Keuzes

Jongste en tweede hebben geluk deze week: pedagogische studiedag en klasseraaddag. Twee extra dagen chillen.

Voor jongste is dat zeker meegenomen, zomaar een vrije verjaardag.
Dan zijn sommige keuzes niet zo moeilijk: vrienden vragen om te gamen? Ja. Die ene die vandaag niet kan komen, daar ging hij gisteren naartoe.
Het eten vanavond? Lasagna. Al jaar en dag zijn favoriete gerecht. Pas op, niet de heerlijke zelfgemaakte van mij, maar “bucht uit den Aldi”. Echt, zo’n prefab caloriebom met nulkommanul voedingswaarde. Vandaag mag het.
Taart als vieruurtje: nougatine, carré confituur en éclairs. Ook al jaren zijn keuze. Tenzij er bananentaart is, da’s nog beter (maar vandaag was het mijn keuze om niet zelf te bakken 😉 )
Geen verjaardagsliedjes meer. Dat hoort niet meer voor dertienjarigen in het bijzijn van hun vrienden. Straks, met alleen de broers erbij kan dat dan weer wel. Meer nog: dan mag niemand beginnen eten alvorens er dertien keer ge-hiep-hiep-hiept is.
De keuze voor “iets samen doen” met zijn peter, in plaats van een materieel cadeau. Fijn vind ik dat, dat ze kunnen genieten van mekaars aanwezigheid.

Was alles maar zo simpel.
Ik twijfelde of ik er überhaupt iets over zou schrijven. Maar het voelt niet goed om “dood” te zwijgen.
Ik twijfelde er niet aan om samen met jarige zoon te passen voor de herdenkingsmis vanavond. Hij heeft er al jaren moeite mee, die blij-triest gevoelens vandaag. Als hij zichzelf vandaag wil wijsmaken dat het alleen maar een leuke dag is, wie ben ik dan om hem dat te beletten?
Ik dacht, ik zoek een passend gedichtje voor haar, want ze zou vandaag 25 geworden zijn.
Je kan je niet voorstellen hoeveel meligheid er op het net te vinden is. Ik denk dat ze met haar ogen zou rollen bij zo’n caramelverzen.
Een vlinderfoto dan? Nee, niet geloofwaardig, ik heb heel de dag nog geen vlinder gezien. Regen ja. Ik was nochtans vast van plan het droog te houden hier…

Sommige keuzes kan je niet maken. Ineens merk je het: sommige dingen zijn er gewoon.

Gemis hield mij weer
eens bezig.
Ik ken je niet, zei ik,
wil je niet kennen.
Je bent niet van mij,
je hebt je van mens vergist.
Ga weg!

Gemis lachte.
Ik ben jouw Gemis, zei Gemis.
Echt wel,
ik vergis mij nooit van mens.

Kun je dan niet stil in een hoekje?
Ergens onopvallend op een krukje?
Op zolder misschien?

Maar Gemis rechtte haar rug
en bleef zitten waar ze zat,
te midden van mijn woonkamer.

(vrij naar Geert De Kockere, uit “Gemis en ik”)