Moestuinmiserie – #projectblogboek

Schoon weer vandaag hé? Echt om een wandelingetje in den hof te maken. Eens dag gaan zeggen aan de kippen, en “en passant” het avondeten uit de moestuin halen. Iets met zalmfilet en prei en pasta. Zo’n schoon bedje prei dat ik daar heb, ge kunt dat niet geloven. Hoe zo’n minder-dan-potlooddikke sprietjes op redelijk korte tijd ontwikkelen tot een stevige portie gezond. Mmmm!

Ik had het moeten zien aankomen: alle preien die ik uitdeed waren aan 1 kant gespleten. Gewoon, ’t wit in twee stukken. Nadat ik onze vlaamse klei (nu ja, zandleem eigenlijk) er had afgespoeld zag ik het wat beter: gangetjes. Ontsierende uitgevreten strepen. Lichtroze tot bruin verkleurende lijnen, waar ik enkel een fris wit tot lichtgroen wilde zien.

Diagnose: preimineervlieg. Jakkes. In een iets verder stadium blijkbaar, want ik ontdekte maar 1 vieze larve die zich een weg vrat door mijn avondeten.

De rest was al in de pop-fase. Uit te kiezen, van bijna zwart tot donkere oker, en alle bruintinten daartussen.

Tranen heb ik gelaten! (vooral omwille van het feit dat prei kuisen altijd een tranenvloed oplevert, maar als je zo precies te werk moet gaan duurt dat langer en pikt dat dus nog meer aan de ogen)

Het wit werd nauwkeurig afgepeld, laagje per laagje, tot ik aan “proper” gerief kwam. Beeld u plantprei in, maar een klein beetje dikker. Zoiets als de eerste viltstiften van mijn jongens. Fijnsnijden, zeer grondig wassen, aanstoven, en dan bedenken dat een kleine menuwijziging zich opdringt. Normaal komen wij met vier preien van eigen kweek ruim toe, nu zag ik het verzameld snijsel van acht exemplaren amper liggen… Al die liefde, al dat werk, al dat gieten en aanaarden…

’t Is de laatste keer geweest dat ik te lui ben om mijn speciaal en degelijk en duur insectengaas te leggen, echt waar, beloofd man-des-huizes! (Die twijfelde namelijk aan het nut van die witte uv-bestendige voile die ik vorig jaar introduceerde).

Een lijstje? Euhm… ziehier mijn vrije interpretatie:

* het is de laatste keer geweest dat ik zoveel boontjes zet. Ze komen onze oren en de diepvries uit.
* het is de laatste keer geweest dat de moestuin weer helemaal anders ingedeeld wordt. Maar een occasie glazen serre, daar wegen een paar weekendjes werk toch niet tegen op?
* het is de laatste keer geweest dat ik een gigantische bestelling (nu ja…) zaden onaangeroerd in het pakje laat, omdat de zon teveel scheen, ik liever op ’t terras een glaasje wijn dronk, er andere leukere dingen te doen waren…je kent dat ongetwijfeld. En dan is de ideale zaaitijd ineens gepasseerd.
* ook probeer ik van dit moestuinseizoen het allerlaatste ooit te maken waarin ik mijn gereedschap zo schromelijk verwaarloos. Om mezelf te motiveren heb ik alvast de zoveelste nieuwe snoeischaar besteld.
* het was de laatste keer dat ik de rits van de plastiekserre dicht deed. Ze ligt nu netjes ingepakt klaar voor de nieuwe eigenaar.
* best mogelijk dat het de laatste keer is dat ik denk dat ik kan onthouden welke zaden van welke erwten of peulen komen. In droge toestand ziet dat er namelijk allemaal nogal ’t zelfde uit
* mogelijk is dit ook de laatste winter dat ons gammel tuinhuis charmant staat te wezen. Rome en Parijs zijn ook niet op één dag gebouwd, maar budgettechnisch zit een stulpje in steenschotten er volgend voorjaar wel in.

Vanavond eten we dus preifilet met zalm en pasta, in plaats van het menu dat ik eerder voor ogen had. Ach ja, ne mens moet soepel kunnen zijn hé?

Bureau? “Werkplek” is ook goed zeker? – #projectblogboek

Ha, da’s ne goeie! Een bureau heb ik niet (allé, eigenlijk wel, maar gebruik ik niet) en werk organiseren doe ik niet. Oh no, ik ben nogal impulsief op dat vlak.

Daarom een foto van “mijn” onopgeruimde plek, waar ik het meest tijd doorbreng die onder de noemer “werken” valt te klasseren.

De keuken, waar iedereen altijd welkom is. Veel keren is ‘t  daar zo… De keukenblok vol van alles wat iedereen rap efkes uit zijn handen wil leggen. Gsm-laders, kattebelletjes, kleine flesjes drank die niet leeg geraakten ’s middags op school, lege flessen, troep voor de kelder, troep voor medicamentenkastje, gerief voor ’t waskot… Zeer gedisciplineerd huishouden als we zijn, verbaast het mij telkens weer dat niemand hier lijkt te beseffen dat alles in dezelfde moeite eigenlijk op zijn plaats kan liggen.

Op tafel een krat boodschappen, tussen de koffietassen van een beetje eerder die dag. Een keukenhanddoek, die mogelijks gebruikt werd om een vuile vlieg mee dood te meppen, en die eigenlijk naar de wasmachine moet. Links in de hoek een glimp van een broek op de strijkplank, die hier ook meestal staat, wegens gezelliger om daar te strijken dan in mijn donker waskot. Op de grond nog een mand kapstokken, om versgestreken linnen op te hangen.
Om één of andere reden zet iedereen hier lege bokalen en flessen voor de deur van de microgolf, kwestie van ’t gemakkelijk te maken… De barkrukken liggen ook nog vol rommeltjes, en vakkundig aan jullie zicht onttrokken door het deksel van het gasfornuis staat nog een berg vuile afwas. Tot op heden springt die niet zelf in de machine, jammer toch hé?

Hoe begin ik daar aan? Meestal met een diepe zucht, en onder tijdsdruk. Dit was de avond voor het verjaardagsfeest van oudste en jongste, die met een weekje verschil verjaren. Wij feesten graag, en liefst met veel volk en lekker eten. Er moest hier dus gekookt en gebakken en getafeldekt worden. Ik heb daar geen tactiek voor: wat moet, moet. Ik kan iedereen die hier aan tafel zat geruststellen: ik begin nooit te koken in zo’n vuile keuken. Eerst opruimen, alles proper maken, en dan terug vuilmaken. Dan een tweede keer opruimen, en een half uur voor jullie er waren zag het er zo uit:

Kijk, die taarten! Zelfgemaakt, allemaal! Met bosaardbeitjes uit eigen tuin, schoon hé? En bananen uit de winkel. Van de misérable, de appel-perentaart en de crème brûlée zijn geen van-dichtbij-foto’s, maar ’t schijnt dat ze lekker waren.

 

En die gele dingskes, dat moeten de muziekinstrumenten van de jongens voorstellen, maar toen ik die aan het boetseren was bedacht ik plots dat ik de tafel nog moest dekken, en mezelf ook nog fatsoeneren. Overigens, de tafel die je hierboven ziet is niet feestelijk te noemen, I know, maar vorig weekend scheen de zon en was het warm, dus zaten wij met z’n allen buiten te genieten. Aan een tafel met kaarsjes, servietjes, en veel goed volk.

Ge kunt nie geloven hoe graag da’k da doe, mensen rond ons tafel zetten. Zelfs als dat wil zeggen dat ik vroeg moet opstaan om alles in orde te krijgen.

 

Terugblik – #projectblogboek

Deel een terugblik. Wat deed je een jaar geleden op dit moment? Vijf jaar geleden? Tien? Vijftien?

Laat mij beginnen met 12 jaar geleden. Toen telefoneerde ik na de middag naar ’t verloskwartier. Beetje krampen, regelmatig eigenlijk, en of ik iets moest doen.

-Ba neet madam, neem een badje.
-Euh…Ik ben een dikke week overtijd, en ’t is van een vierde.
-Wilde maken da’d’ier zijt madam!?

Meter-to-be werd opgebeld, want die wilde de geboorte van haar metekind niet missen, Toon, onze jongste kwam vlotjes op de wereld, en een uur later zat ik bibberend van de kou (ja, hormonen) frietjes te eten, samen met manlief. Gent is een fijne stad om te bevallen, frituren zijn overal aanwezig en lang genoeg open 🙂

Na de frietjes pleegden we telefoontjes. Het allereerste was voor S*, die 12 jaar eerder op dezelfde dag het levenslicht zag. Een neefje voor haar verjaardag, en of dat geen super cadeautje was?

De volgende jaren werd er steeds over- en weer gefeliciteerd tussen de twee jarigen.
Tot 6 jaar geleden. Toen was er een heel dubbel gevoel. Wie hier al langer komt lezen weet dat ondertussen wel. In plaats van verjaardagstaart was er een herdenkingsmis. Een 18de verjaardag die nooit gevierd werd. Een zesde verjaardag die zowat iedereen vergat.

Vandaag is weer zo’n dag. S* zou net het dubbele aantal jaren tellen van Toon. Zij 24, hij 12. Een uniek moment. ’t Heeft niet mogen zijn. Jammer dat de zon niet schijnt vandaag. Er zou misschien een vlindertje passeren dan, ze was daar zo zot van.
Straks, na school is er taart voor hem. Vanavond speelt onze jarige in haar herdenkingsmis een stukje muziek, samen met zijn broers en papa. Daarna is er taart voor haar. Omdat achteraf herinneringen ophalen, en samen op een kluitje zitten toch zoveel deugd kan doen.

Elk jaar opnieuw zullen we het weten: verjaardagen zijn nooit meer hetzelfde…

Ik doe ook mee! #projectblogboek

September is voorbijgevlogen, en in ’t echt was het hier veel levendiger en drukker dan op deze blog. Geen letter gepost, amper bijgelezen geraakt op andere blogs.

Daar zijn duizend-en-één excuses voor, maar daar ga ik jullie niet mee vervelen.
Laat mij u even melden dat ik graag in een zetel kruip, onder een dekentje, en tegenwoordig wel eens een goed boek boven een computerscherm verkies. Ik deed mezelf vorige dinsdag zo’n boek cadeau, en vorige woensdag was het al helemaal weggelezen. Ik hou het binnen handbereik, ’t is een geweldig leuk geschreven hebbedingetje geworden, om dikwijls nog eens in te grasduinen:

Kelly kan dat goed, maar daar twijfelde ik eigenlijk geen seconde aan. Haar blog leest ook als een trein.
Nog een andere blogster waar ik al jaren ga lezen lanceert #projectblogboek.

Alle tips voor blogposts die in het boek staan ooit eens gebruiken. Hoe cool is da? En inderdaad, wreed overmoedig in mijn geval. Honderdtwintig onderwerpen (8 lijstjes van 15 ideeën). Aan minder dan één per maand ben ik tien jaar zoet! Olé!
Wordt in de loop der jaren vervolgd 🙂