Villa Kakelbont 2.0

Het kippenhok had wat aandacht nodig. Eerder een remake eigenlijk, want ons zelfgemaakte decoratieve onderkomen in een gerecupereerde betonnen buis zag er eigenlijk alles behalve warm en knus uit.

Een achterdeur die toegehouden wordt door een borstelsteel, tochtkieren tussen buis en huis, vochtig dak en vochtige zijwand door insijpeling en condens, hout dat ideaal is om bloedluis te huisvesten, de bodem van de legbak die ook altijd vochtig schijnt… een kiek zou van minder in legstaking gaan. Huisjesmelkerij of leegstand laten verkrotten, daar doen we hier niet aan.

In de zoektocht naar een nieuw onderkomen waren een paar dingen belangrijk.
* Op dit moment hebben we geen tijd en onvoldoende restmaterialen om een goedkoop en duurzaam nieuw hok zelf te maken.
* Prijs-levensduur-onderhoudsgemak. Kippen kakken, en behoorlijk veel ook. Shame on us, maar met dat vorige hok kwamen de bergjes soms even hoog als hun slaapstokken. Echt comfortabel kan dat niet geweest zijn voor die beestjes.
* Deze keer liever kunststof dan hout. Bloedluizen zijn er elk jaar hier, en van een kunststof behuizing waarschijnlijk makkelijker af te spoelen dan uit een houten hok.

Google is in zo’n gevallen mijn beste vriend. Een houten kippenhok aanschaffen is – gezien de verwachte levensduur hier – een dure optie.
Na wat zoeken kwam ik bij dit terecht. De naam van die site alleen al… Lollige dingen te zien daar, bij het filmpje over de automatische deur dacht ik “waar halen ze het…”

De Eglu-go werd besteld, betaald, en een kleine week later kon ik het hok ineenpuzzelen. Nu ja, puzzelen is veel gezegd. Duidelijk boekje, alle vijsjes meegeleverd, 10 minuutjes werk.

Het was de voorbije dagen koud, maar droog. Ideaal excuus om binnenhuisklussen uit te stellen, en met warme kleren aan wat buitenwerk te doen. Tesamen met mijn catchoe bottekes pakte ik ook wat schroevendraaiers mee, en begon het oude hok te demonteren.
Haha! Vijzen die al meer dan drie jaar in buitenconstructies zitten laten zich niet zomaar  uitdraaien. Een hamertje en een beiteltje brachten soelaas, samen met enkele welgemikte trappen van mijn rechtervoet.

Ik haalde de voor- en achterkant, slaapstokken, strooisel, kippenkak en twee verse eitjes uit de betonbuis, en veegde die proper met een stevige borstel. Daarna zwoegde ik om de bodemplaat los te krijgen. toen ik ze er eindelijk uit had liet ik ze van blijdschap pardoes op mijn voeten vallen. Ooit hadden de kippen onderburen, een mooi rond (verlaten) nestje verraadde dat.

Man was weg, gewoon werkendag voor hem, dus geen teamwork à la “handjes en brains” vandaag. Ik vind mezelf niet handig genoeg om de cirkelzaag te hanteren in mijn eentje, dus improviseerde ik een beetje. Gezien ik niet veel tijd meer had voor het donker was maakte ik een soort basis met betonklinkers. Daarop legde ik wat planken en balkjes, keek of alles ongeveer waterpas lag en schoof het nieuwe hok op zijn plaats. Balkjes wat verder uit mekaar, hokje wat dieper in de buis, bodem er in, et voilà: ze kunnen op stok.

Ik appte wat fotootjes naar zonen en man, en zag dat het goed was.
Daarna vulde ik de legbak met wat strooisel, deponeerde er voor de zekerheid een kalkei in en wandelde naar de keuken. Tijd om eten te maken. Kinders met honger, dat kan niet zijn.

De volgende dag werd de constructie stevig gemaakt. Hok weer uit de buis, voorlopige steuntjes weg, en aan de slag. De kippen hadden ook al netjes in hun nieuwe legbak eitjes gedeponeerd.

Er was nog één hardhouten terrastegel over, ooit gekregen van iemand, en ondertussen al gebruikt voor vanalles-en-nog-wat. Degelijk, stevig hout, dat na al die jaren tuin nog geen krimp gaf.
Man zaagde de plank op maat, zodat ze netjes waterpas zichzelf vastklemt in de betonbuis.

De loopplank werd bevestigd (klinkt als een snel dingetje, maar er kwam wat meetwerk aan te pas) en terwijl man zich buiten bezighield zorgde ik alvast voor wat huiselijke gezelligheid voor na de klus.

We zaten daar met z’n tweetjes zo wat na te genieten, en te kijken naar de mezen die druk in de weer waren aan de voederhuisjes, toen er ineens iets uit de lucht viel. Ik had niet echt door wat het was, tot ik een grijsbruine vlek zag bewegen.

Moord! Op klaarlichte dag! Op bijzonder wrede wijze! Maar schoon, zo schoon om eens live te zien!
Gelukkig lag mijn fototoestel binnen handbereik. Van achter glas, stilletjes naderbij sluipend en een beetje met “den track” van de spanning leverde het deze plaatjes op.

Een sperwer? of een havik? (een uitsnede om beter te kunnen beoordelen – welke kenner helpt?) verschalkte een turkse tortel, kneedde met zijn klauwen in het beestje en begon het na een tijdje te plukken. Ik zag het kopje van de duif nog een paar keer omhoog komen. Zo levend gepluimd en verscheurd worden, brrr!

De show werd abrupt afgebroken toen de buurvrouw buiten kwam. De duif werd stevig in de klauwen genomen, en met een paar vleugelslagen was de roofvogel weg.

Machtig om te zien.

Koffietje op, tuingereedschap weg, weer over tot de orde van de dag: hongerige kinders.

Ondertussen is het duidelijk: de kippen zitten veel knusser, het hok uitkuisen is dankzij de wegneembare achterwand en mestlade een fluitje van een cent, en de eitjes zijn veel properder dankzij een duidelijk herkenbaar legnest.
Voor wie het zich zou afvragen: nee, deze post is op geen enkele manier gesponsord.

 

 

Vergeten projectje

Soms kom je in de koelkast verrassingen tegen. Hier ten huize is dat niet anders. Een tijd geleden fabriceerden we een kippenwoonst, die véél te grijs afsteekt tegen de groene omgeving. Daar was dus al snel de vaste wil om er iets moois van te maken, met wat niet te veeleisende plantjes en karnemelk. Karnemelk? Ja, karnemelk. Verschillende tuinierende bloggers meldden enkele keren dat dat mosgroei stimuleert. Onze betonbuizen mogen vol mos, en wel zo rap mogelijk zelfs.

Terug naar de koelkast nu: daar stond een gebombeerde fles karnemelk. Gekocht als verfmateriaal en door alle drukte steeds verder uit het zicht verdwenen. Jongste zoon vond ze, en herinnerde mij even aan het doel. Wij togen dus blijgezind met een maatbeker, fles karnemelk en twee kwasten naar het kippenverblijf.

Ondertussen noemen we onszelf ervaringsdeskundigen: 1 liter volstaat om twee buizen van 1 meter lengte te voorzien van een laagje, en karnemelk van 2 maand overtijd volstaat om dat jobke al kokhalzend uit te voeren. Gouden raad: verse producten gebruiken mensen, écht waar!

 

Een nieuwe Villa Kakelbont

Ik vertelde het al eerder, ons  kippenhok was niet meer veel soeps. Het regende binnen, er durfde al eens een pootje scheefzakken, de toegangsdeur brak recent van haar hengsels…enfin, een nieuw hok was nodig. Ons madammen, we zien ze graag, en in ruil voor verse eitjes en gft-verwerking is een deugdelijk onderkomen toch een minimale wederdienst hé?

Ik vertelde het al eerder, wij doen hier graag aan recyclage. Er zijn vast wel ubercoole kiekenresidenties te koop, maar wij hebben creatieve breinen, genoeg materiaal als het oude kippenhok eerst gesloopt wordt, een achterbuur waar we machinerie die we zelf niet bezitten mogen lenen, en vooral : twee betonnen buizen die alleen nog in stukken geklopt ooit uit onze tuin geraken.

Ik vertelde het al eerder, we hadden voor onze kleine jongens een speelberg met twee buizen. Nu hebben we grote jongens die liever naar ’t stad trekken met een hoop vrienden en vriendinnen, en onze berg verdween. De buizen bleven, en ik riep zelfs jullie hulp in.

En kijk: hoow van huis met tuin bezorgde ons een idee dat langer beef hangen dan de anderen. Nog eens denken, spelen met wc-rolletjes (ah ja, da’s nét iets makkelijker hanteerbaar dan de echte buizen), meten, tekenen, DOEN!

We begonnen met de gedeeltelijke sloop van het oude hok, en nadat alle funderingsbetonblokjes en stabilisé weggegraven waren hadden we al een behoorlijke put voor buis 1. ’t Zit namelijk zo, als wij iets maken stellen we ons altijd voor waar de jongens het zullen voor gebruiken, en dat gecombineerd met onze verantwoordelijkheid als ouders levert altijd zeer (écht waar) degelijke, stevige constructies op. In dit geval dus met redelijk wat betonblokjes als fundering. Zucht.
Nu ja, we hadden dus zonder veel moeite een put, die hier en daar nog wat verder uitgeschept werd, en daar rolden we buis 1 in.

Eigenlijk gaat dat best vlot, zo’n betonbuis verrollen. Meneer des huizes zorgde met zijn sterk gestel dat de buis ook rolde waar we het wilden, en na enkele minuten lag ze op haar plaats. We vulden alles terug wat op, zodat de overdekte wandelruimte al snel in gebruik kon genomen worden door de kipjes.

Buis 2 mocht wat hoger en iets meer naar voor. We maakten een provisoir hellingetje, maar dat was toch niet echt makkelijk werken. Meer doordacht, en meer mankracht, dat was de oplossing. Met alle bakstenen  die hier al jaren in zakken staan te wachten op een tweede leven zorgden we voor een talud op de juiste hoogte, voor de “vlotte rol” schepten we er de verbrokkelde stabilisé en nog wat aarde over, en dan kwam de truc met de zonen, balken, hefbomen, roepen, duwen, zweten, lachen en content zijn dat het gelukt is zonder geplette tenen of vingers. Toen was het zaterdagavond.

Zondag deden we ijverig verder:
Een stevige basis, gemaakt van een ex-terrastegel die ondertussen al voor vanalles en nog wat diende.

Daarop een stuk betonplex, in verstek gezaagd om de ronding van de buis toch iet of wat te volgen.

Bevestiging voor de loopplank.

Balkjes op de grondplaat om straks de voor- en achterzijde tegen te schroeven.

Achterzijde vastschroeven.

Ook op hoogte twee balkjes om het geheel wat vast te kunnen houden.

Voorzijde met kippenentree, zelfde maten als in hun vorige hok.

Achterzijde met deurtje en kijkraampje.

De nieuwe Villa Kakelbont!

Onze dames mogen uiteraard nog een beroep doen op een tuinier om alles terug een beetje “effen” te leggen en hun perceelsgrens aan te geven met kastanjehout. Ook een vals wandje vóór de puinfundering krijgen ze nog. Al twijfel ik sterk of ze zich daar ook maar een moment iets van zullen aantrekken!

We konden alles wat we voor de constructie nodig hadden hergebruiken van het oude kippenhok. Alleen enkele nieuwe vijzen werden gebruikt.

Ik vertelde het al eerder: wij, wij zijn een goed team!

 

 

Recyclage-ideetjes

Low-budget tuingerief dus.

Een tip: als je weer eens vindt (zoals dat nu eenmaal kan gaan) dat je dringend iets moet gaan halen in één of andere winkel, omdat dat het werk in de tuin nu eenmaal zou kunnen vergemakkelijken, ga dan gewoon naar die winkel! Zonder portemonnee ;). En kijk eens wat je zou moeten betalen voor je o-zo-onmisbaar stuk alaam. Ga terug naar huis, bekom efkes (wit wijntje?) en zet dan het creatieve stuk van uw hersens aan het werk. Geen nood als dat niet zo vlot gaat, er bestaat het internet. Google en Pinterest zijn uw vrienden (maar zoals ik al eerder vermeldde, alles durft er daar wel eens beter uitzien dan dat het ooit zal worden). Bij de meeste tuinbloggers die ik volg krijg je ook heel wat tips. Menck heeft er een pracht van een rubriek van gemaakt die hier al voor veel inspiratie zorgde.

Nog een tip: kijk eens wat verder dan uw neus lang is. Ooit op een plantenkwekerij geweest? Je moet eens bij het afval kijken, wat daar aan p5, p9 en weet ik welke p nog aan potjes bijeen ligt, ’t is niet te doen. Meestal volstaat een vraag, en kan je een hoop potjes meenemen om je zaailingskes in te verspenen.

Zaailingskes? Uit van die mooie zaaibakskes? Ja, ik heb er een paar. Ook zelfgemaakte: de meeste grootwarenhuisverpakkingen zijn gedroomde zaaikistjes. Mits hier en daar een gaatje bij te prikken in de bodem zijn gourmetschoteltjes , champignonbakjes (met doorschijnend dekseltje wordt dat een mini-serre), wijnkistjes ed ideaal om in te zaaien. Sinds zoon 3 naar een school gaat waar ze planten kweken krijgt hij af en toe iets mee naar huis. Afgeschreven voor daar, maar prima geschikt!

Zaailingen willen nogal eens op mekaar lijken, dus plantenlabels moeten er zeker bij. Ja, hier liggen er ook van die gele plastiek dingen. Jammer genoeg te weinig, en de ervaring leert dat ik dat beter écht wel in elk potje steek. Ik ging er van uit dat ik wel zou onthouden hoeveel potjes van elke rij er bij een bepaald etiket zouden horen, maar dat is dus niet het geval. Elke tuin heeft wel hier of daar enkele planten die gesnoeid moeten worden, en waarvan je de takjes kan recupereren.  Potlood of alcoholstift, en voila, schoon hé. Ook de bamboestokjes van brochettes voldoen hier prima voor.

Boompalen zijn hier gewoon stevige takken, schuin in de grond geklopt, tegen de overheersende windrichting in. Hugo vroeg ons of we sterke bomen of mooie palen wilden. Eén paal gedurende één jaar volstaat volgens hem. Twee palen is voor rijke mensen, en drie voor de gemeente 😀 Omdat wij een takkenwal aan keuze hadden werden het hulststammetjes, die ondertussen al terug liggen. Plicht volbracht.

Bij de buren staan – weggestopt achter hun tuinhuis, en dus pal in ons zicht – soms wel interessante dingen. Een chapenet dat na de werken blijft liggen, weinig kans dat dat ooit nog van achter dat tuinhuis uitgehaald wordt. Maar met wat balkjes is daar wel een pracht van een klimrek voor erwtjes van te maken.

Een tuinhuis dat voor een groter exemplaar moest wijken werd mits wat aanpassingen onze eigenste “Villa Kakelbont”, de legresidentie van onze kippen. Na een jaar of 10 (merkte ik bij het zoeken naar een foto)  is ze nu echt aan vervanging toe. Onbewoonbaar verklaard wegens instortingsgevaar en vochtproblemen. De sloop is al aan de gang, we willen geen belasting op leegstand en verkrotting betalen. De betonnen speelbuizen krijgen hier een nieuwe bestemming.

Nog voor beestjes: een bijenhotel. Samenraapsel van een verdwaalde baksteen, wat snoeiafval, bamboestokjes die er al jaren liggen, en een houten wijnkistje uit de Colruyt (altijd mooi vragen daar, anders wordt de wijnverantwoordelijke naar de kassa geroepen).

Ons materiaalhokje is ook een gerecupereerd tuinhuis. De buren hadden het niet meer nodig, aanpassingen waren niet nodig, dus dat was zeer snel gefikst.

Een tafel om te zaaien en te verpotten stond ook op mijn verlanglijstje. Met wat paletten werd ijverig geknutseld, en nu heb ik een zaaitafeltje waar ofwel potjes en bakjes in staan, of waar we een restje worteldoek kunnen inleggen en dan vullen met grond, al naargelang de behoefte. Vorig jaar werden daar de slaplantjes in gezaaid, en toen die groot genoeg waren verhuisden ze naar de moestuin.

Van een omgekeerde grotere palet – met stevige zijsteunen – en wat gerecupereerde houten terrasplaten maakten we nog een werktafel. Ideaal om bloempotten en bakken te vullen, en handig om een tasje koffie op te zetten. Een vriend-achterbuur is aannemer, dus een redelijk betrouwbare leverancier van paletten. De houten terrastegels zijn ook al aan hun derde of vierde leven. Ooit waren ze inderdaad een voorlopig stukje terras, maar dat hout gecombineerd met blote voeten was een zeer splinterige ervaring.

Toen ouders van schoolkameraadjes hun oprit wilden vervangen door een groot, mooi (!?) klinkerexemplaar en vonden dat het toch wel een gigantisch werk was om de oude oprit uit te breken en naar het containerpark te brengen, toonden wij ons van onze hulpvaardigste kant. Ooit komt er misschien iets anders, maar ondertussen hebben we een terras en een moestuinpaadje voor de prijs van wat stabilisé en boordstenen. Enneuh, ja, als we werken aan het ene durft de rest er al wel eens wat rommeliger bij liggen 😉

Ik kan daar ongeloofelijk content mee zijn, met zo’n dingen. Buiten de financiële kant is het gewoon plezant om te kijken waar je “afdankertjes” nog allemaal kan voor gebruiken. Het resultaat geeft altijd nét dat beetje meer voldoening dan de kant- en klaar oplossing uit de winkel.
Wel fijn natuurlijk dat meneer des huizes ook wat creativiteit en handigheid in huis heeft. Als we op voorhand afspreken wie “handjes” is, en wie “brains” dan lukt alles. Een goed team, al zeg ik het zelf!