Recycleer nog ne keer

Vorig jaar was er de bouw van het steenschottentuinhuis. (steenschot is ondertussen de zoekterm waarmee heel veel volk hier op dit blogje terechtkomt)

Zoals met zoveel doe-het-zelf-projecten schiet daar altijd wel een beetje materiaal van over. Geen nood, we vonden een paar toepassingen.

Een plank van hetzelfde materiaal als de wanden deed een tijd dienst als extra zitplaats, stevig (ahum) neergelegd op een grote bloempot.
We verzaagden ze en maakten er twee vensterbankjes van. Ideaal om een bloempot met fragiele zaailingen op te zetten. Of versgeplukte aperitieftomaatjes op te leggen 😉
De grootste spleten in de wand van het tuinhuis worden zo ook een beetje weggestopt.

Het laatste grote stuk douglassteenschot werd in drie gezaagd, de planken dienen als gewicht en basis voor de voorste afsluiting van de compostbakken. Daarop spijkerden we met krammen stukken op maat geknipt draadgaas (dat vroeger aan de boomhut hing, maar nu al een paar jaar overal in de weg stond).

Haakjes werden in de opstaande panelen gevezen, en we kunnen de bakken ten volle benutten nu, zonder dat alles over het paadje valt of uitgespreid wordt door de vogels en katten.

Nog een ander stuk, in azobé, was tijdelijk salontafel. Gewoon op een omgekeerde plastieken box was dat goed genoeg voor ons. Toen metekindje zich op het uitstekende stukje neerzette en bijna (net niet dankzij een bliksemsnelle reactie van schone zus) alle mojito’s katapulteerde besloten we om er toch eens “iets” mee te doen.

Bij het opruimen van de garage kwamen we nog resten van onze rozenboog tegen, stukjes ijzer in H vorm. Handjes en brains werkten een plan uit, en voila: een stevige (en loodzware) salontafel.

Het kleine stukje werd afgezaagd, gaten geboord in het hout, ijzers in de gaten gestoken, de uitstekende stukken ijzer afgezaagd en bijgevijld, klaar.

Door de dikte en stevigheid van het hout is er geen kans dat de poten scheef komen te zitten, en door de H-vorm worden alle planken ook bij mekaar gehouden.

We vonden ook nog plastiek houdertjes om tentpalen in te zetten, maar die werden zonder pardon naar de vuilnisbak verbannen. Geen zicht, die witte plastiek op ons schoon terras!

Tentpalen zei u? Jawel. Van twee partytenten, die bijna verpulverden toen we ze uit de dozen haalden. Die palen, samen met hout van de boomhut (te gevaarlijk om nog in te klimmen, de steunpalen zijn net op de grond bijna volledig doorgerot) werden omgetoverd tot een draagsysteem voor de aardbeibakken.

Beetje vijgen na Pasen, maar goed voor volgend seizoen. De hoeksteunen zijn hoog genoeg, zodat we er indien nodig een net kunnen over hangen.

Er is nog materiaal genoeg om 16 extra bakken te kunnen ophangen, dat is een projectje voor één dezer dagen.

De zelfgemaakte tweede vliegenhor voor onze extra-large terrasdeuren bleek na enkele jaren toch niet zo handig als we gehoopt hadden. Een systeem waarbij je binnen en buiten kan via de hor bestaat niet in die maat, of is onbetaalbaar duur, dus wordt hier het compromis van één vast zelfgemaakt paneel en één deur zonder hor waarlangs je binnen en buiten kan gebruikt. Als er iemand wel een handig systeem kent, laat het dan zeker weten.
Het niet-gebruikte deel lag/stond/slingerde rond/versperde de weg in de garage. Demonteren en recycleren!

We keken, dachten en deden, en even later had ik een stapelbaar kruidendroogrek, waar meteen al gebruik van gemaakt werd om salie te drogen.

Op de foto zie je maar een deel, in totaal zijn er vier zo’n tafeltjes die perfect op een toren kunnen gestapeld worden. Een afgedankt voilegordijn ligt nog klaar om verknipt en op maat gestikt te worden als hoes en bescherming tegen insecten. Ooit. Ne keer.

Met de rest van het hout begonnen we aan een afdekking voor de compostbakken. Zonder iets blijkt het toch meestal “kleffe drets”. We maakten een kader dat zichzelf vasthoudt op de middelste bak, en bevestigden daar een heidemat (dubbel) op. Aan de twee andere kanten ligt ook een panlat geklemd, waar de heidemat aan vasthangt.

Je kan dus links en rechts makkelijk open leggen, en als je de twee kanten allebei op het middenste deel legt kan alles er in één keer afgehaald worden zonder al te veel moeite. ’t Ziet er aangenamer uit dan tevoren: toen lag er een restje van het dakprofiel van de villa op één deel van de bak. Soms wel, soms niet, soms half, dat hing een beetje af van de wind en of de katten pogingen hadden gedaan om er op te liggen zonnen (en er dan prompt door te zakken). ’t Is niet perfect waterdicht natuurlijk, maar het zal alleszins al heel wat liters water per jaar schelen.

Een beschilderde unalitplaat die vroeger ondergrond was voor complete lego-landschappen werd een beetje ingekort. Eén stukje is nu achterwand voor een rekje van de Zweed, waar anders strips vooraan ingelegd worden en achteraan weer uitvallen. Gedaan miserie, nette stapels nu (efkes toch, nu alles juist weer gezet is).

Het simpelste van alles: Een latje steenschot op twee klinkers om een plantenbak van de grond te houden, en drie kleine blokje azobé die hetzelfde doen met een grote bloempot.

Kostprijs van dit alles: 30 euro voor de heidemat, wat vijzen en haakjes en een hele dag plezier. Dat laatste moet je niet cynisch lezen, ik kan/we kunnen er echt van genieten om van niets iets te maken. Missie geslaagd zou ik zo denken.

Juli

Juli is alweer bijna voorbij. Een stille maand hier, vooral blogsgewijs dan.

Oudste deed zijn ingangsexamen aan het conservatorium in Gent. Niet geslaagd. Zucht.
Geen herkansing mogelijk, want het was het praktijkgedeelte waar hij nipt onvoldoende voor haalde. Een ruwe diamant, waar nog veel werk aan is, waar veel mogelijkheden voor zijn…ze kunnen dat altijd zo schoon zeggen, juryleden.

Ondertussen is hij er van overtuigd dat de jury van daar “wel gelijk zal hebben”, en schuift hij zijn grote droom – ingangsproef Antwerpen en op kot gaan – helemaal opzij. Massa’s mensen die springen voor hem en hem willen bijspijkeren en helpen waar nodig, maar elke inspanning is hem nu te veel. Een zevende jaar aan de muziekhumaniora, als voorbereiding, dat lijkt hem helemaal de max. En alleen wonen, en fuiven, en vanalles. Hoe dat praktische en financiële plaatje ineengepuzzeld moet worden, dat zijn zijn zorgen niet. Leven en laten leven, en af en toe ne keer keihard tegen de muur laten lopen zeker?

Zoon twee heeft zijn eerste kamp als monitor er op zitten. Hij deed dat goed, en ’t smaakt naar nog, ik kan dat alleen maar toejuichen. Hij heeft de vakantie van zijn leven. Thuiskomen en weer vertrekken, dat is het zo’n beetje.

Ze zeggen dan dat het “stillekes is waar het nooit ni waait”. Euh…het heeft hier gewaaid. Gestormd zelfs. Meermaals.

Pubers die er vanonder zijn en geen teken van leven geven, alleen als ze honger hebben of nood aan een douche, het doet wat met een mens. Gentse Feesten ook, zo blijkt.
Het warme nest dat je ze probeert te bieden blijkt plots niet meer goed genoeg, te bekrompen, te dit, te dat. Het gras was groener aan de overkant.
Een aantal mensen met oudere kinderen verzekerden mij dat alles altijd goed komt. Tja, ik wil dat best geloven, maar aangenaam is anders. Plots gaan alle gesprekken alleen maar over de afwezige(n), hoe het zou kunnen, hoe het misliep, hoe het verder moet. Ik blijf erbij: hét onderwerp om fameuze ruzies over te hebben: kinderen. Slopend, maar (voorlopig toch) weer verleden tijd.
Met dank aan alle sms-ers en mailers en bellers. ’t Doet deugd om een beetje stoom te kunnen aflaten soms.

Op een bepaald moment neem je een aantal keuzes. Deur op slot als wij gingen slapen was er één van. Eén van de betere, al zeg ik het zelf. Niet gewekt worden door nachtelijk gestommel en daarna blijven wakker liggen koekeloeren is aangenamer dan doorwaakte uren vol gepieker. Ook eten werd niet voorzien. Waaiden ze toevallig binnen en waren er restjes: ok dan, anders zeer jammer.

Tussendoor, op een half uur thuis-tijd, wilde oudste zoon leren strijken.
Hij had bijna een nieuw design-vestje uitgevonden terwijl hij eigenlijk gewoon een jeansbroek binnenstebuiten wilde draaien.

Ondertussen lijken ze te beseffen dat het hier zo slecht nog niet is. Zoon twee loopt al een hele week mooi tussen de lijntjes en zag (bij wijze van tegemoetkoming langs onze kant) toch nog Hans Teeuwen, oudste kwam pas gisteren thuis met de boodschap dat blijven zwerven toch niet echt zo super is als hij gedacht had en miste wegens afwezigheid de cabaretier waar hij al zo lang naar uit keek.

Die Hans dus. De zonen en echtgenoot zijn zwaar fan, en kunnen hele stukken uit zijn oeuvre met gepaste intonatie en Nederlandse tongval op alle gewenste en ongewenste momenten beginnen naspelen. Ik was dan eigenlijk ook verbaasd dat ze niet veel enthousiaster terugkwamen van de Stadsschouwburg. ’t Moest allemaal nog een beetje bezinken en doordringen was hun commentaar. En ook: Teeuwen is een geniale gek. Ok, dat weten we dan ook weeral.

Verder was er in juli nog een super gezellig feestje met alle familie van de twee kanten (en bijna zonder onze oudste, die zich weer eens niet aan afspraken hield). Drie jarigen die hun feestje alsmaar uitgesteld zagen kregen eindelijk hun keuzemenu (vol-au-vent of stoofvlees met frietjes, of zarzuela, ze zijn hier nogal gastronomisch aangelegd…) kaartjes, cadeautjes, wensen.
Leuk als je merkt dat iedereen moeite doet om er bij te zijn, en het achteraf ook nog dikwijls gezegd wordt: ’t was weer leuk, ’t was weer lekker, we komen graag.

Juli was ook al dikwijls genieten van Villa Steenschot. Het beste terras ever! Zomeravonden worden nog een stuk leuker als er onverwacht bezoek op dat terras belandt, of mee aan tafel schuift wanneer je net veel te veel moussaka gemaakt hebt. Heerlijk.

Boeken, nog zoiets voor de zomer. Massa’s gelezen bladzijden hier, en gelukkig nog lectuur genoeg om niet in “het zwarte gat” te vallen. Een dikke (letterlijk, maar ook figuurlijk) aanrader (dankjewel voor de tip Marthy): Ik ben pelgrim. Meer dan 700 bladzijden weggelezen in geen week. Ik verwacht dat daar ooit een verfilming van komt, of een HBO-reeks. Ondertussen is man des huizes er aan begonnen, en ik zie het bladwijzertje toch ook sprongsgewijs opschuiven.

De moestuin is niet om over naar huis te schrijven. Zeer weinig opbrengst, in tegenstelling tot het kleinfruit. Echt, de massa frambozen, aardbeien, japanse wijnbes, moerbei en rabarber die hier al in confituur, siroop of sap gedraaid zijn, ’t is niet te geloven.
In de serre lijkt het ook goed te gaan: tomaten, tomaten en tomaten. Mmmmmm-tomaten. Ook eindelijk een aubergine in wording, en één hele echte paprika.

Juli is traditioneel ook klussen. Vorig jaar bouwden we een tuinhuis, nu ruimden we de garage op (echt, da’s zwaarder werk!), verkochten al een paar dingen die hier al jààààren stof liggen te verzamelen online, en recupereerden weer een paar spullen om andere dingen mee af te werken. Knutselen met weinig geld, we blijven dat hier leuk vinden. Daarover mogelijks een volgende keer meer.

Voila, nu zijn we beland aan het moment waarop de kamprugzakken gevuld moeten worden. Dat zou in principe op weinig tijd kunnen gebeuren, ware het niet dat diegenen die de valiezen moeten vullen altijd afgeleid worden als ze iets moeten gaan halen. Een sms, een Pokémon die gevangen moet worden, een airelke gitaar of piano spelen, ruzie maken over welke zaklamp van wie is, enfin, een zeer ontspannende bezigheid die nog wel even zal duren. Man was sneller klaar met het in orde maken van de “kampfietsen” dan de zonen met wat kleren en een slaapzak verzamelen.

Daarna is het rijk even voor ons alleen, zo’n dag of tien. Augustus zal nog sneller vliegen, ik voel het nu al aankomen.

 

 

 

Ze zijn terug

De Werchtergangers werden deze middag opgepikt door man des huizes. Hij stuurde een berichtje: geurtje amper te verdragen.
Ik had niet anders verwacht.

De zonen kwamen via de tuin binnen, al het materiaal mocht gewoon gedumpt worden op het gazon.
Poseren voor de foto ging nog net, en ze waren enthousiast, maar véééél te moe om dat te laten zien.

Zoon twee (rechts) was aan zijn tweede editie toe, die douchte en kwam nadien zijn spullen sorteren. Veel kleren mogen op een kort programma, alleen om het geurtje te verdrijven. Zoals voorspeld zitten daar alle handdoeken en bijna alle onderbroeken bij. Douchen en proper zijn op een festival, da’s voor mietjes.
Zoon drie douchte, en toen hij werd verzocht om ook zijn tas leeg te maken kwam er onsamenhangend gebral over draadjes over zijn lippen. De jongen ligt zo ongeveer in coma na zijn eerste keer Werchter.

In het kader van “dat moet hier vooruitgaan” laadde ik zelf dan zoveel mogelijk uit, en kijk, een kleine twee uur na thuiskomst is hun kampeermateriaal nog alles wat opgeruimd moet worden. (Ja, ze hebben alles weer netjes mee! We doen ons best om hier wat respect voor materiaal bij te brengen. Niet zoals dit)

Slaapzakken hangen al te drogen, toiletzakken kunnen weer gevuld worden voor het volgende vakantie-avontuur en binnen een kwartiertje zijn de regenjassen ook opnieuw proper en waterdicht.
Dat grijze zeil is de onderkant van een tent, ze hadden amper modder op het stuk waar ze stonden.
Dat er wel degelijk modder was bewijzen de schoenen. Uren in de wind stinken ze, en de bijna-afgeschreven sneakers die klaar lagen voor de vuilnisbak mogen er nu zonder verpinken in. Wees blij dat computerschermen de bijhorende geurtjes niet meegeven!

Laarzen? Dat was goed voor één dag. Zoon twee heeft zijn voeten daar helemaal op kapot gelopen, en was blij dat moeder toch gezegd had dat hij best ook zijn bottines meenam.

Straks mogen ze hier bij wijze van uitzondering hun voetjes op tafel leggen, om ze met zalfkes en smeerseltjes zo snel mogelijk weer in topconditie te laten brengen.

Veel vertelden ze nog niet, dat komt nog, maar Rammstein was voor alletwee zonder twijfel het grootste feestje.