Ijverig (moestuin)wijf

Nu de wereld op alle mogelijke manier laat zien dat de lente begint, begint het hier serieus te kriebelen. Dat was vorige vrijdag niet anders. Ik had zin om de groententuin te voorzien van een  compostdekentje. Wel jammer dat we zelf geen compost genoeg hadden om mijn plan uit te voeren, en dat meneer des huizes druk-druk-druk bezig was voor zijn werk. Ook op zaterdag geen mogelijkheid om met de remork eventjes wat biocompost voor madam te halen. Jammer, maar niet getreurd.
Er was werk genoeg dat ook zonder extra compost kon gedaan worden. We keken eens in ons eigen vat, en zagen dat er daar toch ook al wat bruikbaar “zwart goud” aanwezig was. Meer zelfs: zeer bruikbaar. Vorig jaar was er duidelijk iets dat we verkeerd gedaan hadden, kleffe stinkende drets hadden we toen, maar nu kwam er zoiets als bosgrond te voorschijn. Jeuj, we leren bij!

We verplantten de rabarber (amai, dat kan groot worden!), en voorzagen die rijkelijk van eigengemaakte compost. Verder werden de groentenbedden aangevuld met aarde, werd er nog een stukje berg weggeschept, kreeg de buurman alle verdwaalde bieslook en nog wat stukken rabarber, en legde ik met losse klinkers een paadje in de serre. Kwestie van mijn uitbundige jeugd te behoeden voor prille-zaailingskes-moord. Nog een voordeel: ik kan daar streepjes op zetten met krijt, daar waar een rijtje gezaaid is. Steeketiketjes durven hier nogal eens spoorloos verdwijnen. De grond in de serre werd voorzien van bodemverbeteraar, en er werd gezaaid en verspeend.

Tegen het uur dat het aperitiefke riep, was er flink gewerkt. Tussendoor kregen een deel van de keukenkasten een wreefke, werden wasmachine en strijkijzer duchtig aan het werk gehouden en werd er nog wat opgeruimd ook. Lente, ik zei het toch…

Maandag had meneer het ook te druk (en mijn autootje heeft geen trekhaak), maar dinsdagvoormiddag stond er een kar vol compost op de oprit.

En zo wist ik mij een hele dag in stilte bezig te houden: kruiwagen vullen, naar de moestuin rijden, uitkiepen, terug.

Nu ja, in stilte…da’s relatief natuurlijk: merels, vinken en mezen zongen vrolijke deuntjes, en enkele dikke hommels zoemden rond. De katten lagen te genieten in het zonnetje. Bij elke aai over hun bolletje klonk tevreden gesnor.

De narcisjes tonen hun zonnige geel, en op twee dagen tijd staan de verloren gewaande sneeuwklokjes nu toch te wiebelen op hun iele steeltjes. Dat zijn écht mijn lentefavorietjes. Eén enkel verdwaald wit krokusje piept boven, de rest is verdwenen.

Dit najaar mogen er nog een massa geplant worden, want dat zijn toch ook echt prachtige kleurbommetjes hé! Kijk eens hier. En hier. En hier. En hier. Ook hier. Ooooh, zo wil ik dat ook!

Zoon 3 kwam in de namiddag nog thuis met een frambozenstruik (ras onbekend) en een zaaitray. Ik blijf het fijn vinden dat ze af en toe wat mee naar huis krijgen uit de praktijkles. In die mini-vakjes zaai ik (of hij) één van de dagen kruiden en bloemetjes, direct in volle grond mislukt dat hier meestal.

Ondertussen is het weer compleet omgeslagen: koude, druilerige regen. Ik laat het inwerken van de compost voorlopig over aan mijn drie lieftallige assistentes.

Ze mogen al eens iéts doen voor kost en inwoon! Ik geniet van een tasje koffie, en ben blij met de voorjaarsbloeiers die ik van hier kan zien. Lente!

E, A, D

Dat zijn de gitaarakkoorden die het simpelst te spelen zijn, en die ik vandaag leerde. Samen met zoon 2 (die heeft wel voorsprong, volgt al 6 jaar “klassieke” gitaar) ging ik naar de eerste les van de Gezinsbond.
Een leerkracht van de lagere school, die zeer muzikaal aangelegd is, geeft een instapcursus. Je hoeft dus geen noot muziek te kennen om mee te doen, alleen over een gezonde dosis masochisme beschikken. Man, dat doet pijn aan je vingers! De wijsvinger van mijn linkerhand is bijna gevoelloos, middenvinger en ringvinger tintelen. De huisgenoten moeten nog gewaarschuwd worden: met drie akkoorden is het repertoire voorlopig zééééér beperkt  (denk “Kumbaya” en als het iets sneller mag “You are my sunshine”). Gezien zoon 2 en ikzelf vast van plan zijn om te scoren zal de rest ons misschien nog met gitaar en al naar de maan of verder wensen…we’ll see. Als variatie op het thema kunnen we er al wel een country-slag insteken. Of er een walske van maken 😉

Liefste Dagboek…

Voor iedereen die hier denkt een glimp van mijn diepste zielenroerselen te kunnen opvangen: MIS!
Het gaat niet over mij, maar ik hou wel eventjes een dagboek bij. Van een klein prutske, dat hier een weekje blijft logeren. Mama en Papa van dat prutske zijn nogal sportieve mensen, en staan momenteel ergens in Frankrijk op de latten. Kleine man mag bij zijn meter blijven, want hij staat nog niet zelf op zijn beentjes.

Wat doet hij wel?
* klokje rond slapen
* een half uur aan een stuk doen alsof hij wortelpuree eet, en eigenlijk niks binnen hebben
* ons wakker maken met zijn koddige gefrazel, vééél leuker dan een wekker (en redelijk klokvast)
* lachen naar iedereen die in zijn blikveld komt
* plassen als hij juist uit bad komt en natuurlijk juist nog geen pampertje aan heeft
* slapend zijn fles leegtutteren, en achteraf verschieten van zijn eigen boertjes
* alles vastgrabbelen en naar zijn mondje brengen
* kwijlen
* genieten van de aandacht van de vier neven: altijd wel iemand die met hem bezig wil zijn
* veel meer op zijn rechterkant dan op zijn linker liggen
* verliefd kijken naar zijn muzikaal nijlpaardje
*…

Om niet te veel van die leuke dingetjes te vergeten als we zondag weer allemaal samen zijn hou ik dus een dagboekje bij voor zijn ouders. ’t Lijkt wel of ik daar nu veel meer tijd voor heb dan vroeger, toen onze zonen klein waren. Grappig wel hoe die nu constant vragen “Mama, deed ik dat ook?” En hoe ik dikwijls denk: “Hé, dat deden de onzen ook”

Nog tot vrijdag hangt er hier ten huize dus een Mustella-luchtje! Geniet-modus dus, al de rest zal even moeten wachten…

Op het eerste gezicht…februari 2014

Februari is weeral enkele dagen oud, tijd dus om even rond te kijken wat er gebeurt in de borders. Wegens zonnig weer en snakken naar lente bevat dit logje een overdosis foto’s van de dingen die mij nu op slag een heerlijk lentegevoel geven. 

Aan de achterdeur is er nog steeds niet veel veranderd, zo op het eerste gezicht.

Maar wacht, kijk eens goed! Beetje door de knieën gaan, neus tegen de grond:

Jaaa! De epimediums hebben de lente gevoeld. Op verschillende plaatsen zijn de uitlopertjes te zien, dus werd het hoog tijd om de kippen uit dit stuk tuin te houden. Toffe beestjes, ge hoort mij niet klagen, maar al dat gekrab kan niet bevorderlijk zijn voor zo’n frêle plantjes.

In de andere terrasbak kwamen er 2 planten bij. De tongvarens hebben ook duchtig te lijden gehad onder het kippengeweld. Aan de klimhortensia staan al enkele prille mini-blaadjes, en hij geeft met twee lange uitlopers wel te kennen dat hij (zij?) wil klimmen dit jaar. Olé!

Ook hier nodig ik je uit om even van wat dichter te kijken. Twee van de recente aankopen uit Het Wilgenbroek kregen hier een plaatsje: Helleborus orientalis “Aubergine with white edges”, en helleborus orientalis “White with pink edges”. Beauties toch? Als de kiekskes daar aankomen is ’t hier van vol-au-vent de volgende dag, gegarandeerd!

De voormalige kruidentuin dan: grote ravage onder de campanula’s en de leeuwenbekjes, met als grote schuldigen…juist ja. Vol-au-vent, ’t gaat er nog van komen…
Verder ook twee nieuwe aanwinsten, en de druivelaar weg. Hier werd links de Helleborus orientalis “Pink with green centre”, en rechts achter de vlinderstruik “Green” geplant. Verder goed nieuws: de geraniums die zo ineens na aanplant verschrompeld en weg leken te zijn doen ook hun best om weer boven te komen.

De bak aan de andere kant heeft geen rucola meer, maar ook vier helleborussen en geraniums die komen piepen. De bakken op het muurtje zijn gevuld met alle bloembollen die overal nog in potjes, op vensterbanken, in de garage en in het tuinhuis rondslingerden. Ze doen het goed, en zorgen binnenkort waarschijnlijk voor een kakofonie van kleuren. Er lag ook ergens nog een kunstvogeltje, dat vorig jaar tussen een paar narcisjes in een bakje stond, en dat zet ik er elke dag minstens drie keer weer bij, al was het maar om de katten er vol overgave op af te zien sluipen en overtuigd te zien vechten met wat isomo met pluimpjes.

Links vooraan staan 2 dezelfde planten: Helleborus orientalis “White with dark centre”, achteraan in ’t midden “Slaty Blue, en rechts waar tot voor kort rucola groeide staat “Red”.

Aan de notelaar: afgevreten veldbies en blad van herfsttijloos dat fors uit de aarde priemt. De remedie tegen al het gescharrel zie je hier ook: een lelijke draad die voorlopig de kippen uit dit stuk tuin moet weren. Tot hier toe voldoet die volledig!

Laatste perkje: het valt niet op, maar de appelaar is gesnoeid. Nog minder opvallend: hij is losgemaakt van zijn boompaal, maar ik ben niet sterk genoeg om die uit de grond te krijgen. (hebd’em, meneer des huizes?) De berg is helemaal weg, voorlopig werd daar het overschot aan schors dat nog op een andere berg lag opengespreid om modder en onkruid een beetje te beheersen. Op die vlakte kreeg de Parrottia Persica die we van Ludo kregen een vaste stek. De bamboestokjes duiden aan waar er Persicaria Amplexicaule werd geplant, anders zouden we er honderd keer met onze bottinen op staan zonder dat we er erg in hebben… De variëteit ben ik vergeten, we kregen ze van Hugo in ruil voor wat stukken rabarber. Ook hier plopt het nieuwe leven uit de grond: sedum en asters laten fris groen zien.

Echt, ’t wordt lente. Vinden jullie dat ook zo “de max”?

Post

Soms weet je gewoon dat de postbode iets mee heeft.

En met zo’n afzender weet je zelfs dat de inhoud leuk is.

Sinterklaas had het niet beter kunnen bedenken!