Lange weekends tuin

De voorbije weekends stonden zowat helemaal in het teken van tuinieren. (Eerst stond dat hier in ’t enkelvoud, maar mijn uitstelgedrag noopt mij om het over meerdere weeekends te hebben)
Op vrijdag had man des huizes een dagje vrij genomen, zodat we – eindelijk – eens op de Tuindagen van Beervelde zouden geraken. Amper veertien kilometer van bij ons, en ’t was er nog nooit van gekomen.
Een vrijdag, en regen voorspeld, dus dat zou wel meevallen qua volk dachten we. Ik ben heel blij dat we voor die druilerige vrijdag gekozen hebben, want om half elf, een half uurtje na de opening, stonden daar al massaal veel auto’s geparkeerd, en was het daar gezellig druk. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Heerlijk! Zo’n toffe beurs, zo’n fijne mensen ontmoet, lekkere dingen geproefd, mooie en grappige dingen gezien en veel “wil ik ook nog” op het tuinlijstje in mijn hoofd aangevuld. Kleine zijdelingse mentale notitie: we moeten daar dan nog veel voor sparen, óf de Lotto winnen.

Een champignonneke met dezelfde naam als zoon drie 🙂

Zó veel soorten… en allemaal heerlijk!

We kochten hier en daar wat, beloofden onszelf dat we in de lente teruggaan, en reden in de latere namiddag huiswaarts.

De zon was er, en we deden dan nog maar wat verder van tuin. Alles wat er te oogsten viel werd geplukt. Appels, paprika’s, tomaten, de laatste aubergines en nog wat courgettes. Net als vorig jaar potte ik wat paprika- en aubergineplanten op en snoeide ze drastisch terug. Ook de “dieven” van de tomatenplanten die leeggeplukt zijn stak ik in een bak stekgrond. ’t Zou zo maar een keer moeten lukken… Kleine pottomaatjes (Tiny Tim) werden uit hun gezamenlijke bak gehaald en in aparte potten gezet, ook met de hoop op overwinteren.

Zaterdag een nieuwe dag. Onkruid wieden in de moestuin, spontaan uitgezaaide kruiden en planten in potjes zetten, met het oog op de plantenruilbeurs van volgend jaar, en dan de perken voorzien van een winterdekentje. Om Phacelia te zaaien ben ik weer een keer te laat, maar er staan genoeg bomen in de buurt, hun blad is ook goed als bodembedekker.

Overal uitgezaaid: viooltjes.

De haag kreeg een scheerbeurt, het gazon werd op winterlengte gezet (en ge gaat dat zien, ’t zal nu natuurlijk weer warm zijn en ’t zal nog groeien).

We kochten nog wat knoflook om te planten, en maakten wat extra plekken vrij voor voorjaarsbollen. De concurrentie met het gras lijkt toch echt niet te lukken. In mijn dromen had ik een gazon met massa’s sneeuwklokjes en boerenkrokussen, maar het worden er elk jaar minder. Daarom werden vlak bij het terras wat extra stukjes afgeplagd, de grond losgemaakt en narcissen, krokussen, tulpen en sneeuwklokjes kunnen daar beginnen groeien.

Zondag nog mooier weer, en gelukkig niks dat “moest”. We verlegden onze takkenwal. De zijkant van de moestuin is nu vrij, daar komt – met tijd en boterhammen – een haagje kolomfruit. Niet te dicht bijeen, gewoon om wat variatie te hebben en op één of andere manier onze perceelsgrens toch een beetje aan te duiden. Ik plantte daar ook narcissen, en het geheel werd bedekt met een laagje hakselhout. De dunste takken uit de oude wal draaiden we allemaal in frietjes, en hergebruikten we zo. De dikke takken verhuisden naar het kippenhok, en werden daar tussen kippen en moestuin gestapeld. De enige die dat niet zo tof vond was een dikke bruine kikker. Later kwam ik hem nog tegen in de composthoop, en onder omgewaaide éénjarigen. Veel kans dat hij de nieuwe takkenwal ook wel ontdekt. De kippen moeten nog wat wennen aan de nieuwe toestand. Ze kunnen nu niet meer door het hekje aan mijn frèle groenten pikken, maar ook de doorgang naar hun graslandje werd verlegd. Schudden met een bakje, en graantjes strooien was effectiever dan hun pogingen om over het kastanjehek te vliegen. Ondertussen zijn ze het weer gewoon, en mogen ze straks leren eten uit een nieuw soort voederbak. Eéntje die ze openen door hun eigen gewicht, we willen iets meer voer voor de kippen, en minder voor alle duiven die hier rondfladderen.

Het terras werd opgeruimd. Terracotta potten voor de zekerheid toch maar naar binnen, zodat ze deze keer niet kapot vriezen. Het vogelvoer werd opgehangen en rondgestrooid, zodat de beestjes weten waar ze naartoe kunnen als het écht nodig is. Nu alleen hopen dat ze het opeten vóór alles weer begint te kiemen. Naast het binnenwerk van de steriliseerketel gebruikte ik ook een oude theepot, een rieten mandje en een grote bal van wilgentakken om alles een beetje aantrekkelijker te maken.

Ook het daaropvolgende weekend werkte ik liever buiten dan mij om mijn huishouden te bekommeren. Alle tomatenplanten werden opgeruimd. De enkele tomaten die er nog aan hingen hebben allemaal een zweempje kleur. Onder een dekentje van krantenpapier komt dat nog helemaal goed.

De compleet verdroogde mulchlaag veegde ik op een hoop. De grond eronder kreeg liters regenwater over zich heen, en mijn balkjes om perceeltjes te maken en op te staan werden ook opnieuw gelegd. Morgen of overmorgen zaai ik hier nog. Spinazie, rucola, veldsla, misschien zelfs nog mizuna en mosterdsla. De winterpostelein komt overal weer spontaan piepen, die geraken we hier nooit meer kwijt (hoeft ook niet).
Nóg voor morgen: de laatste boontjes plukken, en de staken binnen zetten. Hopelijk zijn ze nog iet of wat te doen, maar ik vrees dat het veel te dikke gusten geworden zijn om als “fijn prinsessenboontje” in de diepvries te belanden. Zaden oogsten dan, of de bonen eens proberen in tomatensaus. Citroen- en muntverbena stekken staat ook nog op mijn to-do lijstje. Vorig jaar overleefden ze allebei de winter, maar ik kan maar beter op zeker spelen.

Naast al deze werkzaamheden werd er ook nog druk geappt, gemaild, gebeld en vergaderd met drie andere tuinmadammen. Achter de schermen werd door anderen gelobbyd, en ondertussen zijn we zeker: Velt Wetteren is een feit. Hoera!

 

The wall

…is bij ons een wal. Een takkenwal meerbepaald. Twee jaar geleden begonnen we er aan, omdat we het een tof idee vonden, en als bescherming van de moestuin. Bescherming tegen verloren gemikte voet- en ander ballen.

Zoals dat wel eens meer gaat hier ten huize, werden er zeer impulsief een paar dingen die toen voorhanden waren in de grond gestoken, en ook de veel gehoorde leuze “laat ons voorlopig hier beginnen, we zien wel wat het wordt” werd weer gebruikt.
Enfin, die “dingen die voorhanden waren” worden ook wel verroeste ijzeren staven genoemd. Noma gebruikte ze als tomatensteun, en liever dan ze naar ’t containerpark te doen vonden ze dus een (voorlopige 😉 ) herbestemming in onze tuin. Zo zag het er uit in ’t begin:

Levensgevaarlijk zeg ik u! Ge ziet dat dus amper zitten, zo’n verroeste bruine staaf. De hoogte was ook niet echt aangepast aan spelende kinderen, dus elke keer als er iemand bukte om een bal uit de moestuin (jawel…) te vissen, werd er wel ergens geroepen van “PAS OP VOOR DE IJZERS!”.  Complete rampscenario’s passeerden mijn (ok, I admit, fantasierijke) brein, maar de engelbewaarders deden hier meer dan hun job. Er gebeurden geen ongelukken. Dus stelden we uit…

De takkenwal groeide. Vooral in de hoogte, maar langzamerhand ook in de breedte. Het gewicht van het snoeiafval duwde de ijzeren paaltjes uit mekaar. Dringend tijd voor restauratiewerken dus. Het tuinplan werd getekend, we wisten exact wat we beschikbaar hadden. Even ter info: het veldje waarop al eens een balletje getrapt wordt is niet van ons. In ruil voor onderhoud mogen we het gebruiken van de buren, maar geen “grote” dingen mee doen. De takkenwal is dus eigenlijk ook de scheiding tussen de twee percelen.

We keken uit naar ecologisch verantwoorde palen, en kwamen uit bij kastanjehout. De standaardpalen zijn heel dik, en in onze ogen zelfs te dik om op die plaats nog mooi te zijn, dus kozen we voor gekloofde exemplaren.

De bestaande wal werd zo voorzichtig mogelijk omver getrokken, om eventuele bewoners niet te pletten of doorboren. De ijzers zijn nu definitief richting containerpark verbannen. We spanden een metserskoord, plagden het gras dat onder de takkenwal groeide weg, legden een dikke laag schors, en klopten de palen in de grond.

De bewoners hielden de renovatie van hun meergezinswoning nauwlettend in’t oog.

Achteraf rolden we het kleine hout dat voorheen ook al onderaan lag terug op zijn plaats, en schikten we de grote takken er naast en op. We hielpen de beestjes met de verhuis ( zo’n kikker kan ongelooflijk schril piepen als hij/zij niet akkoord is met een duwtje in de goeie richting!) en wachtten even tot alles goedgekeurd was.

Dan nog even met de grasrijf het stukje van de buren opruimen, en ne keer klinken op ons werk. ’t Is mooier dan tevoren, en een stuk minder gevaarlijk voor onze ogen.

De plaatselijke pers had paparazzi-allures en schoot plaatjes van onder de trampoline. Een groene buik zal zijn deel zijn 😀