Knutselen voor grote kinders

Ik deed het vroeger al graag, nu nog liever. Prutsen met niks, en er iets aan overhouden.

In onze straat zijn recent een aantal huizen van eigenaar veranderd, en bij zo’n veranderingen komen nogal eens verbouwingen kijken. Drie huizen verder stond na de renovatie van het dak (en mogelijk nog wel veel meer, maar dat valt niet altijd zo hard op) een steenschot tegen de gevel. Een machtig mooi vergrijsd, degelijk steenschot. Voor wég!
De charmes van steenschotten kenden we al. Wie niet weet waarover ik het heb: klik en klik.

Manlief polste dus bij onze nieuwe buren of wij die plank mochten recupereren, en ja hoor: ziedaar het eerste stuk materiaal voor een nieuwe tuintafel.
Als hier gebarbecued wordt is het altijd behelpen met kampeertafeltjes om extra werkruimte te creëren, en onze ruggen protesteren daar telkens weer tegen. Ook groenten een eerste schoonmaakbeurt geven als ze vers geoogst zijn: amateuristisch. Aperitiefjes aan de Villa, daar komt soms een heuse cocktailshakende zoon aan te pas, en ondertussen hebben die ook een lengte die niet meer achter een ikeatafeltje past.

U merkt het, een nieuwe tafel zou multi-inzetbaar moeten zijn. Op een aangename hoogte, en makkelijk verplaatsbaar van terras naar moestuin of richting avondterrasje.
En dan begint het hier: fantaseren, schetsjes op papier krabbelen, kijken in doe-het-zelf zaken en in eigen voorraad wat allemaal van pas zou kunnen komen, en vooral groot dromen. Simpeler maken kan later nog.

Dat makkelijk verplaatsbaar, da’s een serieuze uitdaging als je start met het gewicht van een steenschot. Poten: gleufpalen, waar planken in zouden schuiven om één en ander stabiel te houden. Deels gevonden in onze schatkist, deels gekocht. Nog wat hardhouten balkjes ter versteviging. Zie je dat aantal kilo stijgen? Ik merkte het, elke keer als er weer iets bij gemonteerd werd.

Een weekendje Haarlem deed ons “het licht” zien. Zoiets stond daar voor een allerschattigst winkeltje.
Na heel wat puzzelen en “ja maar, en dat dan” en “dat kan toch nooit” en zo van die dingen meer, staat ze er: onze eigen kruiwagentafel.

Nog niet helemaal af, want tijdens de werkzaamheden sneuvelde het wiel, maar dat is al opnieuw besteld bij de fietsenmaker.

Kijk even mee wat we er van maakten.

Allereerst werden poten en verstevigingsplanken gemonteerd. De tweede reeks planken moest op de juiste hoogte gezet worden voor ons wiel.

Leve fietsenmakers die een atelier hebben waar je met moeite kan passeren, en dan met plezier twee afgedankte kinderfietskes meegeven met de woorden: “Kijk maar wat ’t best lukt”.
Deze halve trottinet dus. Tegenwoordig noemen ze dat step, en is dat hip, maar met die wieltjes van nu lukt dat niet volgens mij.

Eerst werd ze gemonteerd op een plank, met een niet ideaal systeem. ’t Beste op de (lokale) markt evenwel.

Provisoir gemonteerd zag dat er zo uit.

We brachten verstevigingsijzers aan in de hoeken, waarbij we meer dan één keer de ijzers vergaten…

Zo’n lange vijzen hebben ze niet, maar met een ijzerzaag, een vijl en een draadstang (schoon woord voor tige) komt een mens waar hij/zij wil geraken.

Het stuurtje werd ontdaan van de rubber handvaten, die gaven teveel “speling”. Ook de bevestigingsbeugels op zich lieten wat plaats. Daarom blokkeerden we het geheel met twee houten blokjes. Op deze manier komt het wiel straks maximaal onder de tafelpoten uit.

Even omdraaien, en vier blauwe vingers later (aan mijn kant) zag het er toch een beetje slordig uit. Een fietswiel is gemaakt om te kunnen draaien, maar zo’n pivoterend ijzeren stel onder tafel is niet de bedoeling. Twee vijsjes beletten dat vanaf nu. Gewoon door stuurstang en ijzerwerk getrokken, ’t kan geen kant meer uit.

Een borstelsteel die er nog ligt van in het pré-stofzuigertijdperk krijgt een dubbele functie. Als de tafel ter plekke staat komt hij in de grijze klemmetjes om het wiel omhoog te houden.

Als de tafel moet rijden steken we hem in stevige ijzeren beugels, en houdt hij het wiel naar beneden.
Deze twee foto’s zijn tijdens het werk gemaakt, de tafel lag toen op haar blad. Draai uw computer even ondersteboven voor een échte impressie 😀

Laatste controle der onderdelen…

Testrit!

Het gras staat wat hoger, het wiel is kapot (iets met zon en hard opgepompt en uitzetten en knal), maar daar mag je door kijken. Het werkt.
We hadden nog twee houten stelen om handvaten te maken, maar de tafel laat zich zo al goed genoeg manoeuvreren. Bovendien moesten we te hard nadenken hoe we die stokken zouden kunnen blokkeren zodat ook een achteruitrijbeweging zou kunnen. Iemand stelen nodig voor een schop? Twee te koop 😉
Manlief opperde ook nog iets over een hefboomsysteem met een pedaal zodat het wiel makkelijk naar voor te kantelen is voor 1 persoon. Much ado about nothing denk ik dan, meestal is er hier wel iemand in huis om te helpen, en als ’t echt moet trek ik mijn plan wel.
Niet perfect, maar een leuk extra ding in onze reeks Zelfgemaakt. Wie er ook wil aan beginnen heeft hier al een begin, laat vooral alle verbeteringen zien dan!

Conclusie?

Er is nen hoek af hier,

maar ’t loopt op een wieltje!