Jaja, man des huizes heeft een nieuwe voordeur.
We zijn niet van grote feesten en veel gedoe, maar zoiets laat je niet zomaar passeren hé.
Vrijdag werd er al een beetje opgeruimd, wat boodschappen gedaan, nog rap een “chambrang” geschilderd zodat de deur van de wc teruggehangen kon worden, en receptjes voor taarten bekeken. Taart bakken, we doen dat hier graag.
Een tijdje geleden werd er een restaurant geboekt, onze jongens wilden wel eens fondue proberen. Wegens nog steeds geen dampkap in huis is dat er hier nog nooit van gekomen, ideaal dus als verjaardagsetentje. Gezien de gigantische hoeveelheden die ze kunnen verstouwen is een à volonté-formule mooi meegenomen, en het moest op vrijdag, want zaterdagavond is één van de zonen al onderweg naar oorden met veel sneeuw.
Orders (ja, soms moet het héél duidelijk zijn hier) wat betreft roken en samen in de auto zitten werden uitgevaardigd, badkamers werden in sauna’s omgetoverd, en om zeven uur vertrokken we met z’n allen naar “Le Goût avant Tout”. Tiens, zou daar de circonflexe ook geschrapt moeten worden?
Lekker, gezellig en genoeg. Heerlijke sausjes, gevarieerd slaatje, krokante frietjes en vriendelijke bediening. Oudste en ik sloten een deal: hij kreeg al mijn gehaktbereidingen, ik zijn mooie stukjes vlees. Jongste en oudste kregen heel hun portie op, bij alle anderen mocht pa een hapje helpen. Door de drukte in de zaak was het wel zeer rumoerig, voor een goei klapke tijdens het eten moet je hier niet zijn.
Oudste nam onderstaande foto met zijn gsm, en wilde publicatie…
Man verjaart, dus hij was geen bob. Al moest hij nog wel even de auto uit de parking rijden. Parking Savaanstraat, al eens geprobeerd? We hadden aan de twee kanten amper een paar centimeter naast de spiegels, niks voor mij! Eens op de Gentse openbare weg reed ik mijn karaokébusje naar huis. DJ van dienst had eerst wat moeite met zijn apparatuur, maar nadien kweelden we met z’n allen mee, tot aan de voordeur.
Omdat zoon drie er per sé nog bij wou zijn als pa zijn cadeautje kreeg, gaven we hem dat diezelfde avond, eigenlijk twee dagen te vroeg, maar och, voor ne keer…
Let op de zeer functionele bril, en zoon twee op de achtergrond, die waarschijnlijk een verjaardagslied speelde.
Eigenbelang speelde hier vaneigens mee: een versgeperst sapje.
Zaterdagmorgen (euhm, eerder naar de middag toe) merkten we dat de fruitpers doet wat hij beloofde: goed persen, maar ook en vooral stil zijn. De vorige konden we als wekker voor het hele huis inzetten, en daarom werd versgeperst meestal geschrapt. Zei ik al dat ik een ochtendhumeur heb? En ook dat dat recht evenredig vermeerdert met de portie lawaai waarmee ik wakker gemaakt word? Ah, dan snap je ’t plaatje.
In de loop van de dag puzzelden we met ruimte. Ik was blijkbaar nogal enthousiast geweest met mensen op de koffie vragen. Dertig plaatsen, en een veelvoud daarvan aan porties gebak moesten voorzien worden.
De twee jongsten hadden al laten weten dat ze mee wilden bakken, de rest mocht met tafels en stoelen toveren.
Ik tel af naar volgende zomer: een nieuwe keuken met oven die doet wat je vraagt, in plaats van alle cupcakes van een zwarte bodem te voorzien. Grrrr. ’t Is een stuk venijn ook, die oven van ons: op mijn voorarmen lopen twee mooie rode strepen…het roosterke dat ik verkeerd ingeschat had. Hopelijk zijn er tegen 2017 zelfreinigende keukens uitgevonden, het zootje was hier weer niet te overzien. Gelukkig kan gemorste slagroom perfect in de koffie geschept worden.
Er lukte wel één en ander. Roomkaastaart, bodems voor fruit- en bananentaart, de basis voor flan brésilienne, en biscuit voor zwartewoudtaart. Appelcrumble en peren-abrikozentaart zijn ook goedgekeurd. Met wat koekjes en chocolaatjes bij op tafel zal iedereen wel voldoende hebben, hoop ik.
Tussendoor werd er taxi gespeeld, zonen naar de kapper gestuurd, een skivalies gemaakt, zoon drie uitgezwaaid en bedenkelijk gefronst bij de carnavalplannen van de twee oudsten. Aalst, weetjewel…
Oudste vergat even dat wij niet altijd, onmiddellijk, overal, en exclusief voor hem beschikbaar zijn, en dat zorgde weer eens voor een brombeer van formaat in huis. Man, die kan viesgezind zijn…ongelooflijk.
Terwijl man zorgde voor wat eten op tafel (en spinazie op de grond) schroefde ik de scharnieren weer aan de deurstijl. Ok, niet af, ’t zal voor volgende week zijn. Na het avondeten werd er nog pudding gemaakt om de fruittaarten te vullen, voor de zekerheid nog twee extra taarten gebakken, en dan in de zetel geploft, bij een pittig blondje (in mijn glas, dat spreekt) We deden bijlange niet alles wat we voorzien hadden, het huis en vooral de vloer moesten hier nog een grondige red-uw-reputatie behandeling krijgen. Maar voor nu: zen. Zetel. Zalig.
Kijk even mee hoe stevig zen ik kan zijn in een ontploft huis:
Dat was hoe het er gisteren uitzag, maar daar heeft niemand vandaag iets van gemerkt.
Vandaag werd er gefeest. Vooral dat onthou ik. Fijne mensen, taarten (die de jarige zelf mocht aansnijden), koffie, wat sterkers dan koffie, gelach, geplaag, kaarsjes, kaartjes, bloemen en cadeautjes die wonderlijk goed bij mekaar pasten:
Ondertussen is iedereen naar huis, alles bijna opgeruimd, en geniet ik samen met de kersverse senior nog wat na.
Santé!
Het huis van Tante Alice 