Lange weekends tuin

De voorbije weekends stonden zowat helemaal in het teken van tuinieren. (Eerst stond dat hier in ’t enkelvoud, maar mijn uitstelgedrag noopt mij om het over meerdere weeekends te hebben)
Op vrijdag had man des huizes een dagje vrij genomen, zodat we – eindelijk – eens op de Tuindagen van Beervelde zouden geraken. Amper veertien kilometer van bij ons, en ’t was er nog nooit van gekomen.
Een vrijdag, en regen voorspeld, dus dat zou wel meevallen qua volk dachten we. Ik ben heel blij dat we voor die druilerige vrijdag gekozen hebben, want om half elf, een half uurtje na de opening, stonden daar al massaal veel auto’s geparkeerd, en was het daar gezellig druk. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Heerlijk! Zo’n toffe beurs, zo’n fijne mensen ontmoet, lekkere dingen geproefd, mooie en grappige dingen gezien en veel “wil ik ook nog” op het tuinlijstje in mijn hoofd aangevuld. Kleine zijdelingse mentale notitie: we moeten daar dan nog veel voor sparen, óf de Lotto winnen.

Een champignonneke met dezelfde naam als zoon drie 🙂

Zó veel soorten… en allemaal heerlijk!

We kochten hier en daar wat, beloofden onszelf dat we in de lente teruggaan, en reden in de latere namiddag huiswaarts.

De zon was er, en we deden dan nog maar wat verder van tuin. Alles wat er te oogsten viel werd geplukt. Appels, paprika’s, tomaten, de laatste aubergines en nog wat courgettes. Net als vorig jaar potte ik wat paprika- en aubergineplanten op en snoeide ze drastisch terug. Ook de “dieven” van de tomatenplanten die leeggeplukt zijn stak ik in een bak stekgrond. ’t Zou zo maar een keer moeten lukken… Kleine pottomaatjes (Tiny Tim) werden uit hun gezamenlijke bak gehaald en in aparte potten gezet, ook met de hoop op overwinteren.

Zaterdag een nieuwe dag. Onkruid wieden in de moestuin, spontaan uitgezaaide kruiden en planten in potjes zetten, met het oog op de plantenruilbeurs van volgend jaar, en dan de perken voorzien van een winterdekentje. Om Phacelia te zaaien ben ik weer een keer te laat, maar er staan genoeg bomen in de buurt, hun blad is ook goed als bodembedekker.

Overal uitgezaaid: viooltjes.

De haag kreeg een scheerbeurt, het gazon werd op winterlengte gezet (en ge gaat dat zien, ’t zal nu natuurlijk weer warm zijn en ’t zal nog groeien).

We kochten nog wat knoflook om te planten, en maakten wat extra plekken vrij voor voorjaarsbollen. De concurrentie met het gras lijkt toch echt niet te lukken. In mijn dromen had ik een gazon met massa’s sneeuwklokjes en boerenkrokussen, maar het worden er elk jaar minder. Daarom werden vlak bij het terras wat extra stukjes afgeplagd, de grond losgemaakt en narcissen, krokussen, tulpen en sneeuwklokjes kunnen daar beginnen groeien.

Zondag nog mooier weer, en gelukkig niks dat “moest”. We verlegden onze takkenwal. De zijkant van de moestuin is nu vrij, daar komt – met tijd en boterhammen – een haagje kolomfruit. Niet te dicht bijeen, gewoon om wat variatie te hebben en op één of andere manier onze perceelsgrens toch een beetje aan te duiden. Ik plantte daar ook narcissen, en het geheel werd bedekt met een laagje hakselhout. De dunste takken uit de oude wal draaiden we allemaal in frietjes, en hergebruikten we zo. De dikke takken verhuisden naar het kippenhok, en werden daar tussen kippen en moestuin gestapeld. De enige die dat niet zo tof vond was een dikke bruine kikker. Later kwam ik hem nog tegen in de composthoop, en onder omgewaaide éénjarigen. Veel kans dat hij de nieuwe takkenwal ook wel ontdekt. De kippen moeten nog wat wennen aan de nieuwe toestand. Ze kunnen nu niet meer door het hekje aan mijn frèle groenten pikken, maar ook de doorgang naar hun graslandje werd verlegd. Schudden met een bakje, en graantjes strooien was effectiever dan hun pogingen om over het kastanjehek te vliegen. Ondertussen zijn ze het weer gewoon, en mogen ze straks leren eten uit een nieuw soort voederbak. Eéntje die ze openen door hun eigen gewicht, we willen iets meer voer voor de kippen, en minder voor alle duiven die hier rondfladderen.

Het terras werd opgeruimd. Terracotta potten voor de zekerheid toch maar naar binnen, zodat ze deze keer niet kapot vriezen. Het vogelvoer werd opgehangen en rondgestrooid, zodat de beestjes weten waar ze naartoe kunnen als het écht nodig is. Nu alleen hopen dat ze het opeten vóór alles weer begint te kiemen. Naast het binnenwerk van de steriliseerketel gebruikte ik ook een oude theepot, een rieten mandje en een grote bal van wilgentakken om alles een beetje aantrekkelijker te maken.

Ook het daaropvolgende weekend werkte ik liever buiten dan mij om mijn huishouden te bekommeren. Alle tomatenplanten werden opgeruimd. De enkele tomaten die er nog aan hingen hebben allemaal een zweempje kleur. Onder een dekentje van krantenpapier komt dat nog helemaal goed.

De compleet verdroogde mulchlaag veegde ik op een hoop. De grond eronder kreeg liters regenwater over zich heen, en mijn balkjes om perceeltjes te maken en op te staan werden ook opnieuw gelegd. Morgen of overmorgen zaai ik hier nog. Spinazie, rucola, veldsla, misschien zelfs nog mizuna en mosterdsla. De winterpostelein komt overal weer spontaan piepen, die geraken we hier nooit meer kwijt (hoeft ook niet).
Nóg voor morgen: de laatste boontjes plukken, en de staken binnen zetten. Hopelijk zijn ze nog iet of wat te doen, maar ik vrees dat het veel te dikke gusten geworden zijn om als “fijn prinsessenboontje” in de diepvries te belanden. Zaden oogsten dan, of de bonen eens proberen in tomatensaus. Citroen- en muntverbena stekken staat ook nog op mijn to-do lijstje. Vorig jaar overleefden ze allebei de winter, maar ik kan maar beter op zeker spelen.

Naast al deze werkzaamheden werd er ook nog druk geappt, gemaild, gebeld en vergaderd met drie andere tuinmadammen. Achter de schermen werd door anderen gelobbyd, en ondertussen zijn we zeker: Velt Wetteren is een feit. Hoera!

 

De voorbije tijd, van N tot Z

Ik haal de zomer er natuurlijk niet echt mee terug, maar laat je even mee wegdromen, terug naar lichtere dagen, aan de hand van ’t tweede stuk van ons alfabet.

Negresses Vertes. Die kwamen gratis optreden op de Burg, in Brugge. Toen ik dat gehoord had, mocht iedereen zijn agenda aanpassen zodat we zouden kunnen gaan.
Nostalgie ten top! Ik zag dit allegaartje van Parijzenaars ooit op Sfinks, in de gietende regen de wei in vuur en vlam zetten. Later nog een keer in De Vooruit. Wel, laat ik u zeggen: ze kunnen het nog steeds. Eeuwige dankbaarheid voor mijnen oudsten, die mij kwam halen toen hij een pintje ging bestellen en zei: “Moeder, gij staat hier niet goed, kom, mee naar vanvoor!” Ik liet man en vrienden voor wat ze waren, en stond tussen “mijn” jeugd, vlak voor ’t podium, mee te kwelen gelijk 29 jaar geleden op Sfinks. Verschil: kasseitjes in plaats van gras, zalig zomerweer in plaats van regen, en de zanger van toen, die is er ook al lang niet meer bij. Maar man, wat heb ik genoten!

Opnieuw en anders, een hobby met een prettig gestoord kantje. Sommige dingen verdienen het echt niet om harteloos afgedankt te worden. Daar zijn tweede levens voor te verzinnen.
Een gegalvaniseerde steriliseerketel die alleen maar warmgestookt kan worden op een groot scoutsgasvuur werd bloempot. Het deksel en binnenwerk werden omgetoverd tot vogelvoederplank (en alle zonnebloemzaden, die nooit vanzeleven een zonnebloem willen worden hier, liggen mij daar nu in mijn gezicht uit te lachen en te kiemen).
Een pastamachine, één keer gebruikt omdat dat veel te veel gedoe is en omdat er ondertussen andere types zijn die in de afwasmachine mogen, is nu een drukpers. Later meer daarover.
Blokjes hout werden basis voor stempels, een krukje staat te wachten op een likje verf en kan dan bijzettafeltje worden.
Ook een aantal schuiven die echt niet bij onze slaapkamer passen werden gedemonteerd, in de kast kwamen wat extra plankjes, maar de schuifjes worden zeker gebruikt om een soort van gereedschapskarretje met werkvlak van te maken. Voor mij, in de serre, of voor mijne meneer, dat zien we nog wel.

Pastoor. Ik ga al lang niet meer naar de mis, maar de pastoor die hier nu rondloopt, da’s een mens om te koesteren. Overal zie je hem, overal is hij bij betrokken, hij feest graag, hij kent zijn schaapjes, zelfs als die niet naar de stal komen. Heel de zomer liet hij café houden in zijn tuin, hij klom op een hoogtewerker om reuzen te dopen, loopt op de markt rond en kijkt genietend rond als “zijn” parochies het leven mooi maken. Met zijn sappige accent vertelt hij over dingen, met een twinkel in zijn ogen. Ene die beseft dat hij als mens tussen de mensen mag staan, en die daar enorm om gewaardeerd wordt.

Onze deken, met meter en peter van de reuzen.

Quarantaine voor een zak kleding en alles wat van oudste zijn kamer kwam. Hij had beestjes meegebracht uit een tijdelijk bed, en na wat opzoekwerk bleken dat bedwantsen te zijn. Volgens meerdere bronnen niet zelf uit te roeien, maar proefondervindelijk hebben wij vastgesteld dat het wel degelijk lukt. Klotejobke, dat wel, maar het is gelukt.
En de 400 euro per kamer die sommige firma’s vragen  zijn in onze portemonnee blijven zitten. Oef.

Ronde Van Vlaanderen, dat is nogal iets heilig voor de mannen in de familie hier. Ik heb hoegenaamd niks met koers, en zeker niet als die twee commentatoren van de VRT dan ook nog een hele namiddag hun gelul op mijn oren loslaten. Als mijn bende echter actief wil zijn, en overmoedig een fietstochtje uitstippelt waar zowat alle hellingen in die regio beklommen moeten worden, dan sta ik te supporteren op d’eerste rij! Ik verzorgde de catering, en toen ze thuiskwamen mochten ze met de voetjes in een voetbadje onder tafel aan de aperitief.
De verhalen over klikpedalen, gehuurde koersfietsen en steile hellingen met witte camionetten vulden de avond.

Stoomreiniger, mijn (en vooral manlief zijn) compaan in de strijd tegen de bedwantsen. Gekocht met ecocheques en twee jaar garantie. Betere investering dan die bestrijdingsfirma zonder garanties! Ondertussen gebruik ik het ding gewoon om te poetsen, en ik ben er blij mee. Met twee liter water is onze benedenverdieping proper, geen gedoe met emmers en dweilen, en na het kuisen zwier ik gewoon het doekje in de was.

Tuba. Ow, mis! Zeg niet zomaar tuba tegen een eufonium! Al zal het oudste worst wezen, zijn instrument lag bijna drie maanden in de koffer… Jammer, en eigenlijk not done voor een beroeps in wording, maar hij vindt vakantie vakantie. En daar hoort geen enkel “moetje” bij, alleen “magjes”. De pistons zaten vast, en zijn docent zal er ook wel het zijne van gedacht hebben, maar ’t academiejaar is begonnen, en de muzieknoten vliegen hier weer door de lucht. As we speak: een duet en veel gefikfak van hem en zijn vriendin. Hij euphionium, zij klarinet. Wij publiek, niet te opvallend. Soms zijn de dingen zo mooi in hun eenvoudige speelsheid.

Uitstelgedrag, het lijkt wel my middle name. Deadlines die ik al van kilometers ver zie aankomen, en toch is mijn tijd altijd ineens weg. Een kruimeldief die raar doet, raar blijft doen, en nét voor de garantie vervalt is het toch gelukt om eens te bellen naar de klantendienst. Ondertussen is het filmpje dat ze zouden doorsturen over grondig onderhoud der filters nog altijd niet gearriveerd (maar zijn die filters wel proper), en de batterij die we zouden krijgen had een onvolledig adres, weten we dankzij track and trace. Voorts kus ik ook mijn twee pollekes dat mijn harde schijf niet gecrasht is zoals mogelijk was volgens Apple, en dat ik na een update en een back-up anderhalf jaar na die waarschuwingsmail gewoon weer kan voortdoen met dit computertje hier.

Velt, de Vereniging voor ecologisch leven en tuinieren heeft er een actieve kern bij. Met vier vrouwen namen we wat initiatief om onder afdeling Wichelen in onze gemeente Wetteren wat meer activiteiten te organiseren. We zorgden alvast voor een kraampje op “Montmartre”, een creatievelingenmarkt op het plein voor ons gemeentehuis. Wij zijn superenthousiast, maar we weten niet echt goed of het bij de moederafdeling ook zo is. Loslaten is niet voor alle bestuursleden even gemakkelijk.

Water in de zomer, voor mij onmisbaar. Iets om in te zwemmen, eens naar de zee, wandelen langs beekjes of riviertjes: heerlijk. Onze buren weten dat ook, we mochten a volonté profiteren van hun zwembad.
Onze tuin kwam er behoorlijk uit, ondanks de droogte. Met de regentonnen konden we het wel redden om de groententuin van water te voorzien. Ons “gras” bleef vrij groen, omdat dat meer is dan sprietjes. De regenput die aangesloten is op wc’s, wasmachine en een buitenkraantje stond meerdere keren leeg. De waterfactuur zal weer behoorlijk zijn.

Xander, mijn petekindje, groeit als kool. Hij zit al in ’t eerste leerjaar, my God, wat gaat dat rap!

Youtube. Oh boy, wat staan daar veel onnozelheden op. Zo van die onnozelheid die mijn boys dan oppikken, en dan hebben ze maar een half woord nodig om heel de scène na te spelen. Helemaal met juiste tongval en stomme koppen trekken en al. De naam Eric? Sorry, maar daar kom je hier beter niet mee binnen. Blikken naar mekaar, en een proestsalvo er bovenop. Net als Hans Teeuwen. Een half woord, en ze spelen met z’n allen heel de conference na. Groffe humor, maar dat mag ook wel eens.

Zwin. We waren er ooit met onze jongens, toen ze nog heel jong waren, maar noch manlief, noch ikzelf herinneren ons daar veel van. Op een mooie septemberzondag gingen we nog eens naar daar, en boekten een gegidste toer. Echt de moeite, zo mooi dat het daar geworden is! We zagen er boomkikkertjes tussen de braamstruiken, wandelden over de Zwinvlakte, proefden van de plantjes die daar groeien en wandelden nadien nog door de branding in Knokke. We namen ons voor om nog eens terug te gaan. Da’s bij deze al geregeld, op onze jaarlijkse familiewandeling gaan we hopelijk veel wintergasten spotten op de plassen en aan de voedertafels.

Zo, jullie zijn weer helemaal mee. Ik beloof niks, maar ik wil hier eigenlijk op mijn virtueel erf weer wat meer komen spelen. En op andere erven ook weer meer op bezoek gaan ;).

 

De voorbije tijd, van A tot M

Amai, is dat weeral zo lang geleden? De verleden tijd terug bijeenschrijven zal niet meer lukken, maar ik loop er even door van A tot Z, in een paar etappes.

Avonden. Examenavonden, zomeravonden, feestavonden. Ze lijken allemaal al zo ver weg, maar o, wat werd hier geblokt ’s avonds, gefeest toen de punten nog in de lucht hingen, en opnieuw geblokt op ’t eind van de zomer. Zelf namen we al eens een keer meer de fiets naar een cafeetje, soms mét, vaak zonder de zonen.

Bloggen. In gedachten alle dagen, meerdere keren per dag zelfs. De realiteit draaide anders uit. Tja…

Charmant. Maastricht, waar we een paar nachten logeerden, en de stad verkenden. Fijne wandeling, gezellige cafeetjes, lekker gegeten, beetje geshopt. André Rieu lieten we aan ons voorbij gaan, wij waren weg toen hij arriveerde.

Duizend jaar Massemen. In geschriften werd in 1019 voor ’t eerst gewag gemaakt van Masmine. Reden voor een feestje. En wàt voor feest! Overal vlaggen! Verenigingen slaan de handen in mekaar, dorpsgenoten leren mekaar weer beter kennen, er werd gedanst op het doopfeest van onze reuzen (waarbij de pastoor in een hoogtewerker met doopwater zwaaide),  op de openluchtfuif, er was Montmartre, een petanquetornooi, een ambachtenmarkt, er is opnieuw een jaargang van Het Lindeblad verschenen, er vloeiden traantjes van ontroering, er was veel volk op de kermis, we drinken Massems bier uit Massemse glazen op Massemse bierkaartjes en er zit nog veel meer feest in de pijplijn. Zelfs met echte vespers zoals toen 🙂
Zo’n dorp, daar wilt ge oud worden.

Egeltjes lopen hier al jaren. Heel de zomer hoorden we hoe de eetbak van de poezen omvergetrokken werd, enkele keren per avond. Dan eens een grote, dan weer een kleine egel kwamen hier meesnoepen van ’t kattenvoer. Een klein egeltje, op klaarlichte dag, half september: niet goed. We brachten het hummeltje naar het VOC in Merelbeke, waar het op krachten mag komen en dan weer uitgezet wordt.

Fly Lady en Flingedingen zijn twee termen die hier ondertussen ingeburgerd zijn. Een hopeloos Amerikaans systeem waarbij de Enige Echte FlyLady Marla vanuit een meestal vadsige positie huishoudtips deelt en veel zwaait met pomponnen en vlaggetjes en hoorays, maar als je daar doorkijkt is het echt wel bruikbaar voor van die huishoudwonders as myself. Diane in Denmark legt het allemaal fijner uit, en sinds ik ook elke dag probeer om rommel te flingen lijkt het hier toch wel iets langer en makkelijker een leefbaar huis te blijven.

Goudsbloemzalf. Staat al klaar van drie dagen na het Eilish-feestje, voor de medeblogsters aan wie ik ze beloofde. Deze zomer was het te heet om ze op te sturen, zullen we het daarbij houden? Ze komt jullie kant op, écht waar!

Hof. Het zomer-pop-up-café in de dekenijtuin. Een pracht initiatief van een bende jonge enthousiastelingen, die de tuin van de pastorij in samenspraak met cel erfgoed en het gemeentebestuur omtoverden tot een heerlijk plekje om zomeravonden door te brengen. Er stond vanalles op ’t programma: een hilarische zangstonde,  een toepasselijke film over een appelboom, fuif, kinderknutselmiddag, after-work drink,… De azijnpissers hadden ongelijk: de tuin is niet vermassacreerd achtergebleven en de Wetterse cafés zijn niet failliet gegaan. Pluim voor de organisatie!
Onze deken vond het prachtig, al dat gezellig gedoe op zijnen hof. En hij zat er ook elke keer als wij er kwamen, ah ja, gaan slapen als er nog gasten zijn, dat doet deze herder van het volk niet!

Inmaken is mijn nieuwe ontdekking. Ik zette voor ’t eerst augurken in de moestuin, en die zitten nu mooi achter glas in zoetzuur. Ook de lading weckpotten die ik van een nonkel kreeg, en voorzag van nieuwe elastieken en klemmetjes zijn in gebruik. Appelmoes en tomatenpassata in potten, dat scheelt een hoop plaats in de diepvries. Ik ben blij met onze oven, daar staan verschillende inmaakprogramma’s op, ik moet niet aan de slag met een grote ketel. Benieuwd of alles nu effectief goed ingemaakt is, en of het lang houdbaar en lekker is.

Jachtige jeugd, die nooit thuis is, en als dat wel het geval is is dat om te slapen, eens goed te eten of hun vuil linnen te ruilen voor proper. Deze zomer was er voor de zonen één van reizen, kampen, koffers uitladen en in dezelfde beweging weer volstouwen, leven als God in Frankrijk en zonder het minste benul van tijd. Ook in september ging dat door, zoon 2 moest uitvoerig afscheid nemen van alle vriendenkringen, en vertrok dan naar Duitsland voor een jaar. Zijn rugzak was hij wel vergeten, dat besefte hij op de ring van Brussel. Omdat wij meestal iets minder jachtig door ’t leven gaan waren we met dat uur extra reistijd nog ruim op tijd om zijn kot te helpen inrichten.

Gedoogplek in de living. Hier mag alles maximum 12u op voorhand even geparkeerd worden.

Kartonnage. Een cursus kaartjes drukken met een pastamachine, georganiseerd door onze bib. Heerlijk prutsen, drie donderdagavonden. Kartonnage is de techniek die we gebruikten om onze drukclichés te maken. Later meer daarover.

Lomp. Altijd en overal als ik de kans heb. Een bassin met een sopje van een kast laten vallen, tot drie keer toe: ikke. Met de slang van de ontsapper zo onhandig zijn dat heel de keuken onder t sap hangt: ikke. Bijna de saus ipv de pasta afgieten: tja, wie denkt ge? En zo zijn er nog wel een massa situaties te bedenken. Helaas.

Moestuin, of wat daarvoor moet doorgaan. Tomaten, komkommers, aubergines, courgettes, paprika’s en boontjes: topopbrengst, maar laat. Nu pas beginnen de paprika’s te kleuren, terwijl het binnen een paar nachten al zou kunnen vriezen.
“Gewone” dingen vergeet ik te zaaien, te onderhouden of te oogsten. ’t Is altijd iets… Sla? Amper gegeten uit eigen tuin, net als erwtjes, die er nochtans wel stonden, en koolrabi. Die laatste is nu zowat formaat voetbal. Ik denk dat dat niet echt lekker is, ik laat ze dan maar staan om zaden te oogsten.

Voila, tot hier deel 1. Vervolg volgt 😉

 

 

Knutselen voor grote kinders

Ik deed het vroeger al graag, nu nog liever. Prutsen met niks, en er iets aan overhouden.

In onze straat zijn recent een aantal huizen van eigenaar veranderd, en bij zo’n veranderingen komen nogal eens verbouwingen kijken. Drie huizen verder stond na de renovatie van het dak (en mogelijk nog wel veel meer, maar dat valt niet altijd zo hard op) een steenschot tegen de gevel. Een machtig mooi vergrijsd, degelijk steenschot. Voor wég!
De charmes van steenschotten kenden we al. Wie niet weet waarover ik het heb: klik en klik.

Manlief polste dus bij onze nieuwe buren of wij die plank mochten recupereren, en ja hoor: ziedaar het eerste stuk materiaal voor een nieuwe tuintafel.
Als hier gebarbecued wordt is het altijd behelpen met kampeertafeltjes om extra werkruimte te creëren, en onze ruggen protesteren daar telkens weer tegen. Ook groenten een eerste schoonmaakbeurt geven als ze vers geoogst zijn: amateuristisch. Aperitiefjes aan de Villa, daar komt soms een heuse cocktailshakende zoon aan te pas, en ondertussen hebben die ook een lengte die niet meer achter een ikeatafeltje past.

U merkt het, een nieuwe tafel zou multi-inzetbaar moeten zijn. Op een aangename hoogte, en makkelijk verplaatsbaar van terras naar moestuin of richting avondterrasje.
En dan begint het hier: fantaseren, schetsjes op papier krabbelen, kijken in doe-het-zelf zaken en in eigen voorraad wat allemaal van pas zou kunnen komen, en vooral groot dromen. Simpeler maken kan later nog.

Dat makkelijk verplaatsbaar, da’s een serieuze uitdaging als je start met het gewicht van een steenschot. Poten: gleufpalen, waar planken in zouden schuiven om één en ander stabiel te houden. Deels gevonden in onze schatkist, deels gekocht. Nog wat hardhouten balkjes ter versteviging. Zie je dat aantal kilo stijgen? Ik merkte het, elke keer als er weer iets bij gemonteerd werd.

Een weekendje Haarlem deed ons “het licht” zien. Zoiets stond daar voor een allerschattigst winkeltje.
Na heel wat puzzelen en “ja maar, en dat dan” en “dat kan toch nooit” en zo van die dingen meer, staat ze er: onze eigen kruiwagentafel.

Nog niet helemaal af, want tijdens de werkzaamheden sneuvelde het wiel, maar dat is al opnieuw besteld bij de fietsenmaker.

Kijk even mee wat we er van maakten.

Allereerst werden poten en verstevigingsplanken gemonteerd. De tweede reeks planken moest op de juiste hoogte gezet worden voor ons wiel.

Leve fietsenmakers die een atelier hebben waar je met moeite kan passeren, en dan met plezier twee afgedankte kinderfietskes meegeven met de woorden: “Kijk maar wat ’t best lukt”.
Deze halve trottinet dus. Tegenwoordig noemen ze dat step, en is dat hip, maar met die wieltjes van nu lukt dat niet volgens mij.

Eerst werd ze gemonteerd op een plank, met een niet ideaal systeem. ’t Beste op de (lokale) markt evenwel.

Provisoir gemonteerd zag dat er zo uit.

We brachten verstevigingsijzers aan in de hoeken, waarbij we meer dan één keer de ijzers vergaten…

Zo’n lange vijzen hebben ze niet, maar met een ijzerzaag, een vijl en een draadstang (schoon woord voor tige) komt een mens waar hij/zij wil geraken.

Het stuurtje werd ontdaan van de rubber handvaten, die gaven teveel “speling”. Ook de bevestigingsbeugels op zich lieten wat plaats. Daarom blokkeerden we het geheel met twee houten blokjes. Op deze manier komt het wiel straks maximaal onder de tafelpoten uit.

Even omdraaien, en vier blauwe vingers later (aan mijn kant) zag het er toch een beetje slordig uit. Een fietswiel is gemaakt om te kunnen draaien, maar zo’n pivoterend ijzeren stel onder tafel is niet de bedoeling. Twee vijsjes beletten dat vanaf nu. Gewoon door stuurstang en ijzerwerk getrokken, ’t kan geen kant meer uit.

Een borstelsteel die er nog ligt van in het pré-stofzuigertijdperk krijgt een dubbele functie. Als de tafel ter plekke staat komt hij in de grijze klemmetjes om het wiel omhoog te houden.

Als de tafel moet rijden steken we hem in stevige ijzeren beugels, en houdt hij het wiel naar beneden.
Deze twee foto’s zijn tijdens het werk gemaakt, de tafel lag toen op haar blad. Draai uw computer even ondersteboven voor een échte impressie 😀

Laatste controle der onderdelen…

Testrit!

Het gras staat wat hoger, het wiel is kapot (iets met zon en hard opgepompt en uitzetten en knal), maar daar mag je door kijken. Het werkt.
We hadden nog twee houten stelen om handvaten te maken, maar de tafel laat zich zo al goed genoeg manoeuvreren. Bovendien moesten we te hard nadenken hoe we die stokken zouden kunnen blokkeren zodat ook een achteruitrijbeweging zou kunnen. Iemand stelen nodig voor een schop? Twee te koop 😉
Manlief opperde ook nog iets over een hefboomsysteem met een pedaal zodat het wiel makkelijk naar voor te kantelen is voor 1 persoon. Much ado about nothing denk ik dan, meestal is er hier wel iemand in huis om te helpen, en als ’t echt moet trek ik mijn plan wel.
Niet perfect, maar een leuk extra ding in onze reeks Zelfgemaakt. Wie er ook wil aan beginnen heeft hier al een begin, laat vooral alle verbeteringen zien dan!

Conclusie?

Er is nen hoek af hier,

maar ’t loopt op een wieltje!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taart, bloemen, en een oprit!

Moeke was vandaag jarig. 81 Lentes.
Vorig jaar grapten we met onze zotte kop dat ze volgende keer een oprit cadeau zou krijgen, en zij (en mijn vader) vonden dat één van onze betere ideeën.

En kijk, ’t is zelfs gelukt ook!

In ons typische Belgische weertje werd hard gewerkt. Stabilisé moest ingevoerd en effen getrokken worden, (en zoals gewoonlijk hebben we veel te veel!) klinkers gelegd, klinkers geslepen, stof gegeten, oren geteisterd, duimen geplet, ruggen gemarteld: allemaal met plezier, en tussen de hagelbuien door.

Op ’t moment dat je een steen vijf keer moet herslijpen weet je dat het genoeg geweest is voor die dag. Gisteren stopten we toen alle grote vlakken dichtgelegd waren, en alleen nog wat uitdagende slijpmotiefjes lagen te wachten.

Vandaag gingen manlief en ik terug om af te werken. Gelukkig maakten de buren er niet veel van, want slijpen op zondag is zeker geen evidentie.

Broerlief kwam ook nog een boeket aan de jarige geven en wat helpen om de resterende klinkers op te ruimen en een (deel van de) lading af te voeren stabilisé in de aanhangwagen te scheppen.

Toen het snerpende geluid van de schijf eindelijk gedaan was kwam er nog een fantastische helper die van mij de superbelangrijke opdracht kreeg om vanaf nu elke keer te controleren of er geen mini gaatjes waren. Indien ja: opvullen. Hij beloofde dat hij dat elke keer nauwgezet zou nakijken, en probeerde een paar mogelijke methoden uit. Hartjes voor zo’n petekind!

Om vier uur was alles af, en was er – uiteraard, verjaardag! – koffie en taart. Ook een stralende jarige, die superblij was met het resultaat van onze noeste arbeid. Zelfs de schoonheidsfoutjes werden van tafel geveegd.

Een volgende keer weten we weeral meer dan toen we hier aan begonnen:
* Luister niet naar de nonkel die advies geeft om “wat speling” te voorzien. De klinkers zelf zijn immers al enkele millimeters kleiner dan twintig-twintig…
* Ga er niet van uit dat een huis recht is. Metserskoordjes daarentegen wél. Indien strak gespannen.
* Reken, herreken en bereken nog eens hoeveel stabilisé er moet zijn. Indien veel: herbegin.
* Als je dan toch een berg over hebt: zwier het op tinternet. Wie weet zijn er nog ergens klussers bezig die dat kunnen gebruiken. Nu moet het allemaal naar ’t containerpark, wegens “kapot”
* Doe een lang onderlijveke of een overall aan, want een metsersspaarpot of een halfblote rug: koud, en geen zicht zeg ik u 😀
* Geniet van ’t resultaat, geniet van de blije gezichten, en geniet van ’t feit dat iedereen daar weer een keer eensgezind stond te zweten. Gouden momentjes, zelfs als er in plaats van poedersuiker slijpstof over ligt.