Alle goede dingen bestaan uit drie

Kijk maar: drie bullet journals. (meer weten? kijk hier en hier en hier of Google)

’t Zijn eigenlijk niet die bullet journals op zich, die de mooie dingen zijn (alhoewel), maar wel waar ze voor staan. Laat het mij efkes uitleggen.

Ik begon in de groene, de “mijne”, toen we echt van start gingen met de keukenverbouwing. Alles wat niet mocht vergeten worden, planning, afspraken, kleurcodes, wie wanneer weg was en wat we zouden eten in tijden van geen gasfornuis: één plaats om te schrijven en terug te vinden. ’t Proberen waard, vond ik. Nu na bijna een jaar ben ik zwaar fan.
In digitale tijden? Ja.
Ik ben altijd al stekezot geweest van papier, schriftjes, stiftjes en heel die rimram, maar bovenal is een huis waar muren moeten gesloopt worden en elektriciteitsleidingen ingeslepen geen goeie omgeving voor een splinternieuwe computer. Vandaar: pen en papier.
Alles werd genoteerd en afgekruist, zowel door mezelf als door man des huizes. Ik doe daar niet moeilijk over: die bujo is voor hem evenzeer een gemak als voor mij, dus mag hij die evengoed opendoen als ikzelf. Er in schrijven, da’s een ander paar mouwen 😉

Toen er regelmatig wat tijd bleef tussen de verschillende stappen die we namen om project keuken tot een goed einde te brengen werkte ik wat in de tuin.
Onze tuin neemt veel van mijn tijd in beslag. Niet dat ik dat erg vind, oh nee, maar een beetje notities zijn best handig. Al is het maar om de flaters van vorig jaar niet opnieuw te begaan.

Moestuinagenda’s zijn mooi, en leuk, en vooral duur voor wat ik er maar mee doe. Zelfs de oplossing om het tweede jaar alles in een andere kleur te schrijven leverde een agenda op die maar amper  voor een derde gevuld was. Begin mei, dan roept de zon. En met de zon ook een zeteltje en een glas Ricard, en dan kan heel die moestuinboekhouding mij gestolen worden.

Nu: een tof schriftje uit de Makro, waar ik in schrijf wat ik doe-deed-zou moeten doen, waar ik vooral in ’t voorjaar opschrijf welke beestjes en bloempjes ik zie, hoeveel ik spendeer aan potgrond, zaden, stokken, etiketjes, potjes,… en stukje bij beetje ook een inventaris van planten en zaden die ik heb-wil-kan ruilen.
Bepaalde taken die moeten, wat snoei ik wanneer, is deze of gene goed als snijbloem, lekker bij vanilleijs of ideaal als theekruidje: ik vind het allemaal terug. Heb ik in mei geen zin meer? Geen probleem, de draad wordt wel weer opgepikt. Zonder blanco bladzijden, wanneer de goesting terug is.
De foto hierboven toont een bladzijde uit februari: korte dagen, en veel tijd om als het buiten alweer donker is nog even voort te tuinieren op papier. In juni kan de hele maand misschien wel op één blaadje.
Een schriftje apart, omdat “tuin” toch een groot gegeven is hier ten huize, en alles zou verloren lopen tussen de dingen die in de groene bullet journal staan.

Boekje drie is er nog niet zo lang. Het had er eigenlijk al zeven jaar mogen zijn. Zoveel keer zijn we al op familieweekend geweest, en we zijn van plan om die traditie nog heel lang in ere te houden.

Ondertussen hebben we heel wat know-how, en dat staat daar allemaal in.
Ook deze is niet exclusief van mij: team barbecue hield bij of iedereen zijn bestelde vleesjes wel netjes opgegeten heeft, een ex werd veel grondiger geschrapt dan ik het zelf had gedaan, en iedereen noteerde bizarre uitspraken op de “quotes” pagina. Zo weten we volgend jaar nog steeds dat e-bikes als een raclette vooruit gaan. 😀
Hoeveel charcuterie, welke aperitief, waar je de beste e-bikes van de Ardennen huurt, welk traject op de Ourthe we zullen afvaren, rekeningen, huurcontracten, prijzen per persoon: als deze tante het niet meer ziet zitten om een weekend voor 20 à 25 in mekaar te boksen geef ik het boekje door aan mijn opvolg(st)er.  Alles staat er in, van beginnen plannen tot terugstorten van de waarborg.
Handig dus, dat het een apart boekje is.

Voor de volledigheid: ik gebruik die boekjes echt als planner, schrijf er in met een zwarte stift of blauwe balpen, wat ik eerst vind, maar hou mij ver van kunstig gedoe. Een kleurig plakbandje als ik mijn lat niet vind om een lijntje te trekken, of een datum in een andere kleur, da’s zowat het meest fancy ding dat daar al in staat.
Functioneel en heel minimalistisch, that’s it.

Oeps, dit zou een klein aanloopje worden naar waar ik het eigenlijk over wou hebben: familieweekend, tuin en afgewerkte keuken. In die volgorde, maar dat zal voor een volgende keer zijn.

 

Keukenverbouwingen – 4. Het zit in de details

Zoals in de vorige post – lang geleden – over keukenverbouwingen gezegd werd, kwamen Wouter en Conrad bij ons kijken om alles definitief op te meten.
Nadien kregen we opnieuw een plan, werd er weer een beetje over en weer gemaild en gebeld, besloten we om toch ook maar ineens te gaan voor een nieuwe tafel en werden definitief kleuren en houtsoorten gekozen.

Met een zwierige krul onder een bestelbon werd de samenwerking bezegeld.

Niet dat we gesponsord worden, maar ik wil toch wel even kwijt dat het aangenaam samenwerken is met de mensen van Woonfase.
Ze kijken daar altijd nét iets verder dan hun neus lang is, en hebben een fijn soort humor, ook niet onbelangrijk voor ons.
“Zou je dat zo wel doen? Heb je al gedacht welke impact dat later op de woonkamer zal hebben?”
“Pas op, die handgrepen worden echte vuilbakjes. Beter verticaal zetten, of een alternatief kiezen.”
“Volgens mij is een kast die kan blijven open staan mooier als de planken binnenin in dezelfde kleur als de fronten zijn, ik zal eens kijken of ik dat geregeld krijg zonder meerprijs.”
“Broodmachines in een kast? Dan moeten de planken beschermd worden met een aluminiumlaagje, zodat ze na een jaar niet kromtrekken van vocht/damp/condens.”

Verder mochten we ook altijd meedenken, meer nog, er werd dikwijls vermeld dat het leuk samenwerken is met klanten die een mening (soms zéér uitgesproken), een oog voor kleur, een beetje technisch inzicht en enige creativiteit bezitten.

De bereidheid om ons zo veel mogelijk zelf te laten doen is ook van belang. Technische plannen, wat uitleg en ondersteuning ter plekke: so far so good. Een appje met de vraag of die plinten hier weg mogen, of moeten? Direct respons.
Conrad liet zelfs weten dat hij gerust wilde langskomen als we ergens vastzaten, zelfs tijdens de vakantie, want “hij ging toch niet weg, en hij had dan een doel om met de moto naartoe te gaan, altijd plezanter dan zomaar wat rondrijden.”
We hebben hem één keer gebeld, met een vraagje over plafondhoogtes, anders konden we écht niet verder. Voor de rest zijn we van het principe dat vakantie vakantie is.

Er werd nog wat over centimeters gepalaverd (tussen twee kastelementen, de hoogte van het werkblad, de ruimte die nodig is boven de kasten, één kast wat dieper, want het kàn, enz.

De kleuren voor muren en deuren werden gekozen, en goedgekeurd. Blijkbaar zit het soort blauw dat wij verkiezen in het gamma keukenmeubilair voor volgend jaar. Ha, wij zijn voor op onze tijd 🙂

Zoals beloofd kregen we de volledige set tekeningen. Grondplan, technische toestanden, en ingekleurde 3D.
Mét toestemming om te gebruiken voor deze blog. Ik vind het zelf ook altijd raar om een foto van mijn hand zomaar ergens te zien opduiken zonder bronvermelding, dus is dat maar logisch, niet?
Voila, ladies and gentlemen, hier een kijkje op hoe het zal worden:

©Woonfase

Rommel op de werkbladen en kruimels op de vloer, dat volgt vanzelf. Daar hebben we geen 3D plan voor nodig 🙂

Keukenverbouwingen – 3. De beslissing

Ze is eindelijk genomen. 20 februari was wat utopisch, er waren nog veel te veel onduidelijkheden.

Jo en Wouter tekenden, hadden beiden goeie ideeën en lieten beiden steken vallen.
Wij gaven feedback, borgen wilde plannen op ten voordele van nog wildere plannen, en hadden nog steeds het gevoel dat het nét niet dat was.

Weeral: huiswerk opnieuw maken. Over zo’n investering denken we liever nu wat langer na, dan achteraf te denken “hadden we maar…”

Wouter had drie nieuwe ontwerpen, waarin deze keer echt met onze wensen was gerekend. Van één keuken had hij ook een prijsraming gemaakt, het ontwerp dat volgens hem het meest naar onze zin zou zijn. Haha, mis poes!
Ze hadden daar ook even compleet out of the box gedacht, en laat dat nu echt wel iets zijn wat wij kunnen waarderen 😉
Huiswerk opnieuw, maar alleen het rekenwerk, en met het origineelste plan.

Jo kreeg inkijk in het concept, en gaf er een eigen twist aan. Beiden kwamen nog een paar keer langs, of wij bij hun, of mailsgewijs.
Uiteindelijk werden er twee offertes neergelegd, kwestie van appels met appels te kunnen vergelijken. Haha, weer mis poes. De details die in de ene prijsraming stonden vonden we in de andere niet terug, en in de andere lag de nadruk dan weer op totaal andere dingen.

Jochei! Weer telefoontjes, mails, een gesprekje. We zijn er uit. Onze buur blijft onze buur. Wouter mag onze keuken bouwen.

Wat betreft de voorbereiding staan we nog even ver als begin februari: nergens 😀
De leefruimte is nog steeds leeg, er hangt nog geen likje verf aan de muur.
Het leven gaat alweer veel sneller dan ik besef, en hoewel we dit jaar pasten voor ons jaarlijkse paasdiner is er genoeg ander tijdverdrijf. Oma werd 80 en kreeg een fantastisch verrassingsfeest, mijn eindwerk komt eindelijk op gang, er is een moestuin waar de groenten tot nader order niet vanzelf in de grond springen, en een familieweekend dat nu voorbereid wordt.

Vanaf nu moeten we er echt wel aan beginnen. We weten hoeveel cm de plafonds verlaagd mogen worden, moeten de garage opruimen om een noodkeuken te installeren, en ondertussen blijven ademen. Jeah, right!

Donderdag wordt alles definitief opgemeten, en is ’t voor echt 🙂

Deze post stond al eventjes klaar, maar we vonden het toch noodzakelijk om eerst Jo in te lichten. De kans dat hij hier leest acht ik zeer klein, maar toch…

Keukenverbouwingen – 2. We weten wat we willen

Of toch al een beetje…
We weten goed welke toestellen we willen, van sommige dingen kennen we zelfs ook al een merk en type.
Er is duidelijkheid waar werkzone en leefruimte komen.
De architect gaf een duidelijke “JA” op onze vraag of de muur helemaal weg mocht (vreugdedansje).
Een spoelbak waar een ovenplaat in afgewassen kan worden, en een ruime tweede. Mét afgeronde hoekjes, strak design is mooi maar niet onderhoudsvriendelijk.
Een inductiekookplaat. Gas is supertof om op te koken, maar ik ben het afkuisen van fornuizen zo beu als kouwe pap.
Een werkblad in warmgewalst inox alstublieft. Nog nooit eerder van gehoord, maar nu ik het gezien heb: instant verliefd. Ik ben bereid om andere dingen te schrappen, maar dat wil ik. Echt.

We lieten bij twee mensen ontwerpen maken. Onze achterbuur, Jo, omdat we daar al veel keukens van zagen, bij ongeveer iedereen hier in ’t dorp die een keuken wil. Overal dezelfde commentaar: fijne mens, en alles tot in de puntjes en tot op de millimeter afgewerkt. Ook na enkele jaren intensief gebruik zijn ze nog steeds top.
Een interieurfirma die er wat ons betreft met kop en schouders bovenuit stak op de BIS-beurs mocht ook ontwerpen. Daar hadden we het voordeel van een grote toonzaal, waar alle mogelijkheden aan de hand van de opstellingen uitgelegd konden worden.

Beiden zijn vergelijkbaar, ze leveren allebei maatwerk als dat nodig en interessanter is, maar plaatsen net zo goed standaardmeubels.
Grote verwachtingen natuurlijk, als je de voorontwerpen mag gaan bespreken.
Achterbuurman kent ons huis, kwam in onze keuken zitten, kijken en plannen. Op dat moment was er nog geen consensus over een grote oven (90 cm breed) of niet, moeilijk om concreet te tekenen dus. Een kast van 90 cm waar een XL toestel in past is nogal dominant, merkten we.

Terug naar de andere partij, die drie plannetjes had, waar telkens onze grootste eis over het hoofd gezien was: wij willen naar buiten kunnen kijken als we werken. Werken gebeurt meestal aan een werkblad, of aan een spoelbak, iets minder aan een kookplaat.
Hadden ze toch wel weer elke werkzone dwars op het uitzicht naar buiten georiënteerd zeker!?
Huiswerk herdoen, we gaven ondertussen een paar dingen mee die nu voor ons een must zijn, en wachten in spanning tot 20 februari. Dan komt er een uitgewerkt plan (mét prijsofferte) onze kant op.

Gisteren zaten we opnieuw bij Jo, die ons vorig schetsje en onze mail netjes naast zich had liggen, en samen met ons het puzzeltje deed passen. Een paar krabbels later hadden we drie mogelijkheden qua opstelling, die in de loop van deze week uitgewerkt zullen worden.
Na 20 februari beslissen we met wie we in zee gaan, en welke utopiën we aan de hand van het prijskaartje zullen schrappen of toch uitvoeren. Spannend!

Voor beiden is zomer 2017 nog haalbaar.
Daarom deden we deze week met de jongens niet van “Kuis je huis”, maar eerder van ruim een hele woonruimte leeg om voorbereidingen te kunnen treffen.
Heel onze benedenverdieping is nog nooit geverfd, behangen of wat dan ook. Niet ideaal natuurlijk om daaraan te beginnen als er een nagelnieuwe keuken geplaçeerd is. Nee, stof eten moet op voorhand gebeuren.

Kasten werden gedemonteerd en elders weer opgebouwd, er werd een hele zak voor de kringwinkel klaargezet, en ons bureau is in plaats van smijt-maar-daar plek nu netjes ingedeeld in een stuk jongensdressing en een stuk werkruimte.

Een plafond uitvullen en opschuren (x3), of toch verlagen wegens te grote barsten, muren egaliseren, vliesbehang en grondlagen verf: allemaal voor de komende weken. Eerst moeten we nog grote kaders met plastiek maken om de ruimten toch min of meer af te sluiten, en dan beginnen we er aan.
Jeuj, contenter dan een kind dat op Sinterklaas wacht, ikke.

Als afsluiter van de dag staken we de voetjes onder tafel in een fantastisch tapas-restaurant. Samen met Moeke en  Vake, die dat als nieuwjaarscadeau van hun petekinderen veel meer kunnen waarderen dan een zoveelste overbodig paar kousen of setje zakdoeken. Lekker en gezellig, meer moet dat niet zijn.

 

Keukenverbouwingen – 1. Informeren

Ergens in januari 2016 werd het geopperd: volgend jaar.
Na twintig jaar is onze – toendertijds – goedkoopste  van Ikea aan vervanging toe. Onze witte keuken in 16mm meubelplaat heeft gedaan wat ze moest doen, en nu is ze een beetje afgeleefd.
Nieuw! Oh, da’s beter dan in een snoepwinkel mogen rondlopen!

Ik vroeg al eerder wat do’s en don’ts zijn (dank voor de mails en reacties!), we gingen naar de Bis-beurs, er kwam al een offerte voor een spanplafond, er is een moodboard op Pinterest, we deden ideetjes op bij anderen, er werden plannetjes gekrabbeld, een uitgebreide infovoormiddag bij de keukentoestellenwinkel is gepland en sinds zo ongeveer een half uur weten we wat we al vermoedden: de muur mag er uit!

Leve architecten die nog weten hoe ze het twintig jaar geleden aanpakten, en echtgenoten die zomaar het bestekmapje “dak” tevoorschijn kunnen toveren.
De muur tussen ’t vuil gangske en de huidige keuken is geen steunmuur, we moeten niet meer in voorwaardelijke wijs spreken.

Driewerf hoera: kappen, breken, kruiwagens zeulen! Vergeef mij mijn enthousiasme, maar na al die jaren wasmanden door een té smalle doorgang sleuren, ontelbare keren opengehaalde knokkels omdat er toch weer ergens iets in de weg stond/lag/hing, mag die muur weg. Weg!
Er komen kasten die rug aan rug zullen staan met de keukenkasten. Schoenen, sportgerief, reserve handdoeken en buitenetengerief: eindelijk ruimte genoeg, netjes weg achter een kastdeur.

De schuifdeur blijft, maar zal vanuit de keuken niet meer zichtbaar zijn als ze open is. Weg achter kasten, maar wel bereikbaar vanuit de gang. Je weet maar nooit dat er iets aan zou schelen, het is niet de bedoeling om dan een halve keuken weer af te breken. Anders zouden we als ze dicht is ook een open gat hebben, ah ja, de muur mag weg!
De keuken wordt een kastdiepte kleiner (40 cm), maar dat kan geen kwaad, we zullen onze danskes kunnen blijven plaçeren.

Iemand puin nodig voor onder een tuinhuis? Gratis op te halen!
Ik wou al direct beginnen, maar ik mag nog niet 😀