Lazy sunday

Druilerig, koud. Geen vogels te zien om geteld te worden. Gelukkig wel hete koffie, knapperverse pistolékes en zelfgemaakte vlier-abrikozenconfituur. Man des huizes slofte wat rond, eigenlijk niet zijn gewoonte op dit uur van de dag. Normaal loopt hij ergens, samen met overbuurman, en hijgen ze dan samen uit hier aan tafel. Geen zin, te koud, te nat. Misschien zou hij straks wel gaan lopen, misschien ook niet. Maar er was ook een wandeling, langs trage wegen. Idee?
Bah, met zo’n weer? Neuh! Zeteltje, boek, dekentje.

Enfin, na een douche kon ik iets helderder denken, en eigenlijk was die zetel de laatste dagen al genoeg gebruikt. Actie dus. Zelfs de twee oudste zonen zagen het zitten om mee te gaan wandelen met ma en pa (en nog een hele hoop ander schoon volk van ons dorp: nieuwjaarstragewegenwandeling-met-jenever-om-santé-te doen). Jas aan, sjaal rond, fototoestel mee, bottines aan, jeneverglas mee, en we konden vertrekken. In onze buurt kan je eigenlijk uren rondstruinen op trage wegen, en als het nodig is op een kwartier weer thuis staan. Deze keer ontdekten we weer nieuwe baantjes, en een heel nieuw aangelegd stuk knuppelpad.

Na deze foto verdween het toestel in mijn heupzak. Te glad, te drassig, te veel te kletsen. De jongens ontmoetten een paar ex-leerkrachten, en voerden enthousiaste gesprekken met Jan en alleman. Mooi om te zien hoe hartelijk het weerzien tussen oudste en zijn klastitularis van vorig jaar was. Hij gaat nu naar een andere school, dus er werd vrijuit gebabbeld over vanalles. Wij keuvelden gezellig met dorpsgenoten, dabden door de modder en waren blij dat onze voeten droog en warm bleven. Oudste zoon had sponzen voetjes als hij thuiskwam, zijn schoenen hebben hun beste tijd duidelijk gehad…

Onze jongens vonden het écht leuk, en waren tevreden dat ze eens iets anders gedaan hadden dan gewoonlijk, zo op een natte zondag. Dat “nat” viel eigenlijk nog best wel mee, af en toe een spatje regen, maar daar waren we wel op voorzien.

Toen we thuiskwamen was de voederplaats wél druk bezocht: een massa staartmeesjes speelde in de haag en aan de vetbolletjes die daar in de buurt hangen. Zo’n gewriemel en gefladder, en dat op amper anderhalve meter van waar wij stonden. Ze lieten het niet aan hun hartje komen, vlogen af en aan, en maakten een zeer bizar klikkend geluidje. Acht bolletjes pluis, druk in de weer. Van puur enthousiasme kon ik geen deftige foto maken…
Achteraf werd hier nog uitgebreid geaperitiefd, vogels geteld, de modderbroeken zijn ondertussen weer toonbaar, en man des huizes speelde van chef-kok terwijl ik nog een berg strijk kastklaar maakte. ‘k Zeg het u, de lente hangt al lichtjes in de lucht.

Geslaagde zondag, en bijlange niet zo lui als eerst gedacht.