Nog een sappig vertelselke…

Hier in de streek heeft het wat geregend, was er wat klank-en lichtspel, en waaide het bij wijle ook wel een beetje.
Er zijn dan van die dutskes van appelkes, klein, groen, volop hun best aan ’t doen om een blozend exemplaar te worden, die dan zomaar, PAF!, veel te vroeg van de tak geblazen worden en naar beneden donderen. Bij ons nog niet, onze appelaars (Trezeke Meyers en Melrose) zijn nog maar in april geplant, en moeten nog véééél groeien. Maar bij de buren, daar lagen in de boomgaard wél veel van die minitjes.

Ik zag de buurvrouw rapen, en vroeg wat ze er mee van plan was. In de GFT-bak, want morgen is ’t ronde. Zonde toch? Ik vroeg of ik haar emmer Jacques Lebel mocht gebruiken voor een experimentje, en ja hoor, natuurlijk!
Samen met jongste zoon vierendeelden we de appels (hij) en sneden we de wormstekige stukken eruit (ik).

Spoelen, in de ontsapper, en wachten op het resultaat terwijl ik met zoon 2 het avondeten maakte. Vier heerlijke quiches, die ondertussen niet meer gefotografeerd kunnen worden wegens helemaal op.

Na 45 minuten zette ik het gasvuur af, en liet het sap in een kookpot lopen. Weer een aangename verrassing: 1100 ml oranje-rozig sap.

Waarschijnlijk is het helderder als je het door een neteldoek giet, maar hé, appelgelei moet hier niet helder zijn, maar lekker!
De pot is alweer afgewassen, de moes die overbleef is opgeruimd,

(daar zit echt niet genoeg smaak meer in om als “appelmoes” te bewaren) en morgen maak ik appelgelei. Ter info: dit sap is te zuur om zo als appelsap te drinken, maar wellicht zijn er rassen die daar wel voor geschikt zijn.

De ontsapper zal hier zeker nog verder getest worden, maar tot hiertoe lijkt hij mij nuttiger dan veel ander keukengerief, en veel minder werk dan tot-moes-koken-en-door-neteldoek-gieten. Als je niet direct van plan bent om iets met het sap te doen, maar het wil bewaren om met andere vruchten of vruchtensappen te mengen, dan kan je het via het slangetje rechtstreeks in gesteriliseerde flessen laten lopen, of invriezen. Volgende keer doe ik dat zeker met het appelsap, om dan met moerbei te mengen.
Wel oppassen geblazen als je hem gebruikt: stoom (en sap) zijn heet-heet-heet, en vooral in het begin is de constructie top-zwaar, omdat het fruit bovenaan ligt. Kinderen blijven beter uit de buurt…

Het vervolg

De ontsapper werd getest en goed bevonden. Water vanonder, vruchten vanboven, en na een tijdje sap in het middenste gedeelte. Eigenlijk wel heel veel sap voor het oogstje frambozen en moerbeien dat ik had. Veel minder gedoe ook dan eerst alles tot moes te moeten koken en dan door een neteldoek gieten om heldere gelei te hebben (pitjes in de confituur willen mijn mannen niet). De ontsapper is ook veel sneller weer proper dan de meeste neteldoeken die hier gebruikt worden…
Ik had een liter sap, en kookte dat met een halve kilo geleisuiker. Hier staan nu vier potjes af te koelen. Ik ben heel benieuwd hoe het smaakt, en of ik dus de rest van de moerbeien ga plukken of voor de vogels laat.

Zwarte Moerbei

Achteraan in onze tuin staat een zwarte moerbei (Morus nigra). Jammer dat hij zo ver naar achter staat, want ik vind het een fantastisch mooie boom. Kijk naar de structuur van die stam! Prachtig toch?

Maar je weet misschien hoe dat gaat als de verbouwingen nog volop aan de gang zijn en je geen tijd hebt voor de tuin? Juist: we zullen da boomke voorlopig hier zetten, dan staat het niet in de weg, en achteraf zien we wel…
In tegenstelling tot wat we overal hoorden en lazen, deed “da boomke” het hier heel goed, en ondertussen is dat een hele boom, die een verhuizing niet meer zou overleven.
Hij groeit in de kippenren, en over het hok.

De kippen zijn een beetje zoals de vrouw des huizes: ze kijken niet op of om naar de vruchten van de boom. Zeg nu zelf, die doen er toch alles aan om er niet lekker uit te zien?

Ze hebben van die rare uitsteekseltjes, en als ik zoiets zie dan vraag ik mij af hoe pluizig/harig/hard dat zou smaken, en heb ik hoegenaamd geen goesting om te proeven. Zeker niet toen ik ook nog hoorde dat er daar dikwijls larven van lieveheersbeestjes inzitten, en dat dat vies smaakt. Het gedacht!
Bovendien verstoppen ze zich onder de bladeren, precies of ze willen niet gevonden worden. Kijk naar die bladeren: prachtig, maar geen besje te zien.

Als je dan onder een tak  kijkt zie je er een massa hangen.

Nog een onsympathiek kantje: ze rijpen allemaal op een ander tijdstip. Sommige vruchten beginnen zich nog maar net te vormen, terwijl anderen al rijp zijn. Vaak op dezelfde plaats aan een tak.

En toch…het enthousiasme van Hugo toen die de boom zag staan, mijn vader die er steevast naartoe loopt om te kijken of er iets te plukken valt (en dan altijd wordt gewaarschuwd voor de vuile plekken die er niet uitgaan in de was), de niet-tot-het-kippenras-behorende vogels die feest vieren in de boom: ze haalden mij over de streep om toch eens iets te proberen.

Ik plukte de rijpe exemplaren, en het sap dat van mijn handen liep smaakte heerlijk. Een beetje zoals zoete kersen. Ik kon een ontsapper lenen voor een paar weken, dus dat vond ik wel een experiment dat het proberen waard was. Nu pruttelen de moerbeien dus, samen met nog een hoop frambozen, en heb ik straks moerbei-frambozensap. Het ruikt hier al heerlijk!
Misschien om gelei te maken, of siroop, of een sauske voor bij ijs? Ik hou jullie op de hoogte. En als ’t meevalt pluk ik volgende week opnieuw.