Villa Steenschot – 4. de kippen krijgen nieuw gras

Eigenlijk is alles wat nu volgt al eventjes geleden, maar mei vloog voorbij. Tijdens het Hemelvaartweekend deden we nog eens een beetje verder.

Een voorlopige schets op basis van de -toen- voorradige steenschotten werd onze leidraad.
Na overleg met de verkoper weten we nu hoe het moet. De houten hoekpalen bleken toch niet de beste resultaten te geven, en worden vervangen door gegalvaniseerde exemplaren die ingebetonneerd worden. Om de steenschotten een lang leven te garanderen worden ze ook niet rechtstreeks op de grond gezet, maar op een betonnen boordsteen. We zorgen er voor dat die zo weinig mogelijk zichtbaar is. Buiten zette ik bamboestokjes waar Villa Steenschot zal komen. Dat weekend begonnen we met de “fundering” en vloerruimte uitscheppen.

De plaggen werden een nieuw tapijt voor onze kippen. Direct werd alles geïnspecteerd, en een massa dikke pieren kwamen nogal abrupt aan hun eind.

Een paar haagbeuken stonden nog in de weg. Buurvrouw gaf toestemming om ze te verplanten naar haar stuk tuin, op de scheiding met de achterburen. Op die manier is hun tuinhuis met bijhorende smijt-daar-maar-ruimte aan het zicht onttrokken en moeten die planten niet zomaar weg. Labeurwerk, weer een keertje. Daarna veel water en drastische snoei.

Op één na zijn ze allemaal in goeie gezondheid. Tja, ’t was niet meer echt het moment om te verplanten natuurlijk.

Nadien deden we nog even verder, maar misschien weet je nog dat Hemelvaart niet droog bleef. Ronddabben in steeds vettiger wordende grond was geen fijne bezigheid, en dus kuisten we onze schup af. En die staat daar nu nog steeds.

Wordt zo snel mogelijk vervolgd.

Lente in ’t land

Overal plantjes die hun kwetsbare scheutjes boven de grond duwen. Drie zeer eigenwijze kiekens die zich daar niks-nougabollen van aantrekken. Ze krabben liefst dicht bij die frêle planten op zoek naar lekkers, met een nimmer aflatend enthousiasme. Geen goeie combinatie voor een tuin in volle groei…

Onze kippen hebben een mooi domein tot hun beschikking, maar het gras is altijd groener aan de overkant. Fladder, fladder, over het hek, en onze tuin is hun speelveldje. Hoog tijd dus om de schaar boven te halen en een knipje in de rechtervleugels te geven. Net als vorige keer  was dat weer een heel gedoe om die beesten te pakken te krijgen. Een kip in blinde paniek, da’s iets dat hard tegen uw voorhoofd kan botsen, zo ondervond man des huizes. Ook iets dat sneller loopt en hoger vliegt dan je voor mogelijk houdt. Nu ja, een aantal lachbuien later hadden ze alledrie wat kortere pluimen. Man houdt vast, ik ben kippenkapper van dienst.

Een half uur later was er alweer eentje uitgebroken…zucht. We moeten dus echt hun omheining verhogen. ’s Avonds waren onze drie madammen doodop: de pogingen om op hun geliefkoosde slaapplek te geraken leverden niks op. Geknipte kippen en een gesnoeide moerbeiboom, dat is niet de gedroomde combinatie voor onze hoenders. Eén voor één gaven ze op, en kropen voor ’t eerst in hun bestaan samen in Villa Kakelbont om te slapen. Da’s toch al één ontsnappingsroute minder: ’s morgens kunnen ze zich niet meer uit de boom laten vallen aan de verkeerde kant van hun omheining.
Voor de rest leken de kippen vooral kwaad, ’t zal weer eventjes duren voor ze het zich verwaardigen om uit mijn hand te komen eten.

I.v.m. Villa Kakelbont: in het mosproject lijkt na maanden eindelijk een beetje evolutie te zitten. De betonnen buizen kleuren stilaan lichtgroen. Ik vermoed dat het sneller zal gaan als de moerbeiboom weer een dicht bladerdak heeft, maar volgens mij haalde die karnemelk niet echt veel uit. Op onze zijgevel probeer ik één van de volgende maanden eens mosgraffiti, maar dan met een mix van mossen en karnemelk. Ik hou jullie op de hoogte.

 

Vergankelijk

Op werelddierendag deed ik zoals gewoonlijk een wandelingetje in de tuin. Beetje rammelend met wat graan in een potje, zodat de drie stuks pluimvee die vrolijk rondscharrelden pavlov-gewijs reageerden en op een spurtje tot bij mij kwamen. Eventjes verder nog, door ’t poortje, ja! Weer gevangen, hopelijk toch minstens tot morgenvroeg. Kiekens die in een boom slapen weten nogal rap waar ze er uit moeten vallen namelijk. Die ene tak die (voorlopig nog) over het hekje hangt vinden ze blindelings.

Die ochtend bedacht ik dat hun boomslaperij mogelijk in hun voordeel gespeeld heeft de voorbije dagen, want op terugweg naar mijn tasje koffie kwam ik deze mooie jongen tegen.

Mijn parate zoogdierkennis is niet zo groot, dus moest ik even vriend Google raadplegen om uit te maken welk beestje van de marterachtigen hier zo in ’t zonnetje lag. Een wezel. Roofdier dat zich voedt met woelmuizen, zo leerde mij de natuurpuntpagina. Aha, een bondgenoot in de strijd tegen dat gespuis! Jammer genoeg niet meer actief.

Ik weet niet hoe het beestje aan zijn einde gekomen is, maar deze keer denk ik niet dat onze katten er iets mee te maken hebben. Compleet intact, geen bijtwonden, echt een schoon beestje. De katten lieten hem (haar?) ook volledig links liggen, geen gespeel zoals met dode vogels of muizen wel eens gebeurt. Vergiftigd? Hartstilstand? Kweenie.

Exact één week later was er van heel zijn bestaan bijna geen spoor meer. Een fijn skeletje met scherpe tandjes, en ribbekes zonder vlees. De maden van vleesvliegen hebben feest gehouden, en nadien werden die maden zeer gesmaakt door de (weerom ontsnapte) zilverbrakels. Jaja, de natuur is heel proper op haar eigen!

 

 

 

Een nieuwe Villa Kakelbont

Ik vertelde het al eerder, ons  kippenhok was niet meer veel soeps. Het regende binnen, er durfde al eens een pootje scheefzakken, de toegangsdeur brak recent van haar hengsels…enfin, een nieuw hok was nodig. Ons madammen, we zien ze graag, en in ruil voor verse eitjes en gft-verwerking is een deugdelijk onderkomen toch een minimale wederdienst hé?

Ik vertelde het al eerder, wij doen hier graag aan recyclage. Er zijn vast wel ubercoole kiekenresidenties te koop, maar wij hebben creatieve breinen, genoeg materiaal als het oude kippenhok eerst gesloopt wordt, een achterbuur waar we machinerie die we zelf niet bezitten mogen lenen, en vooral : twee betonnen buizen die alleen nog in stukken geklopt ooit uit onze tuin geraken.

Ik vertelde het al eerder, we hadden voor onze kleine jongens een speelberg met twee buizen. Nu hebben we grote jongens die liever naar ’t stad trekken met een hoop vrienden en vriendinnen, en onze berg verdween. De buizen bleven, en ik riep zelfs jullie hulp in.

En kijk: hoow van huis met tuin bezorgde ons een idee dat langer beef hangen dan de anderen. Nog eens denken, spelen met wc-rolletjes (ah ja, da’s nét iets makkelijker hanteerbaar dan de echte buizen), meten, tekenen, DOEN!

We begonnen met de gedeeltelijke sloop van het oude hok, en nadat alle funderingsbetonblokjes en stabilisé weggegraven waren hadden we al een behoorlijke put voor buis 1. ’t Zit namelijk zo, als wij iets maken stellen we ons altijd voor waar de jongens het zullen voor gebruiken, en dat gecombineerd met onze verantwoordelijkheid als ouders levert altijd zeer (écht waar) degelijke, stevige constructies op. In dit geval dus met redelijk wat betonblokjes als fundering. Zucht.
Nu ja, we hadden dus zonder veel moeite een put, die hier en daar nog wat verder uitgeschept werd, en daar rolden we buis 1 in.

Eigenlijk gaat dat best vlot, zo’n betonbuis verrollen. Meneer des huizes zorgde met zijn sterk gestel dat de buis ook rolde waar we het wilden, en na enkele minuten lag ze op haar plaats. We vulden alles terug wat op, zodat de overdekte wandelruimte al snel in gebruik kon genomen worden door de kipjes.

Buis 2 mocht wat hoger en iets meer naar voor. We maakten een provisoir hellingetje, maar dat was toch niet echt makkelijk werken. Meer doordacht, en meer mankracht, dat was de oplossing. Met alle bakstenen  die hier al jaren in zakken staan te wachten op een tweede leven zorgden we voor een talud op de juiste hoogte, voor de “vlotte rol” schepten we er de verbrokkelde stabilisé en nog wat aarde over, en dan kwam de truc met de zonen, balken, hefbomen, roepen, duwen, zweten, lachen en content zijn dat het gelukt is zonder geplette tenen of vingers. Toen was het zaterdagavond.

Zondag deden we ijverig verder:
Een stevige basis, gemaakt van een ex-terrastegel die ondertussen al voor vanalles en nog wat diende.

Daarop een stuk betonplex, in verstek gezaagd om de ronding van de buis toch iet of wat te volgen.

Bevestiging voor de loopplank.

Balkjes op de grondplaat om straks de voor- en achterzijde tegen te schroeven.

Achterzijde vastschroeven.

Ook op hoogte twee balkjes om het geheel wat vast te kunnen houden.

Voorzijde met kippenentree, zelfde maten als in hun vorige hok.

Achterzijde met deurtje en kijkraampje.

De nieuwe Villa Kakelbont!

Onze dames mogen uiteraard nog een beroep doen op een tuinier om alles terug een beetje “effen” te leggen en hun perceelsgrens aan te geven met kastanjehout. Ook een vals wandje vóór de puinfundering krijgen ze nog. Al twijfel ik sterk of ze zich daar ook maar een moment iets van zullen aantrekken!

We konden alles wat we voor de constructie nodig hadden hergebruiken van het oude kippenhok. Alleen enkele nieuwe vijzen werden gebruikt.

Ik vertelde het al eerder: wij, wij zijn een goed team!

 

 

Superlegkorrels?

Ba nee… Gewoon eindelijk gevonden waar ons  drie madammen hun ei kwijt willen.
Op de zolder van hun villa, tussen de zakken met houtkrullekes en graantjes. Uit mijn zicht, maar ze hadden niet op de ooghoogte van meneer des huizes gelet. Omelet, cake, crème brulée en chocomousse, olé!