Vakantie, dan vliegt de tijd

De aanloop naar de krokusvakantie ging gepaard met veel gezaag en gesakker. Kinders die een skivalies in orde moeten krijgen beseffen niet dat sommige dingen die te klein, te weinig of te versleten zijn, niet “zomaar” hokuspokus vervangen geraken, en nog veel minder dat favoriete truien en broeken niet de avond voor vertrek nog gewassen geraken. Strijken, daar doen we niet aan, zeker voor valiezenvulsel niet.

Mijn schatjes geraakten weg. Joepie voor hun, in het geval van zoon twee ook even joepie voor mij. Ik sms-te het nog naar een vriendin: “Sommige dingen zijn sociaal niet aanvaard om te denken, laat staan om op een blog te zwieren.”
Zij stuurde de wijze woorden terug:”Onder moeders kan dat gelukkig wel.”
Voila, ik had mijn uitlaatklep gevonden.

Vanaf dan werd het alleen maar beter. Oudste besliste dat examens en financies belangrijker waren dan Aalst Carnaval, ging auditie doen bij het GUHO (Gents Universitair Harmonie Orkest), mocht er meerepeteren en slaagde voor zijn examen.
Wij brachten zijn instrument naar Gent en breiden er een etentje aan, samen met jongste (op ’t gemakje) en oudste (tussen alle muziekdinges door).

Samen met jongste bakte ik koekjes. De kattentongen waren zoals ze moesten zijn, maar aan de bokkenpootjes is nog wat werk.

Deze poging leek meer op koeienvlaaien. Lekker, dat wel, maar geen zicht. Gelukkig zat er ’s avonds al een ander recept in de mailbox. Jongste heeft zichzelf kandidaat gesteld om te zorgen voor de “versnapering bij de koffie” op ons jaarlijkse paasetentje, je begrijpt dat hier nog héél veel geoefend moet worden 😀

Een deel van het hout van onze boomhut werd opgehaald door schoonbroer en -zus. Twee dagen later was er al een foto van avontuurlijke geitjes, die een beetje natuurlijke kleuren in hun speeltuin wel waardeerden. Eentje was zeer lieftallige assistente geweest, en had de bemoste balkjes uitgebreid gekeurd. Blek luistert vanaf nu naar de naam Grien.

©FV

©FV

Een ander deel zal gebruikt worden om een kleine houtopslag te maken. Ooit komt hier zo’n terrashaard, het stookhout daarvoor moet toch ergens droog kunnen liggen? De rest mag daarna weg. Wie het hebben wil laat maar iets weten.

Het schetsje ligt al klaar, een stuk dakpaneel dat we overschot hebben van Villa steenschot kunnen we met een blikschaar op maat knippen. Da’s dan ook weer iets dat nuttig gebruikt is.

Er werden agenda’s bovengehaald en gekeken wanneer we weer eens konden afspreken met een aantal vrienden. Je kent dat wel, de tijd vliegt, ineens zijn kinderen groot en besef je dat het heel lang geleden is. Het fijne daaraan? De klik. Die is er nog steeds. Het voelt niet als “moeten”, we doen gewoon verder waar we vorige keer eindigden.

En dan…toeters en bellen, gejuich, vlaggetjes in de lucht! Het (moes)tuinseizoen is begonnen!
Zaaibakken vol paprika’s, aubergines, kiemgroenten: het staat allemaal (dik in de weg natuurlijk) binnen op rekjes en vensterbanken. Ik kon het echt niet langer uitstellen, echt niet 🙂 . Onweerstaanbare drang, meneer de juge.
De serre wordt vanaf dit jaar veel beter benut, dankzij het serreboek van Jos.

Van Velt eigenlijk, maar Jos schreef het. Als je het leest, hoor je het hem gewoon vertellen. Vol passie beschrijft hij wat je van maand tot maand kan doen in dat glazen huis. Echt, een aanrader, dat boek. In februari is er al heel wat werk, amai.

Bakjes radijzen, ajuin, prei en kolen staan op de plank. De serregrond is voor een deel ingenomen door veldsla en winterpostelein, die zichzelf vrolijk uitzaaiden vorig jaar.

Ik zaaide daar nog allerlei soorten pluksla en pittige blaadjes bij, een massa spinazie en plantte ook twee bloemkolen die een vriendin over had. Voor de winter al gezaaid, da’s een lenteprimeurkool dat we hier gaan hebben!

Een paar dingen die nog nooit lukten probeer ik koppig opnieuw. Oesterblad is er zo ééntje. Ik volg de tip die op het zakje van de zadenruil stond: eerst koud zetten, dan weer even binnen halen. Voorlopig staan er enkele potjes buiten op een rekje…benieuwd of het lukt deze keer.

Ik snoeide de frambozen, bond de nieuwe scheuten aan en prikte mij duusd keer aan de Japanse wijnbes. Een waar venijn, maar o zo lekker. Ik trok veel frambozenscheuten uit, met genoeg wortel, er is een beginnend tuintje in de Westhoek dat ze met open armen ontvangt. Net als de drie bessenstruiken die hier op overschot stonden, een stukje citroenmelisse en een hoop zaden.

De kippen kregen een groter terrein. Met wat restjes draad en een geïmproviseerde poort is heel de moestuin nu voor hun. De serre blijft dicht, dat is iets wat ik nog weet van vorig jaar. Postelein is lekker, en losse grond ideaal voor scharrelaars, maar deze keer dus niet.

Ze doen dat fantastisch, die madammen. Al het onkruid is al weg, ik hoop dat ook slakken en hun eitjes ten prooi vallen aan ons pluimvee.

Zaterdag kwamen de twee skieërs terug thuis, en besefte ik weer hoe onmisbaar een wasmachine is. Zij vielen prompt voor de charmes van hun bed. Hevige kampen…
We sloten de vakantie af met aperitief en zelfgemaakte pizza’s. Terug met zes aan tafel, ons clubje weer compleet.

Nog eens over de tuin

Vorig weekend, en het stuk week tot nu toe: tuin!

Enig achterstallig zaaiwerk werd uitgevoerd. Een mens kan geen courgetten verwachten als die zaden niet in een potje met grond geraken niwaar?

Hoopjes maken met zadenzakjes per bestemming, takken van de takkenwal gaan halen om plantenlabels van te maken, ecoslakkenkorrels en knolselderplantjes kopen bij de plaatselijke middenstand, en met veel meer dan gepland thuiskomen.

Eerst een plan: wat moet er nog gezaaid of geplant worden, waar, en hoe dringend?
Zalig, onder de notelaar op een dekentje een beetje liggen doen alsof je goed bezig bent. Ha! Poes kwam er gezellig bijliggen, en de zon schoof richting avond.

Alle gekocht plantgoed geraakte voor het onweer op zijn bestemming. De berg in het midden wordt voor een deel vast kruidenperk, andere stukken zijn “experimenteerruimte” voor éénjarigen, of zaaibed voor probeersels waar ik niet echt van weet bij welke andere planten ze passen. Er is nu nog niet veel te zien, maar dat komt wel.

We zijn al enkele dagen echt aan zwaar geknetter ontsnapt: op de onweersradar zag je de intense zones eerst pal over ons passeren, en na een keer refreshen was het gevaar geweken. Zo heb ik het graag, ik hou niet van spektakel in de lucht.
Op veilige afstand wel, niks prachtiger dan bliksems tegen een paarsblauwe lucht, maar als het nadert zit ik (echt waar!) constant te tellen hoe ver het gevaar nog is.

Ook het blaadjesperk in de moestuin werd helemaal opnieuw gezaaid, slakken werden handmatig (jekkes!) en met ecokorrels verder bestreden, en na drie dagen zie ik al fijne groene lijntjes. Het werkt dus echt wel, die oorlogvoering.

Ook de viooltjes varen er wel bij: zowaar een ongeschonden bloemetje!

In de serre had ik -voorzienige vrouw- een aantal bakjes en zaaitrays gevuld met zaai- en stekgrond, om altijd wat sla of boontjes of kruiden klaar te hebben staan als er plaats leegkomt, of bij diefstal door duiven, slakken of kippen (onze buren zijn betrouwbare individuen). De reserves op de bank, zeg maar.

De theorie was mooi, de praktijk niet. Je moet dan namelijk zaaien, in plaats van alle dagen te denken “morgen”.
Als je dat “morgen” een aantal weken volhoudt, dan zijn die trays geen fluit meer waard. Poederdroge grond, en wanneer je dan denkt om die eventjes nat te gieten komen al die blokjes aarde gewoon bovendrijven en spoelen zo uit je bakje, van je handige plank, op de serregrond. Alwaar de paprika’s en aubergines niet blij zijn met een zanddouche. Hoe zou je zelf zijn?
De tomaten aan de andere kant trokken er zich niks van aan.

Niet getreurd echter: bovenstaand scenario is het perfecte excuus om als volwassene heerlijk in de weer te zijn met gieter, schopje, bakjes en zand. Zwart zand, voor de gevorderde modderspelers. Veel vijfjarigen zouden jaloers zijn.
Dat schopje, dat was alleen in het begin. Droge potgrond en water laten zich veel makkelijker broodbakgewijs mengen met de blote hand. Echt, een aanrader.
Tegen de tijd dat de jongens van school kwamen waren mijn potjes weer netjes gevuld en mijn handen gewassen, dat spreekt.

Intermezzo met zonen, ijs, aardbeien en banaan, en daarna werden eindelijk alle courgettes, pompoenen en komkommers in die versgevulde potjes gezaaid. Met deze temperaturen verwacht ik dat ze eergisteren al vijf centimeter boven staan. Ja, ik weet het. Als je dat pakje geduld in de Colruyt vindt, ge moogt het mij altijd meebrengen…

De zieltogende andijvieplantjes kregen een portie liefde (en water en verse potgrond) en zien er na een nachtje op intensieve zorg veel beter uit. Nog even aansterken en het zijn volmaakte reserves.
Voor de boterpeultjes zijn geen reserves voorzien, die doen het voortreffelijk. Dringend te plukken.

Alle bloemen die niet uitgekomen zijn (en waar ik nog zaden van had) zijn ook opnieuw gezaaid. Waarschijnlijk was er die eerste keer ook iets mis met temperatuur, vochttoediening of hongerige vogels en slakken.
Sommigen mogen ook nu nog een keer de mist in gaan, voor anderen was het echt het laatste wat ik uit het zakje kon schudden. We zien wel. Een groot spontaan succes: Nigella damascena. Uitbundig uitgezaaid, en zo mooi!

Morgen nog te doen: basilicum die ik gisteren buiten zette herzaaien. De monsters zijn geweest, slijm is alles wat er overbleef. Wortels, pastinaken en bietjes: idem. Die zijn zelfs nooit boven de grond geraakt. Ook de pas gisteren geplante knolselder: voor de helft verdwenen.

Daarna: van uit mijn luie zetel alles uit de grond kijken, hoewel het mij een beter idee lijkt om de huishoudelijke achterstand eens in te halen. Want zaden, dat groeit wel, maar de was springt hier nog niet zelf in de machine.
Aaah, het leven van een huisvrouw is zo mooi! 🙂

 

 

Vlijtige vrijdag en zaaizaterdag

Een stukje tuin dat nog moet aangelegd worden ligt helemaal achteraan, naast het kippenparadijs en achter de moestuin. Het werd tot hiertoe schromelijk verwaarloosd, misbruikt zelfs. Alles waar we geen plekje voor hadden: dump maar vanachter, uit het zicht.

Vorig jaar deze tijd (of iets later) ondernamen we al even een poging, maar na een drukke bouw-een-tuinhuis-zomer zag onze ruige-border-to-be er uit als een euh…zeer ruige border.
Heermoes, straatgras, brandnetels, kweek en kruipende boterbloem, ’t was er allemaal. Ook perzikkruid, harig knopkruid en in bescheidener mate wilgenroosje.

Daar waar ik vorig jaar veel bollen in de grond gestopt had lag nu een meter grond. Goeie grond, dat wel, de bovenste laag tuinaarde die we wegschepten waar villa steenschot nu staat. Daar nog eens bovenop: het snoeihout van een rondje beukenhaag scheren.
U begrijpt dat ons niveau boven zeespiegel niet meer conform de stafkaart was. Ik weet niet of er bollen zijn die een meter zandleem kunnen overbruggen om hun bloempjes de wereld in te sturen, maar ik nam de gok liever niet.
Werken geblazen dus. Gelukkig loop ik niet graag, anders had ik deze week veel te veel lichaamsbeweging gehad 😉

Het onkruid had een mooi tapijt gevormd, en was tot op zeker moment redelijk makkelijk “op te rollen”. Hier en daar een diepe penwortel uitsteken, een riek in de grond duwen om een kluwen veldwederik boven te halen (ja, ik weet het: schoon bloemeke, maar bah! Geel!).
Ik was net goed op dreef toen er bezoek de tuin inwandelde, en ik met veel plezier van koffie en taartjes en keuvel een eindje weg deed.
Ook zoon drie vond dat bezoek tof: in plaats van met de bus naar huis, werd hij na school opgehaald per moto. Hoe stoer is da!
Tot daar donderdag.

Vrijdagmorgen lagen mijn handschoenen en werkgerief er een beetje vochtiger bij dan hoe ik alles had achtergelaten, en deed ik verder. Aandachtspuntje: ruim uw materiaal op.
De kippen weken maximaal  een halve meter van mijn zijde: zo’n schat aan slakjes, wormen en zaden! Ook de kat kwam aandacht te kort, die probeerde heel de tijd op mijn schoot te kruipen. Handig, als je aan ’t wieden bent…

Doel: een opgeruimd stuk voor het avondeten.
En ja, ’t is gelukt! Drie kruiwagens kon ik vullen met onkruid. De frambozenstruiken hebben het iets luchtiger aan hun voeten, de citroenmelisse kan groeien, en de bollen kunnen de lente opfleuren. De grond die onder de takken verstopt lag was mals en kruimelig, en werd uitgespreid over het hele stuk. Berg weg, alles verwerkt in eigen tuin. Daar waar er planten moeten komen liggen voorlopig de haagbeuktakken bij wijze van mulchlaag, en met een beetje geluk wordt het middenste stuk vandaag ingezaaid.

Na verzoek in de commentaren: enkele foto’s. De ecolat-afboording die er staat is maar snelsnel provisoir uitgerold, om iet of wat een idee te hebben van waar ons verborgen gazonnetje mag komen. Die moet nog definitief geplaatst worden en moet zo goed als onzichtbaar worden.
De eerste foto is vanaf het einde van de moestuin, met zicht naar de achterzijde, de andere vanaf de achterste grens van onze tuin. Het stukje daar is een goeie 5 op 11 meter.
Op het tuinplan staat een bankje getekend, daar onder die achterste appelboom.
Als ik nu naar dat stukje kijk en bedenk hoe het er uit kan zien kan ik alleen maar besluiten dat dat een fantastisch idee is.

Kijk, zelfs nog een foto extra: Op Kapaza stond een prachtig bankje te blinken, maar helaas was het gereserveerd. De dame heeft nog wel iets anders, met een beetje werk aan. Dus ja meneer Fruitberg, mogelijks een hoe-restaureer-ik-een-bank logje binnenkort 🙂

Tuintijd

Een hele vakantie is weeral voorbijgevlogen. Moestuinplannetjes lagen klaar, plantjes moesten nodig verspeend, het schriftje lag gereed, het bakje “buiten zaaien” voor deze maand stond aan de achterdeur. Je ziet het, ik ben super-georganiseerd.

De moestuin zou er picobello bij kunnen liggen nu, mochten de dagen in zo’n vakantie niet zo hard hun eigen leven leiden. Paasfeest, verrassingsfeest, rugzakken voor twee scouts helpen maken, zelf een weekend met de moto weg, nadien wat weekendrommeltjes wegwerken, beetje achterstallige was- en strijk doen, puberperikelen, vriendjes die komen spelen, anderen die komen eten, nog een scout op weekend, een lang geplande wandeling op zaterdag en zie: laatste dag vakantie!

Een zonnige zondag, waarin de tuin eindelijk wat aandacht kreeg. De tomaten die nog niet verspeend waren staan nu met hun voeten in een ruimer potje. De laatste prei werd uitgebeiteld. De bikkelharde groentenbedden werden met behulp van een riek, wat compost en man des huizes tot aanvaardbare perceeltjes omgetoverd. Na een actie met de tuinslang en regenwater werden ze zelfs zaaiklaar verklaard. Heerlijk: in het zonnetje worteltjes, pastinaak, peterseliewortel en nog meer soorten worteltjes zaaien. Op ’t gemakje, zodat het uitdunnen tot een minimum wordt beperkt. Tussen de rijtjes af en toe eens een rij ajuintjes planten, en vooral niet te snel werken ;). Poes kwam er bij liggen en zag dat het goed was.

De serre werd zo goed als leeg gemaakt: winterpostelein gaf ik al eerder deze week mee met een vriendin, achterbuurmeisje kwam de laatste radijsjes opsnoepen, de spinazie werd samen met geitenkaas een heerlijke quiche-vulling, en de rucola gaat morgen gedeeltelijk hier en gedeeltelijk bij de buren in een slaatje. De zaaitrays werden uitgekieperd en alle uitgedroogde kolen, seldertjes in spé en spruitjes zijn wijlen. Goede organisatie? Tja, ’t kan niet allemaal even vlot lukken hé… De tomaten staan nu al een paar dagen en nachten in de serre, lekker warm en lekker licht, maar nog steeds in potjes. Het kriebelt heel erg om ze nu toch hun definitieve plek te geven, maar ik durf niet goed. ’t Kan nog koud zijn ’s nachts hé, zelfs in een glazen huisje.

Tegen de tijd dat man des huizes het stukje voor de bladgewassen in orde had, vond ik het tijd om te testen hoe goed het terras van Villa Steenschot georienteerd ligt. Fantastisch! Twee stoelen in het zand, twee Ricards, en meer moet dat niet zijn. Waar we zaten (en waar dus dat terras ooit komt) genoten we nog volop van de late zon.

Maandag en dinsdag werd er verder gewerkt: alle bloemen die via de zadenruil van Natuurlijk Rijk hier belandden zijn gezaaid. Ik hoop op een  heel bed vol kleur midden in de groentenhof.

Ik zaaide vervanging voor de verpieterde kolen, merkte dat ik enkele dingen vergat terug binnen te zetten na een dag afharden, en zag ook dat sommige tomatenplantjes de felle zon vlotter kunnen verteren dan andere soorten. Als dat maar goed komt, al die perkamentachtig verbrande blaadjes…

De ajuintjes zitten nog steeds in de grond: de kippenren kreeg een hogere omheining en onze zilverbrakels kunnen niet meer voetballen met al mijn geplant goed. Oef.

De cadeautjes die ik kreeg van Vake kregen hun plaatsje-voor-één-jaar. Zeg nu zelf, dat zijn toch wel originele geheugensteuntjes hé! De stenen die ik al had werden een keer grondig proper gemaakt, zodat ze terug leesbaar zijn. Ook die vonden terug een plekje.

Villa Steenschot mag komen: alle “brol” die in de weg stond ligt tijdelijk in de boomhut.
De haagbeuken die verplant werden staan er frisgroen bij, niet eens achter op de rest van de haag. Goed gedaan van ons, al zeg ik het zelf!

Er werden beestjes gespot: vlindertjes die ik hier nog nooit zag (oranjetipje en geaderd witje) en oude bekenden (dagpauwoog, gehakkelde aurelia, koolwitje, bont zandoogje). De struiken die de voorbije jaren aangeplant zijn zijn nu een ware speeltuin voor kleine vogels. De grotere (kauwen vooral) komen hier nestmateriaal bijeenshoppen. Hele bergen boomschors worden hier ontvoerd. Zoef, over het dak, in de schoorstenen van alle buren.

Bij de kippen zat een superschattig mini zoogdierexemplaar zich in de voederbak vol te schransen. Ik denk niet dat het een woelmuis is… Kenners, is dit een bosmuis? Een veldmuis?  Ook een egeltje wandelt hier regelmatig over het gazon.

Bladgewassen zaaien: check!  Sommigen kwamen spontaan piepen daar waar een konijnenvoer-indigestie er vorig jaar voor zorgde dat ik alle sla liet doorschieten. Een aantal kropjes in de serre zijn bijna oogstklaar. De voorgezaaide snijbietjes verhuisden vandaag, en ook een aantal kruiden staan nu buiten. Voor de eerste keer in al die jaren dat ik het probeer komt ook de Nieuw-Zeelandse spinazie boven.

Genoeg gewerkt nu, het kan allemaal groeien!

 

 

 

 

 

Ondertussen, op de vensterbanken

…staan vier soorten aardappelen voor te kiemen. Korte, stevige scheutjes, zo zien we dat graag. Vensterbank op het noorden, in de traphal, dus fris.

…staan er twee zaaibakjes met paprika’s, hete pepertjes en aubergines een beetje van zou-ik of zou-ik-niet ontkiemen te spelen. Vensterbank op het zuiden, en dan nog onder een plastiek kapje. Volop licht, en lekker warm.

…liggen twee papieren zakjes, ééntje met plantajuin, en eentje met sjalot. Nog even wachten, want voor zover ik weet zijn dat geen waterplanten, en onze “beddekes” zijn redelijk zompig momenteel. De rode ajuin wordt ergens halverwege maart gekocht, die heeft een speciale behandeling nodig om doorschieten te voorkomen en is wat later pas beschikbaar.

…liggen de tomatenzaadjes klaar. Weeral groot dilemma: veel soorten en veel minder plaats. Toch wat knusser bijeen zetten? Of in pot op het terras?

…liggen er ook een heleboel bloemen- en kruidenzaden te wachten. Een moestuin heeft kleur nodig zeg ik u, al is ’t maar omdat ik graag wit en blauw zie. En voor de bijtjes en de vlindertjes en al die andere kriebelbeestjes natuurlijk. Met dank aan de zadenruil van Natuurlijk Rijk.

…staan er piepkleine ieniemini slakiemblaadjes, en iets grotere erwtenscheutjes. Wat frisser dan de rest, op het zaairek in de serre.

…ligt ook een schriftje, waarin ik dit jaar probeer om de gespendeerde uren en de kosten bij te houden, maar ook welke rassen er gezaaid worden, en of de opbrengst en de smaak oké zijn. Zo niet: volgend jaar ander en beter.

…prijkt sinds dit jaar een plantensproeier, anders durf ik wel eens uit het oog verliezen dat water noodzakelijk is voor een geslaagd moestuinseizoen. Kleur gekozen door jongste zoon.

…staat er een zak zaai- en stekgrond klaar, om nog wat potjes te vullen nadat ze afgewassen zijn (slakjes en hun eitjes moeten weg, da’s nefast voor jong groen)

…herinnert de snoeischaar aan de achterdeur mij er aan dat er nog wat borders opgeruimd mogen worden. Tussen de buien door, alle beetjes helpen.

Heerlijk! Het (moes)tuinseizoen is weer volop bezig.

En de kat? Die legde zich als een volleerd model op een mooi plekje. Na deze foto kreeg ze lentekolder in haar kop, en rolde ze zowat alles plat!