Ik haal de zomer er natuurlijk niet echt mee terug, maar laat je even mee wegdromen, terug naar lichtere dagen, aan de hand van ’t tweede stuk van ons alfabet.
Negresses Vertes. Die kwamen gratis optreden op de Burg, in Brugge. Toen ik dat gehoord had, mocht iedereen zijn agenda aanpassen zodat we zouden kunnen gaan.
Nostalgie ten top! Ik zag dit allegaartje van Parijzenaars ooit op Sfinks, in de gietende regen de wei in vuur en vlam zetten. Later nog een keer in De Vooruit. Wel, laat ik u zeggen: ze kunnen het nog steeds. Eeuwige dankbaarheid voor mijnen oudsten, die mij kwam halen toen hij een pintje ging bestellen en zei: “Moeder, gij staat hier niet goed, kom, mee naar vanvoor!” Ik liet man en vrienden voor wat ze waren, en stond tussen “mijn” jeugd, vlak voor ’t podium, mee te kwelen gelijk 29 jaar geleden op Sfinks. Verschil: kasseitjes in plaats van gras, zalig zomerweer in plaats van regen, en de zanger van toen, die is er ook al lang niet meer bij. Maar man, wat heb ik genoten!
Opnieuw en anders, een hobby met een prettig gestoord kantje. Sommige dingen verdienen het echt niet om harteloos afgedankt te worden. Daar zijn tweede levens voor te verzinnen.
Een gegalvaniseerde steriliseerketel die alleen maar warmgestookt kan worden op een groot scoutsgasvuur werd bloempot. Het deksel en binnenwerk werden omgetoverd tot vogelvoederplank (en alle zonnebloemzaden, die nooit vanzeleven een zonnebloem willen worden hier, liggen mij daar nu in mijn gezicht uit te lachen en te kiemen).
Een pastamachine, één keer gebruikt omdat dat veel te veel gedoe is en omdat er ondertussen andere types zijn die in de afwasmachine mogen, is nu een drukpers. Later meer daarover.
Blokjes hout werden basis voor stempels, een krukje staat te wachten op een likje verf en kan dan bijzettafeltje worden.
Ook een aantal schuiven die echt niet bij onze slaapkamer passen werden gedemonteerd, in de kast kwamen wat extra plankjes, maar de schuifjes worden zeker gebruikt om een soort van gereedschapskarretje met werkvlak van te maken. Voor mij, in de serre, of voor mijne meneer, dat zien we nog wel.
Pastoor. Ik ga al lang niet meer naar de mis, maar de pastoor die hier nu rondloopt, da’s een mens om te koesteren. Overal zie je hem, overal is hij bij betrokken, hij feest graag, hij kent zijn schaapjes, zelfs als die niet naar de stal komen. Heel de zomer liet hij café houden in zijn tuin, hij klom op een hoogtewerker om reuzen te dopen, loopt op de markt rond en kijkt genietend rond als “zijn” parochies het leven mooi maken. Met zijn sappige accent vertelt hij over dingen, met een twinkel in zijn ogen. Ene die beseft dat hij als mens tussen de mensen mag staan, en die daar enorm om gewaardeerd wordt.
Onze deken, met meter en peter van de reuzen.
Quarantaine voor een zak kleding en alles wat van oudste zijn kamer kwam. Hij had beestjes meegebracht uit een tijdelijk bed, en na wat opzoekwerk bleken dat bedwantsen te zijn. Volgens meerdere bronnen niet zelf uit te roeien, maar proefondervindelijk hebben wij vastgesteld dat het wel degelijk lukt. Klotejobke, dat wel, maar het is gelukt.
En de 400 euro per kamer die sommige firma’s vragen zijn in onze portemonnee blijven zitten. Oef.
Ronde Van Vlaanderen, dat is nogal iets heilig voor de mannen in de familie hier. Ik heb hoegenaamd niks met koers, en zeker niet als die twee commentatoren van de VRT dan ook nog een hele namiddag hun gelul op mijn oren loslaten. Als mijn bende echter actief wil zijn, en overmoedig een fietstochtje uitstippelt waar zowat alle hellingen in die regio beklommen moeten worden, dan sta ik te supporteren op d’eerste rij! Ik verzorgde de catering, en toen ze thuiskwamen mochten ze met de voetjes in een voetbadje onder tafel aan de aperitief.
De verhalen over klikpedalen, gehuurde koersfietsen en steile hellingen met witte camionetten vulden de avond.
Stoomreiniger, mijn (en vooral manlief zijn) compaan in de strijd tegen de bedwantsen. Gekocht met ecocheques en twee jaar garantie. Betere investering dan die bestrijdingsfirma zonder garanties! Ondertussen gebruik ik het ding gewoon om te poetsen, en ik ben er blij mee. Met twee liter water is onze benedenverdieping proper, geen gedoe met emmers en dweilen, en na het kuisen zwier ik gewoon het doekje in de was.
Tuba. Ow, mis! Zeg niet zomaar tuba tegen een eufonium! Al zal het oudste worst wezen, zijn instrument lag bijna drie maanden in de koffer… Jammer, en eigenlijk not done voor een beroeps in wording, maar hij vindt vakantie vakantie. En daar hoort geen enkel “moetje” bij, alleen “magjes”. De pistons zaten vast, en zijn docent zal er ook wel het zijne van gedacht hebben, maar ’t academiejaar is begonnen, en de muzieknoten vliegen hier weer door de lucht. As we speak: een duet en veel gefikfak van hem en zijn vriendin. Hij euphionium, zij klarinet. Wij publiek, niet te opvallend. Soms zijn de dingen zo mooi in hun eenvoudige speelsheid.
Uitstelgedrag, het lijkt wel my middle name. Deadlines die ik al van kilometers ver zie aankomen, en toch is mijn tijd altijd ineens weg. Een kruimeldief die raar doet, raar blijft doen, en nét voor de garantie vervalt is het toch gelukt om eens te bellen naar de klantendienst. Ondertussen is het filmpje dat ze zouden doorsturen over grondig onderhoud der filters nog altijd niet gearriveerd (maar zijn die filters wel proper), en de batterij die we zouden krijgen had een onvolledig adres, weten we dankzij track and trace. Voorts kus ik ook mijn twee pollekes dat mijn harde schijf niet gecrasht is zoals mogelijk was volgens Apple, en dat ik na een update en een back-up anderhalf jaar na die waarschuwingsmail gewoon weer kan voortdoen met dit computertje hier.
Velt, de Vereniging voor ecologisch leven en tuinieren heeft er een actieve kern bij. Met vier vrouwen namen we wat initiatief om onder afdeling Wichelen in onze gemeente Wetteren wat meer activiteiten te organiseren. We zorgden alvast voor een kraampje op “Montmartre”, een creatievelingenmarkt op het plein voor ons gemeentehuis. Wij zijn superenthousiast, maar we weten niet echt goed of het bij de moederafdeling ook zo is. Loslaten is niet voor alle bestuursleden even gemakkelijk.
Water in de zomer, voor mij onmisbaar. Iets om in te zwemmen, eens naar de zee, wandelen langs beekjes of riviertjes: heerlijk. Onze buren weten dat ook, we mochten a volonté profiteren van hun zwembad.
Onze tuin kwam er behoorlijk uit, ondanks de droogte. Met de regentonnen konden we het wel redden om de groententuin van water te voorzien. Ons “gras” bleef vrij groen, omdat dat meer is dan sprietjes. De regenput die aangesloten is op wc’s, wasmachine en een buitenkraantje stond meerdere keren leeg. De waterfactuur zal weer behoorlijk zijn.
Xander, mijn petekindje, groeit als kool. Hij zit al in ’t eerste leerjaar, my God, wat gaat dat rap!
Youtube. Oh boy, wat staan daar veel onnozelheden op. Zo van die onnozelheid die mijn boys dan oppikken, en dan hebben ze maar een half woord nodig om heel de scène na te spelen. Helemaal met juiste tongval en stomme koppen trekken en al. De naam Eric? Sorry, maar daar kom je hier beter niet mee binnen. Blikken naar mekaar, en een proestsalvo er bovenop. Net als Hans Teeuwen. Een half woord, en ze spelen met z’n allen heel de conference na. Groffe humor, maar dat mag ook wel eens.
Zwin. We waren er ooit met onze jongens, toen ze nog heel jong waren, maar noch manlief, noch ikzelf herinneren ons daar veel van. Op een mooie septemberzondag gingen we nog eens naar daar, en boekten een gegidste toer. Echt de moeite, zo mooi dat het daar geworden is! We zagen er boomkikkertjes tussen de braamstruiken, wandelden over de Zwinvlakte, proefden van de plantjes die daar groeien en wandelden nadien nog door de branding in Knokke. We namen ons voor om nog eens terug te gaan. Da’s bij deze al geregeld, op onze jaarlijkse familiewandeling gaan we hopelijk veel wintergasten spotten op de plassen en aan de voedertafels.
Zo, jullie zijn weer helemaal mee. Ik beloof niks, maar ik wil hier eigenlijk op mijn virtueel erf weer wat meer komen spelen. En op andere erven ook weer meer op bezoek gaan ;).
Het huis van Tante Alice 