Knutselen voor grote kinders

Ik deed het vroeger al graag, nu nog liever. Prutsen met niks, en er iets aan overhouden.

In onze straat zijn recent een aantal huizen van eigenaar veranderd, en bij zo’n veranderingen komen nogal eens verbouwingen kijken. Drie huizen verder stond na de renovatie van het dak (en mogelijk nog wel veel meer, maar dat valt niet altijd zo hard op) een steenschot tegen de gevel. Een machtig mooi vergrijsd, degelijk steenschot. Voor wég!
De charmes van steenschotten kenden we al. Wie niet weet waarover ik het heb: klik en klik.

Manlief polste dus bij onze nieuwe buren of wij die plank mochten recupereren, en ja hoor: ziedaar het eerste stuk materiaal voor een nieuwe tuintafel.
Als hier gebarbecued wordt is het altijd behelpen met kampeertafeltjes om extra werkruimte te creëren, en onze ruggen protesteren daar telkens weer tegen. Ook groenten een eerste schoonmaakbeurt geven als ze vers geoogst zijn: amateuristisch. Aperitiefjes aan de Villa, daar komt soms een heuse cocktailshakende zoon aan te pas, en ondertussen hebben die ook een lengte die niet meer achter een ikeatafeltje past.

U merkt het, een nieuwe tafel zou multi-inzetbaar moeten zijn. Op een aangename hoogte, en makkelijk verplaatsbaar van terras naar moestuin of richting avondterrasje.
En dan begint het hier: fantaseren, schetsjes op papier krabbelen, kijken in doe-het-zelf zaken en in eigen voorraad wat allemaal van pas zou kunnen komen, en vooral groot dromen. Simpeler maken kan later nog.

Dat makkelijk verplaatsbaar, da’s een serieuze uitdaging als je start met het gewicht van een steenschot. Poten: gleufpalen, waar planken in zouden schuiven om één en ander stabiel te houden. Deels gevonden in onze schatkist, deels gekocht. Nog wat hardhouten balkjes ter versteviging. Zie je dat aantal kilo stijgen? Ik merkte het, elke keer als er weer iets bij gemonteerd werd.

Een weekendje Haarlem deed ons “het licht” zien. Zoiets stond daar voor een allerschattigst winkeltje.
Na heel wat puzzelen en “ja maar, en dat dan” en “dat kan toch nooit” en zo van die dingen meer, staat ze er: onze eigen kruiwagentafel.

Nog niet helemaal af, want tijdens de werkzaamheden sneuvelde het wiel, maar dat is al opnieuw besteld bij de fietsenmaker.

Kijk even mee wat we er van maakten.

Allereerst werden poten en verstevigingsplanken gemonteerd. De tweede reeks planken moest op de juiste hoogte gezet worden voor ons wiel.

Leve fietsenmakers die een atelier hebben waar je met moeite kan passeren, en dan met plezier twee afgedankte kinderfietskes meegeven met de woorden: “Kijk maar wat ’t best lukt”.
Deze halve trottinet dus. Tegenwoordig noemen ze dat step, en is dat hip, maar met die wieltjes van nu lukt dat niet volgens mij.

Eerst werd ze gemonteerd op een plank, met een niet ideaal systeem. ’t Beste op de (lokale) markt evenwel.

Provisoir gemonteerd zag dat er zo uit.

We brachten verstevigingsijzers aan in de hoeken, waarbij we meer dan één keer de ijzers vergaten…

Zo’n lange vijzen hebben ze niet, maar met een ijzerzaag, een vijl en een draadstang (schoon woord voor tige) komt een mens waar hij/zij wil geraken.

Het stuurtje werd ontdaan van de rubber handvaten, die gaven teveel “speling”. Ook de bevestigingsbeugels op zich lieten wat plaats. Daarom blokkeerden we het geheel met twee houten blokjes. Op deze manier komt het wiel straks maximaal onder de tafelpoten uit.

Even omdraaien, en vier blauwe vingers later (aan mijn kant) zag het er toch een beetje slordig uit. Een fietswiel is gemaakt om te kunnen draaien, maar zo’n pivoterend ijzeren stel onder tafel is niet de bedoeling. Twee vijsjes beletten dat vanaf nu. Gewoon door stuurstang en ijzerwerk getrokken, ’t kan geen kant meer uit.

Een borstelsteel die er nog ligt van in het pré-stofzuigertijdperk krijgt een dubbele functie. Als de tafel ter plekke staat komt hij in de grijze klemmetjes om het wiel omhoog te houden.

Als de tafel moet rijden steken we hem in stevige ijzeren beugels, en houdt hij het wiel naar beneden.
Deze twee foto’s zijn tijdens het werk gemaakt, de tafel lag toen op haar blad. Draai uw computer even ondersteboven voor een échte impressie 😀

Laatste controle der onderdelen…

Testrit!

Het gras staat wat hoger, het wiel is kapot (iets met zon en hard opgepompt en uitzetten en knal), maar daar mag je door kijken. Het werkt.
We hadden nog twee houten stelen om handvaten te maken, maar de tafel laat zich zo al goed genoeg manoeuvreren. Bovendien moesten we te hard nadenken hoe we die stokken zouden kunnen blokkeren zodat ook een achteruitrijbeweging zou kunnen. Iemand stelen nodig voor een schop? Twee te koop 😉
Manlief opperde ook nog iets over een hefboomsysteem met een pedaal zodat het wiel makkelijk naar voor te kantelen is voor 1 persoon. Much ado about nothing denk ik dan, meestal is er hier wel iemand in huis om te helpen, en als ’t echt moet trek ik mijn plan wel.
Niet perfect, maar een leuk extra ding in onze reeks Zelfgemaakt. Wie er ook wil aan beginnen heeft hier al een begin, laat vooral alle verbeteringen zien dan!

Conclusie?

Er is nen hoek af hier,

maar ’t loopt op een wieltje!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zonen en knutselen, en hoe dat plaatje veranderde

Knutselen met mijn kinderen, in mijn hoofd was dat dé ideale bezigheid voor druilerige vakantiedagen. De tijd zou passeren, we zouden lieflijk met z’n allen om de keukentafel geschaard zitten, en tegen de tijd dat we wel een warme chocomelk zouden lusten zouden we enkele prachtige creaties rijker zijn.
Ahem. Iedereen die nog geen knutselende kinderen heeft en zijn droom niet uiteen wil zien spatten: hier stoppen met lezen.

De realiteit is dat mijn zonen toen ze klein waren en het regende veel te veel energie hadden. Ze plakten mekaar aan tafel, waren bodypainters nog voor ze het woord konden uitspreken, en gingen met de scharen eerder mekaars kapsel en kleren creatief te lijf dan dat ze papier knipten.

Wij deden na enkele pogingen liever van regendans en modderwandeling, dan nog zo’n stressnamiddag. De chocomelk smaakt trouwens beter als je koud en nat geweest bent.

Zo komt het dat ik hier nu een veel te grote massa knutselgerief heb staan. Elke keer dacht ik iets in de stijl van “dit zullen ze wél tof vinden”, of “daar hebben ze niet echt fijne motoriek voor nodig”. Geen doen aan, niks te knutselen.

Wel, ik doe dat wel graag. ZONDER kinderen. Ze mogen zelfs niet in de buurt zijn.

Ik hield mij vandaag in stilte – ’t wordt een gewoonte – bezig met allerlei zolderschatten, en maakte al een eerste stukje tafeldecoratie voor Kerstmis.

Ik zal het stap voor stap laten zien, wie weet krijgt ge ook nog goesting.

Uit de knutselbak van mijne meneer haalde ik een vlak blokje hout.
Van het internet een tekening, die ik twee keer afdrukte en opkleefde. Eén keer op het blokje, één keer op een velletje schuimrubber.

Het schuimrubberen exemplaar kon ik op die manier perfect uitknippen, en dan de stukjes op het tekeningetje op het houten blokje kleven. Zijt ge nog mee?

Voila, mijn eerste zelfgemaakte stempel.

In mijn herboristenkast zitten bruine papieren zakjes, in twee formaten. De kleinste soort is ideaal.

Stempeltje er op (de kleur maakt niet veel uit, je ziet dat achteraf toch niet meer).

Om elke keer op gelijke hoogte te stempelen zette ik twee stipjes op het blokje. Die komen gelijk met de onderkant van het papieren zakje (of toch zo ongeveer).

Daarna rijkelijk bestrooien met emboss-poeder.

Dat fijne poeder blijft kleven aan de stempelinkt.

Aftikken, en uiteraard het teveel aan poeder opvangen. Ik doe dat meestal op een stuk papier, maak daar dan een vouw in en giet alles achteraf terug in het potje.
Kijk even na: als er stukjes van je stempel niet genoeg bedekt zijn strooi je er terug wat poeder over, en dan weer aftikken.

Verwarmen boven de broodrooster, en wachten op de magie: van saai loodgrijs zie je opeens het poeder veranderen in een zilveren tekening. Blijkbaar kan dat ook in de oven, maar dat probeerde ik nog niet. In onze oude gasoven zou dat ook veel te veel enegie vreten.

Even laten afkoelen, zodat het niet meer plakkerig is, en dan afwerken.

Ik wil deze zakjes als bestekzakje gebruiken, dus knipte ik een stuk van de voorzijde af. Servietje er in, bestek er bij, en klaar. Zo simpel dat ik er ineens genoeg maakte om op ons familiefeest , tussen Kerst en Nieuwjaar, te gebruiken. Misschien wil schoonzusje er nog wel namen op handletteren.

Eat this papierwinkels! Mijn zakjes zijn veel toffer dan die die jullie verkopen. Al zeg ik het zelf. 😀

Het oorspronkelijke idee dat ik had (zoek eens op: papierfiligraan) bleek toch wat teveel werk te zijn om nog twaalf keer klaar te spelen. Misschien krijgt metekindje wel een exclusief ander bestekzakje, wie weet. In dat geval krijgen jullie ook nog een fotootje.

Maakboom, het vervolg

Het eerste deel leest u hier, en is alweer oud nieuws. 2013, 2014, en 2015 waren elke keer de “mogelijk laatste” echte boom.

Deze keer is ’t van dat. De kerstboom die in 2013 gekocht werd mag rustig in de tuin blijven staan. Ergens vanachter, in een verborgen hoek, want eigenlijk vind ik dat zelfs niet eens een mooie boom…

Maakboom, poging twee. De ideale boom staat al jaren op Pinterest te blinken, maar ik vergeet elk jaar opnieuw om “driftwood” te verzamelen. Maar geef toe: mooi toch hé?

Een strandjutterswandeling zat er niet in, maar een toevallige wandeling door de lokale supermarkt bracht wel inspiratie. Het model dat daar stond was voor kaboutertjes, en belachelijk duur, maar wij draaien onze hand niet om voor een knutseltje meer of minder.

Het idee is simpel: een aantal trapeziums op mekaar, en bovenaan een driehoek. Gemaakt uit gewone planken, die we in de loop van volgende zomer zullen buitenzetten, ze kunnen dan wat “verweren” en vergrijzen.

Strak actieplan: koop hout, verzaag, vijs in mekaar, voorzie van een centraal gat voor een borstelsteel, maak een kantelbeveiliging, draag naar binnen, monteer, voorzie oogvijsjes, versier, geniet.

Voila, meer is dat niet. In het kader van “hou u in stilte bezig” werd man des huizes verbannen naar Villa Steenschot, en mocht ik maar één keer heel enthousiast “Waaaaw” roepen.

Kijk maar wat we er van maakten:

Planken verzagen en trapeziums van verschillende gootte maken.

De basis: trapezium van 110cm lang en 40cm hoog.

Vier losse stukken gemonteerd op een bezemsteel.

Voorzien van losse voet die stabiliteit verzekert en de bezemsteel fixeert.

Oogvijsjes aan de binnenzijde van elke module, om versiering op te hangen, zowel op de schuine als op de horizontale stukken.

Gerecupereerd snoer van de vorige set lampjes om versiering rond de bezemsteel te bevestigen.

Primitieve blokhut voor ’t Heilige Paar, van restjes steigerhout. De voorzijden moeten nog bijgekleurd worden.

Het resultaat.

Iedereen hier thuis vindt het resultaat geslaagd, en goed genoeg om een echte boom te vervangen. Ikzelf ben vooral blij dat deze feestenperiode er één zal zijn zonder gesnotter en rode ogen. In plaats van dennennaalden stofzuigde ik nu wat zagemeel op, maar ik vermoed dat dat éénmalig is. Het hout ruikt nog vers,  harsig, een beetje zoals echt.

Wat niet lukte: een maakboom die gedurende de periode dat hij niet in gebruik is compact kan opgeborgen worden. Ons oorspronkelijke plan was om de modules zo te maken dat we ze in mekaar zouden kunnen schuiven. Met de oogvijsjes en de dikte van de planken bleek  dat geen goed idee. Het bovenste stukje zou dan een veel te kleine open ruimte hebben, en alle vijsjes zouden elk jaar verwijderd moeten worden. Ons kent ons… we voorzien wel een plek waar alle stukken naast mekaar kunnen staan.

Het stalletje werd geen hoogstaand geknutsel, maar een stalletje zoals ik het al mijn hele leven ken: primitief, tochtig, niks geen luxe, maar wel met een lampje. ’t Kindeke ligt tenminste droog, en misschien maak ik die os en ezel nog wel om hem wat warme adem te bezorgen.

En draai het of keer het zoals je wil: met die boom is de kerstsfeer er. We hebben er zin in 🙂 . Zelfs het cadeautjesmandje raakt stilaan gevuld.

 

 

 

SSSSSJT!

Als driekwart van mijn kroost examens heeft, dan hou ik mij in stilte bezig.
Da’s de beste manier om ze toch een beetje achter hun boeken te houden: die zonen van mij, ze zijn nogal rap afgeleid… Alles wat beweegt hebben ze gezien, elk geluidje gehoord, en dan komen ze gegarandeerd vragen wat dat allemaal is.

Als zij studeren pruts ik een beetje, beneden aan mijn bureau. Om helemaal solidair te zijn met de jongens doe ik dat onder het mom van “eindwerk”. ’t Kind moet ne naam hebben, niewaar?

Receptjes zoeken voor crèmes en zalfkes, zin en (heel veel) onzin lezen over voetverzorging, Pinteresten en zelf al één en ander uitproberen. De bruisballen zijn een waar succesnummer, de eerste bestelling is al geleverd, en ook de achterbuurvrouw wil er wel. Als klein cadeautje zijn ze inderdaad leuk. Ik moet dringend mijn voorraad citroenzuur aanvullen, anders zal er niet veel bruisends aan zijn!
Voor een jarig buurmeisje flanste ik een badkamerpakketje ineen, met lippenbalsem, badpralientjes, een berenbruisbal en een flesje gekleurd badzout. Lavendel- en mandarijntjesgeuren, heerlijk.

Ik hou van afgewerkt. Zeker als het zelfmaak is. Een mooi etiket, een herkenbaar logo, dat hoort er allemaal bij. Mijn Photoshop-skills zijn al lang niet meer wat ze ooit waren ( oh, vergeten gaat zoooo snel) maar ik amuseerde mij met een ontwerpje maken, en daarna aangepaste sjablonen voor verschillende formaten potten, flessen en lippenstifthulsjes.

Tijdens de pauzes gaan we met z’n allen in overdrive: lachen-gieren-brullen voor de domste dingen. Snoepen. Te veel en te dikwijls eten. Daar doe ik dan ook lustig aan mee, ah ja. Deze middag proestte ik mijn koffie uit, tweede had weer eens een de entertainer uitgehangen. Dan is het hek helemaal van de dam, als moeder zo’n stomme stoten uithaalt.
Nog een favoriete bezigheid: luid meekwelen als er iemand piano speelt. Liefst zonder tekst, alleen la la of miep miep is genoeg. De decibels waren overvloedig aanwezig 🙂

Ik mailde ook met een Amerikaanse beroepsblogster om netjes te vragen of ik enkele van haar recepten mocht vertalen en hier op dit blogje zwieren. Intellectuele eigendom, dat pik je namelijk niet zomaar, vind ik. Ik kreeg antwoord van haar blogassistente/secretaresse, en mits enkele voorwaarden kan het. Wordt vervolgd.

Verder sprokkel ik beetje bij beetje een kerstmenu bij mekaar, en krijgt de tafeldecoratie (in mijn hoofd althans) vorm. In ’t echt ligt hier voorlopig gewoon nog een hele hoop knutselgerief te lachen naar mij.

De discussie echte kerstboom versus alternatief zelfmaakdink is nog niet echt begonnen, maar ik verwacht ze nog wel. Tenslotte hebben we nog een hele week hé…
Een kerststalleke maken, is ook iets dat hier al héél lang op het programma staat. Met een zeer inspirerend voorbeeld moet het er dit jaar echt wel eens van komen.

De figuurtjes maakte ik in mijn jonge jaren zelf, in fimoklei, en ze gaan nog altijd mee. Jozef is een paar haren kwijt, Maria krijgt ouderdomsvlekken in haar gezicht, en ze kunnen allemaal een douche gebruiken, als ik dat stof zo zie. De os en de ezel, daar had ik toen geen zin meer in, en die zijn er tot op heden niet bij geraakt. Wie weet…fimo heb ik nog, en ik moet mij nog een paar dagen amuseren met niet-luidruchtige dingen.

De zaadjesbak moet opgeruimd worden, en een hele hoop nieuwe variëteiten mogen er mee in. Zadenruilen blijft plezant!
Hier zijn ondertussen veel envelopjes gearriveerd, en er zit zelfs een tomaat bij met mijn naam. Hoe cool is da! Danku Eddy!
Alles wat ik zelf niet kwijt was nam ik mee naar ’t herboristenklasje, en ik bracht niks meer mee terug naar huis. Ook nog wat gedroogde plantjes voor een paar klasgenoten die nog moeten een herbarium ineenflansen werden zeer geappreciëerd. ’t Mijne is terug. Yes, met zeer behoorlijk resultaat. Stel dat ik er dit jaar niet doorgeraak, dan heb ik daar alvast een vrijstelling te pakken. De foto van de voorzijde hadden jullie nog te goed.

Oudste heeft nog geen examens, en die deed  weer van poetshulp. In de voormiddag, als de broers zwoegden op hun examens, werd in de omgeving van de kamers alles gestofzuigd en proper gemaakt, toen ze thuis waren bleef de lawaaimachine beneden.
Hij leert rap: we deden bijna het dubbele van de eerste keer, en staken er een paar “extra’s” tussen.

Oh ja, als mijn boys gedaan hebben, dan heb ik examen. Benieuwd of ze hun muziek dan ook laten af staan…

 

Voetbadbruisballen

Een mens moet érgens beginnen, niewaar? Een eerste probeerseltje, voilà!

Veel heb je niet nodig:
* 100g natriumbicarbonaat
* 50g maïszetmeel
* 50g citroenzuur
* oranjebloesemwater  (kan vervangen worden door gewoon water of een hydrolaat naar keuze)
* een koffielepeltje amandelolie
* 40 druppels etherische olie naar keuze (je hebt dan 2ml per 200g droog poeder)
* indien gewenst: een druppeltje voedingskleurstof, of enkele koffielepels kurkuma om te kleuren.

Verder een mengkom, een weegschaal, een verstuiver, vormpjes en een doos/bokaal/zakje om je afgewerkte producten in te bewaren.

Weeg natriumbicarbonaat, maïszetmeel en citroenzuur af en meng in een ruime mengkom. Ik neem voor deze dingen altijd glazen kommen, bokalen, verstuivers enz. In kunststof blijven geuren en smaken sneller “hangen”, en achteraf wil ik dat toch liever niet proeven in het eten.

Meng in een klein potje de amandelolie met de etherische olie. Ik gebruikte deze keer lavendel (relaxerend) voor de ene portie, en rozemarijn (bevordert de bloedsomloop) voor de andere.
Een volgende keer worden het er met salie (tegen zweetvoeten) en tea-tree (tegen voetschimmels),  gecombineerd met hamameliswater.
Let wel op: niet alle etherische oliën zijn geschikt voor een (voet)bad. Als je hierin niet voldoende thuis bent, laat je dan adviseren.

Roer alles goed door mekaar, en voeg indien je wil nu de kleurstof toe. Ik gebruikte bij de lavendelbruisballen lavendelbloempjes, bij de rozemarijnbruisballen een druppeltje groene kleurstof.

Nu moet het poeder samendrukbaar worden, het gevoel van nat zandbakzand dat je in een vormpje doet om dan het perfecte zandtaartje te hebben: niet afbrokkelend, en niet te klef.
Met de verstuiver een beetje oranjebloesemwater over het poeder spuiten, en mengen. En opnieuw. En nog een keer. Tot je tevreden bent over het resultaat. Opgepast: als je te veel vocht toevoegt bruist alles op in je mengkom.
Hydrolaten bewaren niet lang, zet ze in de koelkast, of beter nog: vries ze in. Oranjebloesemwater wordt in de Marokkaanse keuken veel gebruikt, kan als smaakmaker in thee of gebak en kan ook perfect als verfrissing voor je handen aangewend worden.

Daarna alles in vormpjes doen, heel goed aandrukken (ja, doe nog maar eens, voor de zekerheid), en dan laten drogen.
Sommigen ontvormen de bruisballetjes direct, en laten ze dan verder drogen, maar bij mij werkte dat niet zo goed: gebroken en verpulverende dingetjes, die gelukkig nog wel te redden vielen door ze opnieuw goed los te roeren en wat extra oranjebloesemwater toe te voegen.

Deze portie is goed voor 15 pralinevormpjes (de hartjes) en 2 muffinvormpjes, of voor 9 muffinvormpjes.
Alles is in principe eetbaar, maar ik hou toch mijn herboristenvormpjes en “echte” bakvormen gescheiden. Geen brownies met lavendel- of (erger nog!) pepermuntsmaak voor mij!

Als alles hard is ontvormen, en in een goed sluitende bokaal of doos bewaren: te veel  luchtvochtigheid is nefast, leg ze niet zomaar op een schaaltje in de badkamer.
Op dit moment ben ik blij dat onze jongens zoveel choco eten: de grote bokalen met een brede hals zijn ideaal, en met een mooi etiket, lint of stofje een goedkope verpakking.

Leuk, simpel en ik dacht véél goedkoper dan gekochte bruisballen. Dat laatste is niet waar, er zijn er goedkopere te vinden, en bij de dure staat geen gewicht, geen vergelijk mogelijk dan. Maar bij deze weet ik tenminste wat er in zit, en dat ik niet vol rode vlekken en jeukende bulten sta na gebruik.

Ik rekende het even voor u uit: 200g bruisballen kosten
natriumbicarbonaat €0,76 + maiszetmeel €0,12 + citroenzuur €0,52 + oranjebloesemwater €0,02 + etherische olie €1,97 (lavendel) of €1,18 (rozemarijn) = €3,39 (lavendel) of €2,6 (rozemarijn)

Voetbadje maken? Water op temperatuur naar keuze, en zo’n bruisbal er in!