Feestje!

Sinds 2 februari is onze keuken zo goed als af, op nog wat kastinrichting na.
De tafel is er, de wandplankjes hangen, en zoals dat gaat zijn we het comfort van toestellen en ruimte al goed gewoon.
Koken is een plezier. Vroeger deden we dat ook al graag, maar als een oven gewoon doet wat moet, da’s toch een luxe die we nog niet kenden. Onze oude gasoven was nogal koppig, soms. Ook opruimen achteraf: zalig. Een voddeke over de kookplaat, en ’t is weer proper. Gasbekken, die mochten al eens een keertje meer “verstopt” worden onder de afdekplaat vroeger, blij dat dat klusje niet meer tot de routine behoort.
Waar ze bij Natuurlijk-rijk zorgen voor meer ruimte om ruzies te vermijden, zorgden wij voor voldoende laadcapaciteit, ook beter voor de vrede in huis.

Grote keukens, da’s goed voor feestjes.

Nieuwjaar 2018: Man had aan één van zijn petekinderen voorgesteld om -met het oog op samenwonen met zijn lief- eens samen te koken voor de rest van zijn petekinderen en hun lieven. Iedereen kreeg voor zijn nieuwjaar een cadeaubon voor een etentje bij ons, en toevallig paste het voor heel de bende op 4 februari. Jeuj, dan pikken we ’s avonds het Lichtfestival ook nog mee!

Begin januari 2018: We zitten rond de (oude) tafel met de keukenbouwers, op een vrijdagavond. Alles wat nog moet gebeuren wordt opgelijst en besproken. Het resultaat tot nu toe is mooi. De kleuren matchen, plannen en realiteit kloppen met wat we wilden.
De gordijnen zorgen voor een gezellig geheel. Onze teleurstelling over de kastenwand in de gang wordt au sérieux genomen, de twee heren bevestigen wat wij al gezien hadden: dit is te slordig, te onnauwkeurig en te onafgewerkt om voor lief te nemen. De schrijnwerker-onderaannemer die de kasten plaatste zal ingelicht worden, en samen zullen we zoeken naar een oplossing.
Nieuwe eindstreep: 3 februari. Ah ja, de 4de is hier een feestje!

Half januari 2018: Berichten over een tafel en twee plankjes die er nog steeds niet zijn, maar zullen geleverd worden, of toch niet, ja toch wel… Pffff. Gelukkig zijn er nog andere dingen te doen.

gezaagde laminaat

oude tafel, in stukjes

oude tafel, geverfd

oude tafel, gemonteerd

alles uit de weg voor de nieuwe vloer

nieuwe vloer ligt

Onze oude laminaatvloer (op de foto al in een paar stukken gezaagd voor snelle afbraak) wordt vervangen door een degelijke keramische tegel met het uitzicht van echt parket. Onderhoudsgemak en slijtvastheid primeren hier, zo aan de voordeur. Nu die vloer toch weggaat kan ik hem eerst nog ongegeneerd bekladden. Mijn schildersatelier verhuist naar daar, en onze oude tafel wordt helemaal in een nieuw jasje gestopt. Een stevige verf, die tegen een stootje kan, en perfect aansluit bij de kleuren van de keuken. Laminaat weg, enter vloerders.
Op een dag ligt de vloer, twee dagen later wordt alles gevoegd en staan de plinten er, en dan is het weer aan ons.

De laatste muur wordt afgewerkt, met een behang dat doet denken aan een ruwe betonnen muur. Siliconenvoegjes worden nauwkeurig afgewerkt, afdekplaatjes voor elektriciteit teruggeplaatst, en de meubels weer stofvrij gemaakt.
Grote sterke zonen in huis, het is een gemak. Samen met hun zit ik aan tafel, we maken een schetsje van hoe we het geheel kunnen inrichten en beginnen met meubels te slepen.
Tegen ’s avonds staat alles in een opstelling die voorlopig ok is, de oude tafel moet nu nog even keukentafel zijn.

Eind januari 2018: Tafel en wandplankjes zijn er. Volgende week wordt alles gemonteerd, de petekinderen krijgen de primeur. Ook de schrijnwerker komt langs om te kijken en te noteren wat er allemaal beter moet.

2 februari 2018: Marc komt nog een halve dag afwerken, en vindt het geheel ook zeer geslaagd. Hij vindt het alleen zonde dat we zo’n mooie tafel gewoon als “dagelijks gebruiksvoorwerp” zien. Geen gedoe met tafelkleedjes, of godbetert, toile cirée. Ik moet hem beloven om toch minstens placemats te gebruiken…Bwoh…

Het hout geeft direct een warme toets aan de plek. Man vond dat AL mijn kookboeken op zo’n rekje overdreven, rommelig en niet esthetisch verantwoord waren.

Voor een keer dan mijne meneer zo’n uitgesproken mening heeft over interieurfeiten ben ik wel bereid om te luisteren. Trouwens, toen de boeken er even stonden duikelden ze al om, en verder de grond op. Niet goed voor mijn hart, want ik ben nogal (understatement) zorgzaam op die dingen.
Poetsen, en inrichten voor een feestje!

4 februari 2018: Een fantastisch geslaagde dag.

Petekind en vriendin  stonden hier ’s morgens samen met Man des huizes te kokkerellen, en tegen de middag kwam iedereen aan. Aperitief, voorgerechtje, twee soorten lasagna en een geslaagde moelleux: het was allemaal voorzien. Gluten- en lactosevrij, dat spreekt. Belangrijk voor wie daar gevoelig voor is, niet merkbaar voor wie er geen last van heeft.

Er werd gekeuveld, gelachen, gesmuld, geplaagd en gespeeld, zoals die jeugd van onze familie zo heerlijk kan. Zelfs de trampoline was weer eens place to be.
Heerlijk om te zien hoe familie en lieven mekaar moeiteloos vinden, hoe ik als “ouwe tante” interesses deel met de jeugd, hoe ze nog allemaal graag tijd maken om een hele zondag samen te spenderen en hoe er al uitgekeken wordt naar het familieweekend. De afwezigen lieten we app-gewijs delen in de vreugde (en maakten we mogelijks wel een beetje jaloers) maar ja, Man is ook geen peter van iedereen natuurlijk…
Na het dessert werden handschoenen, sjaals en mutsen bovengehaald, stippelden we een route uit en trokken we richting Gent.

Met de auto tot de P+R, dan spurten naar een overvolle tram, waar we ons nog bij inwurmden, en vanaf Gent Zuid genieten van de sfeer, het volk, het Gents, en het gevoel dat het een dag met een gouden randje was.

Die keuken is goedgekeurd, effenaf!