Een kinderhand…

…is gauw gevuld. Mijn hand soms ook. Ik kan heel content rondlopen als we weer eens slimmer dan “de commerce” zijn geweest.

Een tijd geleden gingen we een serre afbreken in Limburg, en terug opbouwen in de tuin van schone broer en schone zus. Het is des mensen (denk ik toch) dat je dan met je eigen gerief vergelijkt. Nu hing er daar in die serre een zeer gerieflijk schap. Zo een schoon aluminium dink, van 20 cm breed, over de hele lengte van die serre. Aan twee kanten, en aan de achterwand ook nog , maar dan korter. Heel handig leek mij. Ik had het al op mijn kerstlijstje gezet, maar blijkbaar sleurt niemand graag aan een cadeau van 3,80 meter. Het zou ook kunnen dat ik lichtjes boven het budget gevraagd had…

Informeren bij de fabrikant leerde ons immers dat dat schap 80 euro kost. Amaimijnefrak. Voor een veredelde plank!
Op zo’n momenten begint mijn creatieve brein op volle toeren te draaien. Overschotten van planken, afgedankte fietshaken, plastieken schoteltjes, een houten inzet van het eerste Ikea-ladenkastje dat ik met mijn eigen geld kocht, het passeerde allemaal voor mijn geestesoog. Ik zag mijn extra zaairekje al helemaal voor me.

De fietshaken bleken te dik voor de speciale serrevijzen, maar met wat L-profieltjes werd dat opgelost.

Geschikte planken maakten we van wat resten van Villa Steenschot, en van een overschot MDF die al jaren in de garage staat. Zelfs mijn stukje ladenkast is functioneel ingezet: materiaal- en zadenbakje.
Om het hout te behoeden voor waterschade staan er overal plastiek schotels (nieuw, allemaal dezelfde kleur, het oog wil ook wat) onder de planten, ik kan naar hartelust water geven aan al dat jong geweld.

De Ijsheiligen hebben nog niet geantwoord op mijn beleefd verzoek, ik ga er van uit dat zwijgen toestemmen is en ze wegblijven dit jaar. Daarom riskeerde ik het al eens om één en ander op die nieuwe rekjes te zetten.

Handjes en brains hebben dat weer goed gedaan, en we zijn gesteld voor een fractie van de winkelprijs. Love it!

 

 

Beleefd verzoek

Zeer geachte Ijsheiligen,
Beste Mamert, Pankraas, Servaas en Bonifaas,

Jullie weten dat je hier al altijd welkom bent geweest, zo rond jullie naamdag. Soms heb ik mij geheel en al voorzien, en sturen jullie je kat. Soms komen jullie ook gewoon te laat, een dag of drie. Ok, ik geef het toe, ook de weergoden zijn niet meer wat ze geweest zijn.

Mag ik jullie dit jaar, beleefd doch met aandrang, vragen om onze streek links te laten liggen? En doe daar ineens de streek van schoonbroer- en zus maar bij, die hebben namelijk hetzelfde probleem.

Het zit zo: elk jaar als de lente kriebelt, heb ik zaaidrang. Ik weet dat het te vroeg is, maar ik kan het niet tegenhouden. Het gevolg daarvan is dat de tomatenplantjes twee keer moeten verspeend worden hier. Een keer naar een P9 potje, en dan nog een keer naar een 22cm pot. Daar moeten ook stokjes bij, want anders valt al dat frisse groen wel een keer omver, of breken de jeugdige stengeltjes. Veel werk, maar ik heb het er voor over.

Onze keuken wordt stilaan te klein. Ik kan geen plooitafels blijven halen in de Makro hé?
De zonen zouden daarin direct de toestemming lezen tot het organiseren van veelvolkfeestjes. Ook is de Mie Gemak in mij weer even boven gekomen. Alleen de plantjes die het echt nodig hadden werden verspeend, maar ik zie dat de anderen nu een beetje op hun honger blijven zitten. Ze maken mij dat zeer duidelijk door een beetje slapjes te doen.
Flauw, ik weet het, maar ik wil ze toch met de nodige égards behandelen. Ik eet namelijk héél graag tomaatjes van eigen kweek.

Daarom dus mijn nederige vraag. Ik zou eigenlijk vandaag of morgen al dat jong geweld de ruimte willen geven, en een zonnig, luchtig plekje in ons glazen huis willen gunnen. Groei en bloei gegarandeerd.

Tenminste – en versta mij niet verkeerd, ik appreciëer jullie echt wel – als jullie niet langskomen dit jaar. Volgend jaar mogen jullie dan wat vroeger komen, of met meer enthousiasme, is dat oké geachte ijsheiligen? Ik van mijn kant zal de tomatenzaadjes nu al pro-actief in een enveloppe stoppen en er op schrijven “niet vroeg zaaien in 2017”. Kunnen we  dat afspreken?
Ook voor de streek van Kortrijk? Daar staan ook op twee plaatsen van die zaailingen van mij te wiebelen en te popelen om buiten te gaan.

Met grote dank voor uw begrip,
Wachtend op een gunstig antwoord,
Beleefde groeten,

Heidi

 

Toekomstmuziek

Oudste staat dit jaar voor een keuze: wat na het middelbaar onderwijs. Ik schreef eerst “beslissende” keuze, maar mijn eigen studententijd indachtig weet ik dat dat nogal relatief is. Eerst een jaar vertaler-tolk, achteraf twee diploma’s verpleegkunde die nu ergens in een schuif liggen en een wereld vertegenwoordigen waar ik niks meer mee te maken heb. Ze zorgden wel voor enkele vrijstellingen in de herboristenopleiding.

Terug naar zoon. Zijn middelbare schoolcarrière was een hobbelig parcours, maar hij heeft altijd de kansen gekregen om alle zijwegjes in te slaan die hij wilde bewandelen.
Zo besliste hij na zijn vijfde jaar dat hij toch niet gelukkig was in de richting electronica-elektriciteit, en veranderde hij naar toegepaste beeldende kunst. Gevolg: jaartje over doen.

Geen erg, hij wist waar hij naartoe wilde, en hij was weer gemotiveerd om naar school te gaan. Al kan de losse sfeer die daar heerst (het contrast met de vorige school kan niet groter zijn) daar ook wel deel aan hebben.
Fotografie, grafisch ontwerp, waarnemingstekenen, digitale technieken: eerlijk, ik kwijlde zelf bij het zien van zo’n lessenrooster. Dat alles wilde hij doen ter voorbereiding van DAE in Kortrijk, een richting die neef W* ook volgde. Dat hij zou moeten werken, was duidelijk. Dat er serieuze investeringen in computers gevraagd werden ook. Vooruitziend als zoon is, wilde hij die computer al zo snel mogelijk hebben. Vooruitziend als wij zijn weigerden wij. Eerst een proefdag in de krokusvakantie. Door allerlei foutgelopen communicatie met de school was die kans bijna verkeken, maar uiteindelijk mocht hij toch een dag gaan proeven wat DAE inhoudt.

Conclusie: zeer interessant, maar veel te snel, veel te moeilijk en (zijn woorden) : “Ik ken mezelf, ik ga daar de eerste maanden voor gaan, maar vanaf dat het ergens niet meer lukt zal alles blijven liggen”.

Blij dat hij het zelf aanvoelde, want dat hadden wij ook al gedacht.
Maar nu? Weinig opties die hem interesseren, en sommigen daarvan zijn wegens het te beperkte aanbod basisvakken in het kunstonderwijs op voorhand uitgesloten.

Muziek. Daar leeft hij voor. Daar blinken zijn oogjes van. Daar moet hij ook voor werken, oefenen en nog eens oefenen, maar dat heeft hij nog nooit als “moeten” ervaren. Euphonium spelen is altijd “spelen” gebleven, hoewel zijn niveau meer dan behoorlijk is.

De allereerste keer mee op het podium met KFOVM © Bram De Moor

Hij heeft er aanleg voor, is koppig genoeg om moeilijke stukken keer op keer te spelen, is kritisch genoeg om te weten wat hij kan en wat niet, en wil dus nu conservatorium volgen.

Gelukkig kregen/krijgen we veel ondersteuning van omringende muzikanten, dit is een wereldje waar wij echt niks van weten. Docenten met internationale faam, crème de la crème om les van te krijgen, van dit ensemble, van dat orkest…euh…het zegt ons niks.
Voorlopig gaat de keuze tussen Antwerpen en Gent. We werden al helemaal op de hoogte gebracht van het studiepuntenverhaal. Een pak ingewikkelder dan onze vroegere eerste en tweede zit, en al dan niet bissen.

Om praktische (en ja, ook financiële – een kot of niet) redenen hopen wij dat hij in Gent zijn hart verliest, en door de ingangsproeven geraakt. Het eerste jaar al op kot, dat zou een te groot feestje zijn denk ik. Als het toch Antwerpen wordt, zal het niet anders kunnen. Meer dan twee uur per dag met een euphonium rondzeulen op trein en fiets is ook geen optie. Dat zijn tien uren kostbare studietijd per week.

Nu moet hij alleen nog eventjes beseffen dat dit jaar de ingangsexamens voor alles gaan.
Als hij tot dat inzicht komt hebben wij nog een vierdagenticket voor Werchter te koop, camping in. I’ll keep you posted…

 

 

Familieweekend

dat betekent

*een jaar op voorhand een huis boeken, omdat je anders geen plaats meer hebt die voldoet aan alle voorwaarden.
* behoorlijk wat eisen waar rekening mee gehouden wordt bij die boeking. Niet dat we moeilijk doen, maar we zijn het kampeerstadium een beetje ontgroeid, met z’n allen.
* een beetje organiseren, plannen en valiezen maken. Alles zal half klaar staan. Net als de vorige jaren zal dat half blijven tot op de laatste minuut. Scholen organiseren hun sportdag ALTIJD vlak voor vertrek, en heel wat sportgerief moet ook in die weekendvalies. Die week liever geen bezoek over de vloer, struikelgevaar!
* al een schooljaar te vroeg mee op uitstap gaan met de herboristen van het tweede jaar, want anders zou ik volgend jaar een half familieweekend moeten missen. Aanwezigheid bij “veldwerk” is verplicht, anders geen examen en geen getuigschrift. Met dank aan het secretariaat voor het nu al gekende lessenrooster van 2016-2017, en de souplesse.
* boodschappenlijstjes en ik-neem-mee-lijstjes van vorig jaar die geraadpleegd worden, en waar nodig aangepast. Ondertussen zijn we experts in hoeveelheden geworden. Geen massa’s overschotten bij ons!
* indrukwekkende karren die uit de Colruyt naar de auto gereden worden. Eten! Drank! WC-papier! Manmanman, niet te doen!
* Man des huizes die héél erg in zijn nopjes is, want omwille van al die bagage en kinders in de auto heeft hij een excuus om per moto te rijden, met één van de zonen achterop. In het naar huis rijden wordt er gewisseld. Fun verzekerd!
* puzzelen en budgetteren om het haalbaar en eerlijk te houden voor iedereen. Met dank aan een andere grote familie voor een berekeningsformule die rekening houdt met klein en groot. Ondertussen ook een aparte bankrekening, omdat we nog heel veel van familiedink gaan doen.
* een postbus “Familieweekend” in mijn mailbox. Veel beweging in die postbus, en ook sms-gewijs veel weekendgerelateerde over-en-weertjes.
* EHBO in orde maken. Hoe meer in orde, hoe minder we die nodig hebben. Da’s dezelfde soort wetmatigheid als die van de regenjassen: heb je die bij, dan blijft het droog  (allé, bij mij is dat toch al altijd zo geweest).
* voorpret. Hoe dichter het komt, hoe groter de aanvallen van zottigheid hier ten huize.
* een grote pot spaghettisaus voor de eerste avond. Traditioneel, maar o zo lekker en praktisch.
* kajak, mountainbike, fietstocht, wandelen, aperitieven, barbecue, bijkletsen.
* heelder tornooien van wat voorhanden is. Kubb, pingpong, kicker, en dit jaar zelfs poolbiljart. Tja, een beetje competitie zit er wel in…
* massa’s foto’s, waar misschien toch iets meer mee moet gebeuren dan gewoon “op de harde schijf zetten”.
* batterijtjes opladen, en twee weken later alweer boeken voor volgend jaar.

Dat betekent ook beseffen hoe leuk het is, zo met een grote bende op zwier zijn. Al (nee, verdomme, niet allemaal…**) die kleine kindjes van vroeger die ondertussen zelf achter de barbecue staan, mee pinten drinken en een fijn soort humor hebben: onbetaalbaar. Fijn ook om Oma te zien genieten van haar gezin, en hoe de aanhang er wonderwel bijpast. Elk zijn kwaliteiten, elk zijn gevoeligheidjes.

De Dardennen: here we come!

 

Een update – 3

Vergeet de vorige update maar. Toen ik zoon twee mijn blogpostje liet lezen n.a.v. de reactie van Eilish vroeg hij wat zijn broer geantwoord had op de vragen (want hij las het artikel niet, alleen de opmerking over zijn schoon ogen natuurlijk).

Ik zei wat oudste mij gezegd had: so far, so good.

Ah, antwoordde hij.

Waarom? vroeg ik op mijn beurt.

Tja. Sinds dan weet ik dat oudste weer aan de sigaretten hangt. Al bijna drie weken opnieuw. Goed verborgen, dat wel, want om mijn neus te bedriegen moet je echt wel straf zijn. Maar toch. Weer leugens, weer achterbaks gedoe.
De zon schijnt, ’t is terrasjesweer,  de druk op school is te groot, hij zal zijn garantiebehandeling in de vakantie  (na de zomerfestivals) wel gaan halen. En dan voor echt. Nu zal hij het roken ook beperken, net doen alsof wij nog niet weten dat hij terug begonnen is. Zijn woorden.

Ja mijn oor! Deze middag kwam hij van school, en mijn neus vertelde dat hij er was. Zijn hand op een meter van mij;  de walm was walgelijk. Nicotinevingers. Vanavond na de repetitie kon hij het ook niet laten: direct bij een roker eentje schooien.

Bah. Geloof in de antirookbehandeling? Geen idee wat ik er van moet denken. De fysieke afkickverschijnselen waren er niet, dat kan ik wel met zekerheid zeggen.
Vertrouwen in de motivatie van oudste? Nul komma nul. Weer eens een keer het vertrouwen dat onder nul zakt. Wat moet je dan zeggen? Proficiat, je hebt het weer eens gekund?

Ooit, misschien, zal hij inzien dat hij ontzettend dom is geweest. Voorlopig paft hij zich vrolijk weer de dwingende verslaving in.
Jammer dat ook zijn omgeving daar weer moet mee van “genieten”.

Echt, schijtdag.