Dagen van arbeid

Het was al lang een doorn in het oog van mijn ouders: het stuk voor hun huis.
Jaren geleden legden mijn vader en de buurman samen hun opritten aan. Beide huizen kregen een tegelvlakte van silexdallen op een stevig zelfgegoten bed van beton.

Waar de auto geparkeerd werd, lag ook bij alletwee de opritten een uitsparing, gevuld met kiezelstenen, voor als er olie zou lekken. Oprecht schoon – in die tijd toch waarschijnlijk.
Ik herinner mij dat er ooit paaltjes stonden, en een zwarte plastic ketting, die we steeds moesten open en toe doen om te beletten dat de ouders van de kindjes die de school over onze deur bezochten telkens zouden draaien – of erger nog, parkeren! – op ONS erf. Tja…

Vele jaren later lag de vlakte er gehavend bij. Gebarsten en losliggende stenen, ongewenste plantengroei waar ooit kiezels lagen, en een smal stukje border waar het groen welig tierde. Een bordertje waar ik echt verliefd op was/ben, zo veel vrolijkheid voor de deur dat ik altijd daar eerst even bij verwijl vóór ik mijn aankomst aankondig. Sneeuwklokjes, een verdwaalde krokus, campanula, een compleet verhoute lavendel, vogelmelk, en meiklokjes die uit de tuin van mijn grootouders geïmporteerd werden: allemaal present.

Waar ik blij van word, breekt bij Moeke het angstzweet uit. Onkruid! Vuile blaadjes! Extra werk! Beesten! Eikebah!
Vake kan het niet meer onderhouden. Hij ziet nog amper, vergeet al eens wat er moet gebeuren, en heeft tegenwoordig altijd kou. Niet ideaal, als je wil tuinieren…

We zijn hier niet vies van een klusje, onze zoontjes zijn ondertussen potige kerels die graag de handen uit de mouwen steken, en neef M., petekind van de echtgenoot, werkt in de groensector.  Ideale combi om een paar paletten klinkers en een berg stabilisé om te toveren tot oprit.

Er werden grondplannetjes getekend, de nodige aanvragen gedaan, container en kraantje gehuurd, geruzied door onze twee jongsten wie daar nu mee mocht rijden en manoeuvreren (verhaaltje van de twee honden en het been: pa eindigde achter de bedieningsknuppels), klinkers besteld die niet meer in voorraad waren (lieten ze ons de avond voor de grote sloopactie weten, toen manlief even belde om te vragen wanneer precies er nu geleverd zou worden), borden gezet, buren verwittigd, en op 1 mei gingen de werken van start. Dag van de arbeid, wij vieren dat elk jaar nogal uitbundig 😉
De oude tegels waren al snel allemaal weg, daarna volgden beton en steenslag, en nog een beetje zand, zodat er nu voldoende diepte is om stabilisé en (andere dan de oorspronkelijk gekozen) klinkers op hetzelfde niveau als de stoep te brengen.

Pittig detail: de gemeente heeft enkele regeltjes voor de aanleg of renovatie van verhardingen. Er moet minstens één derde van de totale oppervlakte groen voorzien zijn. Instant stresske bij ons moeder, grote vreugdesprong bij mij. Ons vader is ook maar wàt content dat de meiklokjes van zijn moeder daar volgend jaar nog steeds gaan staan.

De oppervlakte was wat klein voor zoveel volk en een kraan. Mijn broer, onze oudste en ikzelf namen ondertussen tuin, terras en tuinmeubelen onder handen. ’s Avonds aperitiefden we op een proper terras, aan een mosvrije tuintafel.
Na het effen leggen van de gehele voorste vlakte ging neef terug naar het verre West-Vlaanderen, en speelden man en onze twee jongste zonen nog een beetje in die immense zandbak. Boys will be boys.

De betonmolen mengde zand en cement, de plantvakken werden met koordjes uitgezet, en de boordstenen van één border stonden tegen ’s avonds. So far, so good.
Gisteren wilden we de rest zetten, maar enkele plensbuien beslisten daar anders over.
Vandaag weer een dag, we panikeren nog niet. Ik kreeg net een appje met foto, het gaat daar goed vooruit nu, plantenbak twee staat ook.

Terwijl mijn vermoeid werkvolk gisterenavond in de zetel hing en “sport” bekeek (snooker!? meest hersendodende televisie ever, na wielrennen) snuisterde ik online bij de lokale plantenkweker naar schone bloemekes voor in al die borders. Ik krijg carte blanche om de plantvakken in te richten, als het maar onderhoudsvriendelijk is.

Ik weet ongeveer wel waar ik naartoe wil, maar sommige dingen zijn gewoon té mooi om toevallig te zijn. In de lijst geraniums die ik nogal gedachtenloos (al laat, en vroeg opgestaan weetjewel) doorscrolde werd mijn aandacht getrokken door “Sylvia’s surprise”. Toen ik “in winkelmandje” aanklikte, meende ik nog een andere naam te herkennen. Zou het? Ja hoor, daar vlak boven: “Sweet Heidy”.  Moeder en dochter, binnenkort samen in het (planten)bed!

Geranium hybride “Sweet Heidy” ©Guido Van de Steen

Geranium hybride “Sylvia’s surprise” ©Guido Van de Steen

 

 

 

 

 

Bonusdagen

Heerlijk toch, zo’n herfst? Wanneer je niet moet verlangen naar buitenlucht, omdat het gewoon geen weer is om binnen te blijven. Extra dagen om te genieten…
Ziehier een lijstje bonussen.

De voederplaatsen werden in orde gemaakt. strooivoer en vetbollen met gulle hand uitgedeeld. Ik hing en legde één en ander op “strategische” plaatsen, zodat ik deze winter vanuit villa Steenschot misschien toch van een beetje dichter kan loeren.
De mezen hebben zoiets rap door, en komen hun voorraad wintervitamientjes geregeld bijtanken. Andere vogels vinden ook de weg, maar houden het voorlopig nog bij wat ze zelf vinden. Vooral de bessen van de Cotoneaster van de buren en de zaden van Echinacea zijn populair.
De twee bloembakken op de oprit staan er, zijn beiden gevuld en al gedeeltelijk voorzien van plantgoed. Tulpen, narcissen, krokussen en sneeuwklokjes zitten klaar om in de lente voor kleur te zorgen.

Het gras achteraan groeit, het onkruid houdt zich gedeisd. Alleen de kruipende boterbloem, die probeert om opnieuw terrein te winnen. De kippen lopen in een nieuw verenkleed en slapen sindsdien weer in de moerbeiboom. Zolang ze op hun terrein blijven is er geen reden om vleugels te knippen, maar wee hun schone pluimkes als ze ontsnappen! Ze zijn nog maar met twee, eentje is verhuisd naar de eeuwige kiekenhemel.
Die moerbeiboom staat er nu nog prachtig bij, met een geelgroen bladerdak dat majestueus uittorent boven de lege moestuin, en nog eventjes de achterliggende wijk verstopt.
De stapel met resten steenschot en boordstenen werd ook weer wat kleiner: een composthoop met drie vakken is bijna klaar. We vergeten nog steeds dat het winteruur is, en dat onze projectjes niet meer op een namiddag gedaan geraken.
Er werd in de eerste bak al een begin gemaakt met de inhoud van ons compostvat. Dat wordt na het zien van de eerste-kwaliteits compost van schoonbroer wellicht de vierde (bewaar)bak.
De serre is bijna leeg. Twee tomatenplanten mogen nog even blijven staan, er hangen een paar dikke trossen aan die nog kleuren. Ook cayennepepertjes en enkele soorten basilicum blijven nog doorgaan. Deze week riskeer ik nog, de temperaturen blijven nog boven nul.
In een hoekje achteraan komt de winterpostelein weer kijken. Dat zaait zichzelf inderdaad uit. Geen erg, lekker genoeg!

Een hele namiddag koffie drinken met een vriendin, op ons zonneterrasje. Gewoon, in een doordeweeks truitje, niks geen dikke sjaals of verkleumde handen. Zalig.

Net als bij Ludo staan hier ook weer rozen in bloei. Inderdaad, zoals hij opmerkt, donkerder van kleur dan in de zomer. Aan de knoppen te zien gaat het nog eventjes door.

Onder de notelaar lag een massa bladeren, waarvan een deel nog in hoopjes ligt te wachten (ik had wellicht iets gezien dat voor enige afleiding zorgde) en een deel bij wijze van dekentje over een moestuinperk gegooid werd.  Buurman kwam de grasmachine lenen, en bracht ook nog een lading bladeren mee. De noten ben ik buiten vergeten, realiseer ik mij nu. Misschien zijn de kauwen er mee weg, misschien kan ik ze morgen toch nog binnen halen.
Pompoenen, courgetten en de allerlaatste komkommers werden geoogst. Ook aubergines en paprika’s zijn geplukt (en ondertussen verwerkt in een stoofpotje).

De houten tuintafel werd met reiniger en water bewerkt, en staat nu binnen te drogen. Voorlopig lijkt het een gigantische deur (naar Narnia?) die zomaar in een muur verscheen, maar eind december een tiental extra plaatsen levert om feestvierders te zetten. Nu kan dat nog niet, eerst nog even plaats houden voor de Luisterhuizen.
De achterste ruiten zijn weer spic en span. Man wilde er werk van maken vóór onze vingers aan het aluminium zouden vast vriezen, en met twee gaat zo’n klus verbazend goed vooruit. Ons zicht op de tuin is een tikkeltje helderder nu.

Enkele kilometers verder was het eveneens mooi en droog weer, en daar lag nog een hoop onderdelen om een serre ineen te boksen. Eigenlijk is zoiets een grote meccano, gecombineerd met waterspelletjes: schoonzus en ik wasten aluminium profielen en rubbers af, de mannen monteerden alles, en na een dagje stond er een glazen huisje in hun groententuin. Als je goed kijkt zie je de geitjes op de achtergrond staan kijken. Dat deden ze heel de dag, of gsm’s uit broekzakken pikken 😉 en alles wegduwen dat tegen “hun” omheining werd gezet. Enkele gesneuvelde ruiten moeten nog vervangen worden, maar dat komt wel goed. Grote dank aan neef M, die enkele dagen voordien de grond al kwam “effenleggen”.

Ook grote dank aan schoonzus en schoonbroer, die bij het pintje na de bouwwerken achteloos een envelopje in onze handen duwden. Iets wat “verzekers” bij ons beter paste dan bij hun, een promostunt of zo die verkeerd geleverd was. Of hoe kleine dingen toch zoveel plezier kunnen doen.
En zo is de vakantie weeral voorbij gevlogen.

Villa Steenschot – 15. prutserijtjes

Nee, de villa was nog niet helemaal af. Maar het is vakantie hé, dus af en toe gebeurt er ook eens iets anders. Kleine prutsen worden dan tussendoor gedaan. Veel kleine dingen, maar we willen echt afwerken deze keer (ken jezelf, anders staat het er binnen 10 jaar nog zo) Klusjes dus.

Zoals gaatjes opvullen met stukken hout.

Zoals meubelkes maken:
*een heus opbergrek voor tuingerief. Recupereer een pallet, vijs dat stevig aan de muur, stockeer uw tuingerief. Voila, weeral veel geld gespaard! Het hangt een beetje boven de vloer, zodat we er gemakkelijk met een borstel onder kunnen vegen. Aan de bovenste plank moeten nog haakjes komen om klein tuingerief omhoog te hangen.
*een droogrek en een zaaitafel/opbergruimte/plaats om in de winter een fototoestel te zetten. Daar dient het bureau uit mijn tienerjaren voor. Blad en poten gescheiden, en beiden gecombineerd met andere dingen.
Poten + een restje antimollennet = droogrek voor uien, look, sjalotten. Het blad rust op een pallet, en is nu perfect van hoogte om voor het raam te zetten. Onderaan hebben we genoeg plaats om grotere dingen te leggen die je niet alle dagen nodig hebt, zoals resten hout, wat stenen, paaltjes, en zo nog dingen die altijd en overal in de weg liggen.
*een legplank over bijna de hele diepte van het tuinhuis. Ideaal voor dingen die je snel moet kunnen pakken.Alleen één steun (links op de foto) moesten we daarvoor aanschaffen, voor de andere bevestigingspunten gebruikten we restjes van de vloerbalken. Ook de plank zelf stond ettelijke jaren duchtig in de weg: een teveel bestelde brede traptrede voor de nieuwe gebouwen van man’s werk. Zoiets adopteren wij zonder nadenken als ons dat aangeboden wordt. Kijk, eindelijk een bestemming!

Zoals de laatste stukjes van de dakoversteek in mekaar puzzelen. Van ’t verschieten sprongen de spotjes uit hun gaatje!

Zoals de te kleine -en ondertussen dus kapotte- kabelklemmen vervangen door geschikte exemplaren.

Zoals een dakgoot hangen, die nu voorlopig boven de beukenhaag eindigt, maar binnenkort aangesloten wordt op een regenwatervat. Met dank aan het wereldwijde web: het vat kost in Duitsland maar liefst 200 euro minder dan de gangbare prijzen hier, en nog steeds 100 minder dan de goedkoopste Belgische e-shop. En ik hoor het u denken, dat Duitsland ver is, maar eigenlijk is dat maar 20 km van het werkadres van man verwijderd. Hij had het vandaag bij, zomaar, na ’t werk.

Zoals zorgen dat de deuren fatsoenlijk gesloten kunnen worden.
Zoals een bergske zand verleggen (weeral…) om het terras te kunnen maken.

Zoals een raam afschuren, verven en eens een beetje kuisen.
Zoals een draad die al bijna 20 jaar klaarligt verbinden met één die drie jaar geleden ingegraven werd.

Zoals grote kieren tussen de steenschotten opvullen.
Bij het plaatsen stonden ze perfect op mekaar, maar de douglasschotten zijn enorm onderhevig aan hormonale stemmingswisselingen weersinvloeden. We verwerkten ze toen ze nog vochtig waren, ondertussen staan ze een paar weken in volle zon en zijn ze gekrompen. We gebruikten een speciale voegenvuller en elastische siliconen en hopen dat het probleem daarmee voldoende opgelost is. De regen van de laatste dagen stroomde toch mooi naar beneden nu, ipv de afslag naar binnen te nemen.

Zoals het dak een stukje verlengen. Wie ooit een villa bouwt, moet er aan denken dat de dakprofielen ver genoeg moeten overhangen. Het water belandde deels in de goot, maar liep ook af via de steenschotten, en zo verder door de (nu opgevulde kieren) binnen. Niet de bedoeling natuurlijk.

Nu nog geblokte gordijntjes en een gewei aan de muur, en ’t is helemaal af 😉