SSSSSJT!

Als driekwart van mijn kroost examens heeft, dan hou ik mij in stilte bezig.
Da’s de beste manier om ze toch een beetje achter hun boeken te houden: die zonen van mij, ze zijn nogal rap afgeleid… Alles wat beweegt hebben ze gezien, elk geluidje gehoord, en dan komen ze gegarandeerd vragen wat dat allemaal is.

Als zij studeren pruts ik een beetje, beneden aan mijn bureau. Om helemaal solidair te zijn met de jongens doe ik dat onder het mom van “eindwerk”. ’t Kind moet ne naam hebben, niewaar?

Receptjes zoeken voor crèmes en zalfkes, zin en (heel veel) onzin lezen over voetverzorging, Pinteresten en zelf al één en ander uitproberen. De bruisballen zijn een waar succesnummer, de eerste bestelling is al geleverd, en ook de achterbuurvrouw wil er wel. Als klein cadeautje zijn ze inderdaad leuk. Ik moet dringend mijn voorraad citroenzuur aanvullen, anders zal er niet veel bruisends aan zijn!
Voor een jarig buurmeisje flanste ik een badkamerpakketje ineen, met lippenbalsem, badpralientjes, een berenbruisbal en een flesje gekleurd badzout. Lavendel- en mandarijntjesgeuren, heerlijk.

Ik hou van afgewerkt. Zeker als het zelfmaak is. Een mooi etiket, een herkenbaar logo, dat hoort er allemaal bij. Mijn Photoshop-skills zijn al lang niet meer wat ze ooit waren ( oh, vergeten gaat zoooo snel) maar ik amuseerde mij met een ontwerpje maken, en daarna aangepaste sjablonen voor verschillende formaten potten, flessen en lippenstifthulsjes.

Tijdens de pauzes gaan we met z’n allen in overdrive: lachen-gieren-brullen voor de domste dingen. Snoepen. Te veel en te dikwijls eten. Daar doe ik dan ook lustig aan mee, ah ja. Deze middag proestte ik mijn koffie uit, tweede had weer eens een de entertainer uitgehangen. Dan is het hek helemaal van de dam, als moeder zo’n stomme stoten uithaalt.
Nog een favoriete bezigheid: luid meekwelen als er iemand piano speelt. Liefst zonder tekst, alleen la la of miep miep is genoeg. De decibels waren overvloedig aanwezig 🙂

Ik mailde ook met een Amerikaanse beroepsblogster om netjes te vragen of ik enkele van haar recepten mocht vertalen en hier op dit blogje zwieren. Intellectuele eigendom, dat pik je namelijk niet zomaar, vind ik. Ik kreeg antwoord van haar blogassistente/secretaresse, en mits enkele voorwaarden kan het. Wordt vervolgd.

Verder sprokkel ik beetje bij beetje een kerstmenu bij mekaar, en krijgt de tafeldecoratie (in mijn hoofd althans) vorm. In ’t echt ligt hier voorlopig gewoon nog een hele hoop knutselgerief te lachen naar mij.

De discussie echte kerstboom versus alternatief zelfmaakdink is nog niet echt begonnen, maar ik verwacht ze nog wel. Tenslotte hebben we nog een hele week hé…
Een kerststalleke maken, is ook iets dat hier al héél lang op het programma staat. Met een zeer inspirerend voorbeeld moet het er dit jaar echt wel eens van komen.

De figuurtjes maakte ik in mijn jonge jaren zelf, in fimoklei, en ze gaan nog altijd mee. Jozef is een paar haren kwijt, Maria krijgt ouderdomsvlekken in haar gezicht, en ze kunnen allemaal een douche gebruiken, als ik dat stof zo zie. De os en de ezel, daar had ik toen geen zin meer in, en die zijn er tot op heden niet bij geraakt. Wie weet…fimo heb ik nog, en ik moet mij nog een paar dagen amuseren met niet-luidruchtige dingen.

De zaadjesbak moet opgeruimd worden, en een hele hoop nieuwe variëteiten mogen er mee in. Zadenruilen blijft plezant!
Hier zijn ondertussen veel envelopjes gearriveerd, en er zit zelfs een tomaat bij met mijn naam. Hoe cool is da! Danku Eddy!
Alles wat ik zelf niet kwijt was nam ik mee naar ’t herboristenklasje, en ik bracht niks meer mee terug naar huis. Ook nog wat gedroogde plantjes voor een paar klasgenoten die nog moeten een herbarium ineenflansen werden zeer geappreciëerd. ’t Mijne is terug. Yes, met zeer behoorlijk resultaat. Stel dat ik er dit jaar niet doorgeraak, dan heb ik daar alvast een vrijstelling te pakken. De foto van de voorzijde hadden jullie nog te goed.

Oudste heeft nog geen examens, en die deed  weer van poetshulp. In de voormiddag, als de broers zwoegden op hun examens, werd in de omgeving van de kamers alles gestofzuigd en proper gemaakt, toen ze thuis waren bleef de lawaaimachine beneden.
Hij leert rap: we deden bijna het dubbele van de eerste keer, en staken er een paar “extra’s” tussen.

Oh ja, als mijn boys gedaan hebben, dan heb ik examen. Benieuwd of ze hun muziek dan ook laten af staan…

 

Examens

Vijf van de zes inwoners van dit huis doen examens deze periode. Man des huizes is de enige die niet meedoet. Bij de zonen is ’t nog van “moetens” omwille van leerplicht en toelatingsproeven, bij mij is dat eerder vrijwillig. Nu ja, de opleiding doe ik vrijwillig, de examens zijn een noodzakelijk kwaad dat er bij hoort.
Gelukkig zitten we in een module-systeem: lessenreeks gedaan? Exaam. Oef, zo is het een beetje gespreid, en kan mijn geheugen nog wat gewicht in de schaal leggen. Als ik oplet in de les is het achteraf studeren niet zo’n grote opgave.

Als de zonen er bijna van af zijn mag moeder beginnen: donderdagavond nog plantkunde, en volgende week praktijk.
Die plantkunde, daar zou ik gezien de resem Latijnse namen dringend aan moeten beginnen, maar dat verdomde (genetisch bepaalde, kweetet zeker!) uitstelgedrag speelt mij weer parten.
Voor praktijk is alles al in kannen en kruiken.

De opdracht: maak een bereiding, gebaseerd op wat dit jaar in de les gezien werd. Zorg voor een reclamefoldertje voor je product, en een receptenfiche voor de collega’s-cursisten. Testertjes of proevertjes zijn natuurlijk toegelaten, en de docente wil ook onze receptenschriftjes inkijken. Recepten die geprobeerd werden en voorzien van commentaar. Ze moeten zelfs niet gelukt zijn, want al doende leert men.

Zoiets, da’s spelen en prutsen voor mij. Geen wonder dat alles hier al klaar is, een week voor het eigenlijk moet.
Foldertjes en receptenfiche zijn met een beetje hulp van oudste (niet veel, ik ken er nog meer van dan ik dacht) samengesteld, etiketjes ontworpen, en vorig weekend maakte ik in twee keer voldoende insectenwerende lotionbars om deze zomer betenvrij door te komen én om uit te delen in de klas.

Deze namiddag was de stress voor plantkunde nog steeds niet aanwezig. Bars verpakken en mijn receptenschriftje illustreren vond ik veel leuker om te doen.

Ik ben tevreden met mijn resultaten, en al helemaal nu die bar ook zeer effectief blijkt te zijn.

Ik was niet de enige met rare prioriteiten: zoon 2 moest dringend bijslapen, zoon drie lijkt zijn kamer te verbouwen (aan de geluiden te horen) en krijgt daar skype-gewijs aanmoedigingen en lachsalvo’s van vrienden voor, oudste vindt gamen belangrijker dan Frans, en jongste plakt weer aan zijn IPad. Knieën naast de oren, of voeten gedachtenloos in de lucht, ik zou in geen tijd een rare-houdingen-fotoalbum kunnen vullen met kiekjes van hem.

Zodadelijk teken ik nog wat verder in mijn boekje. Planten determineren zal wel lukken, en dat is al de helft van de punten. Morgen nog een hele dag, dat is echt genoeg voor wat namen en een paar schetsen van wortels, bloemen en takken. Toch?

 

 

 

Cijfermatigheden

Bijna 100 % zeker was ik. Bijna 100% zeker dat jongste zoon het goed zou doen, die eerste examenreeks. En zie: ik had gelijk. De jongen kwam thuis met een schitterend rapport, dat nog even gesloten op mijn stoel bleef liggen, omdat ik net met derde zoon vertrok om het zijne op te halen. Ik kon gisteren ook met mijn ellebogen voelen dat de telefoon in de namiddag niet veel goeds betekende: zoon 2 kwam net vertellen dat de klastitularis al een aantal vrienden en vriendinnen verwittigd had over ondermaatse prestaties. Oei, RRRRING, RRRRING. Dju toch, so predictable!
Ik was ook 100% zeker dat ieder loon naar werken zou krijgen, en was dus niet in het minst verbaasd dat ik met de resultaten van 75% van mijn zonen een handel in buizen kan opzetten. Kleine buizen, grote buizen, zelfs één perfect rond O-model. Lanceringsoffer: Gezien ik niet heel mijn leven winkeljuffrouw in de buizenshop wil zijn krijg je bij afname van een product gratis een IPhone (3 exemplaren beschikbaar) of laptop (ook 3 stuks). De electronische toestanden van jongste zoon maken geen deel uit van het aanbod, hij verstaat als geen ander de kunst van het doseren.
De IPad van manlief moet volgende blokperiode op het werk blijven, en de sleutel van de kast waarin de Playstation staat zal op mysterieuze wijze zoek geraken. De eerste dag na de examens komt die dan wel weer uit een vergeten broekzak tevoorschijn.

Moest het daarmee opgelost zijn, ’t zou simpel zijn niewaar? Helaas vrees ik voor de zaak. School is hier voor drie van de vier een noodzakelijk kwaad, iets dat moét, maar dat eigenlijk compleet ondergeschikt lijkt aan alle belangrijke dingen in hun leven. De gemiddelde tijd die ze geconcentreerd kunnen doorbrengen achter hun boeken is schrikwekkend laag. Zelfs naar een film kijken zonder constant bezig te zijn met Facebook, Snapchat of Dubsmash lukt niet. Om de zoveel tijd de bzzz van een bericht of foto die binnenkomt, ’t maakt er de schaarse gezamenlijke filmmomenten niet gezelliger op…

Verder was ik ook 100% zeker dat ik de boter zou mogen eten, en ja hoor: 3 kwaaie zonen, die kwaad zijn op mij, omdat ik niet sta te juichen. Boos zijn over rapporten heb ik nooit gedaan, welk nut? Ik heb hun alleen gezegd dat de schuld bij hun ligt, ik kan niet studeren in hun plaats, ze moeten het zelf doen. Maar mag ik jullie daar dan na het bekijken van deze rapporten even mee confronteren liefste zoontjes? Jullie werkten niet, dus verwacht geen rode loper en loftrompetten. Dat het in jullie eigen ogen allemaal nog “çava” is, dat zal ik aan jullie puberale naïviteit wijten, maar bij deze: wees boos op jezelf, en laat mij daar buiten.

Tot zover de zekerheden.

Wat we nooit hadden kunnen vermoeden, nooit wilden geloven, werd helaas ook een pijnlijke zekerheid. Vandaag zou W* 27 kaarsjes uitblazen.
We zullen hem nooit vergeten, dat is meer dan 100% zeker.

Leven dat ophoudt,
is minder dan je denkt opgehouden.
Even misschien.
Ja, even ademloos.
En jij sprakeloos,
zoekend naar woorden.
Maar een oogwenk later al,
leeft verder wat heeft geleefd.

En kijk,
je vindt alweer woorden.
Praat alweer over hoe mooi,
hoe warm en hoe onvergetelijk.
Er is weer adem.
En dat is goed.
Moet.

Wat ophoudt,
begint altijd weer opnieuw.
En het is niet eens
een kwestie van geloof

(uit “Jariger dan wij” van Geert De Kockere)

Gedaan, fini, basta, foert!

’t Is afgelopen, de periode van abnormale stilte die steevast afgewisseld werd met de meest explosieve geluidsuitbarstingen ooit. Weg kladpapier, geen zoon meer aan de keukentafel, eigenlijk überhaupt niks zoon meer te bespeuren in de nabije omgeving.  Geen boekentas die met een plof in de gang wordt gemikt, geen jacht op verdwenen rekenmachines, geen facebooksessies meer (over wat ze moeten kennen en kunnen, voor de rest geen gebrek aan sociale media!). ’t Zit er op, ze hebben gezweet, gezucht, gejammerd, gezottebold, ’t klein kind uitgehangen, massa’s tussendoortjes gegeten en een wankel evenwicht gevonden tussen pauzeren en studeren.

Nog een weekje zalige onwetendheid, een periode waarin de teerlingen geworpen zijn, maar het resultaat van de worp nog onbekend. Plannen worden gesmeed, tussendoor worden de cursussen in grote kartonnen dozen gekeild, en kamers worden weer leefbaar gemaakt. Ja, dat is één van de “moetjes” hier… Na de examens de boel aan kant, fris huis voor een opgeruimde periode.

Kleinste zoon heeft nog een laatste schooluitstap volgende week,en moet dan nog twee dagen echt naar school, man des huizes is uithuizig voor zijn werk, dus ik plan mee met de grote zonen: samen eens lekker uitslapen, gaan shoppen (ja! mijn jongens doen dat graag! 🙂 ), beroemde spaghetti gaan eten in Gent, en nog wat feestjes hier en daar.

Vakantie in zicht, zalig toch?

’t Begin van de laatste loodjes

’t Is te voelen, ’t hangt in de lucht. Roland Garros loopt op zijn einde, Wimbledon komt er nog aan, en de zon is er. Vergeten deadlines komen plots dichterbij, kopieerapparaten worden naar waarde geschat, losse papieren worden gebundeld. Tot ’s avonds laat wordt er gezucht, en deze morgen stond oudste zoon mee op met de man des huizes, op een belachelijk vroeg uur.

Er wordt om de meest domme dingen gegiecheld, op een manier waarop alleen pubers dat kunnen. Er wordt ook gegromd, gesnakt en gesnauwd, met datzelfde puberale enthousiasme. Alles is altijd de schuld van een ander en er zijn plots veel te weinig uren in een dag.

Pauze, tussendoortje en vieruurtje worden de belangrijkste momenten. Wekkers worden nauwgezet in ’t oog gehouden, schema’s gemaakt en hermaakt, planningen niet realistisch bevonden. Elk excuus wordt gebruikt om te ontsnappen aan de cursussen die liggen te wachten op hun bureau (of ernaast, of eronder).

Er moeten dringend grote voorraden fruit en koeken aangesleept worden, en weekmenu’s zouden deze periode ook wel handig kunnen zijn.

De trampoline zal weer gouden diensten bewijzen, de binnendeuren zullen weer afzien.

Herken je het? Examens, yeah right…