Chocoladequiche? Of auberginebrownie?

Ik weet het niet, maar ’t is lekker.

Het begon stom. Ik had Hugo nodig voor advies over onze moerbeiboom, en het opsleunen van de notelaar. En passant liet hij weten dat de paprikaplantjes die ik hem had gegeven het super gedaan hadden, antwoordde ik dat ik massa’s aubergines had dit seizoen, en spraken we zo halvelings een datum af dat hij zou langskomen.

…er zijn er al veel opgegeten, weggegegeven, en er hangen er nog!

Een paar uur later had ik een vraag in mijn mailbox. Of ik al ooit chocolade-auberginebrownies had gemaakt.

Antwoord: euh, nee. Is dat lekker? Dan moogt ge het recept meebrengen.

Ik vond na wat aanwijzingen zelf het recept op internet, en omdat op sommige dagen de drang tot experimenteren veel groter is dan die om mijn huishouden in goeie banen te leiden ging ik aan de slag.

Beetje raar, dat wel, maar tijdens de bereiding proefde ik regelmatig van het beslag, en kwam tot de conclusie dat het eigenlijk alleen maar lekker kon worden.

Ik stuurde een fotootje naar mijn schoonzus, die meldde dat ze van het idee “groenten in zoete taart” prompt misselijk werd, stuitte op het verzet van jongste (nochtans een chocoladefan tot én met) die echt weigert om te proeven, en voerde twee argeloze bezoekers bij wijze van experiment een versgebakken stukje brownie.

Toen ik vroeg of ze het geheime ingrediënt er konden uithalen, antwoordde Lotteke zonder aarzelen “liefde”. Ik smolt ter plekke, kuntdapeinzen.

“Aubergine? Echt? Dat zou je niet zeggen!”
De brownie werd beschreven als smeuïg, licht, niet te zoet, en niet die overdosis chocoladesmaak die sommige andere recepten wel hebben (ik ben hierin geen typische vrouw denk ik, chocolade doet mij niet veel).

Ondertussen: bijna op. De zonen en man die wel proefden vinden het echt lekker. Ik ook.

Ook proberen? Voila, het recept:

Ingrediënten:

• 1 middelgrote aubergine (200 g), geschild en in blokjes
• 150 g pure chocolade (minimaal 70 procent droge cacaobestanddelen), in stukjes
• 60 g kokosolie
• 60 g zachte ontpitte dadels, fijngehakt
• ½tl zout
• 3 eieren, losgeklopt
• 1 tl bakpoeder
• 80 g gemalen amandelen

Bereiding:

• Verwarm de oven voor op 170 °C.
• Stoom de aubergine 15 minuten tot hij zacht is (of doe dit in de magnetron). In onze stoomoven deed ik er 25 minuten over, op 100°C.
• Doe de aubergine in een middelgrote kom en roer er de chocolade en de kokosolie door. Doordat de aubergine nog warm is, smelten de chocolade en de olie.
• Voeg de fijngehakte dadels en het zout toe. Mix het mengsel met een staafmixer of in de keukenmachine tot het glad is.
• Voeg als dit voldoende is afgekoeld de eieren en het bakpoeder toe. Mix nogmaals ongeveer een minuutje en meng de gemalen amandelen erdoor.
• Spreid het mengsel uit op een middelgrote bakplaat bekleed met vetvrij papier en zet ongeveer 20 minuten in de oven. Het is gaar wanneer een mes er droog uitkomt.
  Ik doe niet van bakplaten en papier, ik heb siliconenvormen. De max.
• Voor cupcakes: verdeel het mengsel over een cupcakevorm met 12 holtes die zijn bekleed met papieren cakevormpjes en zet ongeveer 15-20 minuten in de oven.

Dit recept komt uit het boek Het slimmedarmendieet van Michael Mosley, en vond ik hier.

Examens

Vijf van de zes inwoners van dit huis doen examens deze periode. Man des huizes is de enige die niet meedoet. Bij de zonen is ’t nog van “moetens” omwille van leerplicht en toelatingsproeven, bij mij is dat eerder vrijwillig. Nu ja, de opleiding doe ik vrijwillig, de examens zijn een noodzakelijk kwaad dat er bij hoort.
Gelukkig zitten we in een module-systeem: lessenreeks gedaan? Exaam. Oef, zo is het een beetje gespreid, en kan mijn geheugen nog wat gewicht in de schaal leggen. Als ik oplet in de les is het achteraf studeren niet zo’n grote opgave.

Als de zonen er bijna van af zijn mag moeder beginnen: donderdagavond nog plantkunde, en volgende week praktijk.
Die plantkunde, daar zou ik gezien de resem Latijnse namen dringend aan moeten beginnen, maar dat verdomde (genetisch bepaalde, kweetet zeker!) uitstelgedrag speelt mij weer parten.
Voor praktijk is alles al in kannen en kruiken.

De opdracht: maak een bereiding, gebaseerd op wat dit jaar in de les gezien werd. Zorg voor een reclamefoldertje voor je product, en een receptenfiche voor de collega’s-cursisten. Testertjes of proevertjes zijn natuurlijk toegelaten, en de docente wil ook onze receptenschriftjes inkijken. Recepten die geprobeerd werden en voorzien van commentaar. Ze moeten zelfs niet gelukt zijn, want al doende leert men.

Zoiets, da’s spelen en prutsen voor mij. Geen wonder dat alles hier al klaar is, een week voor het eigenlijk moet.
Foldertjes en receptenfiche zijn met een beetje hulp van oudste (niet veel, ik ken er nog meer van dan ik dacht) samengesteld, etiketjes ontworpen, en vorig weekend maakte ik in twee keer voldoende insectenwerende lotionbars om deze zomer betenvrij door te komen én om uit te delen in de klas.

Deze namiddag was de stress voor plantkunde nog steeds niet aanwezig. Bars verpakken en mijn receptenschriftje illustreren vond ik veel leuker om te doen.

Ik ben tevreden met mijn resultaten, en al helemaal nu die bar ook zeer effectief blijkt te zijn.

Ik was niet de enige met rare prioriteiten: zoon 2 moest dringend bijslapen, zoon drie lijkt zijn kamer te verbouwen (aan de geluiden te horen) en krijgt daar skype-gewijs aanmoedigingen en lachsalvo’s van vrienden voor, oudste vindt gamen belangrijker dan Frans, en jongste plakt weer aan zijn IPad. Knieën naast de oren, of voeten gedachtenloos in de lucht, ik zou in geen tijd een rare-houdingen-fotoalbum kunnen vullen met kiekjes van hem.

Zodadelijk teken ik nog wat verder in mijn boekje. Planten determineren zal wel lukken, en dat is al de helft van de punten. Morgen nog een hele dag, dat is echt genoeg voor wat namen en een paar schetsen van wortels, bloemen en takken. Toch?

 

 

 

Tomatenoogst

Een waar feest hier ten huize! Ik kan dus wel degelijk tomaten kweken 🙂 Met dank aan Lieven David en Velt voor de nieuwsbrieven.

Twee jaar geleden stonden mijn tomatenplantjes mooi te wezen op het moestuinperceeltje “vrucht”. Mooie tomaten in wording, en dan, net voor je zulks eindelijk kan proeven: dé plaag. Niks geen oogst dus.

Na het moestuinseizoen zag ik een plastiek tunnelserretje in reclame staan, en ik verwachtte daar heel veel van. De tomaten konden vroeger in de grond, en ja, er waren er beduidend meer en vroeger rijp dan aan de planten in volle grond. Kers- en bestomaatjes werden hier in redelijke aantallen gesnoept, maar tegen het moment van de waarheid was ze daar weer: de plaag.

Een gelukkig toeval wil dat ik toen nog wel eens op facebook rondneusde, en als eerste reageerde op een berichtje waarin een glazen serre te koop werd aangeboden voor een zeer aanvaardbare prijs. De man die het verkocht was zo sympathiek om het voor ons opzij te houden tot we er eindelijk om konden gaan, en dit jaar staan er dus voor het eerst kerngezonde tomatenplanten te blinken achter ’t glas.
Ook aubergines, paprika’s, hete pepertjes, snackkomkommertjes en met een beetje geluk nog een paar meloentjes zullen we kunnen oogsten.

De aperitief- en trostomaten worden dagelijks geplukt en met veel smaak zo opgegeten, of mee in het dagelijkse menu verwerkt,  maar dan blijft er nog heel wat lekkers hangen natuurlijk. Op onderstaande foto een selectie vleestomaten: Cherokee Purple, Gildo Pietroboni, Marvel Striped en een coeur-de-boeuf van de markt waar ik zaden van oogstte vorig jaar.
Met zo’n weer als vandaag is het niet erg om een tijdje achter de kookpotten te staan, en er werd van huisvlijt gedaan.
Tomaten wassen, steeltjes en eventuele slechte stukjes (bijna niks!) er uitsnijden, sjalotjes, oregano, basilicum, thijm en een paar hete pepertjes klaarleggen, en dan op zoek naar een recept.

Liefst zou ik dit van Mme ZsaZsa gebruikt hebben, maar met zo’n eigenwijze (gas)oven als de onze en zo’n massa heerlijkheden riskeerde ik dat niet. Die oven luistert alleen maar naar de knopjes als hij daar zin in heeft, alles moet na een half uur gedraaid en verplaatst worden, en ik wou als een echt lui wijf gewoon in de keuken koffie drinken terwijl (op reclamewijze) “heerlijke aroma’s de lucht vullen”.
De familiekookpot dan maar: een inox dink van 17 liter, waar ik enkele keren per jaar spaghettisaus, appelmoes, vol-au-vent en stoofvlees in maak. Grote massa’s, en dan in de diepvries.

Ik nam wel ongeveer de ingrediënten uit bovenstaand recept, maar dan in een kookpot op het gasfornuis.
Ik goot de lekkerste olijfolie ever in de pot, en liet daar sjalotjes en look in zweten. Lang genoeg, dan komen de beste smaken naar boven. Daarna alle tomaten erbij, een handvol verse kruiden uit de tuin (oregano en basilicum), wat fijngeknipte cayennepepertjes (ook uit eigen tuin, en met een schaar gaat makkelijker dan met een mes), peper, kruidenzout, ahornsiroop en een beetje suiker.
Dat alles stond een uur te pruttelen, ik vergat koffie te drinken, maar deed wel aan zadenoogst.
Toen geurde de keuken opeens zoals ze waarschijnlijk ook bij Mama Miracoli ruikt. Hemels!
Alles door de passe-vite, en dan in bokaaltjes.
Ondertussen is er al duchtig geproefd natuurlijk, en ik kan u met mijn hand op mijn hart zeggen dat dat de lekkerste tomatenpassata is die ik ooit at. Een dikke 8 liter die deze winter weer naar zomer zullen smaken. En we zijn nog lang niet uit-geoogst!
Eigenlijk verdient de tomaat ook de titel “plant van de maand”, maar ik zoek er nog eentje uit de siertuin ook hoor!

Nectarinen-vijgenconfituur

Of hoe je een vergeten halve bak fruit en een overvloed aan verse vijgen van eigen boompje verwerkt krijgt.
Je wacht tot een heerlijke geur van nectarine het huis vult, elke keer als je de deur naar de kelder open doet. Op dat moment zijn ze rijp, en vlotjes te ontdoen van schil en pit. Niet té lang wachten, want de kroost ruikt dat ook, en voor je het weet zijn alle nectarinen ribbedebie.
Vervolgens kijk je naar de massa vijgen die je plukte, en hoe je die nooit binnen een redelijke tijdsperiode kan opeten. Ik ben de enige hier in huis die daar “stekezot” van is, de rest wil wel eens proeven maar daar blijft het dan ook bij.
En dan bedenk je dat die combinatie, op een vers pistoléke, alleen maar hemels kan zijn.
Het recept:

*Ontdoe nectarinen van schil en pit, en snij ze in kleine stukken (ik had 800g netto)
*Snij het steeltje van de vijgen, schil ze als je dat nodig vindt (hoe rijper de vijg, hoe dunner de schil), en snij in vier. (600g netto). Alles bij mekaar doen in een grote kookpot, en het sap van 1 limoen er bij (ik had geen citroenen meer…)
Voor wie zich afvraagt hoe ik aan zo’n mooie getallen kom: ik eet alles boven het honderdtal op, kwestie van gemakkelijk te kunnen rekenen met suiker 🙂
*Het fruit even laten sudderen in een grote kookpot. De vijgen zijn veel rapper zacht dan de nectarinen, maar daar komt de pureestamper in het spel: even de fruitmassa bewerken tot de stukjes de gewenste grootte hebben.
*Daarna roerde ik er 700g confituursuiker 2:1 door, en moest toen noodgedwongen alles wegzetten. Potjes vergeten!
*Nadat die afgewassen waren zette ik de pot weer op het vuur, en na drie minuten koken (zo echt van dat goed borrelen, dat ook blijft duren als je roert) was mijn confituur klaar om in bokaaltjes te gieten.
Vijf volle, en nog een klein potje extra dat jongste meenam naar mijn ouders, en dat bij metekindje enorm in de smaak viel.

Die keer, toen ik mijn bestelling annuleerde

Het stond al eventjes aangekondigd, er zou een nieuwe klepper verschijnen in moestuinland. Het boek van Kim, Dorien en Els. “De Moestuin van Mme ZsaZsa” was voorzien voor ergens in april, dus placeerde ik alvast een bestellingske in onze vertrouwde boekhandel.

Eerder had ik mij kandidaat gesteld bij Dorien om receptjes te testen. Altijd leuk, een hoop keukeninspiratie krijgen van iemand die er iets van kent, en zelf dus absoluut niet moeten bezig zijn met de eeuwige vraag “wat eten we vandaag?”. Per mail werd er een hele lijst doorgestuurd, ik koos er telkens een aantal recepten uit, en kreeg dan per kerende (of zo ongeveer toch) een ingrediëntenlijstje en het recept. Winkelen, koken, proeven en feedback geven, zowel naar haalbaarheid van het recept, vindbaarheid van de ingrediënten, is alles duidelijk en juist verwoord, is’ t lekker? Ik vond dat tof om te doen.
Ik had nooit verwacht dat dàt een reden zou kunnen zijn om mijn schone bestelling te annuleren.

Zo een week nadat ik een mailtje had gekregen van Marijke van de boekhandel, kreeg ik een nog toffer mailtje van Dorien. Als ik wilde kon ik een gesigneerd exemplaar bestellen, mét receptentesterskorting. Allé, hoe cool is da! Ze wilde het zelfs afleveren bij mijn ouders thuis. Tof hé! Ik excuseerde mij dus bij Marijke, met een proper mailtje.
En net op tijd voor moederdag kreeg ik een telefoontje van ons moeke: gearriveerd! Dorien had in één moeite door dan ook nog “Groeten uit Transitië” van een krabbeltje voorzien. Leuk! Ikke dus naar mijn geboortedorp, en daar lag hij te blinken. Het schoonste moestuinboek dat ge u kunt inbeelden. Echt, ik weet dat dat van Velt “De Bijbel” heet. En ja, net als in vele huiskamers staat die bijbel hier ook. Inderdaad, een zeer uitgebreid, degelijk naslagwerk. Maar zeg nu zelf, als er dan een “Nieuwe geïllustreerde kleurenbijbel voor de Moderne Mensch” verschijnt, dan wilt ge die toch ook?

Het is een andere cover geworden dan die waar ik voor stemde, maar ’t geeft niet. Die voelt trouwens niet glad-boekachtig aan, eerder antislip. Nice.
Hij heeft drie lintjes. Hoe lang geleden is dat, een boek met lintjes.
De no-nonsense aanpak van Kim zorgt dat alle droge, saaie materie over bodem en mineralen en bemesting eindelijk licht verteerbaar en begrijpelijk is.
Het stuk waar alle groenten beschreven worden is fantastisch. Enorm bruikbaar, dankzij de fijne details waar nog niemand anders ooit aan dacht. Die groentenfiches, met een tekening van de kiemplantjes: prachtmateriaal. Een vriendelijk verzoek om die ergens op afdrukbaar formaat op het wereldwijde web te zwieren is zelfs niet meer nodig, kijk hier maar. Of hier. Alsof de auteurs weten dat ik zo’n boek altijd mee naar buiten neem omdat ik geen zaaiafstanden kan onthouden. En het dan ’s avonds vergeet mee binnen te brengen, met slakken- of regenschade als gevolg… Driewerf hoera dus voor de fiches, die als klein boekje niet zo gevoelig zijn aan al die toestanden. Als extra is er dan ook nog een mooi sjabloon voor een zadenzakje, en een moestuinkalender per maand. Ik hou ook van de tekeningetjes, en de verduidelijkingen in het zo herkenbare handschrift. Echt Kim,  ge moet daar een lettertype van maken, succes gegarandeerd. ZsaZsaFont. Ik ben fan!

De recepten van Dorien zijn eerlijk, heerlijk, een must-try voor iedereen die zomaar tot in “denof” kan wandelen en plukken en oogsten wat klaar is. Het lekkerste recept dat wij getest hebben is de geroosterde worteltaart. Ik heb zelfs verschillende kleuren wortelen gezaaid om die nog eens te kunnen maken met eigen oogst. Als die dingen nu nog eens zouden willen kiemen komt het zeker goed. Deze winter zet ik mij met het boek in de zetel en maak ik aan de hand van de recepten een lijst met te bestellen zaden. Alles ziet er zo lekker uit…

Tot nu toe was het boek mijn nieuwe (zware) bedgenoot: veel te drukke dagen, dus alleen ’s avonds tijd om er in te grasduinen. Een beetje lezen hier, wat snuisteren daar, en dan dromen van kraakverse groenten die boordevol smaak zitten. Het Draulansmopke ben ik dankzij mijn chaotisch leesgedrag nog niet tegengekomen, maar ik blijf zoeken 😉 . Het familieweekend, het feest voor jongste zoon en de confituurworkshop op het pwo zijn achter de rug, overdag dus weer meer tijd. Jeuj! Dan kijk ik ook nog eens wat deftiger naar de foto’s, want die verdienen beter dan mijn avondlijk lodderoog. Merci dames, een boek naar mijn hart!