Vakantie, dan vliegt de tijd

De aanloop naar de krokusvakantie ging gepaard met veel gezaag en gesakker. Kinders die een skivalies in orde moeten krijgen beseffen niet dat sommige dingen die te klein, te weinig of te versleten zijn, niet “zomaar” hokuspokus vervangen geraken, en nog veel minder dat favoriete truien en broeken niet de avond voor vertrek nog gewassen geraken. Strijken, daar doen we niet aan, zeker voor valiezenvulsel niet.

Mijn schatjes geraakten weg. Joepie voor hun, in het geval van zoon twee ook even joepie voor mij. Ik sms-te het nog naar een vriendin: “Sommige dingen zijn sociaal niet aanvaard om te denken, laat staan om op een blog te zwieren.”
Zij stuurde de wijze woorden terug:”Onder moeders kan dat gelukkig wel.”
Voila, ik had mijn uitlaatklep gevonden.

Vanaf dan werd het alleen maar beter. Oudste besliste dat examens en financies belangrijker waren dan Aalst Carnaval, ging auditie doen bij het GUHO (Gents Universitair Harmonie Orkest), mocht er meerepeteren en slaagde voor zijn examen.
Wij brachten zijn instrument naar Gent en breiden er een etentje aan, samen met jongste (op ’t gemakje) en oudste (tussen alle muziekdinges door).

Samen met jongste bakte ik koekjes. De kattentongen waren zoals ze moesten zijn, maar aan de bokkenpootjes is nog wat werk.

Deze poging leek meer op koeienvlaaien. Lekker, dat wel, maar geen zicht. Gelukkig zat er ’s avonds al een ander recept in de mailbox. Jongste heeft zichzelf kandidaat gesteld om te zorgen voor de “versnapering bij de koffie” op ons jaarlijkse paasetentje, je begrijpt dat hier nog héél veel geoefend moet worden 😀

Een deel van het hout van onze boomhut werd opgehaald door schoonbroer en -zus. Twee dagen later was er al een foto van avontuurlijke geitjes, die een beetje natuurlijke kleuren in hun speeltuin wel waardeerden. Eentje was zeer lieftallige assistente geweest, en had de bemoste balkjes uitgebreid gekeurd. Blek luistert vanaf nu naar de naam Grien.

©FV

©FV

Een ander deel zal gebruikt worden om een kleine houtopslag te maken. Ooit komt hier zo’n terrashaard, het stookhout daarvoor moet toch ergens droog kunnen liggen? De rest mag daarna weg. Wie het hebben wil laat maar iets weten.

Het schetsje ligt al klaar, een stuk dakpaneel dat we overschot hebben van Villa steenschot kunnen we met een blikschaar op maat knippen. Da’s dan ook weer iets dat nuttig gebruikt is.

Er werden agenda’s bovengehaald en gekeken wanneer we weer eens konden afspreken met een aantal vrienden. Je kent dat wel, de tijd vliegt, ineens zijn kinderen groot en besef je dat het heel lang geleden is. Het fijne daaraan? De klik. Die is er nog steeds. Het voelt niet als “moeten”, we doen gewoon verder waar we vorige keer eindigden.

En dan…toeters en bellen, gejuich, vlaggetjes in de lucht! Het (moes)tuinseizoen is begonnen!
Zaaibakken vol paprika’s, aubergines, kiemgroenten: het staat allemaal (dik in de weg natuurlijk) binnen op rekjes en vensterbanken. Ik kon het echt niet langer uitstellen, echt niet 🙂 . Onweerstaanbare drang, meneer de juge.
De serre wordt vanaf dit jaar veel beter benut, dankzij het serreboek van Jos.

Van Velt eigenlijk, maar Jos schreef het. Als je het leest, hoor je het hem gewoon vertellen. Vol passie beschrijft hij wat je van maand tot maand kan doen in dat glazen huis. Echt, een aanrader, dat boek. In februari is er al heel wat werk, amai.

Bakjes radijzen, ajuin, prei en kolen staan op de plank. De serregrond is voor een deel ingenomen door veldsla en winterpostelein, die zichzelf vrolijk uitzaaiden vorig jaar.

Ik zaaide daar nog allerlei soorten pluksla en pittige blaadjes bij, een massa spinazie en plantte ook twee bloemkolen die een vriendin over had. Voor de winter al gezaaid, da’s een lenteprimeurkool dat we hier gaan hebben!

Een paar dingen die nog nooit lukten probeer ik koppig opnieuw. Oesterblad is er zo ééntje. Ik volg de tip die op het zakje van de zadenruil stond: eerst koud zetten, dan weer even binnen halen. Voorlopig staan er enkele potjes buiten op een rekje…benieuwd of het lukt deze keer.

Ik snoeide de frambozen, bond de nieuwe scheuten aan en prikte mij duusd keer aan de Japanse wijnbes. Een waar venijn, maar o zo lekker. Ik trok veel frambozenscheuten uit, met genoeg wortel, er is een beginnend tuintje in de Westhoek dat ze met open armen ontvangt. Net als de drie bessenstruiken die hier op overschot stonden, een stukje citroenmelisse en een hoop zaden.

De kippen kregen een groter terrein. Met wat restjes draad en een geïmproviseerde poort is heel de moestuin nu voor hun. De serre blijft dicht, dat is iets wat ik nog weet van vorig jaar. Postelein is lekker, en losse grond ideaal voor scharrelaars, maar deze keer dus niet.

Ze doen dat fantastisch, die madammen. Al het onkruid is al weg, ik hoop dat ook slakken en hun eitjes ten prooi vallen aan ons pluimvee.

Zaterdag kwamen de twee skieërs terug thuis, en besefte ik weer hoe onmisbaar een wasmachine is. Zij vielen prompt voor de charmes van hun bed. Hevige kampen…
We sloten de vakantie af met aperitief en zelfgemaakte pizza’s. Terug met zes aan tafel, ons clubje weer compleet.

Schaduw in de serre

Soms kan de zon fel zijn, en zeker voor plantjes die nog nooit echte zon gezien en gevoeld hebben.

De paprika’s, tomaten en aubergines die lang gekoesterd werden in huis staan ondertussen in de serre, maar na vorig jaar heb ik mijn lesje wel geleerd. Ook plantjes kunnen verbranden!
Ideaal is om ze in een bewolkte periode buiten of in de serre te zetten, zodat ze wat kunnen wennen aan zonlicht, maar het weer doet nogal een keer zijn goesting in onze contreien, niwaar?
Zonnecrème smeren lijkt mij ook niet je dat, en de schaduwdoeken die verkocht worden zijn op zijn minst “prijzig” te noemen.

Gelukkig brengt mijne meneer af en toe iets mee naar huis, van op ’t werk. Monsters, heet dat. Monsterlijke proporties nemen die aan, daar in onze garage. Als daar een hele zak zakken staat te staan, en uiteindelijk de weg naar de klant niet vindt, dan durf ik mij soms iets toe-eigenen. Na beleefde vraag, dat spreekt.

Recept voor een goedkope versie van een beschaduwde serre:
* een grote monsterzak uit pp-non-woven langs beide zijden openscheuren;  dit met nog drie zakken herhalen.
* vier serrevijsjes (die zijn wel gekocht, speciale T-vijsjes die je in een serreprofiel kan schuiven en vastklemmen) en vier haakjes bevestigen; twee aan de nok, twee aan de zonnigste zijkant.

* de rol metaalkabel die ooit gekocht werd om druiven en clematis te leiden even zoeken, twee stukken afmeten en bevestigen in de achterste haakjes.
* spanvijs aan de voorste haakjes hangen, kabeltje bevestigen en opspannen. Aan het geplooide haakje op bovenstaande foto weet je wel wanneer je daarmee moet stoppen.

* de opengescheurde zakken aan de nokkabel hangen met wasknijpers die voor de rest geen fluit waard zijn en zelfs geen zakdoek kunnen tegenhouden. Mijn oog wil niet te veel opvallend plastiek in de serre, dus ik zocht de grijze knijpers bijeen voor dit doel.

* zakken over de zijkabel zwieren, en open of toe schuiven, geheel en al volgens de behoefte van uw plantgoed.

* ondertussen de serredans doen en bedenken dat het wellicht handiger geweest was als die dingen vóór de tomaten en paprika’s daar waren gemonteerd.  Als een 46 en een 39 neergeplant worden tussen die kwetsbare plantjes is dat soms een beetje spannend.

Af en toe kan rommel uit de garage geweldig interessante toepassingen hebben…

Een kinderhand…

…is gauw gevuld. Mijn hand soms ook. Ik kan heel content rondlopen als we weer eens slimmer dan “de commerce” zijn geweest.

Een tijd geleden gingen we een serre afbreken in Limburg, en terug opbouwen in de tuin van schone broer en schone zus. Het is des mensen (denk ik toch) dat je dan met je eigen gerief vergelijkt. Nu hing er daar in die serre een zeer gerieflijk schap. Zo een schoon aluminium dink, van 20 cm breed, over de hele lengte van die serre. Aan twee kanten, en aan de achterwand ook nog , maar dan korter. Heel handig leek mij. Ik had het al op mijn kerstlijstje gezet, maar blijkbaar sleurt niemand graag aan een cadeau van 3,80 meter. Het zou ook kunnen dat ik lichtjes boven het budget gevraagd had…

Informeren bij de fabrikant leerde ons immers dat dat schap 80 euro kost. Amaimijnefrak. Voor een veredelde plank!
Op zo’n momenten begint mijn creatieve brein op volle toeren te draaien. Overschotten van planken, afgedankte fietshaken, plastieken schoteltjes, een houten inzet van het eerste Ikea-ladenkastje dat ik met mijn eigen geld kocht, het passeerde allemaal voor mijn geestesoog. Ik zag mijn extra zaairekje al helemaal voor me.

De fietshaken bleken te dik voor de speciale serrevijzen, maar met wat L-profieltjes werd dat opgelost.

Geschikte planken maakten we van wat resten van Villa Steenschot, en van een overschot MDF die al jaren in de garage staat. Zelfs mijn stukje ladenkast is functioneel ingezet: materiaal- en zadenbakje.
Om het hout te behoeden voor waterschade staan er overal plastiek schotels (nieuw, allemaal dezelfde kleur, het oog wil ook wat) onder de planten, ik kan naar hartelust water geven aan al dat jong geweld.

De Ijsheiligen hebben nog niet geantwoord op mijn beleefd verzoek, ik ga er van uit dat zwijgen toestemmen is en ze wegblijven dit jaar. Daarom riskeerde ik het al eens om één en ander op die nieuwe rekjes te zetten.

Handjes en brains hebben dat weer goed gedaan, en we zijn gesteld voor een fractie van de winkelprijs. Love it!

 

 

Recyclage-ideetjes

Low-budget tuingerief dus.

Een tip: als je weer eens vindt (zoals dat nu eenmaal kan gaan) dat je dringend iets moet gaan halen in één of andere winkel, omdat dat het werk in de tuin nu eenmaal zou kunnen vergemakkelijken, ga dan gewoon naar die winkel! Zonder portemonnee ;). En kijk eens wat je zou moeten betalen voor je o-zo-onmisbaar stuk alaam. Ga terug naar huis, bekom efkes (wit wijntje?) en zet dan het creatieve stuk van uw hersens aan het werk. Geen nood als dat niet zo vlot gaat, er bestaat het internet. Google en Pinterest zijn uw vrienden (maar zoals ik al eerder vermeldde, alles durft er daar wel eens beter uitzien dan dat het ooit zal worden). Bij de meeste tuinbloggers die ik volg krijg je ook heel wat tips. Menck heeft er een pracht van een rubriek van gemaakt die hier al voor veel inspiratie zorgde.

Nog een tip: kijk eens wat verder dan uw neus lang is. Ooit op een plantenkwekerij geweest? Je moet eens bij het afval kijken, wat daar aan p5, p9 en weet ik welke p nog aan potjes bijeen ligt, ’t is niet te doen. Meestal volstaat een vraag, en kan je een hoop potjes meenemen om je zaailingskes in te verspenen.

Zaailingskes? Uit van die mooie zaaibakskes? Ja, ik heb er een paar. Ook zelfgemaakte: de meeste grootwarenhuisverpakkingen zijn gedroomde zaaikistjes. Mits hier en daar een gaatje bij te prikken in de bodem zijn gourmetschoteltjes , champignonbakjes (met doorschijnend dekseltje wordt dat een mini-serre), wijnkistjes ed ideaal om in te zaaien. Sinds zoon 3 naar een school gaat waar ze planten kweken krijgt hij af en toe iets mee naar huis. Afgeschreven voor daar, maar prima geschikt!

Zaailingen willen nogal eens op mekaar lijken, dus plantenlabels moeten er zeker bij. Ja, hier liggen er ook van die gele plastiek dingen. Jammer genoeg te weinig, en de ervaring leert dat ik dat beter écht wel in elk potje steek. Ik ging er van uit dat ik wel zou onthouden hoeveel potjes van elke rij er bij een bepaald etiket zouden horen, maar dat is dus niet het geval. Elke tuin heeft wel hier of daar enkele planten die gesnoeid moeten worden, en waarvan je de takjes kan recupereren.  Potlood of alcoholstift, en voila, schoon hé. Ook de bamboestokjes van brochettes voldoen hier prima voor.

Boompalen zijn hier gewoon stevige takken, schuin in de grond geklopt, tegen de overheersende windrichting in. Hugo vroeg ons of we sterke bomen of mooie palen wilden. Eén paal gedurende één jaar volstaat volgens hem. Twee palen is voor rijke mensen, en drie voor de gemeente 😀 Omdat wij een takkenwal aan keuze hadden werden het hulststammetjes, die ondertussen al terug liggen. Plicht volbracht.

Bij de buren staan – weggestopt achter hun tuinhuis, en dus pal in ons zicht – soms wel interessante dingen. Een chapenet dat na de werken blijft liggen, weinig kans dat dat ooit nog van achter dat tuinhuis uitgehaald wordt. Maar met wat balkjes is daar wel een pracht van een klimrek voor erwtjes van te maken.

Een tuinhuis dat voor een groter exemplaar moest wijken werd mits wat aanpassingen onze eigenste “Villa Kakelbont”, de legresidentie van onze kippen. Na een jaar of 10 (merkte ik bij het zoeken naar een foto)  is ze nu echt aan vervanging toe. Onbewoonbaar verklaard wegens instortingsgevaar en vochtproblemen. De sloop is al aan de gang, we willen geen belasting op leegstand en verkrotting betalen. De betonnen speelbuizen krijgen hier een nieuwe bestemming.

Nog voor beestjes: een bijenhotel. Samenraapsel van een verdwaalde baksteen, wat snoeiafval, bamboestokjes die er al jaren liggen, en een houten wijnkistje uit de Colruyt (altijd mooi vragen daar, anders wordt de wijnverantwoordelijke naar de kassa geroepen).

Ons materiaalhokje is ook een gerecupereerd tuinhuis. De buren hadden het niet meer nodig, aanpassingen waren niet nodig, dus dat was zeer snel gefikst.

Een tafel om te zaaien en te verpotten stond ook op mijn verlanglijstje. Met wat paletten werd ijverig geknutseld, en nu heb ik een zaaitafeltje waar ofwel potjes en bakjes in staan, of waar we een restje worteldoek kunnen inleggen en dan vullen met grond, al naargelang de behoefte. Vorig jaar werden daar de slaplantjes in gezaaid, en toen die groot genoeg waren verhuisden ze naar de moestuin.

Van een omgekeerde grotere palet – met stevige zijsteunen – en wat gerecupereerde houten terrasplaten maakten we nog een werktafel. Ideaal om bloempotten en bakken te vullen, en handig om een tasje koffie op te zetten. Een vriend-achterbuur is aannemer, dus een redelijk betrouwbare leverancier van paletten. De houten terrastegels zijn ook al aan hun derde of vierde leven. Ooit waren ze inderdaad een voorlopig stukje terras, maar dat hout gecombineerd met blote voeten was een zeer splinterige ervaring.

Toen ouders van schoolkameraadjes hun oprit wilden vervangen door een groot, mooi (!?) klinkerexemplaar en vonden dat het toch wel een gigantisch werk was om de oude oprit uit te breken en naar het containerpark te brengen, toonden wij ons van onze hulpvaardigste kant. Ooit komt er misschien iets anders, maar ondertussen hebben we een terras en een moestuinpaadje voor de prijs van wat stabilisé en boordstenen. Enneuh, ja, als we werken aan het ene durft de rest er al wel eens wat rommeliger bij liggen 😉

Ik kan daar ongeloofelijk content mee zijn, met zo’n dingen. Buiten de financiële kant is het gewoon plezant om te kijken waar je “afdankertjes” nog allemaal kan voor gebruiken. Het resultaat geeft altijd nét dat beetje meer voldoening dan de kant- en klaar oplossing uit de winkel.
Wel fijn natuurlijk dat meneer des huizes ook wat creativiteit en handigheid in huis heeft. Als we op voorhand afspreken wie “handjes” is, en wie “brains” dan lukt alles. Een goed team, al zeg ik het zelf!

Ideetjes, iemand?

Wij vonden dat onze berg in de weg lag. Dus pakten wij schup en kruiwagen, en schepten onze berg in de put van de schuin-over-buren. Plezant! Een heel weekend gratis en voor niks amusement. Het beetje (ahum!) grond dat over is kunnen we nog wel kwijt in onze eigen tuin. De betonnen speelbuizen die door de berg zaten, da’s een ander verhaal.

Ze kwamen er 16 jaar geleden, toen er achter ons huis nog een voetbalveld lag, in plaats van een woonwijk. We lieten de betonnen buizen toen leveren in de andere straat, en rolden ze met behulp van een kraantje tot in onze tuin. Met dat zelfde kraantje schepten we er toen een hoop aarde over, en voilà, we hadden een speelberg.

Ondertussen was de berg eerder last dan lust (neemt veel plaats, ontneemt veel zon aan een stuk van de tuin, wordt door de jongens niet meer gebruikt, de buis is plaatselijk containerpark,…) dus: weg.
Probleempje dat nu de kop opsteekt: we krijgen die buizen niet meer uit onze tuin, tenzij in stukken geklopt. Beetje zonde misschien, en veel afval weeral. Dat is echt de laatste optie. Een fotootje om een idee te geven van de grootte:

Een zeer kort brainstormpje leverde volgende suggesties op:
*rechtzetten en als bloembak/kruidentuin gebruiken (natuurlijk wel mits een stuk ingegraven)
*rechtzetten, vullen met “zure” grond en blauwe bessen planten
*vijvertje (zou dat lukken? zo klein? zonder electriciteit?)
*vuurput (mag dat zomaar? springt die beton dan niet van de hitte?)
*in ringen slijpen en meerdere van vorige ideeën realiseren?
*een soort van verhoogde grasperkjes als stapstenen (maar da’s moeilijk gras afrijden dan, en verhoogd gazon op gewoon gazon, tja…)

De overmoedige fantast dacht zelfs aan een plons- of bubbelbad, maar daar beginnen we écht niet aan.

Wat denk je? Is er een super idee dat we vergeten zijn? Laat maar weten.
Zo mag het niet te lang blijven namelijk…