Lange weekends tuin

De voorbije weekends stonden zowat helemaal in het teken van tuinieren. (Eerst stond dat hier in ’t enkelvoud, maar mijn uitstelgedrag noopt mij om het over meerdere weeekends te hebben)
Op vrijdag had man des huizes een dagje vrij genomen, zodat we – eindelijk – eens op de Tuindagen van Beervelde zouden geraken. Amper veertien kilometer van bij ons, en ’t was er nog nooit van gekomen.
Een vrijdag, en regen voorspeld, dus dat zou wel meevallen qua volk dachten we. Ik ben heel blij dat we voor die druilerige vrijdag gekozen hebben, want om half elf, een half uurtje na de opening, stonden daar al massaal veel auto’s geparkeerd, en was het daar gezellig druk. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Heerlijk! Zo’n toffe beurs, zo’n fijne mensen ontmoet, lekkere dingen geproefd, mooie en grappige dingen gezien en veel “wil ik ook nog” op het tuinlijstje in mijn hoofd aangevuld. Kleine zijdelingse mentale notitie: we moeten daar dan nog veel voor sparen, óf de Lotto winnen.

Een champignonneke met dezelfde naam als zoon drie 🙂

Zó veel soorten… en allemaal heerlijk!

We kochten hier en daar wat, beloofden onszelf dat we in de lente teruggaan, en reden in de latere namiddag huiswaarts.

De zon was er, en we deden dan nog maar wat verder van tuin. Alles wat er te oogsten viel werd geplukt. Appels, paprika’s, tomaten, de laatste aubergines en nog wat courgettes. Net als vorig jaar potte ik wat paprika- en aubergineplanten op en snoeide ze drastisch terug. Ook de “dieven” van de tomatenplanten die leeggeplukt zijn stak ik in een bak stekgrond. ’t Zou zo maar een keer moeten lukken… Kleine pottomaatjes (Tiny Tim) werden uit hun gezamenlijke bak gehaald en in aparte potten gezet, ook met de hoop op overwinteren.

Zaterdag een nieuwe dag. Onkruid wieden in de moestuin, spontaan uitgezaaide kruiden en planten in potjes zetten, met het oog op de plantenruilbeurs van volgend jaar, en dan de perken voorzien van een winterdekentje. Om Phacelia te zaaien ben ik weer een keer te laat, maar er staan genoeg bomen in de buurt, hun blad is ook goed als bodembedekker.

Overal uitgezaaid: viooltjes.

De haag kreeg een scheerbeurt, het gazon werd op winterlengte gezet (en ge gaat dat zien, ’t zal nu natuurlijk weer warm zijn en ’t zal nog groeien).

We kochten nog wat knoflook om te planten, en maakten wat extra plekken vrij voor voorjaarsbollen. De concurrentie met het gras lijkt toch echt niet te lukken. In mijn dromen had ik een gazon met massa’s sneeuwklokjes en boerenkrokussen, maar het worden er elk jaar minder. Daarom werden vlak bij het terras wat extra stukjes afgeplagd, de grond losgemaakt en narcissen, krokussen, tulpen en sneeuwklokjes kunnen daar beginnen groeien.

Zondag nog mooier weer, en gelukkig niks dat “moest”. We verlegden onze takkenwal. De zijkant van de moestuin is nu vrij, daar komt – met tijd en boterhammen – een haagje kolomfruit. Niet te dicht bijeen, gewoon om wat variatie te hebben en op één of andere manier onze perceelsgrens toch een beetje aan te duiden. Ik plantte daar ook narcissen, en het geheel werd bedekt met een laagje hakselhout. De dunste takken uit de oude wal draaiden we allemaal in frietjes, en hergebruikten we zo. De dikke takken verhuisden naar het kippenhok, en werden daar tussen kippen en moestuin gestapeld. De enige die dat niet zo tof vond was een dikke bruine kikker. Later kwam ik hem nog tegen in de composthoop, en onder omgewaaide éénjarigen. Veel kans dat hij de nieuwe takkenwal ook wel ontdekt. De kippen moeten nog wat wennen aan de nieuwe toestand. Ze kunnen nu niet meer door het hekje aan mijn frèle groenten pikken, maar ook de doorgang naar hun graslandje werd verlegd. Schudden met een bakje, en graantjes strooien was effectiever dan hun pogingen om over het kastanjehek te vliegen. Ondertussen zijn ze het weer gewoon, en mogen ze straks leren eten uit een nieuw soort voederbak. Eéntje die ze openen door hun eigen gewicht, we willen iets meer voer voor de kippen, en minder voor alle duiven die hier rondfladderen.

Het terras werd opgeruimd. Terracotta potten voor de zekerheid toch maar naar binnen, zodat ze deze keer niet kapot vriezen. Het vogelvoer werd opgehangen en rondgestrooid, zodat de beestjes weten waar ze naartoe kunnen als het écht nodig is. Nu alleen hopen dat ze het opeten vóór alles weer begint te kiemen. Naast het binnenwerk van de steriliseerketel gebruikte ik ook een oude theepot, een rieten mandje en een grote bal van wilgentakken om alles een beetje aantrekkelijker te maken.

Ook het daaropvolgende weekend werkte ik liever buiten dan mij om mijn huishouden te bekommeren. Alle tomatenplanten werden opgeruimd. De enkele tomaten die er nog aan hingen hebben allemaal een zweempje kleur. Onder een dekentje van krantenpapier komt dat nog helemaal goed.

De compleet verdroogde mulchlaag veegde ik op een hoop. De grond eronder kreeg liters regenwater over zich heen, en mijn balkjes om perceeltjes te maken en op te staan werden ook opnieuw gelegd. Morgen of overmorgen zaai ik hier nog. Spinazie, rucola, veldsla, misschien zelfs nog mizuna en mosterdsla. De winterpostelein komt overal weer spontaan piepen, die geraken we hier nooit meer kwijt (hoeft ook niet).
Nóg voor morgen: de laatste boontjes plukken, en de staken binnen zetten. Hopelijk zijn ze nog iet of wat te doen, maar ik vrees dat het veel te dikke gusten geworden zijn om als “fijn prinsessenboontje” in de diepvries te belanden. Zaden oogsten dan, of de bonen eens proberen in tomatensaus. Citroen- en muntverbena stekken staat ook nog op mijn to-do lijstje. Vorig jaar overleefden ze allebei de winter, maar ik kan maar beter op zeker spelen.

Naast al deze werkzaamheden werd er ook nog druk geappt, gemaild, gebeld en vergaderd met drie andere tuinmadammen. Achter de schermen werd door anderen gelobbyd, en ondertussen zijn we zeker: Velt Wetteren is een feit. Hoera!

 

De voorbije tijd, van N tot Z

Ik haal de zomer er natuurlijk niet echt mee terug, maar laat je even mee wegdromen, terug naar lichtere dagen, aan de hand van ’t tweede stuk van ons alfabet.

Negresses Vertes. Die kwamen gratis optreden op de Burg, in Brugge. Toen ik dat gehoord had, mocht iedereen zijn agenda aanpassen zodat we zouden kunnen gaan.
Nostalgie ten top! Ik zag dit allegaartje van Parijzenaars ooit op Sfinks, in de gietende regen de wei in vuur en vlam zetten. Later nog een keer in De Vooruit. Wel, laat ik u zeggen: ze kunnen het nog steeds. Eeuwige dankbaarheid voor mijnen oudsten, die mij kwam halen toen hij een pintje ging bestellen en zei: “Moeder, gij staat hier niet goed, kom, mee naar vanvoor!” Ik liet man en vrienden voor wat ze waren, en stond tussen “mijn” jeugd, vlak voor ’t podium, mee te kwelen gelijk 29 jaar geleden op Sfinks. Verschil: kasseitjes in plaats van gras, zalig zomerweer in plaats van regen, en de zanger van toen, die is er ook al lang niet meer bij. Maar man, wat heb ik genoten!

Opnieuw en anders, een hobby met een prettig gestoord kantje. Sommige dingen verdienen het echt niet om harteloos afgedankt te worden. Daar zijn tweede levens voor te verzinnen.
Een gegalvaniseerde steriliseerketel die alleen maar warmgestookt kan worden op een groot scoutsgasvuur werd bloempot. Het deksel en binnenwerk werden omgetoverd tot vogelvoederplank (en alle zonnebloemzaden, die nooit vanzeleven een zonnebloem willen worden hier, liggen mij daar nu in mijn gezicht uit te lachen en te kiemen).
Een pastamachine, één keer gebruikt omdat dat veel te veel gedoe is en omdat er ondertussen andere types zijn die in de afwasmachine mogen, is nu een drukpers. Later meer daarover.
Blokjes hout werden basis voor stempels, een krukje staat te wachten op een likje verf en kan dan bijzettafeltje worden.
Ook een aantal schuiven die echt niet bij onze slaapkamer passen werden gedemonteerd, in de kast kwamen wat extra plankjes, maar de schuifjes worden zeker gebruikt om een soort van gereedschapskarretje met werkvlak van te maken. Voor mij, in de serre, of voor mijne meneer, dat zien we nog wel.

Pastoor. Ik ga al lang niet meer naar de mis, maar de pastoor die hier nu rondloopt, da’s een mens om te koesteren. Overal zie je hem, overal is hij bij betrokken, hij feest graag, hij kent zijn schaapjes, zelfs als die niet naar de stal komen. Heel de zomer liet hij café houden in zijn tuin, hij klom op een hoogtewerker om reuzen te dopen, loopt op de markt rond en kijkt genietend rond als “zijn” parochies het leven mooi maken. Met zijn sappige accent vertelt hij over dingen, met een twinkel in zijn ogen. Ene die beseft dat hij als mens tussen de mensen mag staan, en die daar enorm om gewaardeerd wordt.

Onze deken, met meter en peter van de reuzen.

Quarantaine voor een zak kleding en alles wat van oudste zijn kamer kwam. Hij had beestjes meegebracht uit een tijdelijk bed, en na wat opzoekwerk bleken dat bedwantsen te zijn. Volgens meerdere bronnen niet zelf uit te roeien, maar proefondervindelijk hebben wij vastgesteld dat het wel degelijk lukt. Klotejobke, dat wel, maar het is gelukt.
En de 400 euro per kamer die sommige firma’s vragen  zijn in onze portemonnee blijven zitten. Oef.

Ronde Van Vlaanderen, dat is nogal iets heilig voor de mannen in de familie hier. Ik heb hoegenaamd niks met koers, en zeker niet als die twee commentatoren van de VRT dan ook nog een hele namiddag hun gelul op mijn oren loslaten. Als mijn bende echter actief wil zijn, en overmoedig een fietstochtje uitstippelt waar zowat alle hellingen in die regio beklommen moeten worden, dan sta ik te supporteren op d’eerste rij! Ik verzorgde de catering, en toen ze thuiskwamen mochten ze met de voetjes in een voetbadje onder tafel aan de aperitief.
De verhalen over klikpedalen, gehuurde koersfietsen en steile hellingen met witte camionetten vulden de avond.

Stoomreiniger, mijn (en vooral manlief zijn) compaan in de strijd tegen de bedwantsen. Gekocht met ecocheques en twee jaar garantie. Betere investering dan die bestrijdingsfirma zonder garanties! Ondertussen gebruik ik het ding gewoon om te poetsen, en ik ben er blij mee. Met twee liter water is onze benedenverdieping proper, geen gedoe met emmers en dweilen, en na het kuisen zwier ik gewoon het doekje in de was.

Tuba. Ow, mis! Zeg niet zomaar tuba tegen een eufonium! Al zal het oudste worst wezen, zijn instrument lag bijna drie maanden in de koffer… Jammer, en eigenlijk not done voor een beroeps in wording, maar hij vindt vakantie vakantie. En daar hoort geen enkel “moetje” bij, alleen “magjes”. De pistons zaten vast, en zijn docent zal er ook wel het zijne van gedacht hebben, maar ’t academiejaar is begonnen, en de muzieknoten vliegen hier weer door de lucht. As we speak: een duet en veel gefikfak van hem en zijn vriendin. Hij euphionium, zij klarinet. Wij publiek, niet te opvallend. Soms zijn de dingen zo mooi in hun eenvoudige speelsheid.

Uitstelgedrag, het lijkt wel my middle name. Deadlines die ik al van kilometers ver zie aankomen, en toch is mijn tijd altijd ineens weg. Een kruimeldief die raar doet, raar blijft doen, en nét voor de garantie vervalt is het toch gelukt om eens te bellen naar de klantendienst. Ondertussen is het filmpje dat ze zouden doorsturen over grondig onderhoud der filters nog altijd niet gearriveerd (maar zijn die filters wel proper), en de batterij die we zouden krijgen had een onvolledig adres, weten we dankzij track and trace. Voorts kus ik ook mijn twee pollekes dat mijn harde schijf niet gecrasht is zoals mogelijk was volgens Apple, en dat ik na een update en een back-up anderhalf jaar na die waarschuwingsmail gewoon weer kan voortdoen met dit computertje hier.

Velt, de Vereniging voor ecologisch leven en tuinieren heeft er een actieve kern bij. Met vier vrouwen namen we wat initiatief om onder afdeling Wichelen in onze gemeente Wetteren wat meer activiteiten te organiseren. We zorgden alvast voor een kraampje op “Montmartre”, een creatievelingenmarkt op het plein voor ons gemeentehuis. Wij zijn superenthousiast, maar we weten niet echt goed of het bij de moederafdeling ook zo is. Loslaten is niet voor alle bestuursleden even gemakkelijk.

Water in de zomer, voor mij onmisbaar. Iets om in te zwemmen, eens naar de zee, wandelen langs beekjes of riviertjes: heerlijk. Onze buren weten dat ook, we mochten a volonté profiteren van hun zwembad.
Onze tuin kwam er behoorlijk uit, ondanks de droogte. Met de regentonnen konden we het wel redden om de groententuin van water te voorzien. Ons “gras” bleef vrij groen, omdat dat meer is dan sprietjes. De regenput die aangesloten is op wc’s, wasmachine en een buitenkraantje stond meerdere keren leeg. De waterfactuur zal weer behoorlijk zijn.

Xander, mijn petekindje, groeit als kool. Hij zit al in ’t eerste leerjaar, my God, wat gaat dat rap!

Youtube. Oh boy, wat staan daar veel onnozelheden op. Zo van die onnozelheid die mijn boys dan oppikken, en dan hebben ze maar een half woord nodig om heel de scène na te spelen. Helemaal met juiste tongval en stomme koppen trekken en al. De naam Eric? Sorry, maar daar kom je hier beter niet mee binnen. Blikken naar mekaar, en een proestsalvo er bovenop. Net als Hans Teeuwen. Een half woord, en ze spelen met z’n allen heel de conference na. Groffe humor, maar dat mag ook wel eens.

Zwin. We waren er ooit met onze jongens, toen ze nog heel jong waren, maar noch manlief, noch ikzelf herinneren ons daar veel van. Op een mooie septemberzondag gingen we nog eens naar daar, en boekten een gegidste toer. Echt de moeite, zo mooi dat het daar geworden is! We zagen er boomkikkertjes tussen de braamstruiken, wandelden over de Zwinvlakte, proefden van de plantjes die daar groeien en wandelden nadien nog door de branding in Knokke. We namen ons voor om nog eens terug te gaan. Da’s bij deze al geregeld, op onze jaarlijkse familiewandeling gaan we hopelijk veel wintergasten spotten op de plassen en aan de voedertafels.

Zo, jullie zijn weer helemaal mee. Ik beloof niks, maar ik wil hier eigenlijk op mijn virtueel erf weer wat meer komen spelen. En op andere erven ook weer meer op bezoek gaan ;).

 

De voorbije tijd, van A tot M

Amai, is dat weeral zo lang geleden? De verleden tijd terug bijeenschrijven zal niet meer lukken, maar ik loop er even door van A tot Z, in een paar etappes.

Avonden. Examenavonden, zomeravonden, feestavonden. Ze lijken allemaal al zo ver weg, maar o, wat werd hier geblokt ’s avonds, gefeest toen de punten nog in de lucht hingen, en opnieuw geblokt op ’t eind van de zomer. Zelf namen we al eens een keer meer de fiets naar een cafeetje, soms mét, vaak zonder de zonen.

Bloggen. In gedachten alle dagen, meerdere keren per dag zelfs. De realiteit draaide anders uit. Tja…

Charmant. Maastricht, waar we een paar nachten logeerden, en de stad verkenden. Fijne wandeling, gezellige cafeetjes, lekker gegeten, beetje geshopt. André Rieu lieten we aan ons voorbij gaan, wij waren weg toen hij arriveerde.

Duizend jaar Massemen. In geschriften werd in 1019 voor ’t eerst gewag gemaakt van Masmine. Reden voor een feestje. En wàt voor feest! Overal vlaggen! Verenigingen slaan de handen in mekaar, dorpsgenoten leren mekaar weer beter kennen, er werd gedanst op het doopfeest van onze reuzen (waarbij de pastoor in een hoogtewerker met doopwater zwaaide),  op de openluchtfuif, er was Montmartre, een petanquetornooi, een ambachtenmarkt, er is opnieuw een jaargang van Het Lindeblad verschenen, er vloeiden traantjes van ontroering, er was veel volk op de kermis, we drinken Massems bier uit Massemse glazen op Massemse bierkaartjes en er zit nog veel meer feest in de pijplijn. Zelfs met echte vespers zoals toen 🙂
Zo’n dorp, daar wilt ge oud worden.

Egeltjes lopen hier al jaren. Heel de zomer hoorden we hoe de eetbak van de poezen omvergetrokken werd, enkele keren per avond. Dan eens een grote, dan weer een kleine egel kwamen hier meesnoepen van ’t kattenvoer. Een klein egeltje, op klaarlichte dag, half september: niet goed. We brachten het hummeltje naar het VOC in Merelbeke, waar het op krachten mag komen en dan weer uitgezet wordt.

Fly Lady en Flingedingen zijn twee termen die hier ondertussen ingeburgerd zijn. Een hopeloos Amerikaans systeem waarbij de Enige Echte FlyLady Marla vanuit een meestal vadsige positie huishoudtips deelt en veel zwaait met pomponnen en vlaggetjes en hoorays, maar als je daar doorkijkt is het echt wel bruikbaar voor van die huishoudwonders as myself. Diane in Denmark legt het allemaal fijner uit, en sinds ik ook elke dag probeer om rommel te flingen lijkt het hier toch wel iets langer en makkelijker een leefbaar huis te blijven.

Goudsbloemzalf. Staat al klaar van drie dagen na het Eilish-feestje, voor de medeblogsters aan wie ik ze beloofde. Deze zomer was het te heet om ze op te sturen, zullen we het daarbij houden? Ze komt jullie kant op, écht waar!

Hof. Het zomer-pop-up-café in de dekenijtuin. Een pracht initiatief van een bende jonge enthousiastelingen, die de tuin van de pastorij in samenspraak met cel erfgoed en het gemeentebestuur omtoverden tot een heerlijk plekje om zomeravonden door te brengen. Er stond vanalles op ’t programma: een hilarische zangstonde,  een toepasselijke film over een appelboom, fuif, kinderknutselmiddag, after-work drink,… De azijnpissers hadden ongelijk: de tuin is niet vermassacreerd achtergebleven en de Wetterse cafés zijn niet failliet gegaan. Pluim voor de organisatie!
Onze deken vond het prachtig, al dat gezellig gedoe op zijnen hof. En hij zat er ook elke keer als wij er kwamen, ah ja, gaan slapen als er nog gasten zijn, dat doet deze herder van het volk niet!

Inmaken is mijn nieuwe ontdekking. Ik zette voor ’t eerst augurken in de moestuin, en die zitten nu mooi achter glas in zoetzuur. Ook de lading weckpotten die ik van een nonkel kreeg, en voorzag van nieuwe elastieken en klemmetjes zijn in gebruik. Appelmoes en tomatenpassata in potten, dat scheelt een hoop plaats in de diepvries. Ik ben blij met onze oven, daar staan verschillende inmaakprogramma’s op, ik moet niet aan de slag met een grote ketel. Benieuwd of alles nu effectief goed ingemaakt is, en of het lang houdbaar en lekker is.

Jachtige jeugd, die nooit thuis is, en als dat wel het geval is is dat om te slapen, eens goed te eten of hun vuil linnen te ruilen voor proper. Deze zomer was er voor de zonen één van reizen, kampen, koffers uitladen en in dezelfde beweging weer volstouwen, leven als God in Frankrijk en zonder het minste benul van tijd. Ook in september ging dat door, zoon 2 moest uitvoerig afscheid nemen van alle vriendenkringen, en vertrok dan naar Duitsland voor een jaar. Zijn rugzak was hij wel vergeten, dat besefte hij op de ring van Brussel. Omdat wij meestal iets minder jachtig door ’t leven gaan waren we met dat uur extra reistijd nog ruim op tijd om zijn kot te helpen inrichten.

Gedoogplek in de living. Hier mag alles maximum 12u op voorhand even geparkeerd worden.

Kartonnage. Een cursus kaartjes drukken met een pastamachine, georganiseerd door onze bib. Heerlijk prutsen, drie donderdagavonden. Kartonnage is de techniek die we gebruikten om onze drukclichés te maken. Later meer daarover.

Lomp. Altijd en overal als ik de kans heb. Een bassin met een sopje van een kast laten vallen, tot drie keer toe: ikke. Met de slang van de ontsapper zo onhandig zijn dat heel de keuken onder t sap hangt: ikke. Bijna de saus ipv de pasta afgieten: tja, wie denkt ge? En zo zijn er nog wel een massa situaties te bedenken. Helaas.

Moestuin, of wat daarvoor moet doorgaan. Tomaten, komkommers, aubergines, courgettes, paprika’s en boontjes: topopbrengst, maar laat. Nu pas beginnen de paprika’s te kleuren, terwijl het binnen een paar nachten al zou kunnen vriezen.
“Gewone” dingen vergeet ik te zaaien, te onderhouden of te oogsten. ’t Is altijd iets… Sla? Amper gegeten uit eigen tuin, net als erwtjes, die er nochtans wel stonden, en koolrabi. Die laatste is nu zowat formaat voetbal. Ik denk dat dat niet echt lekker is, ik laat ze dan maar staan om zaden te oogsten.

Voila, tot hier deel 1. Vervolg volgt 😉

 

 

Dagen van arbeid

Het was al lang een doorn in het oog van mijn ouders: het stuk voor hun huis.
Jaren geleden legden mijn vader en de buurman samen hun opritten aan. Beide huizen kregen een tegelvlakte van silexdallen op een stevig zelfgegoten bed van beton.

Waar de auto geparkeerd werd, lag ook bij alletwee de opritten een uitsparing, gevuld met kiezelstenen, voor als er olie zou lekken. Oprecht schoon – in die tijd toch waarschijnlijk.
Ik herinner mij dat er ooit paaltjes stonden, en een zwarte plastic ketting, die we steeds moesten open en toe doen om te beletten dat de ouders van de kindjes die de school over onze deur bezochten telkens zouden draaien – of erger nog, parkeren! – op ONS erf. Tja…

Vele jaren later lag de vlakte er gehavend bij. Gebarsten en losliggende stenen, ongewenste plantengroei waar ooit kiezels lagen, en een smal stukje border waar het groen welig tierde. Een bordertje waar ik echt verliefd op was/ben, zo veel vrolijkheid voor de deur dat ik altijd daar eerst even bij verwijl vóór ik mijn aankomst aankondig. Sneeuwklokjes, een verdwaalde krokus, campanula, een compleet verhoute lavendel, vogelmelk, en meiklokjes die uit de tuin van mijn grootouders geïmporteerd werden: allemaal present.

Waar ik blij van word, breekt bij Moeke het angstzweet uit. Onkruid! Vuile blaadjes! Extra werk! Beesten! Eikebah!
Vake kan het niet meer onderhouden. Hij ziet nog amper, vergeet al eens wat er moet gebeuren, en heeft tegenwoordig altijd kou. Niet ideaal, als je wil tuinieren…

We zijn hier niet vies van een klusje, onze zoontjes zijn ondertussen potige kerels die graag de handen uit de mouwen steken, en neef M., petekind van de echtgenoot, werkt in de groensector.  Ideale combi om een paar paletten klinkers en een berg stabilisé om te toveren tot oprit.

Er werden grondplannetjes getekend, de nodige aanvragen gedaan, container en kraantje gehuurd, geruzied door onze twee jongsten wie daar nu mee mocht rijden en manoeuvreren (verhaaltje van de twee honden en het been: pa eindigde achter de bedieningsknuppels), klinkers besteld die niet meer in voorraad waren (lieten ze ons de avond voor de grote sloopactie weten, toen manlief even belde om te vragen wanneer precies er nu geleverd zou worden), borden gezet, buren verwittigd, en op 1 mei gingen de werken van start. Dag van de arbeid, wij vieren dat elk jaar nogal uitbundig 😉
De oude tegels waren al snel allemaal weg, daarna volgden beton en steenslag, en nog een beetje zand, zodat er nu voldoende diepte is om stabilisé en (andere dan de oorspronkelijk gekozen) klinkers op hetzelfde niveau als de stoep te brengen.

Pittig detail: de gemeente heeft enkele regeltjes voor de aanleg of renovatie van verhardingen. Er moet minstens één derde van de totale oppervlakte groen voorzien zijn. Instant stresske bij ons moeder, grote vreugdesprong bij mij. Ons vader is ook maar wàt content dat de meiklokjes van zijn moeder daar volgend jaar nog steeds gaan staan.

De oppervlakte was wat klein voor zoveel volk en een kraan. Mijn broer, onze oudste en ikzelf namen ondertussen tuin, terras en tuinmeubelen onder handen. ’s Avonds aperitiefden we op een proper terras, aan een mosvrije tuintafel.
Na het effen leggen van de gehele voorste vlakte ging neef terug naar het verre West-Vlaanderen, en speelden man en onze twee jongste zonen nog een beetje in die immense zandbak. Boys will be boys.

De betonmolen mengde zand en cement, de plantvakken werden met koordjes uitgezet, en de boordstenen van één border stonden tegen ’s avonds. So far, so good.
Gisteren wilden we de rest zetten, maar enkele plensbuien beslisten daar anders over.
Vandaag weer een dag, we panikeren nog niet. Ik kreeg net een appje met foto, het gaat daar goed vooruit nu, plantenbak twee staat ook.

Terwijl mijn vermoeid werkvolk gisterenavond in de zetel hing en “sport” bekeek (snooker!? meest hersendodende televisie ever, na wielrennen) snuisterde ik online bij de lokale plantenkweker naar schone bloemekes voor in al die borders. Ik krijg carte blanche om de plantvakken in te richten, als het maar onderhoudsvriendelijk is.

Ik weet ongeveer wel waar ik naartoe wil, maar sommige dingen zijn gewoon té mooi om toevallig te zijn. In de lijst geraniums die ik nogal gedachtenloos (al laat, en vroeg opgestaan weetjewel) doorscrolde werd mijn aandacht getrokken door “Sylvia’s surprise”. Toen ik “in winkelmandje” aanklikte, meende ik nog een andere naam te herkennen. Zou het? Ja hoor, daar vlak boven: “Sweet Heidy”.  Moeder en dochter, binnenkort samen in het (planten)bed!

Geranium hybride “Sweet Heidy” ©Guido Van de Steen

Geranium hybride “Sylvia’s surprise” ©Guido Van de Steen

 

 

 

 

 

Staartje

Daar zijn we weeral, aan het staartje van de vakantie.
Cliché van jewelste: de tijd vliegt als ’t plezant is.

En of het plezant was! Ik heb de indruk dat de jongens amper in hun eigen bed hebben geslapen. De drie oudsten toch. Van muziekreis via Werchter naar CM kamp en volgende muziekreis, dan Woo-Hah festival, Gentse Feesten en scoutskamp. Nadien nog een CM kamp of bezoekjes met logies op kot. Soms was het weeral licht als ze thuiskwamen.
Tussendoor werd de neus even in de boeken geduwd om een examen in tweede zit tot een (hopelijk) goed einde te brengen, dan weer even relax, nu blokken voor één zoon, werken voor een andere, terwijl de rest aan het schooljaar begint.

Het was hier inpakken-wassen-drogen-plooien-inpakken. Strijken, daar begin ik niet aan als ’t kampkleren zijn.

We deden iets aan het rommelkot dat we al jaren “bureau” noemen. Hele stapels papieren werden geliquideerd, de rest geordend en in gerecupereerde kastjes netjes weggeborgen. We zagen de vloer opnieuw, en hebben zelfs ruimte om een logeerzetel te zetten (die stond op zolder niks te doen). Mijn bureau is zo goed als leeg, en favoriete studeerplek van zoon twee.

Jongste kreeg eindelijk zijn bed dat lang genoeg is, en zijn logeerzetel staat nu op zolder. Kunt ge nog volgen?

Wij hadden ons jaarlijkse moto-weekendje, met als gelegenheidsadres zowaar ons eigen huis. Waarom moeilijk doen als er lege bedden genoeg zijn?

Het was heet, eigenlijk om te smelten in zo’n beschermende kledij, maar zot zijn doet geen zeer, gelukkig. Het leverde wel rare vestimentaire  toestanden.

De eerste dag reden we door de Vlaamse Ardennen, tot aan Hôpital Notre Dame à la rose. Ben ik efkes blij dat de geneeskunde geëvolueerd is! Ware marteltuigen staan daar tentoongesteld. Mooie gebouwen, prachtige kruidentuin, mogelijkheid tot een natje en een droogje, en nog een snuisterboekenwinkeltje ook. Meer moet dat niet zijn.
We sloten de dag af met een etentje op de hoek van onze straat, terwijl heel ons dorp al in feeststemming was. Paardenwijding en Oogststoet, het doet het hartje van de Massemenaren sneller kloppen.

Dag twee kozen we voor een zeebriesje en snorden we naar Breskens. Blijkbaar waren ze daar ook aan ’t vieren: Visserijfeesten. Gelukkig hadden we een heel lange staalkabel en sandalen mee, en konden we in zomerse outfit flaneren. De terugweg deden we gedeeltelijk langs een bewegwijzerde route, maar we zijn geen drie maal zeven meer… Knieën en zitvleesmassa begonnen te protesteren, op een bepaald moment is de kortste weg naar huis het enige wat nog telt 🙂

Zo zonder kroost in huis (4 tegelijk op scoutskamp, voor de volledige 11 dagen!) werd er ook gedacht aan de ouderlijke thuizen: etentje hier, restaurantje daar, gezellig met familie in de zwoele zomer.

De reizigers keerden terug, er was een jubileum dat gekoppeld werd aan een ouderwetse dia-avond op nieuwerwetse powerpointwijze, en een eindwerk dat zowaar ingediend werd.
Manlief had mij verwittigd (met een knipoog, maar serieus genoeg) dat ik niet op vakantie mocht vertrekken als het niet af was.
Ik typte en zocht op, hij deed de lay-out, schoonbroer was een strenge maar rechtvaardige corrector, de madam van de kopieerwinkel printte en bond alles netjes in, en voila: op tijd om te vertrekken naar La Douce France.

Zeven kruidenmadammen op de TGV, nog eentje meer in de taxi van Nimes naar Le Pompidou, en daar arriveerden de overigen van ons select reisgezelschap ook. Helemaal klaar voor een aromatherapiestage bij Michel Vanhove.

De man vertrok op zijn 16 naar Frankrijk, leerde er vanalles op een soort commune-boerderij, trouwde met Hilde, bleef even in Zulte wonen, en kon daarna de roep van Frankrijk niet langer weerstaan. Ondertussen heeft hij een schat aan kennis en ervaring vergaard, en daarvoor waren we daar: een driedaagse stage om alle zoveel mogelijk geheimen van de essentiële oliën te leren kennen.

Ons verblijf: een oud weeshuis, waar wezen uit de tweede wereldoorlog ondergebracht werden. Voor sommigen echt een thuis blijkbaar. De geitenboer waar we verse geitenkaas haalden trouwde met de boekhoudster van daar, en is nog steeds gelukkig…

Elf vrouwen, één man, een bonte mengeling van achtergronden en verwachtingen: het verliep vlekkeloos. Iedereen vond zijn draai in de groep, er moest niet gezaagd worden over koken, boodschappen of afwas, Hilde en Michel waren een zalige gastheer en gastvrouw, en bij tijden een hilarisch komisch duo zonder dat ze het zelf beseften. KC de kat was een constante tijdens de cursus.

De groenten en kruiden kwamen vers uit de tuin, besjes voor bij de yoghurt ook, we mochten zaden oogsten waar we maar wilden, en kregen een massa aan informatie over alles wat planten kunnen doen voor de gezondheid.

Het was een sneltrein. We waren er nog maar net en we moesten alweer inpakken.
Het winkeltje was nu wat een snoepwinkeltje vroeger voor mij was. Om te kwijlen…
Iedereen ging met een massa meer kennis, en een zware valies naar huis.

Ondertussen wordt er druk heen en weer gemaild, ge-appt en ge-smst, want de honger naar meer is er. Ook de chance dat er een ongelooflijk onderlegde madam mee was, die van haar passie (lesgeven over kruiden) haar beroep maakt. Basis om te starten is niet nodig, dus wie wil: ik hou jullie op de hoogte!

Goedgevulde vakanties zorgen er soms ook voor dat gezinsactiviteiten niet evident zijn. Een vakantie zonder ook maar iéts samen? Kan niet.

Altijd in voor rare smoelen, die twee oudsten van ons…

Het werd een heerlijk dagje kajak op de Grensmaas. Iets heel anders dan de klassieke routes in de Ardennen, maar mooi en gezellig.

Echt sport ook, want waar de Ourthe ons meestal gewoon meesleurt naar de aankomstplaats mochten we hier wel degelijk zelf peddelen. Vijf uur deden we over het traject Smeermaas – Meeswijk/Berg, maar het was de moeite waard. Afsluiten deden we onderweg met een frietje, dat we gezellig thuis bij mijn ouders gingen opeten.

Nog gouden momentjes:
* liveverslaggeving van mij over voetballende Belgen aan werkende zonen die wel Whatsapp maar geen groot scherm ter beschikking hadden
* buren die op vakantie zijn maar drie weken hun tuin en zwembad aan ons toevertrouwden
*etentjes, etentjes en etentjes, hier en elders
* handletteren en vanalles proberen met ecoline en stiften. Zen, echt waar.
* oogst, en de daarbijhorende confituur, passata en sapjes
* werkende zonen die mijn favoriete patisserie meebrengen uit de fabriek
* een weekend Nederland, en een kersvers geboren tweeling daar. Timing, wij zijn daar goed in!
* een tuin, en een terrasje om ons te voelen als God in Frankrijk.

En jullie? Ook genoten van de zomer?