschoteld”. De zijkanten krulden omhoog, en zaten tot wel 3 cm boven de boordsteen. Dansen? Nee, tenen verstuiken! Balen!
Ik dacht dat het met vocht te maken kon hebben, maar man vond dat geen plausibele uitleg. Hij hees zich na een dag werken voor zijn baas in zijn andere werkplunje, en haalde de planken weer naar buiten.
Dé oplossing? de spanning van de draadstangen halen. Door het verwijderen van één ijzeren zijprofiel konden die ongeremd trekken op het hout, en begon heel het steenschot krom te staan. Na het losdraaien van de bouten (en waar mogelijk verwijderen ervan) zag je het hout terug vlak vallen.
Zucht van verlichting, en alsnog een danske!

 

Villa Steenschot – 12. dat tocht hier niet meer

Of: we hebben een deur. Zelfgemaakt, van steigerhout. Even geloofde zoon twee dat we ze gered hadden uit de sloop van een oud kasteel. Of hoe een puber toch schoon kan zijn in al zijn naïviteit 🙂 .

Het eerste idee was om de deur ook uit steenschotten te maken, maar dat werd ons afgeraden door de verkoper. Vééééél te zwaar, tenzij je maar een halve deur wil, voor in een paardenstal bijvoorbeeld. Vergrijsde steigerhouten planken was de betere keuze.
Ons deurgat heeft de breedte van 1 steenschot, we maakten een dubbele deur met 2 verschillende stukken. Een breed deel als “gewone” deur, een smaller stukje dat open kan indien nodig, maar waarschijnlijk dikwijls vergrendeld zal blijven.
De planken werden op lengte gezaagd, mooi naast mekaar gelegd en dan Z-gewijs verbonden.
Dat was weer veel passen, meten, aftekenen, voorboren (het hout barst makkelijk als je het zomaar met dikke bouten te lijf gaat), klemmen en vastschroeven.
We gebruikten bouten die een klein vierkant stukje onder de kop hebben, zodat ze zichzelf blokkeren in het hout, ipv “zot” te draaien.
De scharnieren zijn behoorlijk stevig, uiteindelijk moeten ze een serieus gewicht kunnen dragen en willen we niet dat de deuren na een maand al slepen.
Ook hier: aftekenen, voorboren, voorlopig vastschroeven, controleren en definitief bevestigen. Alle stukjes hout die door het gebruik van de zaag geen beschermend laagje meer hadden oliede ik met grijze tuinolie. ’t Is niet de bedoeling dat de elementen het leven van Villa Steenschot verkorten hé!
’s Avonds konden we de deur toe doen. Voorlopig nog met een stuk steen: slot, grendels en deurklinken moeten we nog kopen en monteren. De kopjes van de bouten (als je goed kijkt of klikt op de foto) verraden waar de z-verbinding zit.