Heidi en de doodgewone dingen.

Man des huizes brengt in ’t weekend nogal een keer de gazet mee. Leesvoer voor een hele week, want er zitten dan ook boekskes bij. Meestal kom ik zaterdagmorgen nergens aan toe voor ik de puzzels uit DS Magazine en DS Weekblad opgelost heb. Deze week stond daar een lijstje doodgewone dingen in, van Linde.  Leuk idee voor een blogpostje, dacht ik. Zij ook. Natuurlijk, Lillith mag zorgen voor de artikels, dus dan denk je er zelf ook al eens over na hé. Kijk, ik deel met jullie ook even de heel gewone dingen waar ik blij van word.

* Tulpen. Zeker als het perfecte kleurtje in een grote bos fris op de tafel staat. Tulpen, da’s altijd een beetje zon in huis.
* De geur van verse koffie ’s morgens. Op andere momenten ook, maar zeker ’s morgens.
* Het perfecte cadeautje vinden voor iemand, en het kunnen geheim houden tot op de dag dat je het geeft.
* One step beyond van Madness op de radio. Volume!
* Als alle versgewassen sokken hun vriendje vinden.
* Wanneer ’s avonds het huis stilletjesaan naar versgebakken brood begint te ruiken.
* Die nieuwe jas die je zo dringend nodig hebt niet vinden, tot plots in de solden: love at first sight, mét korting en in de perfecte maat.
* Zonen die ’s morgens welgezind en op tijd vertrekken naar school.
* De rust daarna, die eerste vijf minuten zonder drukte.
* De kat die alle mogelijke en onmogelijke momenten uitkiest om op schoot te geraken, zeer overtuigd kopjes komt geven of letterlijk staat te schreeuwen om aandacht.
* De kippen die weer eens uitgebroken zijn, maar als drie sprintsters de achtervolging inzetten als één van de zonen restjes richting etensbak draagt.
* Een bed met verse lakens.
* Een film kijken met de zonen. Zij zien in alles humor, en van hun gelach alleen al lig ik soms dubbel.
* Een dikke trui aandoen, en de twee achterdeuren openzetten, zomaar midden in de winter.
* Door die open deuren kijken naar de tuin. Wat een evolutie op twee jaar tijd! En zie, bloemen op komst, in een even perfecte kleur als de tulpen.

* Oudste zoon bezig horen op zijn euphonium. Beseffen dat hij echt talent heeft, en dat de beginjaren, waarin ik de minuten aftelde naar het eind van zijn “gepiep” nu echt wel gepasseerd zijn. Ook heel blij dat hij nu zelf dat instrument kan dragen, wat als snotterke van 9 niet echt het geval was. Puur genieten van die warme klanken!
* Dingen afspreken met vrienden, en merken dat iedereen datzelfde gaatje in zijn agenda nog vond.
* Cake. Instant happyness. Appel-, chocolade-, gewone, zelfgebakken of van de winkel: cake!
* Beseffen dat man des huizes altijd West-Vlaams spreekt tegen mij. En dat ik als niet-westvlaming dat altijd snap. Beste team ever, wij!