Pasen

Het wordt hier ten huize een gewoonte, volk aan tafel vragen en denken dat alles op een half dagje geregeld geraakt…
Gelukkig heb ik hier wat nuchtere mannenmensen rondlopen die mij af en toe tips influisteren 😉

De donderdagmarkt was goed voor potplantjes (witte viooltjes), de zondagmarkt voor snijbloemen (tulpen, ranonkels en rozen, allemaal wit)
Het menu geraakte ongeveer wel af (ik improviseer graag nog een beetje), de bestelling werd geplaatst, het huis min of meer aan kant, de tuintafel werd binnengehaald, drank gekoeld, en dan kwam het leuke stuk: decoreren.
Bij Dille en Kamille verkopen ze tafellinnen in grote maten aan redelijke prijzen. Dat, aangevuld met wat stoffen en papieren servietten, leuke kaarsjes en zelfgemaakte naamkaartjes zorgde voor een mooie tafel (al zeg ik het zelf). Ook voor een vrijdagnamiddag knutselplezier, want die inspiratie komt meestal pas op ’t laatste nippertje.

Met wat zelfdrogende boetseerpasta, soeplettertjes, verf en een uitsteekvormpje ging ik aan de slag.

Fijn detail: de verf voor de hall blijkt qua kleur perfect te passen bij het tafellinnen. Papieren lintje er door, bloempje er bij: goedgekeurd.

Op het menu ook deze keer weer uitdagingen: elk van ons gaf een ingrediënt dat terug te vinden moest zijn. Deze keer waren dat appel, pijnboompitjes, geitenkaas, avocado, fruit in ’t algemeen (dat was van een zoon die geen zin had in nadenken) en drie dingen uit eigen tuin (dat kwam van mij).
Verder leg ik mezelf op dat er minstens twee gerechten moeten bij zijn die ik nooit eerder maakte. Geen nood deze keer, heel het menu was een gok. Schitteren als keukenprinses of mij met het schaamrood op de wangen verstoppen achter een berg afwas, beiden behoorden tot de mogelijkheden.

Tegen ’s noens liep het hier aardig vol, en aperitiefden we met hapjes. Op zo’n dagen zijn “makkelijke” chips, nootjes en koekjes uit den boze. Wij presenteerden een glaasje rauwe groenten met dipsaus, een trio van gevulde tomaatjes (met pesto-roomkaas, met garnaaltjes en met roerei en spekjes) en mini-wraps met kip. nadien werden de restjes tomatenvulling en wat toastjes nog op tafel gezet. Tot dan lag het fototoestel op de kast, ondanks het voornemen om deze keer alle hapjes op de gevoelige plaat te hebben…

Pauze! De paashaas was ondertussen toch wel in de tuin geweest zeker!? Kleine kabouter deed zijn best om alles te verzamelen.

Daarna mocht ieder zijn naam nemen en een plaatsje aan tafel kiezen. Alleen mijn stoel was voorbehouden (dicht bij de keuken), voor de rest deed ik deze keer niet aan tafelschikking. Te voorziene conflicten tussen disgenoten waren er niet, enige sturing was dus totaal overbodig.

Nadien: aardappelschijfje met zalmtartaar (ingrediënt avocado zit er bij). Oudste zoon vond het niet lekker…

Posteleinsoep (eigen kweek, ook de prei die er bij zat) met een toefje room en garnaaltjes. Daar ontdekte Oma dat ze een ware entertainer was: de simpele vraag wat iedereen zag in de room leverde hilarische antwoorden op.

Gegrilde peer met geitenkaas (of brie voor wie geen geitenkaas apprecieert) en gehakte nootjes, op een bedje van sla (uit eigen serre), met snippers daslook en een toefje peterselie (ook beiden uit eigen tuin).

Sorbet van vlierbloesem en champagne, met een blaadje munt. De sorbet was ik eigenlijk vergeten, dus iedereen kon live “the making of” meemaken. ’t Was wel een verademing toen de machine weer uit mocht, zo’n extra decibels heb je echt niet nodig op zo’n dag.

En dan, dé uitdaging van de dag. Tajine met groenten en geconfijte citroen, opgediend met couscous. Er moeten er twee zijn, want mijn traditionele kokshartje wil met Pasen iets met lam op tafel, maar sommigen lusten dat niet. Die kregen dus een kiptajine. De kippeneters (4) waren in de minderheid, die kregen hun gerecht uit de traditionele aardewerken pot, de lamstajine (voor 10) werd in een gietijzeren pot van de buren bereid. Die citroen daarbij, da’s een must. De geur alleen al… Gelukkig heeft “onze” donderdagsmarkt een kraampje waar al zo’n oosterse ingrediënten te vinden zijn. De verkoper vond het fantastisch dat ik op een traditioneel feest van bij ons een traditioneel gerecht uit zijn cultuur maak.
Het vlees kwam van Bioplanet. Geen gesponsorde post, maar oprecht veel lof over zoveel kwaliteit. Mals, smaakvol, heerlijk. Bij het lamsvlees zaten paarse en gele wortels, venkel, courgette en aubergine, bij de kip koos ik witte selder ipv venkel. Terecht, bleek achteraf. Ik begin mijn tafelgasten te kennen 😉

Ook twee porties couscous: één mét en één zonder rozijnen en pijnboompitjes, waarbij die mét gemaakt werd met de bouillon uit de lamstajine, die zonder met een “blokjesbouillon”. En dat allemaal zonder stress. En oef! ’t Was heerlijk. De vrees voor taai vlees was ongegrond, plan B (de frituur) niet nodig. nog een leuke bijkomstigheid: op twee liter soep en drie miniwraps na was alles op.

Het dessert: een simpel Pinterest-idee, dat gelukkig de avond op voorhand gemaakt werd. Appelroosjes, die nog even terug opgewarmd werden in de oven, bestrooid met poedersuiker en in het gezelschap van heerlijk hoeve-ijs. Die van ons zagen er minstens even mooi en lekker uit, maar de fotograaf die het dessert hier fotografeerde had geen vaste hand.
Slagroom? Vergeten. Net als de koriander op de couscous trouwens, waarvoor man des huizes die ochtend twee keer naar de winkel gestuurd was…

Daarna was er koffie, met paaseitjes natuurlijk.

Jarige schoonzus kreeg achteraf alle snijbloemetjes mee, iedereen die wilde mocht een potje viooltjes meepakken voor in de tuin, en de ranonkeltjes die op de borden lagen staan hier nu in een speciaal (ook zelf gedecoreerd) vaasje.

’t Is veel werk, veel plannen en goed voorbereiden, maar eigenlijk doe ik dat graag. Gelukkig vindt man des huizes het ook plezant om mee in de keuken en achter de stofzuiger te staan, en anderen een leuke dag en een gemeende “dankjewel voor wat je voor ons betekent” te bezorgen.
Kijk, die zachte vormen op de achtergrond: mijn rots in de branding.

’s Avonds in de zetel dronken we nog een pintje, en zagen we dat iedereen zijn naampaashaasje liet liggen. Dat was de vereiste als ze er volgend jaar opnieuw wilden bij zijn. ’t Zal zijn dat het goed was zeker?

 

 

 

 

Macho

Flikken, machtsvertoon, en ik. Voorwaar een slechte combinatie.

Zeker als de macho-bad guy achter ’t stuur van de politiewagen ineens (tussen haakjes, in de bebouwde kom, vlak bij de wekelijkse markt, dus behoorlijk druk) gas bijgeeft om mij dan te kunnen beschuldigen van het negeren van een voorrang van rechts.
Als de vriendelijke passagier-collega-flik na het controleren van alle papierwerk vraagt aan macho of er nog iets moet gebeuren antwoordt die meesmuilend “dat een boete niet zal helpen zekerst?” “Ba nee”, beaamt de andere.

De politie uw vriend? De lokale van hier toch efkes ni meer.
Zo, dat moest er even uit.

Een update

Een maand geleden werd oudste zoon behandeld met laser voor zijn rookverslaving.

Een vraaggesprekje gisteren leerde mij dat het goed gaat. Al kan ik dat dagelijks zien en ruiken ook natuurlijk.

-En, lukt het nog?
-Ja natuurlijk.
-Zijn er grote verschilen met de keren dat je zonder hulp probeerde te stoppen?
-Ja. Ik ben minder “opgefokt”, kan gewoon in rokend gezelschap staan babbelen zonder zin te hebben in een sigaret, ben minder humeurig en kan zelfs na een paar pintjes op een feestje blijven nee zeggen.
-Heb je de eerste week veel afkickverschijnselen gehad? 
-Nee. Zelfs amper een vuil hoestje.
-Zijn er valkuilen waar je bewust van wegblijft? Situaties die in je hoofd gelinkt worden met sigaretten?
-Er zijn uiteraard zo’n situaties, maar ik kan ze niet ontlopen. In mijn klas rookt bijna iedereen, en ik ga niet elke pauze alleen staan hoor! Koffie, dat is geminderd. In plaats van een thermos mee naar school te nemen drink ik nu ’s morgens een tas, en de rest van de dag water.
-Zou je deze methode om te stoppen aan anderen aanraden?
-Ja, helemaal. Als ze iets willen weten moeten ze ’t maar vragen. Alleen maar positief.
-Heb je nu al veel bespaard dankzij dat stoppen? 
-Euh…(neemt er een rekenmachine bij en zit wat te tokkelen). Stel dat ik deze maand alles gerold had: 27 euro. Stel dat ik allemaal gewone sigaretten gerookt had: 87 euro. Laat ons een realistische schatting maken: 50 euro. Op gewone dagen rolde ik, naar fuiven en feestjes nam ik een pakje sigaretten mee (Dat betekent dat na drie maanden de kosten van de behandeling “terugverdiend” zijn)
-Voel je fysieke veranderingen?
-Ik ruik en proef weer beter, en heb de indruk dat de conditie ook weer in stijgende lijn gaat.
-En word je nu ook frisser wakker?
-Moeder! Wa voor een belachelijke vraag is da! Fris wakker worden, da kan ni!

Voila, en toen was ’t gedaan met vraaggesprek. Volgende maand opnieuw.
Zoon twee vindt het nog steeds stoer om te staan dampen en stinken, en zijn vingers te zien vergelen. En die heeft wél een smerig hoestje…

Verdere updates?

Ja, we doen nog steeds mee met dagen zonder vlees. We putten al eens uit ons recepten-archief, dus niet alle dagen iets nieuws. Ik post nog wel eens wat foto’s en recepten als ik van de buren mijn SD-kaart terugkrijg. Tussen de bedrijven door maakte ik wat foto’s van hun oudste zoontje, voor communieprentjes.

De bookchallenge ligt even een beetje stil. Dringend eens naar de bib gaan om vers leesvoer, en dringend eens werk maken van een verslagje over wat er gelezen werd.

Ook tuin en moestuin vragen aandacht, maar die geef ik ze graag. Alles liever dan binnen stof afdoen of dweilen.

Er werd min of meer een datum afgesproken om de resterende ruiten in de serre van schoonbroer en schoonzus te gaan placeren. Ah ja, de tomatjes moeten dit jaar van eigen kweek kunnen hé. Als bedanking voor het al gedane werk, en wat nog volgt, werden we getrakteerd op een etentje gisterenavond. Schoonbroer huurde daarvoor zelfs een heel restaurant af! (of die mensen draaiden zwaar verlies gisteren, dat kan ook. Lekker eten, gezellig etablissement, maar op een vrijdagavond als enige klanten aan tafel zitten, dat doet vreemd aan)

Vorige week was ook skiweek voor broer en schoonzus, en dan komt er hier traditiegetrouw een kleine kabouter logeren.

Zo een blond krullebolletje, dat over een gigantische woordenschat beschikt en iedereen hier in huis moeiteloos om zijn vinger wist te draaien. Poezen, kippen, een grote tuin, met veel volk aan tafel: het ventje keek zijn ogen uit. Zijn knuffel werd met veel overgave verzorgd. ’t Is een goeie slaper, die net als zijn neven niet echt graag opstaat. Serieus, hoeveel twee-en-half-jarigen draaien zich nog eens lekker om in hun slaapzakje als je denkt dat ze wakker zijn? Petekindje deed dat met de woorden “nee mete eidi, nog een beetje slapen!”. Duizend hartjes voor zo’n kind!

Herboristenopleiding: blijft de max. Even meegeven dat je bij kruidenbereidingen dezelfde vieze vetvlekken op je kleren kan maken als op een gewone dag in je eigen keuken. Wasmachine to the rescue!

Nu komt Pasen stilaan dichterbij, en dankzij een reactie op het logje van vorig jaar weet ik dat ik dringend in actie moet schieten. Anders zal er niet veel zen aan zijn…
De gasten weten dat ze mogen komen, de klokken weten dat ze langs mogen vliegen en dankzij Madam Menck heb ik ook al een decoratie-idee, maar daarmee is voorlopig alles gezegd. Werk aan de winkel dus.

 

 

Het moestuinjaar is weer rond

De eerste radijzen  en slaplantjes groeien in de serre. Spinazie en veldsla zouden dat onderhand ook mogen beginnen te doen, maar da’s altijd een verrassing hier. Ik kan dat precies niet echt goed, die blaadjes kweken. Gelukkig stellen de fichekes van Mme mij gerust: kiemduur tot 21 dagen. ’t Is nog een paar keer fameus koud geweest, we geven het nog een beetje tijd.

Vijf soorten aardappelen liggen op een koude vensterbank voor te kiemen. Tomaten, aubergines en paprika’s staan in de zaaitray in de keuken, meestal met vier in een “kotje”, soms met minder, één keer met acht. Dat verklaart waarom ik het labeltje “Black Zebra” nog over had op het eind van de zaaironde. Ik en strakke planning, in theorie kan dat, de praktijk draait echter altijd anders uit…

De zaden voor maart liggen klaar, maar eerst deed ik een beetje van ruim de laatste wintergroenten op. Spruitjes en prei, nu allemaal op of gebruiksklaar in de koelkast. Die prei, da’s hier ook een geval apart: vorig jaar vergeven van de poppen van de preimineervlieg  (dat van die mineervlieg werd mij bevestigd, ik vulde via de website van Velt een enquete in en kreeg een uitgebreid antwoord. Meer info? Klik.) Het artikel werd mij bezorgd door een medewerker van Inagro.

Dit jaar zijn de preiplantjes amper gegroeid, maar wel gaaf. Kijk, ik heb eerder smalle vingers, en die ring zit rond mijn  middenvinger. Hier en daar was er een beetje aantasting, zelfs onder een gaasnet (dat waarschijnlijk niet hermetisch genoeg dicht was), en opvallend is dat de drie stuks prei die bij in het bloemenperkje staan, zonder bescherming, dikker en gezonder zijn dan de anderen. Ik probeer het nog één jaar, en nu echt toegeweid. Beloofd, want prei, da’s toch echt wel héél lekker hé?

Erwten staan zo’n 5 cm hoog en springen bijna uit hun bakje maar het peulenperkje moet nog plantklaar gemaakt worden. Ik werkte zondag en maandag wel heel enthousiast buiten, maar verplaatste mij met de zon mee. Beetje wieden op het terras, wat borders opruimen, nog wat schors aanvullen, bakken en bloempotten opruimen, kippen een uitstapje gunnen, katten kroelen, je kent dat wel. Ondanks mijn “zeesletsen” was het nog niet echt een zomergevoel, de grond blijft nat en koud, en de moestuinperken waren te mijden gebied. Zeker met blote tenen 😉

Vandaag deed ik wat verder, snoeide een eerste roos en bedacht dat ik voor de anderen toch echt wel die speciale dikke handschoenen eventjes terug moet opsporen. Overal zitten neusjes klaar, er is deze winter weinig gesneuveld. Nu stengels en oud blad weggeknipt zijn zie je goed waar er voorjaarsbloeiers zouden kunnen komen, of groen, om die dorre schorsvlakte wat op te vrolijken.

Krokussen en tulpen zijn op komst in de borders, in het gazon deden de sneeuwklokjes en krokussen het niet echt goed. Teveel concurrentie? Of woelmuisgespuis dat er met de bollen vandoor ging?

De narcisjes in het achterste stukje tuin hebben ook last van vraat. Sommige bloemknopjes zijn half opgegeten, het resultaat is nogal rafelig en sjofel. Gelukkig staan er genoeg, en zijn er ook die er perfect vrolijk staan mooi te wezen.

Nu, terug binnen, breek ik mij nog even het hoofd over hoe ik 8 bedden best in een wisselteeltschema steek, vulde ik het leeslijstje aan, studeerde ik nog een beetje aan “Inhoudsstoffen” (wat er allemaal in een plant zit qua chemie, machtig is dat!) en maak ik mij zo dadelijk klaar om te gaan genieten van onze oudste, die op het Laureatenconcert van de Academie “Carnaval de Venise” zal spelen op zijn euphonium, begeleid door strijkers.
Mijn moederhart zwelt van trots, dat spreekt. Nadien receptie, en dan zitten we op de rollercoaster van het weekend.

DZV – week 3

Weleuh… laat ons zeggen dat de ene week de andere niet is. Genoeg goeie wil, maar chaotisch drukke agenda’s van zonen, veel uithuizige activiteiten en ook de kreet “wij willen worst met appelmoes.”

Op dinsdag en woensdag lukte het wel.

Dinsdag aten we fajita, altijd een hit hier. Oudste schept gewoonlijk naast de stukjes kip, tot op het moment dat er geen kip is, dan mist hij dat opeens.
Ik maakte de vulling zoals altijd à l’improviste: alle verse groenten die mogelijk bij mekaar passen en koelkastverdriet (die ene venkel die niet op geraakt, een bijna verschrompeld worteltje dat ergens achter in een lade sukkelde , zo’n dingen dus) in kleine stukjes snijden, en aanstoven. Dan twee potten fajita cooking sauce erbij en nog wat laten pruttelen. Als vervanger van de stukjes kip experimenteerde ik met kikkererwten: laten uitlekken, en in een hete pan eventjes bakken met kipkruiden. Dat bij in de pot met saus, en we konden aan tafel.

Wraps even opwarmen in de microgolf, besmeren met zure room, lepel saus erbij, gemalen kaas erover of feta erbij, toeplooien en knoeien maar. Sommigen eten het hier liever met bestek, misschien wel omdat er dan wat meer vulling tussen kan?
Superlekker, ook met de “kippenerwten”.
Restje in de diepvries? Vergeet het, ze aten hier weer tot de bodem in zicht was. Het ene schepje dat bleef (ah ja, dat dan wel) vond de volgende dag zijn weg naar een hongerige maag.

Woensdag  kokosstoofpotje met wintergroenten . Lekker, al miste het een beetje pit. Volgende keer wordt er zeer zeker steviger gekruid. De gebakken banaan en quinoa die ze er op de website nog bij suggereren vonden wij een beetje overkill, en schrapten we.

Vrijdag, toen de kroost genoot van worst met appelmoes had man voor ons wat groenten gestoofd en bestrooid met geroosterde sesam. Dat samen met aardappelen en gepaneerde quorn-burgers (lekkere deze keer) liet zich best eten.

Drie keer op zeven dagen…moet beter kunnen.