Dagen van arbeid

Het was al lang een doorn in het oog van mijn ouders: het stuk voor hun huis.
Jaren geleden legden mijn vader en de buurman samen hun opritten aan. Beide huizen kregen een tegelvlakte van silexdallen op een stevig zelfgegoten bed van beton.

Waar de auto geparkeerd werd, lag ook bij alletwee de opritten een uitsparing, gevuld met kiezelstenen, voor als er olie zou lekken. Oprecht schoon – in die tijd toch waarschijnlijk.
Ik herinner mij dat er ooit paaltjes stonden, en een zwarte plastic ketting, die we steeds moesten open en toe doen om te beletten dat de ouders van de kindjes die de school over onze deur bezochten telkens zouden draaien – of erger nog, parkeren! – op ONS erf. Tja…

Vele jaren later lag de vlakte er gehavend bij. Gebarsten en losliggende stenen, ongewenste plantengroei waar ooit kiezels lagen, en een smal stukje border waar het groen welig tierde. Een bordertje waar ik echt verliefd op was/ben, zo veel vrolijkheid voor de deur dat ik altijd daar eerst even bij verwijl vóór ik mijn aankomst aankondig. Sneeuwklokjes, een verdwaalde krokus, campanula, een compleet verhoute lavendel, vogelmelk, en meiklokjes die uit de tuin van mijn grootouders geïmporteerd werden: allemaal present.

Waar ik blij van word, breekt bij Moeke het angstzweet uit. Onkruid! Vuile blaadjes! Extra werk! Beesten! Eikebah!
Vake kan het niet meer onderhouden. Hij ziet nog amper, vergeet al eens wat er moet gebeuren, en heeft tegenwoordig altijd kou. Niet ideaal, als je wil tuinieren…

We zijn hier niet vies van een klusje, onze zoontjes zijn ondertussen potige kerels die graag de handen uit de mouwen steken, en neef M., petekind van de echtgenoot, werkt in de groensector.  Ideale combi om een paar paletten klinkers en een berg stabilisé om te toveren tot oprit.

Er werden grondplannetjes getekend, de nodige aanvragen gedaan, container en kraantje gehuurd, geruzied door onze twee jongsten wie daar nu mee mocht rijden en manoeuvreren (verhaaltje van de twee honden en het been: pa eindigde achter de bedieningsknuppels), klinkers besteld die niet meer in voorraad waren (lieten ze ons de avond voor de grote sloopactie weten, toen manlief even belde om te vragen wanneer precies er nu geleverd zou worden), borden gezet, buren verwittigd, en op 1 mei gingen de werken van start. Dag van de arbeid, wij vieren dat elk jaar nogal uitbundig 😉
De oude tegels waren al snel allemaal weg, daarna volgden beton en steenslag, en nog een beetje zand, zodat er nu voldoende diepte is om stabilisé en (andere dan de oorspronkelijk gekozen) klinkers op hetzelfde niveau als de stoep te brengen.

Pittig detail: de gemeente heeft enkele regeltjes voor de aanleg of renovatie van verhardingen. Er moet minstens één derde van de totale oppervlakte groen voorzien zijn. Instant stresske bij ons moeder, grote vreugdesprong bij mij. Ons vader is ook maar wàt content dat de meiklokjes van zijn moeder daar volgend jaar nog steeds gaan staan.

De oppervlakte was wat klein voor zoveel volk en een kraan. Mijn broer, onze oudste en ikzelf namen ondertussen tuin, terras en tuinmeubelen onder handen. ’s Avonds aperitiefden we op een proper terras, aan een mosvrije tuintafel.
Na het effen leggen van de gehele voorste vlakte ging neef terug naar het verre West-Vlaanderen, en speelden man en onze twee jongste zonen nog een beetje in die immense zandbak. Boys will be boys.

De betonmolen mengde zand en cement, de plantvakken werden met koordjes uitgezet, en de boordstenen van één border stonden tegen ’s avonds. So far, so good.
Gisteren wilden we de rest zetten, maar enkele plensbuien beslisten daar anders over.
Vandaag weer een dag, we panikeren nog niet. Ik kreeg net een appje met foto, het gaat daar goed vooruit nu, plantenbak twee staat ook.

Terwijl mijn vermoeid werkvolk gisterenavond in de zetel hing en “sport” bekeek (snooker!? meest hersendodende televisie ever, na wielrennen) snuisterde ik online bij de lokale plantenkweker naar schone bloemekes voor in al die borders. Ik krijg carte blanche om de plantvakken in te richten, als het maar onderhoudsvriendelijk is.

Ik weet ongeveer wel waar ik naartoe wil, maar sommige dingen zijn gewoon té mooi om toevallig te zijn. In de lijst geraniums die ik nogal gedachtenloos (al laat, en vroeg opgestaan weetjewel) doorscrolde werd mijn aandacht getrokken door “Sylvia’s surprise”. Toen ik “in winkelmandje” aanklikte, meende ik nog een andere naam te herkennen. Zou het? Ja hoor, daar vlak boven: “Sweet Heidy”.  Moeder en dochter, binnenkort samen in het (planten)bed!

Geranium hybride “Sweet Heidy” ©Guido Van de Steen

Geranium hybride “Sylvia’s surprise” ©Guido Van de Steen